Θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο με αυτή την κυβέρνηση;

Είναι πράγματι στραβός ο γιαλός– ειδικά από την τουρκική πλευρά του. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί  ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρμενίζει τόσο στραβά στα ελληνοτουρκικά. 

Εξ αρχής ο Πρωθυπουργός πήρε λάθος δρόμο και τον ακολουθεί… αγέρωχος. Προσπαθεί να κάνει   «μεγάλη πολιτική» -με μεγάλα λόγια κυρίως- αλλά δείχνει μάλλον ανυποψίαστος.

 Από την  πρώτη συνάντηση του με τον Ερντογάν έστειλε λάθος μήνυμα  στην Τουρκία -και τη διεθνή κοινότητα- παραλείποντας να βάλει στο τραπέζι την τουρκική επιθετικότητα έναντι της Ελλάδας και την παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας. Σα να ήταν μια συνάντηση «to know us better» που θα έλεγε ο Χρόνης Εξαρχάκος.

Για τη συνάντηση το Λονδίνο, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα  της συγκυρίας, πήγε χωρίς επαρκή προετοιμασία. Και κινήθηκε στο πνεύμα  που διακρίνει από την πρώτη στιγμή την κυβέρνηση: ο κατευνασμός των απέναντι.  

Προέκυψε και από την απίστευτη δήλωση του μετά την αποτυχημένη συνάντηση για «καλή θέληση»… και «από τις δυο πλευρές».

Οι διαρροές επιλεγμένων «διαλόγων» του με τον Ερντογάν, που έκανε  το επικοινωνιακό επιτελείο του , δεν αλλάζουν την εικόνα: δεν είναι και ο καλύτερος διαπραγματευτής που έχουμε.

Συνάντηση  χωρίς προϋποθέσεις

Κανείς σώφρων πολιτικός δεν θα  πήγαινε σε μια συνάντηση στο περιθώριο του ΝΑΤΟ χωρίς να έχει εξασφαλίσει στοιχειώδεις προϋποθέσεις – από την πλευρά της Συμμαχίας. Ούτε καν νύξη δεν έγινε στο κοινό ανακοινωθέν στη συμφωνία Τουρκίας- Λιβύης που ήταν ένα από δύο θέματα αιχμής της συνάντησης.

Αντίθετα ο πρωθυπουργός προσπάθησε να ωραιοποιήσει την εικόνα – αν όχι να παραπληροφορήσει -λέγοντας, ότι «ακόμα και μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, το οποίο επισήμως πάντα τηρούσε ίσες αποστάσεις απέναντι στις διαφορές μας με την Τουρκία, ισχυρές χώρες κατέκριναν τη στάση της γείτονος, με πρώτο τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν»

Η τοποθέτηση του Μακρόν για την Τουρκία δεν έχει σχέση με τον ΝΑΤΟ. Οι λογογράφοι του Πρωθυπουργού νομίζουν ότι απευθύνονται σε κρετίνους: το «στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ» δεν είναι «το ΝΑΤΟ»

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός πήγε σε μια συνάντηση 90 λεπτών με τον Τούρκο Πρόεδρο, όχι μόνο χωρίς να έχει διασφαλίσει δίοδο απεμπλοκής– και αφού προηγήθηκε το κωμικοτραγικό το αλαλούμ με τα ΜΟΕ, αλλά και χωρίς τον στοιχειώδη  εθνικό εξοπλισμό: τη συμφωνία με την αξιωματική αντιπολίτευση, τουλάχιστον.   

Όταν ο Κ. Καραμανλής έφυγε για μία άλλη σύνοδο του ΝΑΤΟ το 2008 είχε φροντίσει να εξασφαλίσει κοινή γραμμή με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου– και όχι μόνο.

Και είχε δίπλα του τη Ντόρα και τον Μεϊμαράκη, όχι τον άπραγο Δένδια και τον αφελή(;) Παναγιωτόπουλο -που διαπίστωσε «υποβόσκουσα οικειότητα» στο Λονδίνο -και μια αμφιλεγόμενη διπλωματική σύμβουλο.

Εμπρηστική επίθεση

 Ένας Θεός ξέρει πού το βρήκε ο Πρωθυπουργός ότι «η εθνική πολιτική είναι για να ασκείται, όχι για να συζητείται»– αν δεν το έβαλε κάποιος ανόητος στο λόγο του.

