Είναι γνωστό πως οι Νεότουρκοι του 1915 πραγματοποίησαν μια καλά σχεδιασμένη γενοκτονία ενάμιση εκατομμυρίου Αρμενίων Οθωμανών υπηκόων, όπου φυσικά η γενοκτονία κορυφώθηκε το 1915, είχε όμως τις αφετηρίες της την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα και ολοκληρώθηκε την αμέσως επόμενη χρονική περίοδο.
Έχει αποκτήσει το στίγμα της πρώτης γενοκτονίας του αιώνα, ακριβώς γιατί ήταν προϊόν κρατικού σχεδιασμού ενός προγράμματος, που εφαρμόστηκε σε όλες του τις λεπτομέρειες. Για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος, που έλαβε χώρα μεσούντος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και όπου η Οθωμανική Τουρκία υπό την ηγεσία των Νεοτούρκων πολεμούσε στο πλευρό της Καϊζερικής Γερμανίας, η Γερμανία του Κάιζερ παρείχε τότε πολλαπλή στήριξη για την πραγμάτωση του εγκλήματος της εξάλειψης όλων των Αρμενίων που βρίσκονταν στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έτσι ώστε να αφανιστούν ως έθνος από το χάρτη.
Οι μαρτυρίες των ξένων παρατηρητών, πρέσβεων και προξένων, αλλά και περιηγητών που περιγράφουν με τα μελανότερα και αποκαλυπτικότερα χρώματα τους τρόπους και τις μεθόδους που εφάρμοσε το καθεστώς των Νεοτούρκων για να αφανίσει το αρμενικό έθνος είναι καθοριστικές ως προς την απόδοση της συλλογικής ευθύνης, τόσο στο κράτος των Νεοτούρκων, όσο και στην Γερμανία του Κάιζερ για την πολλαπλή στήριξη αυτού του στυγερού εγκλήματος. Η Γερμανία στήριξε τεχνολογικά, στήριξε από την άποψη της παροχής όλης της προηγμένης για την εποχή τεχνολογίας που επέτρεπε στους Νεοτούρκους να προχωρήσουν στην υλοποίηση του προγράμματος.
Εκείνο που έχει σημασία να υπογραμμίσουμε είναι δύο πράγματα. Πρώτον ότι η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα η Ευρώπη μετά την πάροδο αρκετών δεκαετιών αμνησίας, άρχισε από τη δεκαετία του 1970 και μετά να αναγνωρίζει την γενοκτονία. Το γεγονός της αμνησίας τόνισε και ο Χίτλερ όταν ομιλώντας προς τα ναζιστικά του στρατεύματα ενόψει της εισβολής τους την Πολωνία, τους είπε να φροντίσουν με όλα τα μέσα για να αφανίσουν το εβραϊκό έθνος όπου το βρίσκουν, εβραίους και πολωνοεβραίους, τονίζοντας ιδιαιτέρως να μην διστάσουν, ούτε στα παιδιά, ούτε στις γυναίκες, να τους εξοντώσουν όλους και κατέληξε με τη γνωστή φράση ποιος «θυμάται σήμερα τη σφαγή των αρμενίων»; Έκτοτε η γενοκτονία αναγνωρίσθηκε ως υπαρκτή και συνεχιζόμενη τραγωδία από δεκάδες κοινοβούλια προκαλώντας την οργή του τουρκικού κράτους, το οποίο απειλεί θεούς και δαίμονες σε κάθε περίπτωση που βρίσκεται μία χώρα στην διαδικασία αυτής της τεράστιας ευθύνης να αναγνωρίσει αυτή την μεγάλη ντροπή του 20ου αιώνα.
Εκείνο που εσυνέβη τώρα, κατά δεύτερον, είναι κάτι τελείως ξεχωριστό. Η Γερμανία αναγνώρισε την γενοκτονία. Αυτό σημαίνει κρίση Γερμανίας – Τουρκίας, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη και κρίση Τουρκίας – Ευρώπης πράγμα, που μπορεί να οδηγήσει και σε εκβιαστικές κινήσεις του Ερντογάν σε σχέση με το προσφυγικό, κατάσταση που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει μετά βεβαιότητος μέχρι πού θα φτάσει, αλλά εάν η εκδίκηση του Ερντογάν αποτυπωθεί στο προσφυγικό, το κόστος θα το πληρώσει πρωτίστως η Ελλάδα.
Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη
Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Παντείου Πανεπιστημίου
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
