Είναι η πρώτη φορά που έρχονται στην Ελλάδα και δεν θα μπορούσα με τίποτα να τους χάσω. Ή τελικά θα τους έχανα;
Είχα κλείσει τα εισιτήρια για εμένα και την κοπέλα μου αρκετές ημέρες νωρίτερα. Κοιτάω το ρολόι και ήδη συνειδητοποιώ πως το λεωφορείο έχει αργήσει αρκετά. Περιμένω ήδη 30 λεπτά και δεν βλέπω τίποτα.
Τσεκάρω από το κινητό τα δρομολόγια. Έπρεπε να είχε ήδη έρθει πριν ένα τέταρτο. Αγχώνομαι. Πάω να πάρω τηλέφωνο την κοπέλα μου αλλά… είχαν τελειώσει οι μονάδες. Ευτυχώς, που είχα MB γιατί δεν υπήρχε περίπτερο πουθενά γύρω για να βάλω κάρτα. Μπαίνω messenger και ενημερώνω.
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. «Πάλι θα αργήσουμε. Πάλι άργησες. Αμάν». Τις λέξεις συνόδευαν και τα ανάλογα θυμωμένα «emoticon». Αφού την ηρεμώ λιγάκι με τα κλασικά γλυκόλογα (όλοι μας τα έχουμε πει σε αντίστοιχες καταστάσεις μην το αρνείστε) ξεκινάω να στέλνω και φωτογραφίες από μένα στη στάση. Μήπως και την ηρεμήσω λίγο παραπάνω.
Στον ορίζοντα βλέπω πλέον και το λεωφορείο. Συνεχίζω το «τσατάρισμα» μέχρι να φτάσω στο σπίτι της. Η αλήθεια είναι πως χάζεψα και λίγο τις ειδήσεις στα διάφορα ειδησεογραφικά ακούγοντας μουσική. Φτάνω στη στάση και κατεβαίνω.
Της στέλνω και κατεβαίνει αμέσως. Τρέχουμε σε άλλη στάση και περιμένουμε παρέα (μου γκρινιάζει ακόμα για το ότι καθυστέρησα) άλλο λεωφορείο. Για να την καλοπιάσω ξεκινάμε να βγάζουμε φωτογραφίες και τις περνάω στο πρόγραμμα που σου παραμορφώνει το πρόσωπο. Κάτι γίνεται… Έρχονται τα χαμογελάκια.
Φτάνουμε στη συναυλία την ώρα που άρχιζε. Πολύς κόσμος ήταν ήδη εκεί. Τρέχουμε και περνάμε από τον έλεγχο αλλά ακόμα μια αναποδιά.
Ένας τύπος που έτρεχε να πιάσει καλή θέση, έριξε τη μπύρα του απάνω μου. Έκανα μούσκεμα και εμένα αλλά και το κινητό μου! Με τα χίλια ζόρια το καθάρισα.
«Ξετρυπώνουμε» ένα μέρος κοντά στη σκηνή και καθόμαστε. Εγώ κολλάω ακόμα αλλά το κινητό δεν έχει πάθει τίποτα. Πάλι καλά δηλαδή γιατί το χρειαζόμουν απαραίτητα. Με είχε βάλει ένας φίλος, που έχει ένα blog για μουσική, να τραβήξω βίντεο και φωτογραφίες για να τις ανεβάσει.
Το κινητό μου πήρε φωτιά. Από τη μια βίντεο και φωτογραφίες και από την άλλη ανέβασμα του υλικού στο mail του φίλου. Βέβαια, διέκοπτα που και που για να απολαύσω καλύτερα τη συναυλία και βγάλω και καμιά φωτογραφία με την κοπέλα μου. Η συναυλία τελείωσε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Όπως σε κάθε τέτοια συναυλία, όταν γύρισα σπίτι χάζευα βιντεάκια από τη συναυλία. Κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος με το κινητό στο χέρι και μ΄ ένα χαμόγελο στο πρόσωπο.