Σχεδόν τον προβοκάρει -ή μας δουλεύει- ο Τάκης Θεοδωρικάκος όταν, προσπαθώντας να τα μπαλώσει, λέει ότι υπάρχει «ανάγκη για ένα αρραγές εθνικό μέτωπο και αποφυγή μικροκομματικών παιχνιδιών» και συμπληρώνει ότι  ο Μητσοτάκης «λειτουργεί ως ηγέτης και εκπρόσωπος όλων των Ελλήνων»

 Πού το είδε; Όχι μόνο δεν φρόντισε να έλθει σε επαφή με τον Αλέξη Τσίπρα,  όχι μόνο δεν τον ενημέρωσε μετά τη συνάντηση, αλλά πήγε στη Βουλή και του έκανε εμπρηστική και ανοίκεια προσωπική επίθεση. 

 «Ενώ εγώ βρισκόμουν απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο, πληροφορήθηκα -δυστυχώς- τις απρεπείς και διχαστικές δηλώσεις του κ. Τσίπρα. Το προσωπικό μου ήθος δεν μου επιτρέπουν να κάνω μέρος του κομματικού ανταγωνισμού τα εθνικά μας θέματα. Ο κ. Τσίπρας έβγαλε τον χειρότερο εαυτό του».

Είναι σχεδόν κωμικό -του τύπου «Έχω μια χώρα  να κυβερνήσω» – αν το σκεφθεί κανείς. Δηλαδή πώς ακριβώς συνέβη; Εκεί που συζητούσε με τον Ερντογάν -«με υπολανθάνουσα οικειότητα» που λέει και ο  υπουργός του- μπήκε μέσα κάποιος και του είπε «Πρόεδρε, ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή στην πέφτει».

Δεν κολλάνε τα γεγονότα. Ούτε και η ουσία, γιατί ο Τσίπρας δεν την έπεσε σε κανέναν. Μια δήλωση έκανε με τη δέουσα προσοχή. Αν υπήρξε πέσιμο ήταν από την πλευρά του Πρωθυπουργού προφανώς όχι τυχαία: οξύνει τα πράγματα για να καλύψει την αποτυχία και τα λάθη του. Είχε κι έναν Διαματάρη να κατευνάσει.

 Πρωθυπουργός Εξωτερικών

Εδώ συμβαίνει κάτι που δεν το έχουμε συναντήσει στη μεταπολιτευτική ιστορία. Κυβέρνηση που κάνει εξωτερική πολιτική χωρίς να έχει καταστρώσει εξωτερική πολιτική. Χωρίς να έχει υπουργό Εξωτερικών με το εκτόπισμα που απαιτεί ο ρόλος του.

Στην πράξη ο Πρωθυπουργός είναι και οιονεί υπουργός Εξωτερικών και  αυτό δεν του βγαίνει σε καλό, αν κρίνουμε από τις αντιφάσεις που ο ίδιος προκαλεί.

Όλοι οι Έλληνες δέχονται ότι η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης είναι  προκλητική και ο πρωθυπουργός τη χαρακτηρίζει «άκυρη» που «θα καταπέσει». Αλλά την ίδια στιγμή ένας από τους υπουργούς του  -ο Γ. Κουμουτσάκος που έχει αίσθηση των πραγμάτων από το παρελθόν του- να λέει ότι είναι ενδεχόμενο η Λιβύη να ανακηρύξει και ΑΟΖ.   

Τι ακριβώς εννοεί ο Πρωθυπουργός όταν λέει ότι «θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην ισχύσει» η συμφωνία και ταυτόχρονα να τη θεωρεί «χωρίς ισχύ»; Ανάλογη φρασεολογία χρησιμοποιούσε για τη Συμφωνία των Πρεσπών και είδαμε τη συνέχεια.

Από πού του προέκυψε ότι όταν συνάντησε τον Ερντογάν ο Τούρκος Πρόεδρος «είχε ήδη υποστεί διπλωματική ήττα»; Τον βρήκε ράκος; Ώρες να μας πει ότι τον αποτελείωσε. Αυτές οι αναφορές δεν αντέχουν απέναντι στην πραγματικότητα.

