«Θέλω να γράψω ένα ποίημα να σώσω την Ελλάδα, μα έφαγα πολύ ψωμί με τη μακαρονάδα»

Ακόμη μία φορά ο Σταμάτης Σπανουδάκης προκλητικός με ομοφοβικές και σκοταδιστικές δηλώσεις.

825741

Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό, στο πικάπ ακούω ένα απ’ τα πιο σπάνια βινύλια του Σταμάτη Σπανουδάκη, το «Καθ’ οδόν» του 1987, που ανέκαθεν μου άρεσε πολύ. Και γιατί τραγουδούσε ο ίδιος σε μία περίοδο που τον τραγουδούσαν οι πάντες, αλλά και γιατί είχε ένα ατόφιο rock feeling, που τον συνέδεε με το παρελθόν του στα 60s και στα 70s. Ο Σπανουδάκης των 70s είναι πιο γνωστός: Ένα πρώτο αγγλόφωνο progressive rock άλμπουμ στη Γαλλία του 1972 κι ένα δεύτερο, πάλι αγγλόφωνο, στην Ελλάδα του 1976 από την Ελληνική Εταιρεία Επικοινωνιών. Από κει και πέρα, ακόμη πιο γνωστές είναι οι συνεργασίες του με τον Δημήτρη Πουλικάκο, το εκπληκτικό θέμα του για τα «Χρώματα της Ίριδος» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, μέχρι οι παραγωγές που έκανε ο ίδιος για πολλούς καλλιτέχνες. Θυμίζω το «Montage Fatal» των Psycho στα 1982, αλλά και κομμάτια άλλων που γράφτηκαν απλά στον προσωπικό του χώρο, το Stam Studio, σαν το «Μπλε» της Λένας Πλάτωνος.

Η προσωπική του ιστορία είναι γνωστή – την έχει αφηγηθεί ο ίδιος: Εθισμός στην ηρωίνη προφανώς μέσα από τη φάση του χιπισμού και του rock μέχρι να εναποθέσει την πίστη του στον Θεό και να σωθεί. Ως εδώ καλά! Για κάθε άνθρωπο ευχόμαστε να βρίσκει τη σωτηρία του και γι’ αυτό προσωπικά θυμώνω με όσους χλευάζουν τα ιερά και τα όσια των συνανθρώπων τους. Αυτή η χριστιανική μεταστροφή του Σπανουδάκη πέρασε και στο έργο του, αρχής γινομένης ενδεχομένως με το τρίτο του άλμπουμ, το «Στον πρώτο μουσικό» του ’77, που άνοιγε με το κομμάτι «Άγιος ο Θεός». Η μετέπειτα πορεία του είναι γνωστή: Εθνικιστικά ορχηστρικά έργα μιας πομπώδους ακροδεξιάς αισθητικής μαζί με κατά καιρούς δηλώσεις που υμνούν οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, εκτός απ’ αυτά που θα ορίζαμε ως «Αριστερά», «κομμουνισμό», «σοσιαλισμό» ή και…«αναρχία». Μεταχειρίζομαι πολιτικούς όρους, μια και ο Σπανουδάκης δεν θα’χει δει ποτέ του προφανώς το «Δον Καμίλο» στο θέατρο, που σύμφωνα με τον συγγραφέα του, τον Σωτήρη Πατατζή, «ο μεγαλύτερος κομμουνιστής ήταν ο Χριστός»

Ο Σπανουδάκης θα μπορούσε να μείνει πιστός στα χριστιανικά του πιστεύω και να γινόταν ο μοναδικός εκπρόσωπος του ιδιώματος «christian rock» στη χώρα μας, έτσι όπως εξελίχτηκαν οι σύγχρονοι του, Barclay James Harvest, στην Αγγλία ή ο, εντελώς άγνωστος εδώ, Αμερικανός Len Magee. Αντ’ αυτού, επειδή καλή είναι κι η κονόμα – θα μου επιτρέψετε – προτίμησε να γράψει τραγούδια (τραγουδάρες ορισμένα εξ αυτών) για τις πιο μεγάλες και πιο εμπορικές φωνές του ελληνικού πενταγράμμου στα 80s: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ελένη Βιτάλη, Γιάννη Πάριο, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Μανώλη Μητσιά, Πέτρο Γαϊτάνο, έως και τον Στέλιο Καζαντζίδη για τα «Πέτρινα χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη με το κλαρίνο του Βασίλη Σαλέα. Την ίδια περίοδο ο Μάνος Χατζιδάκις έπινε νερό στ’ όνομα του και τον καλούσε στον «Σείριο» να παρουσιάσει το «Κύριε των Δυνάμεων» με συνθεσάιζερ, συνοδεύοντας τον Βασίλη Λέκκα και τη νεαρότατη Ελένη Τσαλιγοπούλου. Και πάλι ως εδώ καλά! Ένας άνθρωπος, ένας καλλιτέχνης, που πάλεψε με τους δαίμονες του και βγήκε νικητής, έχει κάθε δικαίωμα να δοκιμάσει κατά πως αυτός νομίζει το ταλέντο του και τις δυνάμεις του, ακόμη και να φτάσει στο σημείο να γίνει ένας απ’ τους πιο «hot» τραγουδοποιούς και συνθέτες.

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης υιοθέτησε δυστυχώς την πιο σκοταδιστική ακροδεξιά ατζέντα της ορθοδοξίας στα όρια του παλαιοημερολογιτισμού και της Ελένης Λουκά. Από χίπης στα 70s μετατράπηκε σε νοσταλγό του Γλύξμπουργκ και των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου του 1967. Πριν 15 χρόνια, σε μιαν άλλη του συναυλία στο Ηρώδειο, παρόντος του Γλύξμπουργκ, είχε πει το εξής ανεπανάληπτο: «Σας ευχαριστούμε που είστε εδώ, Μεγαλειότατε! Και σ’ όποιον αρέσει! Σ’ όποιον δεν αρέσει, να σηκωθεί να φύγει»! Δίπλα μου, εν τω μεταξύ, καθόταν ο Νίκος Κούνδουρος. «Σήκω, πάμε» μου λέει. Σηκώθηκε ο Κούνδουρος όλο τσαντίλα, τον ακολούθησα κι εγώ και περάσαμε επιδεικτικά μπροστά από τις θέσεις των επισήμων, αποχωρώντας από τη συναυλία, η οποία συνεχιζόταν κανονικά.

Προχθές, την 1η Οκτωβρίου, ο Σπανουδάκης έδωσε συναυλία στο Ηρώδειο και πάλι, με τίτλο «Πάμε γι’ άλλες Πολιτείες» και για φιλανθρωπικό σκοπό: Από τα έσοδα της συναυλίας θα ενισχύονταν τα χριστιανικά ιδρύματα της Ιεράς Μητροπόλεως Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας! Αντιγράφω από το δελτίο Τύπου: «Με αυτή την φροντίδα, τα παιδιά από τις φτωχογειτονιές του Μεντάν διασώζονται από τις συμμορίες, την κακοποίηση, τα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα, και μορφώνονται, ώστε να ζήσουν ως ενήλικες στην πατρίδα τους και να μην αναγκαστούν να πάρουν τον επικίνδυνο δρόμο της παράνομης μετανάστευσης» – αφού δεν έγραφε «της λαθρομετανάστευσης», πάλι καλά…

Στη συναυλία αυτή, μαθαίνω, υπήρξε άκρως προκλητικός. Έκανε ομοφοβικά σχόλια του τύπου «Είμαι περήφανος που τους γονείς μου τους λέγανε Μαρία και Μανώλη και όχι Μανώλη και Μανώλη» (γρήγορα τη γαργαλιέρα στην πρίζα), ικανοποιώντας – είναι σίγουρο – τον Μάρκο Σεφερλή, που βρισκόταν μεταξύ του κοινού, ενώ θεώρησε καλό να πει πως ο Μεγαλέξανδρος δεν έσφαζε, αλλά απελευθέρωνε. Επίσης, έχει γράψει κι ένα καινούργιο έργο που λέγεται «1821», κάτι πολύ λογικό, διότι αν δεν έγραφε έργο για το 1821 ο Σπανουδάκης, ποιος να έγραφε, ο…Θανάσης Παπακωνσταντίνου; Το έργο αυτό, όπως ενημερώθηκα, περιέχει στίχους που συνδυάζονται με παλαιότερούς του περί Αγιασοφιάς, Παλαιολόγου, Μαρμαρωμένου Βασιλιά κλπ. Φυσικά, με τόσο τονωμένο εθνικό φρόνημα, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί απαξιωτικά στη Ρεπούση και τον Φίλη για «παραποίηση της ιστορίας»! Το Ηρώδειο, λέει, έπεσε από το χειροκρότημα, την ίδια στιγμή που αν πετούσε ένα ελικόπτερο από πάνω και τραβούσε αεροφωτογραφίες θα νομίζαμε κάλλιστα σήμερα πως επρόκειτο περί μάζωξης οπαδών του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Να τα λέμε κι αυτά, μόνο μία γυναίκα, που μάλλον θα ήθελε ν’ ακούσει μουσική και όχι φτηνή προπαγάνδα, σηκώθηκε και του είπε σε έντονο ύφος πως, αν και δηλώνει χριστιανός, ο λόγος του είναι διχαστικός! 

Αυτά έλαβαν χώρα στη συναυλία του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Ηρώδειο, μια συναυλία που έμοιαζε σαν τα επινίκια της ΝΔ, αν και το Πρωθυπουργικό ζεύγος δεν τίμησε τον συνθέτη, όπως είχε κάνει στον Ian Anderson και τους Jethro Tull με αποτέλεσμα την επόμενη κιόλας να βάλουμε σε μια σακούλα το «Aqualunq», το «Songs from the wood» και το «Benefit» και να τα δώσουμε κοψοχρονιά στο Μοναστηράκι…

Το παράδοξο είναι πως ο Σπανουδάκης έχει φανατικούς φίλους από τους πολιτικούς χώρους, τους οποίους κατακεραυνώνει με τόσο μπανάλ και κακόγουστο τρόπο! Καλλιτέχνες, μουσικούς και τραγουδιστές, που έχουν δουλέψει μαζί του και τον αποκαλούν έως και «Μπούμπη μου», εξάροντας παράλληλα το χιούμορ του και τη μεγάλη ψυχή του. Καλλιτέχνες, επίσης, που μπορεί να πρωτοστατούσαν στη διαμαρτυρία για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, αλλά τώρα κάνουν γαργάρα τις απαράδεκτες ομοφοβικές δηλώσεις του. Να με συγχωρούν, λοιπόν, οι κοινοί μας φίλοι καλλιτέχνες, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να διακρίνω κανένα χιούμορ και καμία μεγαλοψυχία πίσω από έναν άνθρωπο 71 ετών, που ως φαίνεται το «Αγαπάτε αλλήλους» πέρασε απλά από δίπλα του και δεν τον άγγιξε! Μπορεί ο Σπανουδάκης να φέρεται σαν ένα μικρό παιδί πεισματάρικο, που του πήραν τις καραμέλες και θυμώνει και βρίζει, αλλά ουδόλως μας απασχολεί αυτό. Ο καθένας, ως δημόσιο πρόσωπο, κρίνεται από τις πράξεις του και τα λεγόμενα του! Διότι, η Ελλάς και η Ορθοδοξία δεν θα σωθούν με τον διχασμό, τη διασπορά του μίσους, τη μισαλλοδοξία και την αποστροφή στη διαφορετικότητα. Καλώς ή κακώς ζούμε στον 21ο αι. και οι κοινωνίες των ανθρώπων εξελίσσονται. Βέβαια, σαν να τό’χε προφητεύσει ο ίδιος το ολίσθημα του, όταν το ’87 έγραφε στο τραγούδι του με τίτλο «Όνειρο»: «Θέλω να γράψω ένα ποίημα να σώσω την Ελλάδα/ μα έφαγα πολύ ψωμί με τη μακαρονάδα»…Είδες τι κάνει το πολύ ψωμί με τη μακαρονάδα; Άτιμο πράγμα ο συνδυασμός υδατανθράκων, το λένε και στις δίαιτες.

Από το facebook μάζεψα δυο – τρεις γνώμες ανθρώπων, με αφορμή τη φάση Σπανουδάκης – Ηρώδειο, που έχει ενδιαφέρον ο λόγος τους. Ξεκαρδιστικός ο συνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης: «Πάντως άμα είσαι φιλοβασιλικός και εθνικοκαλπάζων, παίρνεις την ανακτορική φρουρά μπαλέτο, γράφεις τσάμικα και βγαίνεις με θυρεούς και με ένδυμα χρυσοποίκιλτο, μανδύα, σκήπτρο και οχτώ σκάλες σύνθια με δαχτυλίδια και το καις – το γνωστό γυφτομπυζαντέν. Χαμούλης!» Ομοίως και η δημοσιογράφος Ναταλί Χατζηαντωνίου: «Είπε λέει ο Σπανουδάκης από τη σκηνή του Ηρωδείου ότι χαίρεται που τους γονείς του τους έλεγαν Μανώλη και Μαρία και όχι Μανώλη και Μανώλη και αργότερα αφιέρωσε το “Αχ ψυχή μου μη λυγίζεις” στον παρόντα Μάρκο Σεφερλή. Δεν πειράζει. Ο Σπανουδάκης θα κάνει παρέα με τον Μάρκο Σεφερλή κι εμείς με τον Μανώλη και τον Μανώλη».

Ο επίλογος από τον δημοσιογράφο, ακτιβιστή και πολιτικό Γρηγόρη Βαλλιανάτο με ένα νόστιμο στάτους που δημοσίευσε χθες βράδυ στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook: «”Αισθάνομαι περήφανος που τους γονείς μου τους λένε Μαρία και Μανώλη και όχι Μανώλη και Μανώλη…”, μπορεί να είναι και το χαρούμενο outting ενός από τους δύο μπαμπάδες που αισθάνεται Μαρία, μουσουργέ μου»

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

Διπλός ισχυρός σεισμός ταρακούνησε τη μισή Ελλάδα: Τι είναι γνωστό μέχρι τώρα – Οι πρώτες εκτιμήσεις

σεισμός

Διπλός ισχυρός σεισμός ταρακούνησε τη μισή Ελλάδα: Τι είναι γνωστό μέχρι τώρα – Οι πρώτες εκτιμήσεις

Δύο ισχυροί σεισμοί σημειώθηκαν στην Ηλεία - Οι πρώτες εκτιμήσεις από τους σεισμολόγους

Απάντηση Φαραντούρη σε Μητσοτάκη: «Έτσι λειτουργεί η δικαιοσύνη στα δημοκρατικά ευρωπαϊκά κράτη»

ΝΙΚΟΛΑΣ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗΣ

Απάντηση Φαραντούρη σε Μητσοτάκη: «Έτσι λειτουργεί η δικαιοσύνη στα δημοκρατικά ευρωπαϊκά κράτη»

Η απάντηση του συμβούλου Ευρωπαϊκής Πολιτικής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στον πρωθυπουργό