Θεσσαλονίκη: Η ανοικτή αγκαλιά της μάνας

«Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα…». Το τραγούδι αυτό το ήξερα ήδη από τη Γερμανία. Τότε βέβαια δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ερχόταν μια μέρα που αυτή η πόλη θα με τραβούσε τόσο κοντά της. Υστερα από περίπου 40 χρόνια σε αυτή την πόλη με μεγάλη ευχαρίστηση. Τι με κρατάει όμως εδώ; Γιατί όχι η Αθήνα ή κάποια άλλη πόλη της Ελλάδας; Στην αρχή ήταν η δουλειά, μετά η οικογένεια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι και οι γείτονες. Ολο και περισσότερο δενόμουν με αυτή την πόλη, όλο και περισσότερο γινόταν κομμάτι του εαυτού μου και σπίτι μου.

Τι είναι αυτό που με εντυπωσιάζει; Η θέση της, το φως, οι άνθρωποί της ή όλα αυτά μαζί; Μεταξύ της θάλασσας και του βουνού περικλείεται αυτή η συν τω χρόνω μεγάλη πόλη που ξεδιπλώνεται γύρω από τον Θερμαϊκό κόλπο. Είναι φτιαγμένη με έναν τρόπο που σου επιτρέπει να προσανατολίζεσαι εύκολα. Οι βουνοπλαγιές είναι σαν την ανοικτή αγκαλιά της μάνας που προστατεύει τα παιδιά της, αλλά ταυτόχρονα τα αφήνει να αγναντεύουν τη θάλασσα. Διότι η θάλασσα προσφέρει ανοιχτούς ορίζοντες, είναι δεκτική σε κάθε καινούργιο και ξένο. Ξένη ήμουν και εγώ στην αρχή.

Και πώς προσαρμόζεται κανείς σε αυτήν τη μεγάλη, πυκνοκατοικημένη πόλη; Είναι δύσκολο να κινηθείς με το αυτοκίνητο, απλώς επιτείνεις το κυκλοφοριακό χάος. Θέση στάθμευσης δεν βρίσκεις και τα λίγα πάρκινγκ που υπάρχουν είναι πολύ ακριβά. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς διευκολύνουν κυρίως τη μετακίνηση προς το κέντρο της πόλης. Αυτό σημαίνει ότι εύκολα πάει κανείς στο κέντρο, αλλά δύσκολα σε άλλες περιοχές. Οι περιφερειακοί δήμοι δεν συνδέονται μεταξύ τους, παρά μόνο από το κέντρο της πόλης και αυτό σημαίνει μεγάλο χάσιμο χρόνου. Μεγάλες προσδοκίες φέρνει η λειτουργία του μετρό.  

Ελπίζω ότι στο προσεχές μέλλον οι δρόμοι γύρω από τον Θερμαϊκό κόλπο θα διασχίζονται ταχύτερα, έτσι ώστε να διευκολύνεται η μετακίνηση προς την αγορά, αλλά και η πρόσβαση στις πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις της πόλης. Από αυτή την άποψη η Θεσσαλονίκη έχει πολλά να προσφέρει.

Αγαπώ τους περιπάτους στην πόλη, όταν δεν με πιέζει ο χρόνος, όχι βέβαια στον συνωστισμό των κεντρικών δρόμων. Τότε μπορώ και σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά, θαυμάζοντας τα καλαίσθητα αρχιτεκτονικά κτίρια στην άκρη του δρόμου. Είναι όμορφο να τριγυρνάς στις αγορές, να μυρίζεις την πόλη, ίσως πότε πότε να δοκιμάζεις προτού αγοράσεις, να παρατηρείς τα χρώματα και τα σχέδια των προϊόντων στις βιτρίνες και φυσικά να ακούς τις δυνατές φωνές των πωλητών.   

Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη που ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις μου. Και για να μπορώ όλες αυτές τις εντυπώσεις να τις χωνέψω, βρίσκω πάντα μια γωνιά ή μια αυλή με τραπέζια και καρέκλες για να ξεκουραστώ και να αναζητήσω το νόημα της ζωής. Δεν συγκρίνεται η αξία της αναψυχής της μεγαλύτερης παραλιακής οδού στα Βαλκάνια κατά μήκος της θάλασσας. Ανεξαρτήτως αν είσαι επισκέπτης ή τουρίστας ή και κάτοικος αυτής της πόλης, όλοι κατά διαστήματα θα την επισκεφθούν και θα τη χαρούν. Για περιπάτους, ποδηλατάδες ή τζόγκινγκ -ορισμένοι αστειευόμενοι την ονομάζουν και λεωφόρο Bypass. Υπάρχουν σημεία που μπορεί κανείς να νοικιάσει διαφόρων ειδών ποδήλατα. Μετά την κρίση βλέπει κανείς ποδήλατα όχι μόνο στην παραλιακή αλλά και στους άλλους δρόμους. Κοντά στο Λευκό Πύργο ανακάλυψα μάλιστα και ένα φανάρι για ποδήλατα.

Ορισμένοι θέλουν στον παραλιακό δρόμο να ξαποστάσουν στα παγκάκια, ενώ άλλοι να παίξουν τένις ή μπάσκετ. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα θεματικά πάρκα που δημιουργήθηκαν στην περιοχή της παραλίας. Και τι αξία θα είχε η παραλιακή χωρίς τις οάσεις για καφέ; Είναι γεγονός ότι παντού θα ακούσεις σχόλια, συζητήσεις, αντιπαραθέσεις είτε είναι αυτά στο δρόμο είτε τρώγοντας και πίνοντας. Μου αρέσει αυτή η άνετη επικοινωνία. Είναι δείγμα της ανοικτής κοινωνίας στην οποία θέλω να ανήκω.