Η μορφή ενός Κήτους σε ένα άδειο λιμάνι χωρίς θάλασσα με γοήτευσε. Μετά ήρθε και το Κορίτσι, ένα πλάσμα αποφασισμένο να επιβιώσει. Το Κορίτσι, ως γνήσιος εκπρόσωπος του ανθρωπίνου είδους θα θελήσει να «αξιοποιήσει» το Κήτος για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.
Στις αρχές, όταν ξεκίνησα να γράφω το έργο, η μορφή του Κήτους ως συμβόλου μιας χαμένης θάλασσας- μιας χαμένης γνώσης, προσομοίαζε ένα θαλάσσιο θηλαστικό. Στη συνέχεια όμως μετατράπηκε σε ανθρώπινο χαρακτήρα μιας και αυτό εξυπηρετούσε καλύτερα τη θεατρική δομή. Ένας άνθρωπος που έχει δει τη θάλασσα, που τη θυμάται ενώ όλοι σχεδόν την έχουν ξεχάσει. Καθώς έψαχνα αυτόν τον άνθρωπο μελέτησα ιστορίες ναυτικών, τη ζωή του Ζακ Κουστώ και άλλων δυτών- ανθρώπων που τα πήγαιναν καλύτερα με τον κόσμο του βυθού παρά με τον επίγειο.
Στην ανάγνωση και διασκευή του έργου από τον Θανάση Ακοκκαλίδη, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση, το Κήτος ταυτίστηκε με το Κορίτσι, ως ένα alter ego που συμπορεύεται μαζί της. Βρίσκω καίρια αυτή την προσέγγιση. Άλλωστε κάθε άνθρωπος κουβαλάει μια μνήμη βαθιά, μια γνώση αιώνων συνυφασμένη με τη φύση, ασχέτως αν δεν είναι συχνά σε επαφή μαζί της.
Το Κήτος ως φορέας μιας τέτοιας μνήμης αφηγείται ιστορίες. Ιστορίες που παραδόξως ξεδιψούν. Ή τουλάχιστον έτσι φημολογείται. Οι ιστορίες, παίζουν σημαντικό ρόλο στο έργο και με έναν τρόπο αποτελούν ένα παράλληλο σχόλιο για το ίδιο το θέατρο. Σαν να αποδομείται η ίδια η θεατρική διαδικασία για την οποία τόσο πασχίζουμε όσοι εμπλεκόμαστε με αυτήν.
Το δυστοπικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζεται το έργο είναι αυτό της ξηρασίας. Η δίψα, η απουσία του νερού, της θάλασσας, εντός και εκτός. Ένας από τους χειρότερους εφιάλτες που έβλεπα κάποτε ήταν μια μπαζωμένη θάλασσα γεμάτη μπετόν. Πέρα από τη ρεαλιστική διάσταση αυτής της δυστοπίας που είναι στ΄ αλήθεια πολύ κοντά μας, η εικόνα αυτή ακουμπά κυρίως την εντός μας ξηρασία.
Τι κάνει ο άνθρωπος όταν διψάει; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα.
Κάποιοι βγαίνουν στον δρόμο και τρέχουν ψάχνοντας εναγωνίως για νερό, κάποιοι ξεζουμίζουν τον διπλανό τους, άλλοι θα σκοτώσουν για αυτό. Μερικοί τυχεροί θα σκάψουν και θα βρουν νερό στο χωράφι τους. Αλλά κάποια στιγμή το νερό θα τελειώσει. Τότε; Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που θα αρχίσουν να ονειρεύονται το νερό και θα ξεδιψάσουν στα όνειρά τους. Ας πούμε οτι μ΄ αυτούς είμαι και εγώ.
Είναι μεγάλη χαρά να βλέπει κανείς το έργο του να ζωντανεύει στη σκηνή αλλά και να συνεργάζεται με ανθρώπους που εκτιμά. Με τον Θανάση Ακοκκαλίδη, συνάδελφο και φίλο από τη δραματική σχολή, δημιουργήσαμε το 2019 την ομάδα ΕΑΝ. Αυτή είναι η δεύτερη δουλειά μας. Στον Pessoa, ήμουν μόνο στο δραματουργικό κομμάτι. Στη περίπτωση του Κήτους είμαι μέσα και με την ιδιότητα του ηθοποιού. Στις πρόβες ήταν κάποιες φορές δύσκολο να τα διαχωρίσω, γιατί μπορεί η συγγραφέας να διαφωνούσε πχ με τον σκηνοθέτη, ενώ η ηθοποιός ακολουθούσε με χαρά! Είναι λίγο σχιζοφρενικό όλο αυτό, σε στιγμές απαιτητικό ως προς τη διαχείριση, αλλά είναι και μέρος μιας πολύ δημιουργικής διαδικασίας. Στο τέλος όλα βρίσκουν το δρόμο τους και λειτουργούν. Άλλωστε ένα παιχνίδι παίζουμε. Στα σοβαρά, αλλά είναι πάντα ένα παιχνίδι.
INFO:
Από 22 Νοεμβρίου
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
BIOS, Πειραιώς 84, Αθήνα
15 ευρώ (κανονικό) | 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65)
Τηλ: 210 3425335 | pireos84.bios.gr
