Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Μαρίνου Γκασιάμη στο news.gr, η συγκεκριμένη συζήτηση αφορούσε τον βομβαρδισμό του πυρηνικού αντιδραστήρα του Οσιράκ στο Ιράκ στις 7 Ιουνίου 1981.
Το «πηγαδάκι» των αξιωματικών που το συζήτησε αναφέρθηκε τόσο στο γεγονός πως το Ισραήλ επέλεξε να προχωρήσει σε προληπτικό πλήγμα όσο όμως και στο γεγονός πως για κάτι τέτοιο υπήρχαν πολλοί παράγοντες τόσο υπέρ όσο και κατά στους οποίους δόθηκε λύση από καθαρή τύχη.
Σημειώνεται πως ο πυρηνικός αντιδραστήρας του Ιράκ είχε ξεκινήσει να κατασκευάζεται στο πυρηνικό Κέντρο του Ιράκ στην Al Tuwaitha κοντά στην Βαγδάτη, το 1979, με την συνδρομή των Γάλλων που πούλησαν στον Σαντάμ ένα πυρηνικό αντιδραστήρα τύπου «Όσιρις».
Πριν το πλήγμα των Ισραηλινών είχε προηγηθεί το ξέσπασμα του πολέμου ανάμεσα σε Ιράκ και Ιράν και η Τεχεράνη είχε ήδη αποπειραθεί να βομβαρδίσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις των Ιρακινών στις 30 Σεπτεμβρίου 1980 στέλνοντας δύο μαχητικά Φάντομ F-4E. Ο φόβος όμως της Τεχεράνης πως οι Ιρακινοί είχαν ήδη μεταφέρει πυρηνικό καύσιμο στις εγκαταστάσεις τους, είχε ως αποτέλεσμα οι βόμβες τους να ριφθούν στο κέντρο ελέγχου και όχι στον θόλο που περικλείει τoν αντιδραστήρα, υπό τον φόβο πυρηνικής έκρηξης.
Για τους ισραηλινούς που ήθελαν να πλήξουν ουσιαστικά τις εγκαταστάσεις, τα προβλήματα είχαν να κάνουν τόσο με την απόσταση όσο και με το γεγονός πως τα αεροπλάνα τους, θα έπρεπε να πετάξουν πάνω από εχθρικούς εναέριους χώρους όπως της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας, πριν φτάσουν στο Ιράκ.
Αυτό σήμαινε πως δεν θα μπορούσαν μεταξύ άλλων να ανεφοδιαστούν στον αέρα καθώς όλη η πτήση προς τον στόχο θα γινόταν σε χαμηλό ύψος προς αποφυγή των ραντάρ.
Το θέμα της πληροφόρησης σχετικά με την κατάσταση των εγκαταστάσεων «λύθηκε» για το Ισραήλ από το Ιράν. Ένα μαχητικό της Τεχεράνης πέταξε πάνω από τις εγκαταστάσεις των Ιρακινών μετά την επιδρομή και τράβηξε φωτογραφίες, οι οποίες μέσω των ισραηλινών υπηρεσιών πληροφοριών έφτασαν στο Τελ Αβίβ.
Την ίδια περίοδο εντάχθηκαν σε υπηρεσία στην Ισραηλινή αεροπορία και τα F-16 που με γεμάτες τις εξωτερικές τους δεξαμενές μπορούσαν να φτάσουν μέχρι την Βαγδάτη με χαμηλή πτήση, που χρειάζεται περισσότερα καύσιμα.
Πριν από την επίθεση εντωμεταξύ ισραηλινά φάντομ πετούσαν αναγνωριστικές πτήσεις στο δυτικό Ιράκ προκειμένου να καταγράψουν πληροφορίες σχετικά με τις δυνατότητες της Ιρακινής αεροπορίας.
Λύση στις ανησυχίες των Ισραηλινών έδωσε επιδρομή της Ιρανικής αεροπορίας σε ιρακινή βάση στο δυτικό Ιράκ, κατά την οποία καταστράφηκαν στο έδαφος πολλά ικανά μαχητικά της Βαγδάτης που ενδεχομένως θα έσπευδαν σε αναχαίτιση των Ισραηλινών.
Κρίθηκαν πως όλα ήταν έτοιμα και τελικά 8 F-16 φορτώθηκαν με δύο κλασσικές βόμβες του ενός τόνου έκαστο και για συνοδεία τους δόθηκαν 6 F-15 μαχητικά αεροπορικής υπεροχής.
Πετώντας χαμηλά σε όλη την διαδρομή όταν μπήκαν στον εναέριο χώρο του Ιρακ χωρίστηκαν για να μην τραβήξουν την προσοχή σε πιθανό εντοπισμό τους και όταν έφτασαν στα 20 χιλιόμετρα από τον αντιδραστήρα ανέβηκαν στα 2.100 μέτρα και επιτέθηκαν ανα ζεύγη με διαφορά μεταξύ τους 5 δευτερολέπτων.
Για καλή τύχη των ισραηλινών μισή ώρα περίπου πριν την επίθεση τους, οι χειριστές των ιρακινών ραντάρ τα είχαν σβήσει και είχαν πάει για μεσημεριανό γεύμα.
Κάτι ανάλογο, ειπώθηκε στο πηγαδάκι, για την περίπτωση της Ελλάδας και του Τουρκικού πυρηνικού αντιδραστήρα, πως είναι εκτός πραγματικότητας τόσο λόγω των διαφορετικών στρατηγικών δογμάτων, όσο και κυρίως πολιτικών επιλογών.
