Το κυπριακό, η Τουρκία και τα μεγάλα ζητήματα της Ευρώπης: Ο Κώστας Βαξεβάνης μιλά με τον υποψήφιο βουλευτή του ΑΚΕΛ Χρίστο Χριστοφίδη

Οι δυο τους συνομίλησαν για την Τρομοκρατία, την Τουρκία, το κυπριακό και το κουρδικό ζήτημα, το Μνημόνιο και το λεγόμενο «κυπριακό success story».

«Η τρομοκρατία έχει γενεσιουργές αιτίες. Τα μέτρα καταστολής από μόνα τους δεν θα φέρουν τα οποιαδήποτε επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Η τρομοκρατία είναι καταδικαστέα, κατάπτυστη και μισάνθρωπη. Δεν είναι όμως θέμα ασφάλειας. Είναι παιδί της φτώχειας, της καταπίεσης, της αμορφωσιάς και της αδικίας. Δεν έχει καμιά δικαιολογία. Έχει όμως αιτίες», σημείωσε ο υποψήφιος βουλευτής.

«Είναι ζήτημα κουλτούρας και θρησκείας; Η απάντηση είναι εύκολη και μπορεί να ανιχνευθεί στην ίδια την ανθρώπινη ιστορία. Ότι πιο μισαλλόδοξο, απάνθρωπο και καταστροφικό έχει να επιδείξει η μακραίωνη ανθρώπινη ιστορία γεννήθηκε στο κέντρο της Ευρώπης: στη ναζιστική, φασιστική Γερμανία. Όπου χιλιάδες άνθρωποι γίνονταν σαπούνια γιατί ήταν Εβραίοι. Ή αριστεροί, ή ομοφυλόφιλοι ή απλά διαφορετικοί. Εκατόμβες αδικοσκοτωμένων. Βασανιστήρια, μαζικές εκτελέσεις, ρωτήστε και στην Ελλάδα, αν θέλετε, να σας πούνε», συμπλήρωσε.

«Η τρομοκρατία δεν μπορεί να ιδωθεί έξω από τις πολιτικές, ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες που τη δημιούργησαν. Δεν είναι ούτε η βροχή, ούτε η αστραπή. Είναι προϊόν ανθρώπινης δραστηριότητας. Η κρατική και παρακρατική τρομοκρατία- τη ζήσαμε και στην Κύπρο το μαύρο Ιούλη- είναι παιδί διεφθαρμένων και αντιδημοκρατικών εξουσιών. Η διεθνής τρομοκρατία είναι παιδί των γεωπολιτικών συμφερόντων και επεκτατισμών, του Ιμπεριαλισμού.

Όποτε υπάρχει ένα γεωστρατηγικό ζητούμενο επέκτασης, κατασκευάζονται πρόσκαιροι σύμμαχοι. Ανεξαρτήτως υπολοίπων κινδύνων. Όποτε πρέπει να πιεστούν οι πολίτες να δεχτούν περιστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το τέρας της τρομοκρατίας «δαγκώνει» περισσότερο. Τα θύματα είναι παράπλευρη απώλεια της σκοπιμότητας. Βορά στο φανατισμό, μηχανών θανάτου και εκδίκησης. Που κάποιοι όμως δημιούργησαν.

Να συνθλιβεί η τρομοκρατία. Στειρώνοντας όμως τη μήτρα που την γεννά κάθε φορά. Αντιμετωπίζοντας τις γενεσιουργές αιτίες. Τη φτώχεια, την καταπίεση, τις ξένες επεμβάσεις.

Θα βγει η Ευρώπη από το μαύρο τούνελ; Η ιστορία της Ευρώπης, η ιστορία της ανθρωπότητας, η ιστορία μας, στέλνει ένα αισιόδοξο μήνυμα. Στο χέρι μας είναι. Στο χέρι των λαών.

Για τη Συρία, την επιθετικότητα της Τουρκίας κατά των Κούρδων και το κυπριακό

«Η επιθετικότητα της Τουρκίας κατά των Κούρδων της Συρίας, κατά της Συρίας, έχει ένα ισχυρό κίνητρο: το μέγα ζήτημα εθνικής ασφαλείας για την Τουρκία στην αντίληψη της σημερινής της ηγεσίας, είναι η πιθανότητα δημιουργίας μιας περιοχής με αμιγώς κουρδικό πληθυσμό που θα ενώνει τους κουρδικούς πληθυσμούς στη Συρία, στο Ιράκ και ασφαλώς στην Τουρκία. Στην αντίληψη της σημερινής τουρκικής ηγεσίας κάτι τέτοιο θα ενισχύσει τις φυγόκεντρες τάσεις των κούρδων της Τουρκίας και απειλεί την ενότητα του τουρκικού κράτους», επισήμανε ο κ. Χριστοφίδης για να προσθέσει:

«Η Τουρκία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο για ακόμα μια φορά. Επεμβαίνει στρατιωτικά, για να μην πούμε εισβάλλει, σε μια άλλη κυρίαρχη χώρα. Τα εδάφη βέβαια της Συρίας «φιλοξενούν» εδώ και καιρό στρατούς εγχώριους πίσω από τους οποίους κρύβονται ξένοι και στρατιωτικές δυνάμεις από ξένες χώρες. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: 500 χιλιάδες περίπου νεκροί από την έναρξη της κρίσης και κύματα προσφύγων προς όλη την Ευρώπη. Τα κύματα των προσφύγων απειλούν με πολιτική αποσταθεροποίηση μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ των οποίων και η Γερμανία, όπως και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός ο κίνδυνος ενισχύει τον κρίσιμο ρόλο της Τουρκίας στο να εμποδίζονται οι ορδές των προσφύγων να εισρέουν στην Ευρώπη. Αυξάνει τη σημαντικότητά της και τα ανταλλάγματα που η ίδια απαιτεί. Άλλωστε η χλιαρή αντίδραση ΕΕ και διεθνούς κοινότητας συνολικά αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι απαράδεκτο και αποδεικνύει το που έχει διολισθήσει σήμερα το διεθνές σύστημα ασφαλείας: μια χώρα κατακομματιάζεται, ο λαός της σφαγιάζεται καθημερινά μέσα από ατελέσφορες πολεμικές συγκρούσεις, θυσία στο παιχνίδι των παγκοσμίων ανταγωνισμών και του ξαναμοιράσματος των σφαιρών επιρροής και συμφερόντων παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων. Το διεθνές δίκαιο, το όπλο των λιγότερο δυνατών κρατών και λαών, τσαλαπατιέται καθημερινά χωρίς το ανάλογο κόστος. Αυτό το «διεθνές δίκαιο» που μετέτρεψε σε μια νύχτα μια επαρχία της Σερβίας, το Κόσσοβο, σε ανεξάρτητο κράτος, με βροχή άμεσων αναγνωρίσεων από δεκάδες κράτη.

Οι εξελίξεις στη Συρία συνδέονται και με τις εξελίξεις στο κυπριακό. Η αναδιάταξη δυνάμεων στην περιοχή, το ξαναμοίρασμα σφαιρών συμφερόντων και επιρροής, αφορά και την ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο, αφορά και την Κύπρο. Σε αυτή τη συγκυρία θα υπάρχουν εξελίξεις είτε με τη (σωστή επιμένουμε) λύση του κυπριακού, είτε χωρίς μια συμφωνημένη λύση».

Για το κυπριακό

«Χρειάζεται συνολική παρακολούθηση των εξελίξεων από τη δική μας πλευρά στη βάση κάποιων αξόνων», υπογραμμίζει ο υποψήφιος με το ΑΚΕΛ Χρίστος Χριστοφίδης για το κυπριακό ζήτημα.

«Στο στάδιο αυτό του Ιμπεριαλισμού, του σταδίου δηλαδή οικονομικής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης ανά το παγκόσμιο που επιβάλλει το ξαναμοίρασμα συμφερόντων και σφαιρών επιρροής, μια χώρα που εξαιρετική γεωστρατηγική σημασία όπως η Τουρκία, η οποία δεν είναι ηττημένη οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά (κάθε άλλο), δεν πρόκειται να χάσει σε όλα της τα ανοιχτά μέτωπα. Κάπου θα πρέπει ενδεχομένως να δώσει και κάπου θα πάρει. Εκεί που θα δώσει είναι εκεί που τα αντίθετα συμφέροντα είναι ισχυρότερα. Η επίδραση των εξελίξεων στο Ιράκ κατά την περίοδο του σχεδίου Ανάν πρέπει να μας γίνει μάθημα.

Έχουμε την άποψη ότι καμιά ισχυρή δύναμη, για τους δικούς της λόγους, για τα δικά της συμφέροντα, δεν θα ήθελε η Κύπρος και ο έλεγχος της νοτιοανατολικής Μεσογείου, να περιέλθει στην επιρροή της Τουρκίας. Κάτι τέτοιο θα ενδυνάμωνε περαιτέρω την Τουρκία και θα την καθιστούσε υπερβολικά ισχυρή. Είναι και τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα. Πρέπει λοιπόν να αξιοποιηθεί η φοβία του Ισραήλ, της Αιγύπτου και άλλων χωρών της περιοχής, να μην αποκτήσουν ουσιαστικά «σύνορα» με την Τουρκία. Η ευρωπαϊκή διάσταση, εφόσον η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ και άρα ουσιαστικά στην επιρροή των μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών. Και σίγουρα η καχυποψία πρωτίστως της Ρωσίας αλλά και των ΗΠΑ, αυτή η Τουρκία του Ερντογάν, να μην καταστεί με τη συνεχή ενδυνάμωσή της «ακυβέρνητος πύραυλος» στην ευρύτερη περιοχή στην οποία οι δύο αυτές χώρες διατηρούν τεράστια συμφέροντα».

Ο «σουλτάνος» Ερντογάν και το κυπριακό

«Ακούμε συχνά το επιχείρημα: είναι με αυτή την Τουρκία, την ασύδοτη και επιθετική, που θα πετύχουμε σωστή λύση του κυπριακού; Το ερώτημα είναι το ανάποδο: είναι αυτή την Τουρκία που θα «αφήσουμε» χωρίς λύση, στην πατρίδα μας με χιλιάδες στρατιώτες; Είναι αυτή η Τουρκία που θα «αφήσουμε» να συνεχίζει τον εποικισμό στη χώρα μας; Είναι σε αυτή την γειτονιά του κόσμου, η οποία φλέγεται με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες, που θα αφήσουμε ανοιχτές εθνοτικά προβλήματα, την ίδια την κατοχή, για να την αξιοποιήσει ο οποιοσδήποτε αύριο και να δημιουργήσει καινούρια τετελεσμένα; Θα μπορεί ο οποιοσδήποτε από εμάς να αισθανθεί ασφαλής χωρίς μια σωστή λύση του κυπριακού;» διερωτήθηκε ο κ. Χριστοφίδης.

«Ανάμεσα σε αυτούς εδώ στην Κύπρο που είναι πάντα έτοιμοι να απορρίψουν τα πάντα στο κυπριακό και σε αυτούς που είναι έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα, υπάρχει μια μεγάλη πλειοψηφία. Η πλειοψηφία που θέλει λύση, αλλά όχι την οποιαδήποτε λύση. Το ΑΚΕΛ διαχρονικά εκφράζει αυτή την πλειοψηφική, ορθολογιστική γραμμή. Σοβαρά και υπεύθυνα. Χωρίς ακρότητες και φανφάρες που τόσο έχουν βλάψει τον τόπο. Με αυτή την πλειοψηφία της κοινωνίας θα πορευτούμε για τη σωτηρία της πατρίδας και του λαού μας. Για σωστή λύση στηριγμένη σε αρχές», τόνισε χαρακτηριστικά.

Το «κυπριακό» success story

«Ολοκληρώθηκαν τα τρία χρόνια επιβολής μέτρων που προνοούσε το μνημόνιο σε βάρος του κυπριακού λαού. Αυτό ονομάστηκε «έξοδος από το μνημόνιο». Ο χρόνος εφαρμογής των μέτρων ολοκληρώθηκε. Όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα είναι εδώ και τα βιώνει ο πολίτης καθημερινά. Οι πανηγυρισμοί των κυβερνώντων για την τυπική έξοδο από το μνημόνιο, είναι επιεικώς προκλητικοί για τους πολίτες, οι οποίοι πληρώνουν πολύ βαρύ οικονομικό και κοινωνικό τίμημα για τις πολιτικές που αυτό περιλαμβάνει».

Τί αφήνει πίσω το μνημόνιο

Ας δούμε τι αφήνει πίσω του το μνημόνιο, πέραν της φιλότιμης προσπάθειας που καταβάλλουν οι κυβερνώντες για να ωραιοποιήσουν την κατάσταση. Καταρχάς, το μνημόνιο δεν τελειώνει. Τελειώνει το πρόγραμμα, όμως η εποπτεία θα συνεχισθεί μέχρι το 2031 και την αποπληρωμή του 75% του χρέους που φόρτωσαν στην πλάτη των πολιτών τα golden boys των τραπεζών, «οι καλύτεροι τραπεζίτες», κατά τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου. Είναι λοιπόν το «success story» ένα «true story»;

Κλοπή των καταθέσεων: Το περιβόητο «success story» των κυβερνώντων στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό πάνω σε μια εκβιαστική πράξη, πρωτοφανή για τα παγκόσμια δεδομένα, το ηθικό πλαίσιο της οποίας θα αξιολογήσει καλύτερα ο ιστορικός του μέλλοντος. Την κλοπή των καταθέσεων του 2013, όταν «οι φίλοι» του κ. Αναστασιάδη από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα επιστράτευσαν ένα ωμό «τραπεζικό πραξικόπημα» για να μας «βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο», υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας. Για την ιστορία, θα ήταν καλό να υπενθυμίσουμε τις χαρές και τα πανηγύρια 1-2 βδομάδες πριν το τότε Eurogroup, όταν οι ιδεολογικοί συγγενείς και «φίλοι» του Προέδρου της Δημοκρατίας, επισκέπτονταν τη Λεμεσό σε μια φιέστα υποστήριξης της προεκλογικής του εκστρατείας. Κάγχαζαν τότε στον ΔΗΣΥ για τη «μεγάλη ευρωπαϊκή μας οικογένεια». Ένα βράδυ, λίγες μέρες μετά, έκλεισαν οι τράπεζες και εξαφανίστηκαν οι καταθέσεις.

Πλώρη για ένα «εργασιακό μεσαίωνα»: Τι ακολούθησε; Αστάθεια, φόβος, ανασφάλεια. Περιορισμοί στις αναλήψεις και έλεγχος κεφαλαίων για περισσότερο από ένα χρόνο, εργασιακή επισφάλεια, τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Πλήρης εκμετάλλευση της ασταθούς κατάστασης από πλευράς εργοδοτών με δραματικές μειώσεις μισθών και ωφελημάτων, κατακόρυφη αύξηση της μερικής απασχόλησης, λουκέτο σε δεκάδες μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Περισσότερη δουλειά για λιγότερα λεφτά. «Είσαι τυχερός που έχεις δουλειά», ακούμε, σάμπως και η εργασία είναι προνόμιο και όχι δικαίωμα.

Από τους 41.058 άνεργους, τον Μάρτιο του 2013, φθάσαμε στους 49.000, τον Μάρτιο του 2014, στους 44.309, τον Μάρτιο του 2015, και στους 42.197, τον Δεκέμβριο του 2015. Προσφέρονται για πανηγύρια τα νούμερα; Δεν είναι μόνο οι θέσεις απασχόλησης που πρέπει να προσμετρούνται, αλλά και οι συνθήκες απασχόλησης. Διότι, αν μας απασχολεί μόνο το ποσοστό της αύξησης ή της μείωσης, τότε με 100 ευρώ το μήνα μπορούμε να πάρουμε το ποσοστό στο 0%. Επιπλέον, έχει σημασία και ο τρόπος καταμέτρησης και αξιολόγησης της απασχόλησης. Δηλαδή, εάν στο παρελθόν θεωρούσουν απασχολούμενος με 38 ώρες εργασίας και πλέον θεωρείσαι με 5 ώρες εργασίας τη βδομάδα και 200 ευρώ το μήνα μισθό, ανασφάλιστος/η… αυτό μάλλον με δουλεία συνεπάγεται, όπως παρεμπιπτόντως ανάφερε και ο ΠτΔ στο γνωστό tweet του. Γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέγει.

Η Κύπρος μετατράπηκε σε μια από τις πιο άνισες κοινωνίες της Ευρώπης, με το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων να αυξάνεται με μακράν τον ταχύτερο ρυθμό στην ΕΕ. Στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η Στατιστική Υπηρεσία δείχνουν ότι ο δείκτης εισοδηματικής ανισότητας Gini, που θεωρείται ένας από τους πιο αξιόπιστους τρόπους μέτρησης της ανισότητας, έχει αυξηθεί το 2014 στο 34,8 από 32,4 το 2013. Στοιχεία δείχνουν, επίσης ότι πέραν του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Κύπρο, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Συγκεκριμένα το 27,4% του πληθυσμού, έναντι 23,3% το 2008, αντιμετωπίζει πλέον αυτόν τον κίνδυνο. Οι βασικές αιτίες της αύξησης του ποσοστού όσων αντιμετωπίζουν αυτούς τους κινδύνους οφείλεται στην υλική στέρηση και στην ανεργία. Πρόσφατα ανακοινώθηκαν επίσημα στοιχεία που δείχνουν ότι τον τελευταίο χρόνο 10,6 χιλ. οικογένειες στην Κύπρο εξασφαλίζουν τα τρόφιμα τους από κοινωνικά παντοπωλεία.

Κλείνοντας τη συζήτησή τους, ο Χρίστος Χριστοφίδης αναφέρθηκε στη μη απόδοση Δικαιοσύνης για τα τραπεζικά σκάνδαλα και τις κερδοσκοπικές πρακτικές των τραπεζιτών.

«Για έρευνες ακούμε, αποτελέσματα όμως δεν βλέπουμε. Εκτός εάν ακόμη πιστεύουν οι κυβερνώντες ότι είχαμε τους «καλύτερους τραπεζίτες» και για την οικονομική καταστροφή ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι που ξόδευαν περισσότερα από ό,τι μπορούσαν και “ο σπάταλος δημόσιος τομέας”. Βέβαια είναι η ναυαρχίδα του ιδιωτικού τομέα, οι τράπεζες, που κατέστρεψαν οικονομικά τον τόπο».