Aν θέλουμε κάτι να αλλάξει επιβάλλεται ο καθένας να ξεκινήσει από τον εαυτό του

Ας αφήσουμε στην άκρη λαούς, λαουτζίκους, πατρικίους και πληβείους κι ας κοιτάξουμε κατάματα τον άνθρωπο

man wearing yellow jacket 3490253

Από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι άκουγα “τους μεγάλους” καθώς μιλούσαν μέσα σε όλα και για πολιτική, να αναφέρονται συχνά στον “λαό”. Με αυτή τη λέξη, λοιπόν, όσο μεγάλωνα ερχόμουν ουκ ολίγες φορές αντιμέτωπη ώσπου προστέθηκαν στην καθημερινότητά μου από διάφορες πηγές κι άλλες παρόμοιες όπως “λαουτζίκος”, “απλός λαός”, “κοσμάκης”. Δεν μπορούσα τότε να εξηγήσω το γιατί όμως μέσα μου κάτι κλοτσούσε στο άκουσμά τους. Σαν να έπαιρνε όλη η ανθρωπότητα το βάπτισμα μιας άθλιας μιζέριας από την οποία δεν είναι γραφτό της να ξεφύγει. Μιας μιζέριας που θαρρείς κι οφείλεται σε κάποια αρχαία κατάρα με ρίζες σε κάτι άπιαστο, πάνω από εμάς.

Κλεισμένοι και στριμωγμένοι μέχρι ασφυξίας τόσοι ξεχωριστοί άνθρωποι σε έννοιες που βρομούν υποτίμηση, δουλοπρέπεια, ανημποριά, μαζοποίηση και γλοιώδη παραίτηση πάλευαν μπροστά στα μάτια μου να αποδείξουν γκρινιάζοντας πως είναι στη φύση του ανθρώπου να γλείφει κατουρημένες ποδιές ή να ανήκει σε αυτές. Ξεχνώντας πως οι φαύλοι κύκλοι πολλές φορές κατασκευάζονται μέσα από τους φόβους και τη βόλεψη ημών των ιδίων. Άλλοτε πάλι βρίσκονταν ορισμένοι “οραματιστές” να μιλήσουν για τη δύναμη αυτού του λαού. Αποδίδοντας σε μια ήδη οριοθετημένη λέξη κάποια επαναστατική αίγλη που όμως συχνά τα μέλη της απέρριπταν κι απορρίπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη ως ουτοπική κι αφελή ιδέα.

Σε κάθε ηλικία εξακολουθώ στην καλύτερη περίπτωση να προβληματίζομαι απέναντι στη σημασία του “λαού” ως συμβόλου. Δεν ένιωσα ποτέ ούτε νιώθω στο παρόν μου πως ανήκω κάπου με τρόπο που να δηλώνει ευθαρσώς ή έστω να υποδηλώνει τυφλή ομοιογένεια. Θα ήθελα να μπορούσα να πιστέψω στην ομαδικότητα ανάμεσα στις τόσες όμορφες διαφορετικότητες που μας περιβάλλουν, θα ήθελα να πιστέψω στην αλληλεγγύη, στις γόνιμες αμφισβητήσεις, στον αλληλοσεβασμό, σε αγώνες ανθρώπων κι όχι σε πολέμους ανάμεσα σε “ισχυρούς” κι “ανίσχυρους”. Θα ήθελα να πιστέψω στις έννοιες αυτές και σε άλλες παρόμοιες, εξίσου χιμαιρικές ίσως, που όμως αντί για το μοιάξιμο μιας μιζέριας μέσω χαμερπών υποκοριστικών προσδίδουν στον άνθρωπο την ενότητα και την ισότητα που θα έπρεπε ο ίδιος να επιδιώκει.

Δυστυχώς τα κατάλοιπα άλλων εποχών σε κάθε επίπεδο είναι ακόμη εμφανή σε βαθμό καθοριστικό όμως, από την άλλη πλευρά, παρατηρώ με αισιοδοξία πως πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου κι ακόμη περισσότεροι από αυτούς που τώρα ξεκινούν το ανεξάρτητο ταξίδι τους, αντιδρούν όλο και πιο έντονα σε κάθε τσιμεντωμένο, παρωχημένο, καλουπωμένο μοτίβο διεκδικώντας πολυχρωμία στις ψυχές κι ισότητα σε δικαιώματα κι ευκαιρίες. Απορρίπτοντας την κλάψα και την υποταγή αντιλαμβάνονται πως αν θέλουν κάτι να αλλάξει επιβάλλεται πια ο καθένας να ξεκινήσει από τον εαυτό του αλλά να μην περιοριστεί εγωκεντρικά στο καβούκι του.

Καταλαβαίνουν πως επιβάλλεται η αποτίναξη της θυματοποίησης αλλά κι η παραδοχή ταυτόχρονα του ότι εκτός από την ατομική μας ευθύνη υπάρχουν κι οι ευθύνες όσων εξουσιαστών ή υποταγμένων εμποδίζουν τις ατομικότητές μας να ανθίσουν. Εξουσιαστών κι υποταγμένων που κάποιοι πριν από εμάς και κάποιοι ανάμεσά μας δέχτηκαν ως αναπόφευκτους νταβάδες “ευλογημένους” ή “φτυσμένους” από “τη φύση του ανθρώπου” προκειμένου να αλληθωρίσουν μπροστά στη δική τους λιγοψυχιά.

Ερχόμενοι στο σήμερα μέσα από τα γεγονότα της επικαιρότητας που μοιάζουν να τρέχουν με ταχύτητα φωτός καταλαβαίνουμε πως είναι χρέος μας να διεκδικήσουμε τις ζωές μας. Τα σκάνδαλα μιας κυβέρνησης που εξελέγη “δημοκρατικά” να μας εκμεταλλεύεται εξίσου “δημοκρατικά” όπως εξάλλου κάθε εξουσιαστής στον οποίο παραδίδουμε εμείς οι ίδιοι τα σκήπτρα, ο εξευτελισμός του πολιτισμού, οι εξώσεις ηλικιωμένων, ένα νομοσχέδιο που ζέχνει χουντικά κατάλοιπα, ρατσιστικά και σεξιστικά παραληρήματα, ξέπλυμα εγκληματικών συμπεριφορών από βουλευτές κι υπουργούς κι αμέτρητα άλλα παρόμοια ακόμη και νέα παραδείγματα που θα μπορούσαν να προκύψουν ώσπου να δημοσιευτεί τούτο το κείμενο στις οθόνες μας, θα έπρεπε να επανατοποθετήσουν επιτέλους μέσα μας έννοιες όπως η ισότητα και τα στοιχειώδη δικαιώματα όχι “του λαού” αλλά κάθε ξεχωριστού ανθρώπου.

Διότι είναι όμορφο να αισθάνεσαι αλληλέγγυος με άλλους ανθρώπους αλλά είναι τεράστια παγίδα η προοπτική να καταλήξεις τελικά να μοιάζεις άκριτα καταλήγοντας από ομάδα μάζα λόγω της ανάγκης σου να ανήκεις. Γι’ αυτόν τον λόγο δε φαντάστηκα ποτέ τον εαυτό μου ως κομμάτι “του λαού” αλλά ως άτομο-μέλος μιας κοινωνίας ανθρώπων, μιας ανθρωπότητας η οποία δε χωρίζεται καν σε προύχοντες, λαούς, αφεντικά κι εργάτες αλλά σε αδίστακτους, φοβισμένους, βολεμένους, αγανακτισμένους, απελπισμένους, ουτοπιστές, αγωνιστές, παραδομένους, παραιτημένους, συμβιβασμένους, προσαρμοστικούς, απροσάρμοστους, εκμεταλλευτές, δεκτικούς, ρεαλιστές, ονειροπόλους κ.ο.κ ανθρώπους.

Όλοι εξίσου άνθρωποι, λοιπόν, που όμως του καθενός τα χαρακτηριστικά όπως και τα βιώματα τον τοποθέτησαν κάποτε σε κάποια συγκεκριμένη κατάσταση διαφορετική από κάποιου άλλου. Δεν πρόκειται πάντα για ικανότητα ή ανικανότητα. Πολλές φορές έχει να κάνει με το πόσο πρόθυμος είσαι να πατήσεις επί πτωμάτων όπως και με το κατά πόσο θα δεχτούν οι άλλοι να γίνουν πτώματα για να τους πατήσεις.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη λαούς, λαουτζίκους, πατρικίους και πληβείους κι ας κοιτάξουμε κατάματα τον άνθρωπο. Τι κρύβει μέσα του ο καθένας από εμάς, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το κάνουμε, πώς θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε και δεν αντιδρούμε, πόσα δικαιώματά μας έχουμε παραδώσει εγκλωβισμένοι στον φαύλο κύκλο του φόβου και τι θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν αντί να μαζοποιούμαστε προσπαθούσαμε να συνεργαστούμε αξιοποιώντας τις διαφορετικότητές μας προς έναν στόχο κατά βάση κοινό.

Δεν ισχυρίζομαι πως είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για κάθε μας “αποτυχία” ή κάθε δεινό, πώς θα μπορούσα άλλωστε όταν εγώ η ίδια αναφέρομαι στην παγίωση της ανισότητας που μας περιβάλλει. Χωρίς αξιοκρατία δεν μπορεί κανείς να μιλά για αποκλειστικά ατομική ευθύνη. Ωστόσο ανοίγοντας το πλάνο ακόμη πιο πολύ ίσως θα ήταν χρήσιμο να ερευνήσουμε τα αίτια πίσω από έναν κόσμο τόσο αναξιοκρατικά δομημένο. Ο άνθρωπος ως έναν μεγάλο βαθμό μπορεί μέσω της ψυχολογικής-κοινωνικής-πνευματικής παιδείας να διαμορφωθεί κι αυτό έχει αποδειχτεί ανά τους αιώνες καθώς ακόμη κι η “κοινή λογική” ή ακόμη κι η ηθική άλλαζε σύμφωνα με την αισθητική της κάθε εποχής. Μήπως ήρθε η ώρα, λοιπόν, να λειτουργήσουμε ως ξεχωριστοί άνθρωποι αλληλέγγυοι κι όχι ως ομοιογενείς μάζες απέναντι σε ένα σύστημα που η ίδια η ανθρωπότητα δημιούργησε; 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

Ο Βαγγέλης Βλάχος αφιέρωσε στον Καραμανλή το βίντεο του Άδωνι με τα τρενάκια – «Αφού δεν καταλαβαίνουν…»

430113696 386032271017011 577611428516139923 n

Ο Βαγγέλης Βλάχος αφιέρωσε στον Καραμανλή το βίντεο του Άδωνι με τα τρενάκια – «Αφού δεν καταλαβαίνουν…»

Με βίντεο του Άδωνι να... παίζει με τρενάκια ανέβασε ο Βαγγέλης Βλάχος θέλοντας να απαντήσει…

Χείμαρρος ο Λαζόπουλος: «H μικρή χούντα των Πλεύρη, Άδωνι και Βορίδη ανέλαβε τον ρόλο της συγκάλυψης» (video)

Λαζόπουλος 1

Χείμαρρος ο Λαζόπουλος: «H μικρή χούντα των Πλεύρη, Άδωνι και Βορίδη ανέλαβε τον ρόλο της συγκάλυψης» (video)

«Μην αφήσετε το τσεκούρι, κρατήστε ακέραιο το επάγγελμα σας του τσεκοροποιού», ανέφερε ο Λάκης Λαζόπουλος…

Στέφανος Κασσελάκης: Έσβησε τούρτα για τα γενέθλια του μετά την ορκωμοσία του – Τι δώρο του έκαναν (εικόνες)

6168234

Στέφανος Κασσελάκης: Έσβησε τούρτα για τα γενέθλια του μετά την ορκωμοσία του – Τι δώρο του έκαναν (εικόνες)

Τούρτα για τα γενέθλια του έσβησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, λίγο μετά την…

Πρώτη δήλωση 12χρονης για Κολωνό: «Θέλω να γίνω εισαγγελέας, να κλείνω στη φυλακή ανθρώπους όπως αυτούς που με βίασαν» (Video)

6168031

Πρώτη δήλωση 12χρονης για Κολωνό: «Θέλω να γίνω εισαγγελέας, να κλείνω στη φυλακή ανθρώπους όπως αυτούς που με βίασαν» (Video)

«Σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου», ήταν η φράση που είπε στη…

Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: Οι πρώτες δηλώσεις μετά την περιπέτεια υγείας – «Αν καθυστερούσαμε πέντε λεπτά, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά» (video)

Χατζηπαναγιώτης

Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: Οι πρώτες δηλώσεις μετά την περιπέτεια υγείας – «Αν καθυστερούσαμε πέντε λεπτά, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά» (video)

«Αν ήμουν μόνος μου, ίσως το άφηνα να δω αν θα περάσει», ανέφερε στις δηλώσεις…