Τι συμβαίνει με τον Μητσοτάκη; Γιατί μονίμως έξω δεν πάει καλά ;

Ειδικά το «σχετικώς καλά» του ενημερωμένου Αλέξη Παπαχελά στον «Σκάι» συνιστά  ευθεία αποδοκιμασία -από τον πιο υποστηρικτικό δελτίο Ειδήσεων. Και το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη στην «Καθημερινή» κανονική «εκτέλεση».

Ούτε καν οι υπουργοί του δεν  έσπευσαν στο πλευρό του. Αντίθετα, ο  Άδωνις τον κάρφωσε με το γάντι: «η επίσκεψη πήγε τόσο καλά όσο μπορούσε να πάει».

Μόνο κάποιοι μεταξύ των απεσταλμένων των ελληνικών ΜΜΕ, αποπειράθηκαν να τον στηρίζουν, προβάλλοντας  πόσο… ετοιμόλογος και γενναίος ήταν: διανοήθηκε να διακόψει τον Τραμπ και να τα πει όλα νεράκι σε 72 δευτερόλεπτα. Προφανώς ακόμη και επί αμερικανικού εδάφους με non parer  δούλεψαν.

Το δυσάρεστο θέαμα που εμφάνισε ο έλληνας πρωθυπουργός – με τα εξαίρετα αγγλικά – συμπλήρωσε έναν κύκλο διεθνών επαφών του στις οποίες το αποτέλεσμα ήταν από μηδενικό ως αρνητικό.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο είδε τον Ερντογάν στις ΗΠΑ και δεν του μίλησε για τις  παραβιάσεις στο Αιγαίο.  Όταν τον ξαναείδε στο  Λονδίνο βγήκε αμήχανος μετά από μια συνάντηση πλήρους αποτυχίας και μιλούσε για  «καλή θέληση των δυο πλευρών».  

Ο πρώτος γύρος που έκανε ως πρωθυπουργός στην Ευρώπη Παρίσι- Βερολίνο, Άμστερνταμ ήταν ανούσιος περίπατος – με πιο ενδιαφέρουσα σκηνή τη δήλωσή έξω  από το γραφείο της Μέρκελ ότι «δεν θα την απασχολήσει με τα πρωτογενή πλεονάσματα»  για τα οποία… ξεκίνησε να τη συναντήσει. 

Οι δυο παρουσίες του στο Συμβούλιο Κορυφής στις Βρυξέλλες πέρασαν απαρατήρητες.  Πλην του ότι στη μια δεν είπε λέξη όταν ο Μακρόν μπλόκαρε την είσοδο της Β. Μακεδονίας  στην Ένωση,- για την οποία τώρα ενδιαφέρεται, όπως διαβεβαίωσε τον… Τραμπ.

Στο θέμα της Λιβύης, ενώ η Τουρκία εκτίθεται με την παράνομη συμφωνία, ο  Μητσοτάκης ανέμειξε την Ελλάδα στον λιβυκό εμφύλιο και μάλιστα με τη λάθος πλευρά, όπως  επισήμανε κάποια στιγμή η Ντόρα Μπακογιάννη. 

Την ίδια στιγμή αποπνέει μικρομεγαλισμό η υπερβάλλουσα θριαμβολογία για έναν αγωγό που δε θα κατασκευαστεί ποτέ και σε κάθε περίπτωση δεν επηρεάζει τον ενεργειακό χάρτη της περιοχής- συνυπογράφοντας με έναν υπόδικο και υπηρεσιακό πρωθυπουργό.

Αυτά και άλλα άρχισαν να προκαλούν ερωτήματα  όχι μόνο για την διπλωματική  επάρκειά του πρωθυπουργού, αλλά και για την επιμονή του να «παίρνει πάνω του» κρίσιμες υποθέσεις χωρίς προετοιμασία και στρατηγική, αλλά και χωρίς εθνική συνεννόηση.

Πώς είναι δυνατόν πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας να στηρίζει τον παρανοϊκό Τραμπ που δολοφόνησε εν ψυχρώ αξιωματούχο άλλης χώρας στο έδαφος μιας τρίτης και δηλώνει ότι θα τιμωρήσει μια ακόμη χώρα επειδή το κοινοβούλιό της του ζητάει να αποσύρει τα στρατεύματα του από το έδαφος της;

Πόσο συμβατό με την πάγια ελληνική πολιτική  – ειδικά μετά την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο – είναι να λέει: «Καταλαβαίνω πως η συγκεκριμένη απόφαση ελήφθη λαμβάνοντας υπόψη το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ»;

Πώς μπορεί έλληνας πρωθυπουργός να απευθύνεται στα όρια της δουλικότητας στον πλανητάρχη; Να του λέει τρεις φορές σε ένα λεπτό «προσβλέπω στην υποστήριξή σας»; Να του δηλώνει ότι «στο πεδίο της άμυνας έχουμε προοδεύσει πολύ, διασφαλίζοντας πως έχετε έναν αξιόπιστο και σταθερό σύμμαχο σε ένα πολύπλοκο τμήμα του κόσμου»; Να τον βεβαιώνει ότι «είναι μεγάλο προνόμιο να βρίσκομαι εδώ»;

Από πότε η Ελλάδα δηλώνει «δεδομένη» σε οποιαδήποτε ξένη δύναμη; Και από πότε προσφέρεται σαν…δώρο φυλάρχου προς ηγεμονία η διαβεβαίωση ότι η χώρα συνεχίζει να δαπανά το 2% του  προϋπολογισμού της για εξοπλισμούς;

Ποιος ηγέτης  Ευρωπαϊκής χώρας που σέβεται τον εαυτό του δε θα  διατύπωνε τη δυσφορία του όταν στην -εξ αναβολής- συνάντησή του με τον Τραμπ δεν θα παραβιάζονταν το τυπικό -για να μην πούμε το πρωτόκολλο- της κοινής συνέντευξης τύπου;Αν δηλαδή -ΜΕΤΑ τη συνάντηση – ο φιλοξενούμενος  δεν είχε την ευκαιρία να διατυπώσει τις θέσεις του. Και να προσπαθεί να πεταχτεί σε μια συνομιλία στην οποία ο πλανητάρχης τον αγνοούσε να πει ασθμαίνων κάτι κι αυτός;  Σε καλά αγγλικά πάντως- α λα Γ. Παπανδρέου.

Το φαινόμενο της διαρκούς αποτυχίας του Μητσοτάκη στις διεθνείς σχέσεις έχει τις εξηγήσεις του:

Πριν από όλα έχει στρεβλή αντίληψη για τη διεθνή σκηνή και τους συσχετισμούς της που ταυτόχρονα μια περίεργη αυτοπεποίθηση τον ωθεί να ασκεί ένα είδος ΙΧ  εξωτερικής πολιτικής. Ποιος άλλος πρωθυπουργός λίγες ώρες μια κρίσιμης συνάντησης θα πηγαίνει να δει έναν …αγώνα μπάσκετ;

Δεύτερο, δεν έχει επαρκή υποστήριξη από το υπουργείο Εξωτερικών, καθώς  έχει καπελώσει τον Νίκο Δένδια με το πρωθυπουργικό διπλωματικό Γραφείο και τους μετακλητούς υπαλλήλους που τον συμβουλεύουν στα διεθνή θέματα, χωρίς εμπειρία και γνώση.

Τρίτο, υποτάσσει και τις διεθνείς εμφανίσεις του στο πολιτικό μάρκετινγκ που σκηνοθετεί τη δημόσια παρουσία του στο εσωτερικό. Αυτό τον εμποδίζει να συνεννοηθεί με την αξιωματική αντιπολίτευση τουλάχιστον. Αντίθετα, προσπαθεί να κάνει  εξωτερική πολιτική… εναντίον της και συνεπώς χωρίς εσωτερικό μέτωπο.

Είναι τουλάχιστον παράδοξη μετά από όλα αυτά ο πρωθυπουργός να  δηλώνει «ικανοποιημένος» από τη συνάντηση. Τι έπρεπε να συμβεί για να μην είναι ικανοποιημένος; 

Ίσως τη μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας του πρόσφερε ο ίδιος λέγοντας ότι, λόγω της συνάντησής τους, «ο Αμερικανός πρόεδρος έχει πλέον μία πολύ καλύτερη κατανόηση για την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο».

Πηγή: anoixtoparathyro.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr