Το κινητό στις… ράγες του μετρό και ένα ραντεβού στο άγνωστο!

Πρωί Τετάρτης στο σταθμό του μετρό στο Αιγάλεω. «Χτυπώντας» το εισιτήριο στο ακυρωτικό μηχάνημα ακούω το χαρακτηριστικό ήχο φρεναρίσματος που κάνουν τα βαγόνια όταν φτάνουν σ’ έναν σταθμό. Στο ένα χέρι κρατούσα το κινητό μου και με το άλλο ακύρωνα το εισιτήριο.

Η ώρα ήταν 10:40 και το ραντεβού στις 11:30. Είχα χρόνο, αφού το Σύνταγμα απέχει 20 λεπτά, αλλά για κάποιο λόγο ξεκίνησα να περπατάω γρήγορα…

Δεν είχε πολύ κόσμο στις κυλιόμενες, γεγονός που μ’ έκανε να ανοίξω κι άλλο το βήμα μου. Κατεβαίνοντας το τελευταίο σκαλί, άρχισε ο ήχος που ειδοποιεί πως οι πόρτες των βαγονιών θα κλείσουν. Απείχα λίγα βήματα από το βαγόνια, ώσπου ξαφνικά άκουσα ποδοβολητό. Πριν προλάβω να γυρίσω το κεφάλι μου, ένιωσα κάποιον να με σπρώχνει.

Το μόνο που κατάλαβα ήταν πως το κινητό έφυγε από το χέρι μου. Ο ήχος της απότομης προσγείωσης της συσκευής στην αποβάθρα συνοδεύτηκε με το κλείσιμο της πόρτας του βαγονιού. Το κινητό αφού «μπίστιξε» -ναι, σαν μπάλα του μπάσκετ- πάνω στο πλακάκι, χτύπησε στο βαγόνι και κατέληξε στις ράγες.

Την προηγούμενη μέρα, ο διευθυντής με είχε φωνάξει στο γραφείο του, λέγοντάς μου πως έπρεπε να συναντηθώ με τον καλύτερο πελάτη της εταιρίας. Είχαν μιλήσει μεταξύ τους πριν λίγο στο τηλέφωνο και ο πελάτης εμφανιζόταν έτοιμος να διακόψει τη συνεργασία μας. Μου έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου του, επικοινωνήσαμε και κλείσαμε ραντεβού στις 11:30 της επομένης στο Σύνταγμα, με σκοπό να εξομαλύνω την κατάσταση. Όμως, πώς θα τον έβρισκα χωρίς κινητό;

Κοίταζα αποσβολωμένος το συρμό που έφευγε από μπροστά μου, ενώ κόσμος κατέβαινε από τις κυλιόμενες. Κοίταζα δεξιά – αριστερά για να βρω κάποιον υπάλληλο σεκιούριτι, μήπως και το κινητό είχε «επιβιώσει». Ο συρμός έφυγε και τότε είδα το κινητό κομμένο στη μέση!

«Πώς θα βρω τον πελάτη ανάμεσα στο πλήθος;», δεν έφευγε με τίποτα αυτή η σκέψη από το μυαλό μου. Για καλή μου τύχη ο επόμενος συρμός ερχόταν μετά από δύο λεπτά. Μπήκα στο βαγόνι εντελώς μηχανικά.

Η αλήθεια είναι πως δεν με ένοιαζε για το κινητό. Το είχα αρκετά χρόνια, η κάμερα δεν είχε καλή ανάλυση, ενώ και το σερφάρισμα γινόταν λες και είχε πατερίτσες! Οπότε, η απώλεια του κινητού δεν ήταν πρόβλημα, ο εντοπισμός του πελάτη, όμως, ήταν.

Κατά τη διαδρομή για το Σύνταγμα εμφανίστηκε ο «από μηχανής θεός». Εκεί που καθόμουν και έκλαιγα τη μοίρα μου για το τι θα άκουγα από το διευθυντή μου, άκουσα μια γνώριμη φωνή να λέει το όνομά μου.

Γύρισα το κεφάλι και είδα τον Γιάννη. Ήμασταν συμμαθητές στο Λύκειο, κάναμε πολύ παρέα, όμως περάσαμε σε διαφορετικές σχολές και πόλεις, οπότε ήταν λογικό να χαθούμε. Η συζήτηση ήρθε γρήγορα στα επαγγελματικά και τότε μου είπε πως είναι υπάλληλος σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων ηλεκτρονικών ειδών στο Σύνταγμα. Ήμασταν στη στάση Μοναστηράκι και η ώρα ήταν 11:10.

«Πάμε τώρα να πάρω κινητό» του λέω. Γουρλώνει τα μάτια και με ρωτάει αν τρελάθηκα! Φτάνουμε στο Σύνταγμα και του εξηγώ εν τάχει τι έχει γίνει.

«Άστο πάνω μου» μού είπε. Πήγαμε γρήγορα στο κατάστημα, μου έδειξε τρία μοντέλα smartphone. Επέλεξα το πρώτο. Φτάνοντας στο ταμείο μου ήρθε η «θεία έμπνευση». Πλήρωσα μεν, αλλά φρόντισα να κοπεί τιμολόγιο με τα στοιχεία της επιχείρησης…

Άνοιξα το κινητό, έβαλα και τη νέα κάρτα SIM. Ευτυχώς, είχα συνδέσει τις επαφές μου με το mail μου, οπότε τις είχα όλες άμεσα. Η ώρα ήταν 11:40. Πήρα κατευθείαν τον πελάτη, ο οποίος πριν προλάβω να του πω «γεια» μου ζητούσε συγγνώμη επειδή είχε αργήσει. «Σε 10 λεπτά θα είμαι εκεί» είπε και το έκλεισε.

Το ραντεβού έγινε κανονικά, με τον πελάτη να μένει ικανοποιημένος από όσα άκουσε, διατηρώντας τη συνεργασία με την επιχείρηση. Έτσι, όταν ο διευθυντής έμαθε τα καλά νέα, έλαβε και το τιμολόγιο για το smartphone, το οποίο και μου πλήρωσε!