Ποια ήττα όταν ο Ερντογάν συνάντησε τον Τραμπ εμβόλιμα, πριν συζητήσει με τον Έλληνα Πρωθυπουργό, και έβαλε την επόμενη τη Βουλή του να κυρώσει τη συμφωνία με τη Λιβύη. Η ως ηττημένος συζητούσε δυο μέρες μετα΄ με την Σουηδέζα Επίτροπο Μετανάστευσης και έναν από τους αντιπροέδρους της Κομισιόν;

Ή μήπως επειδή τον βρήκε «σε ήττα» καθόταν και συζητούσε μαζί του  αν «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταφύγιο τρομοκρατών»; Ούτε ο πατέρας του για τον Ανδρέα Παπανδρέου σε σχέση με τους Κούρδους δεν θα το έλεγε στον καιρό του.

Λιβύη όπως Βενεζουέλα;

Ο Μητσοτάκης είπε ότι «η Τουρκία βρίσκεται σε απομόνωση». Αλλά την ίδια μέρα ο Αλέξης Παπαχελάς -διευθυντής της πιο σοβαρής εφημερίδας της παράταξης του και με εμπειρία του σ’ αυτά τα θέματα- επισήμανε στην  «Καθημερινή» τη «στρατηγική ασυμμετρία μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, και ειδικά στη θάλασσα» και έγραφε:

«Ο Ερντογάν νιώθει, εν τω μεταξύ, πανίσχυρος και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Μετά τη συνάντησή του με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο δείχνει αχαλίνωτος στις κινήσεις του. Σημαντικοί Ευρωπαίοι ηγέτες εκτιμούν ότι ο Τούρκος πρόεδρος «κόβει πλέον τα σχοινιά» με τη Δύση. Η προοπτική όμως τους τρομάζει, γιατί ξέρουν ότι η στρόφιγγα των προσφυγικών ροών μπορεί να τους γίνει πολιτικός εφιάλτης».

Πανίσχυρος ή ηττημένος; Αν η Τουρκία ειναι ηττημένη και σε απομόνωση γιατι η Ελλάδα δεν σπεύδει να ανακηρυξει ΑΟΖ κα με την Τουρκία και με την Ιταλία, – αλλά και την Αλβανια-οπως εχουν κάνει κάπου 140 χώρες. Να ανακηρύξει, οχι να οριοθετέσει. Είναι διαφορετικές πράξεις. Η ανακήρυξη γίνεται μονομερώς κατά το διεθνές δίκαιο. Τα Προεδρικά Διατάγματα ετοιμα απο την εποχή Κοτζιά.

Ο καθηγητής Θ.Καρυώτης , <πατέρας> της ελληνικής ΑΟΖ του έκανε έκκληση: < Κύριε πρωθυπουργέ, η Τουρκία δεν έχει εξασφαλίσει ούτε έναν σύμμαχο σε αυτή την παράνομη οριοθέτηση με την Λιβύη. Πιάστε τους στον ύπνο ανακηρύσσοντας ΑΟΖ τώρα, και παραχωρώντας οικόπεδα σε ξένες εταιρείες νοτιοανατολικά της Κρήτης. Η πατρίδα θα σας ευγνωμονεί>.

Υπάρχει και αυτή η περίεργη ιστορία με την απέλαση του Λιβυο πρέσβη- αλλά οχι και του Τούρκου για την ίδια συμφωνία. Και η ανάμειξη στα εσωτερικά της Λιβύης-  ή αλλιώς των επαφών με τη… μισή Λιβύη. Ενώ ο Πρωθυπουργός λέει ότι στην Τρίπολη «δεν υπάρχει αντισυμβαλλόμενο μέρος με νομιμοποίηση για να τη συμφωνία» ,ο ίδιος φέρνει στην Αθήνα τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Λιβύης.

Το θεωρεί και «σημαντικό» γιατί λέει «έχει ήδη εκφράσει στον ΟΗΕ την κάθετη διαφωνία του για τη συμφωνία που οποία υπέγραψε ο Λίβυος πρωθυπουργός με τον Τούρκο πρόεδρο».

Εδώ κατεβαίνουν τα μολύβια. Η μπαρούφα με την αναγνώριση του Προέδρου της Βουλής της Βενεζουέλας ως πρόεδρο της χώρας επαναλαμβάνεται. Απελαύνεται ο πρέσβης μιας χώρας και καλείται ο πρόεδρος της Βουλής της.

Κάποιος από το περιβάλλον ου πρέπει να απομακρυνθεί. Προτού μπουν ιδέες στον Τασούλα και αρχίσει  να κάνει δική του εξωτερική πολιτιστική.

Για ποιον δουλεύει ο Μακρόν;

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός ζει με τις αυταπάτες του όταν λέει: «Το θέμα θα τεθεί στη Σύνοδο Κορυφής της επόμενης Πέμπτης στις Βρυξέλλες και προσδοκώ -είμαι σίγουρος- ότι η Ευρώπη θα σταθεί απολύτως ενωμένη στο πλευρό της Ελλάδος που υπερασπίζεται τα δίκαια εθνικά κυριαρχικά της δικαιώματα».

 Δεν λέει από ποιον ακριβώς θα τεθεί, αλλά αν εννοεί τον Μακρόν, ας κρατήσει μικρό καλάθι. Ο Γάλλος κόβεται για τα δικά του συμφέροντα, όχι για τα ελληνικά. Ποτέ η χώρα δεν ωφελήθηκε όταν περίμενε να τη σώσει κάποιος άλλος.

Άλλωστε από κοινοτικό «τσάι και συμπάθεια» χορτάσαμε. Κάποιος να εξηγήσει στους λογογράφους του Πρωθυπουργού ότι η κοινοτική Ευρώπη μπορεί να λέει καμία καλή κουβέντα, αλλά δεν μπορεί να ασκήσει εξωτερική πολιτικά. Γιατί κανένα κράτος -μέλος δεν της έχει εκχωρήσει αρμοδιότητες εξωτερικής πολιτικής.

Από αυτή την άποψη ίσως είναι παρακινδυνευμένο να ζητήσει από το Συμβούλιο Κορυφής των 28 καθαρή δήλωση υπέρ της Ελλάδας και κατά της Τουρκίας- όση αξία έχει ακόμη και αν υπάρξει. 

Για εσωτερική κατανάλωση

Όπως δείχνουν τα πράγματα ο Πρωθυπουργός αντί να κάνει εξωτερική πολιτική, σε συνεννόηση και σε κοινή γραμμή με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και κυρίως με τη αξιωματική αντιπολίτευση, κινείται με κριτήριο την εσωτερική κατανάλωση μιας πολιτικής που δεν έχει η κυβέρνησή του. Και με λάθος δεδομένα.

Για να ξέρουμε για τι μιλάμε, η Τουρκία δεν «διεκδικεί τον ρόλο ενός ιδιότυπου «τοπάρχη» στην ευρύτερη περιοχή», όπως είπε ο Πρωθυπουργός. Είναι περιφερειακή δύναμη και έτσι συμπεριφέρεται απέναντι στην Ελλάδα. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.

‘Οι παλιοί πολιτικοί που χειρίσθηκαν τα ελληνοτουρκικά  σε δύσκολες στιγμές έλεγαν: «Ένα πράγμα δεν κάνεις με την Τουρκία: πόλεμο». Κοντά στο νου κι γνώση.

Ως τώρα όλοι οι Έλληνες Πρωθυπουργοί κρατούσαν ανοιχτό το διάλογο μαζί της, αλλά ταυτόχρονα κατήγγειλαν- και δεν περιέγραφαν  -τις παραβιάσει της  διεθνούς νομιμότητας εκ μέρους της Άγκυρας, προτάσσοντας το δόγμα: «Δεν διεκδικούμε τίποτε και δεν  παραχωρούμε   τίποτε». 

Εκ παραλλήλου η πρώτη έννοια τους ήταν το αρραγές εσωτερικό μέτωπο όχι οι μαγκιές στη Βουλή και οι κολοκυθοκορφάδες του τύπου: «Οι διεθνείς σχέσεις είναι πολύ σύνθετες για να χωρούν σε απλοϊκά συνθήματα». 

Εξωτερική πολιτική οφείλει να κάνει ο Έλληνας Πρωθυπουργός- όχι σεμινάριο. Από αυτή την άποψη οφείλει να αλλάξει την οπτική γωνία του, τις μεθόδους και την κομματική ρητορεία του. Εν ανάγκη και το επιτελείο του.

Πηγή: anoixtoparathyro.gr 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr