Τι ντροπή να είσαι Μητσοτάκης…

Η Τετάρτη ήταν μια ιστορική μέρα. Μια μέρα δικαίωσης της μνήμης των δολοφονημένων από τους νεοναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Μια μέρα δικαίωσης των ανθρώπων τους που έμειναν πίσω και μέσα στον πόνο και τον σπαραγμό τους, έδωσαν με αξιοπρέπεια που δε διανοούμασταν ότι υπάρχει σε τέτοια ένταση και έκφραση, τον αγώνα κατά του ναζισμού. Η προχθεσινή μέρα ωστόσο ήταν και η στιγμή δικαίωσης της ελληνικής ιστορίας, της πατρίδας μας ολόκληρης.

Αυτή τη μέρα επέλεξε ο Έλληνας πρωθυπουργός – ο άνθρωπος που θεσμικά ήταν υποχρεωμένος να συνειδητοποιήσει πριν από όλους μας, το μέγεθος και τη σημασία της- για να αποδείξει για ακόμα μια φορά, ότι η ιστορία της ανθρωπότητας, όπως και η ίδια η ζωή, γράφεται μέσα από τις αντιφάσεις της. Δεν έχει μια πλευρά. 

Το μόνο θλιβερό είναι ότι ο κύριος Μητσοτάκης, δεν κατάφερε να υπερβεί τον εαυτό του για μια και μόνο φορά. Κι ας το είχε ανάγκη η χώρα. Ήταν πάλι λιγοστός. Ήταν απέναντι από τους χιλιάδες που έξω από το Εφετείο έβγαλαν την ώρα της ανακοίνωσης της απόφασης την κραυγή που θα μείνει στην ιστορία. Την κραυγή της ελευθερίας, απέναντι στους εχθρούς της.

Και ξεκάθαρα τοποθέτησε τον εαυτό του στους εχθρούς της ελευθερίας. Στη λάθος πλευρά της ιστορίας που γράφτηκε και γράφεται τούτες τις ώρες. 

Τι ντροπή…

Μια μέρα μετά την ιστορική απόφαση του δικαστηρίου λοιπόν, ο έλληνας πρωθυπουργός ανάγκασε τη συνήγορο της οικογένειας Φύσσα να βγει και να διαψεύσει τα χυδαία ψέματα που είπε στο μήνυμα του. Θεώρησε ο κύριος Μητσοτάκης ότι η προχθεσινή ιστορική στιγμή, που μας ξεπερνάει όλους, ήταν ακόμα μια καλή ευκαιρία για επικοινωνία και προπαγάνδα. 

Τι ντροπή…

Αυτός ο κακομαθημένος γόνος, ο αδίστακτος και κυνικός κληρονόμος της εξουσίας- μιας εξουσίας πολύ πέραν αυτής που του έδωσε ο λαός με την ψήφο του- είπε εν γνώσει του ψέματα τη μέρα της δικαίωσης της μνήμης όσων έχασαν τα πάντα, την ίδια τους τη ζωή, από τους δολοφόνους χρυσαυγίτες, τους συνομιλητές δηλαδή του Αντώνη Σαμαρά, τα παλιά παιδιά της ΟΝΝΕΔ, τους μπράβους των στελεχών του κατά το παρελθόν.

Τι ντροπή…

Πολιτικά και προσωπικά αυτός ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα να προσφέρει αυτές τις μέρες πέρα από τη σιωπή του και μια συγγνώμη για τον διαχρονικό εναγκαλισμό της παράταξής του με ακροδεξιούς και ναζί δολοφόνους.

Θεσμικά ωστόσο, επειδή δυστυχώς είναι ο πρωθυπουργός, έπρεπε να σταθεί στο ύψος του και να διαχειριστεί αυτή την ιστορική στιγμή με σεβασμό και συναίσθηση. Κι όμως τι έκανε; Κατάφερε τους ανθρώπους που έδωσαν τη μάχη νομικά από την πρώτη γραμμή να βγουν και να πουν εμμέσως πλην σαφώς ότι πρέπει να σωπάσει. Οι άνθρωποι εκείνοι δηλαδή που με τον αγώνα τους σήκωσαν λίγο πιο ψηλά το μπόι αυτής της χώρας, αναγκάστηκαν να πουν σε έναν από τους «πρώτους» πολίτες της, να σταματήσει να μιλάει. 

Αλλά και μια σειρά από νομικοί, δεν άντεξαν και έσπευσαν και αυτοί να τον διαψεύσουν. Για τα περί «καθυστέρησης της δίκης» και για τα περί νέου Ποινικού Κώδικα «που ρίχνει στα μαλακά τη Χρυσή Αυγή». Για το γεγονός ότι προσπάθησε να αμαυρώσει τη νίκη της δημοκρατίας βιάζοντας κατάφωρα ένα από τα βασικά της συστατικά. Την αλήθεια.

Δεν ξέρω αν το αντιλαμβανόμαστε αλλά σε μια δυτική δημοκρατική χώρα αυτό θα ήταν πρώτη είδηση. Στη χώρα της λίστας Πέτσα και του ολοκληρωτικού εκμαυλισμού όμως δεν είναι ούτε μονόστηλο. 

Τι ντροπή να είσαι Μητσοτάκης. 

Τι ντροπή…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr