Ο ποδοσφαιρικός εµφύλιος δεν θα τελειώσει ποτέ. Μπορεί να ανατροφοδοτείται και από επεισόδια με μπασκετική αφορμή ή να κλείνονται διά του Διαδικτύου «ραντεβού θανάτου» ακόμα και στο περιθώριο παιχνιδιών του πρωταθλήματος βόλεϊ γυναικών, η ρίζα όμως του πολέμου είναι το ποδόσφαιρο. Η «στρογγυλή θεά» είναι η ασπρόμαυρη πέτσινη, όχι η πορτοκαλί. Και πρόκειται για μια θεά που απαιτεί αίμα και ανθρωποθυσίες. Μήπως το ίδιο δεν απαιτούν όλες οι «κανονικές» θεότητες; οι «κανονικές» θρησκείες; Ποια μπορεί να καυχηθεί ότι δεν ξεδίψασε με αίμα αλλόδοξων, «αιρετικών» ή «άπιστων»;
Ο ποδοσφαιρικός εμφύλιος δεν θα τελειώσει ποτέ. Οσα μέτρα και αν αποφασιστούν. Αλλωστε, απλώς αποφασίζονται. Δεν εφαρμόζονται. Οι «αγνοί φίλαθλοι» εξακολουθούν να μπαίνουν στο γήπεδο εξοπλισμένοι ή να βρίσκουν τον οπλισμό να τους περιμένει στις καβάτζες τους σε κάποια θύρα. Εξακολουθούν να βρίζουν χυδαιότατα μανάδες κι αδερφάδες, χωρίς να διακόπτεται το παιχνίδι. Ποιος διαιτητής θα τολμήσει να αυτοστοχοποιηθεί; Τα μέτωπα του ποδοσφαιρικού εμφυλίου χωρίζουν την Ελλάδα σε βόρεια και νότια. Χωρίζουν κάθε περιφέρεια σε ομάδες-κράτη, κατ’ απομίμηση των πόλεων-κρατών της αρχαιότητας, που κι αυτές «μισούνταν ανάμεσό τους». Τσακίζουν όμως και κάθε πόλη στα δύο, στα τρία ή στα τέσσερα, ανάλογα με το πόσοι είναι οι «ιστορικοί σύλλογοί» της και πόσο δυνατός ο στρατός του καθενός, που κυκλοφορεί με το ψευδώνυμο «λαός του Ολυμπιακού», «λαός του Παναθηναϊκού», της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ κ.ο.κ. Ολοι αυτοί οι αλληλομισούμενοι «λαοί» έχουν βεβαίως πάντα το δίκιο με το μέρος τους. Ολοι σφαγιάζονται από τη διαιτησία. Και όλοι αδικούνται από το κράτος, που δεν χαρίζει στην ομάδα τους χώρο για γήπεδο. Οπως κάθε στρατός, και ο οπαδικός έχει την ιεραρχία του, τις ειδικότητές του, τα συνθήματα και τα παρασυνθήματά του, τους καθοδηγητές (κρίσιμος εδώ ο ρόλος όσων αθλητικών εφημερίδων εμπορεύονται μισαλλοδοξία και φανατίνη) και τους εκτελεστές, τους φανερούς αλλά και τους αφανείς ταξίαρχούς του. Εχει φυσικά και τους ήρωές του. Και ανάμεσά τους ξεχωριστή θέση έχουν όσοι ομοϊδεάτες λιανίζουν κάποιον εχθρό. Ακόμα κι αν τον σκοτώσουν.
Αραγε «σοκαρίστηκε το πανελλήνιο» από τη δολοφονία του δεκαεννιάχρονου Αλκιβιάδη κοντά στου Χαριλάου; Ναι. Οσο είχε σοκαριστεί προ διετίας από τη δολοφονία του Τόσκο Μποζατζίσκι, του Βούλγαρου οπαδού του Αρη. Για μια-δυο μέρες. Ούτε καν ώς το τριήμερο μνημόσυνο.
Πηγή: Η Καθημερινή
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
