Το δηλητηριασμένο γάλα

Η δίκη των Χρυσαυγιτών στο Εφετείο συνεχίστηκε σήμερα με κουκλοθέατρο. Όταν η έδρα ρωτήθηκε για τον ναζιστικό χαιρετισμό του Κωνσταντίνου Πλεύρη, στην προηγούμενη συνεδρίαση, έκανε το κορόιδο:  «Μπροστά μας έγινε; Εμείς πάντως δεν καταλάβαμε κάτι. Δεν υπήρξε καμία υπόδειξη». Τόσο η πρόεδρος του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Σοφία Πανουτσοπούλου και η εισαγγελέας Κυριακή Στεφανάτου καμώθηκαν τις απορημένες, όταν άκουσαν την πολιτική αγωγή να τις κατηγορεί για στρουθοκαμηλισμό.

«Η στρουθοκάμηλος όταν αντιλαμβάνεται τον εχθρό βάζει το κεφάλι της μέσα στην άμμο και υποκρίνεται ότι δεν τον βλέπει», σχολίασε ο Κώστας Παπαδάκης, συνήγορος των Αιγυπτίων ψαράδων. «ο ναζιστικός χαιρετισμός έλαβε χώρα σε πολύ συγκεκριμένη στιγμή. Πρώτον, έλαβε χώρα μέσα στη δικαστική αίθουσα. Δεύτερον, απέναντι σε μια μάρτυρα που έχασε το παιδί της από ακριβώς αυτή την ιδεολογία», πρόσθεσε –τα αυτονόητα- ο Θανάσης Καμπαγιάννης..

Το προκλητικό «χάιλ» του πατρός Πλεύρη μέσα σε δικαστική αίθουσα αποσιωπήθηκε συστηματικά  από τους σφογγοκωλάριους του καθεστώτος και χαιρετίστηκε με ένοχη σιγή από τα κυβερνητικά στελέχη, αφού τα ακροδεξιά ψηφαλάκια θεωρούνται πολύτιμη δεξαμενή εν όψει των εκλογών , όποτε και αν αυτές -άμποτε- γίνουν. Είναι ώρα τώρα, να θυμίζουμε στο ποίμνιο ότι ο γιος του λεγάμενου, εξίσου δικηγόρος, είναι υπουργός Υγείας;

Θα περίμενε κανείς στοιχειώδη ευαισθησία από το δικαστήριο μέσα στο οποίο ο θεωρητικός του φασισμού προέβη στην ξεδιάντροπη κίνηση και ακόμα στοιχειωδέστερη από τους εισαγγελείς που έχουν ως ιερό καθήκον την εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου . Ακόμα περισσότερο, θα περίμενε ο πολίτης μία -έστω συμβολική- καταδίκη από την ωραία κοιμωμένη του Προεδρικού Μεγάρου, την ταγμένη εφ’ όρου ζωής στην υπηρεσία της Δικαιοσύνης και της ρημάδας της Δημοκρατίας.

Ακόμα ακόμα περισσότερο περισσότερο, θα περίμενε κάποιος μία κάποιου είδους αποστασιοποίηση από τον ακροδεξιό κάτοχο του χαρτοφυλακίου της Υγείας, ο οποίος γαλουχήθηκε με τα ιδεώδη του πατρός, έτρωγε χρόνια στο ίδιο τραπέζι μαζί του, διάβασε προφανώς τα βιβλία του, ακολούθησε την πολιτική διαδρομή του, μπήκε στο πλυντήριο του Καρατζαφέρη για να βαφτιστεί «φιλελεύθερος» και σήμερα κοιμάται ξένοιαστος, με 30 χιλιάδες νεκρούς στην πλάτη του.

Ο Θάνος Πλεύρης είναι γιος του Κώστα Πλεύρη, μεγαλωμένος στο ίδιο σπίτι, με το ίδιο δηλητηριώδες γάλα. «Δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη και δεν ασπάζομαι τα “πιστεύω” του πατέρα μου», όφειλε να πει. Ποιος να τον ρωτήσει, όμως; Ο Πορτοσάλτε;

Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που προ δεκαετίας (ως βουλευτής του ΛΑΟΣ ακόμη) πήγαινε σε συνέδρια ακροδεξιών εντύπων ως επίτιμος ομιλητής και δήλωνε ότι το μεταναστευτικό λύνεται μόνο με νεκρούς , μέσα σε αλαλαγμούς ενθουσιασμού. Ο γιος, όχι ο πατέρας.

Πώς είπατε; Άλλο το 2022 και άλλο το 2011; Συγγνώμη, κύριοι, εσείς δεν είστε η παράταξη που ξεθάβει βίντεο του 2019 και τα πλασάρει στους σανοφάγους για σημερινά, καθ’ ότι, όταν σας βολεύει, «αυτό που ίσχυε τότε ισχύει και τώρα»; Τι λέτε και λόγου σας, κύριε Μηταράκη; Δεν ρωτάω τους δημοσιογράφους που έσπευσαν ανερυθρίαστα να υπερασπιστούν την πολιτική αλητεία σας  στο όνομα της «εθνικής γραμμής» που τάχατες όλα τα επιτρέπει, γιατί θα γίνουμε μαλλιά κουβάρια, ως άνθρωποι και ως κλάδος.

Ο αγών του

Έχω να σας εξομολογηθώ, αγαπητοί αναγνώστες, ότι στη βιβλιοθήκη του πατρικού σπιτιού μου στα Χανιά υπήρχε ένα από τα βιβλία του Κωνσταντίνου Πλεύρη, αυτού με το τεντωμένο κουλάδι ντε  . Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, το βλέπω μπροστά μου: «Η κοσμοθεωρία του εθνικισμού». Λίγο κιτρινισμένο από την πολυκαιρία, αλλά ατσαλάκωτο σαν καινούριο. Δεν το άνοιξε δα ποτέ κανείς.

Ναι, είναι ένα από αυτά τα αριστουργήματα που πουλούσε ο Άδωνης, τον καιρό που δεν ήταν παρά ένας γραφικός τηλεβιβλιοπώλης. «Η αλήθεια για τους Εβραίους», «Η νεολαία του Ιωάννη Μεταξά», «Ο άλλος Χίτλερ», «Οι Κίναιδοι», «Άουσβιτς, μύθοι και πραγματικότητες», «Λόγοι Ιωάννου Λαδά», «21 Απριλίου 1967», «Αντιδημοκράτης», «Ο αγών διά την αλήθειαν» και τα τοιαύτα.

Ίσαμε εκατό έχει γράψει  , μόνος ή με εκλεκτή παρέα, ο αθεόφοβος ο πατήρ Πλεύρης. Εγώ βιβλία δεν καίω, είναι θέμα αρχής, αλλά εδώ χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να πείσω τον εαυτό μου να αφήσει χάμω το φλογοβόλο.

Όταν, έφηβος πια, ρώτησα τον απόστρατο πατέρα μου ποιος κακός άνεμος έφερε το συγκεκριμένο βδέλυγμα στο σπίτι μας, εκείνος μου απάντησε ότι τους τα μοίραζε υποχρεωτικά η Χούντα, τα συγγράμματα του Πλεύρη. Και τι να έκανε ο μπαμπάς μου, νεαρός χαμηλόβαθμος αξιωματικός, σεσημασμένος κρητικός βενιζελικός και επιπλέον οικογενειάρχης με τρία παιδιά; Να τους τα έτριβε στα μούτρα; Τα έπαιρνε αγόγγυστα στην τσάντα του, τα έκρυβε σε ένα ράφι στο σπίτι και έφτυνε στον κόρφο του κάθε φορά που τα έβλεπε μπροστά του. Όπως κι εγώ, δηλαδή.

Μετά τον θάνατο του πατέρα, αποφάσισα να κρατήσω το σιχαμερό βιβλίο, για να θυμάμαι. Εγώ δεν ξεχνώ, αλλά η Ελλάδα ξέχασε. Της μιλάς για τους Ναζί που σκότωσαν τους παππούδες μας στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα και σου απαντάνε για τον Στάλιν. Της ανοίγεις κουβέντα για το κουλό του Πλεύρη και ακούς να τον εξισώνουν με τη Μάγδα Φύσσα. Την εγκαλείς για τα κρατικά πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες στο Αιγαίο  και σου πετάει στα μούτρα κύματα απανθρωπιάς και μίσους. Έρεβος, παντού.

Ανάμεσα στα αμέτρητα εγκλήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και της κυβέρνησης Σαμαρά πριν από αυτήν, η έμπρακτη νομιμοποίηση του νεοφασισμού και η απενοχοποίηση της ακροδεξιάς είναι μακράν το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο για τον τόπο. Ναι, αλλά ο Ιωσήφ ο Στάλιν έκανε χειρότερα

Το ποιόν του ανδρός

Ο 83χρονος Κωνσταντίνος Πλεύρης έχει ήδη στο μητρώο του μία καταδίκη για εξύβριση με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο, το 2011. Μία αντίστοιχη καταδίκη του το 2007, για το αντισημιτικό περιεχόμενο βιβλίων του, ανατράπηκε στο Εφετείο. Αξίζει να διαβάσετε αναλυτικά τα ανδραγαθήματά του όπως τα παρουσιάζει η ουδέτερη Wikipedia, σημειώστε όμως ότι το αντίστοιχο αγγλόφωνο λήμμα περιλαμβάνει λεπτομέρειες για τη διεθνή δράση του και τη συνεργασία με ευρωπαϊκά νεοφασιστικά γκρουπούσκουλα, ιδίως στην Ιταλία.

Στην ίδια σελίδα αναφέρονται επίσης οι κατηγορίες που ο ήρωάς μας αντιμετώπισε για τρομοκρατική δράση (βομβιστικές ενέργειες) το 1977, μαζί με τον Αριστοτέλη Καλέντζη, που καταδικάστηκε σε 12ετή κάθειρξη και έγραψε βιβλία στα οποία κατηγορεί τον Πλεύρη ως παρακρατικό στέλεχος.

Χθες αλίευσα στο διαδίκτυο και ένα εσωτερικό έγγραφο της ΚΥΠ (αρχικά απόρρητο) από τα τέλη του 1981, επί ΠΑΣΟΚ δηλαδή, με το οποίο ζητείται η συνέχιση της μισθοδοσίας πρακτόρων όπως ο λεγάμενος, αλλά και ο Νίκος Μιχαλολιάκος και ο εκδότης της Ελεύθερης Ώρας Γρηγόρης Μιχαλόπουλος. Ο Πλεύρης ήταν ο πλέον υψηλόμισθος από τους δέκα που αναφέρονται στο χαρτί, με μηνιάτικο 200.000 παλαιές δραχμούλες. Oύτε 600 σημερινά ευρώ…

Επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω εδώ την κοινή παρουσία του Κωνσταντίνου Πλεύρη με τον Μάκη Βορίδη στο ψηφοδέλτιο του Εθνικού Μετώπου το 2000, καθώς και την υποψηφιότητά του με το ΛΑΟΣ το 2000, όταν βγήκε πρώτος σε σταυρούς αλλά έμεινε εκτός Κοινοβουλίου επειδή το κόμμα-απόκομμα του Καρατζαφέρη  έμεινε κάτω από το όριο του 3%.

Εάν φρόντιζε να τρουπώσει στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι ομογάλακτοι, μπορεί να ήταν σήμερα αυτός υπουργός Υγείας ή και Δικαιοσύνης, εξαργυρώνοντας μία συνεπή πορεία σχεδόν 60 ετών. Μόλις το 1965 ο πατήρ Πλεύρης ίδρυσε στα 26 του την ακροδεξιά οργάνωση Κόμμα 4ης Αυγούστου, «με στρατιωτική δομή και πειθαρχία σιδηρά υπό πυρηνάρχες, ομαδάρχες, τομεάρχες και φαλαγγάρχες και είχαν ηθικό συμπαραστάτη τους τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη».

Πρωτοπαλίκαρα του κόμματος του Πλεύρη στελέχωσαν λίγο αργότερα τη Χούντα των συνταγματαρχών, ενώ από την ίδια μήτρα ξεπήδησαν ο Μιχαλολιάκος και άλλοι λεβέντες του ιδίου φυράματος. Ο ίδιος ο Πλεύρης διετέλεσε συνεργάτης και κουμπάρος του πραξικοπηματία Λαδά και σύμβουλος του δικτάτορα Παπαδόπουλου, επενδύοντας τις θηριωδίες με «θεωρητικό» υπόβαθρο.