Τι αμαρτίες πληρώνω ρε φίλε;

Τη συγκεκριμένη μέρα ήμουν κλείσιμο. Δηλαδή στις 2 τη νύχτα. Στη 1.30 σκάει παραγγελία μέσω γνωστής ιστοσελίδας ηλεκτρονικών παραγγελιών. Η κοπέλα δίνει την παραγγελία στον μάγειρα, που ξεκινάει να φτιάχνει τις πίτσες.

Επειδή θα πήγαινα σχετικά μακριά, και θα ‘κανα κάνα τέταρτο – 20λεπτο να γυρίσω, ξεκίνησα να μαζεύω τραπέζια και καρέκλες για να μην καθυστερήσουμε κι άλλο στο κλείσιμο και να πάμε νωρίτερα στα σπίτια μας. Στις 2, συμπλήρωνα 14ωρο στη δουλειά.
Παρά τέταρτο παίρνω την παραγγελία (2 πίτσες και 1,5 λίτρο αναψυκτικό) για να ξεκινήσω. Πληρωμένη με κάρτα. 

Στο χαρτάκι της παραγγελίας, στα σχόλια, γράφει: Παράκληση, καν’τε αναπάντητη στο κινητό γιατί κοιμούνται μωρά. 

Κανένα θέμα ως εδώ. Συνηθισμένα πράματα τέτοια ώρα. Ξεκινάω, φτάνω. Γρήγορα σχετικά, γιατί τέτοια ώρα είναι άδειοι οι δρόμοι. Η πολυκατοικία έχει μεγάλη πυλωτή – πάρκινγκ και η είσοδος είναι σε αρκετό βάθος. Δεν μπορώ να κάνω αναπάντητη από κει που σταμάτησα και μετά να πάρω την παραγγελία. Παίρνω πίτσες και το 1,5 λίτρο αναψυκτικό και πάω μπροστά στην είσοδο. Τα κρατάω στο ένα χέρι και βγάζω το κινητό για την κλήση. 

Γμτ, δεν έχω σήμα. Πάω προς τα έξω πάλι. Το σήμα επανέρχεται εκεί που έχω αφήσει το μηχανάκι. Σχηματίζω τον αριθμό, χτυπάει τρεις φορές και τρέχω πάλι στην είσοδο να προλάβω που θα ανοίξει ο πελάτης. Περιμένω, αλλά τίποτα. Ξαναβγάζω το κινητό μπας και. Σήμα μηδέν. Ξανά πίσω στο μηχανάκι. Ξανά κλήση. Χτυπάει πέντε φορές. Κλείνω και ξανατρέχω στην είσοδο. Τίποτα πάλι. Έχει ζέστη, οι πίτσες ζεματάνε, έχω ιδρώσει, είμαι κουρασμένος, αρχίζω να τα παίρνω! 

Έχει πάει 2.05′. Πάλι δεν ανοίγει. Ξανά πίσω στο μηχανάκι γιατί δεν έχω σήμα μπροστά στην είσοδο. Ξαναπαίρνω. Το αφήνω και χτυπάει συνέχεια. Τίποτα. Μούγγα στη στρούγκα. Ξαναπαίρνω. Ξανά τίποτα. Παίρνω στο μαγαζί μπας κι έχει δώσει κανένα σταθερό. Δεν έχει δώσει, μου λέει η κοπέλα. Και μου λέει, περίμενε να πάρω κι εγώ. Ξανατρέχω στην είσοδο μπας και της απαντήσει και δεν ξημερώσω εγώ εκεί και τα άλλα παιδιά στο μαγαζί περιμένοντας τον μαλάκα. Τίποτα. 

Πίσω στο μηχανάκι μη με πάρει η κοπέλα και δεν με βρίσκει γιατί εκεί μπροστά δεν έχω σήμα. Με παίρνει. 
– Δεν έχει δώσει σταθερό. Παίρνω στο κινητό. Δεν απαντάει.
– Τι κάνουμε τώρα νυχτιάτικα;
– Γύρνα πίσω μπας και πάμε σπίτια μας επιτέλους.

Ξαναβάζω πίτσες και αναψυκτικό στο κουτί κι επιστρέφω. Να δεις, σκέφτομαι, που θα πάω και θα μου πουν ότι πήρε τηλέφωνο ο μαλάκας και θέλει την πληρωμένη παραγγελία του και θα ξανατρέχω νυχτιάτικα. Φτάνω στο μαγαζί. Ευτυχώς, δεν έχει πάρει ο μαλάκας. Δεν αναφέρω καν τις … ευχές που ξεστόμισαν για τον τύπο τα δύο παιδιά που καθυστερούν να πάνε σπίτια τους μετά από 8 ώρες ορθοστασία και δουλειά.

 Κλείνουμε στα γρήγορα μην πάρει τηλέφωνο ο μαλάκας κι επιτέλους φεύγουμε.
Τον βρίζω ώσπου έφτασα σπίτι. Στις 3 και. Και μισή ξεραίνομαι στον ύπνο μπροστά στην τηλεόραση μετά 14 ώρες δουλειάς. 

Στις 4 το πρωί χτυπάει το κινητό. Πετάγομαι στον αέρα και κολλάω χαλκομανία στο ταβάνι. Κρεμιέμαι ανάποδα με τα νύχια σα γατί!  Κάτι έπαθε η μάνα, σκέφτομαι. Το μυαλό μου στο κακό κατευθείαν. Κληρονομικά πράγματα. 
Κι όμως! Ήταν ο μαλάκας.

– Έλα φίλε! Θα φέρετε την παραγγελία. Δεν απαντάει κανείς στο μαγαζί.
– Επειδή κλείσαμε κύριε. Σας παίρναμε τηλέφωνο, αλλά δεν απαντούσατε.
– Το είχα χαμηλωμένο για να μην ξυπνήσουν τα παιδιά και με πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Δε θα την φέρεις;
– Κλείσαμε κύριε. Είμαι σπίτι μου. Κοιμάμαι.
– Και τι θα γίνει με την παραγγελία;
– Δεν ξέρω κύριε. Δε με νοιάζει. Είμαι σπίτι μου. Κοιμάμαι!
– Ναι αλλά εγώ την έχω πληρώσει.
– Δε νοιάζει κύριε. Είμαι σπίτι μου. Κοιμάμαι. Τι δεν καταλαβαίνεις;
– Τι λες τώρα; Εγώ την πλήρωσα! 
– Δε με νοιάζει άνθρωπέ μου. Ήρθα. Σε πήρα τηλέφωνο. Σε πήραν από το μαγαζί. Δεν απάντησες. Δεν άνοιξες. Έφυγα. Κλείσαμε. Πάρε αύριο στο μαγαζί και κανόνισε. Εγώ κάνω ντελίβερι. Και τώρα είμαι σπίτι μου. Δεν δουλεύω. Δεν είναι δικό μου το μαγαζί και προσπαθώ να κοιμηθώ γιατί έχω πάλι εγερτήριο σε 5 ώρες. Μπορείς να με αφήσεις να κοιμηθώ;
– Θέλω την παραγγελία μου! Την πλήρωσα!
– Καληνύχτα! Καλή τύχη! 
Το κλείνω. Ξαναπαίρνει. Τον γειώνω. Ξαναπαίρνει. Τον ξαναγειώνω, κλείνω το κινητό. 
Φυσικά, ξημέρωσα μπροστά στην τηλεόραση. Και το πρωί ξεκίνησα για ακόμα ένα 14ωρο πάνω στο μηχανάκι…
Τι αμαρτίες πληρώνω ρε φίλε;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr