Θα την πω την αμαρτία μου. Αυτές οι φάσεις με τις συμβολικές κινήσεις, τύπου «σβήνουμε τα φώτα για δέκα λεπτά για την κλιματική αλλαγή», «κρεμάμε μία ροζ κορδέλα στο Facebook για τον καρκίνο του μαστού», «πατάμε όλοι κόρνα στο αυτοκίνητό μας στις 9 το βράδυ για να διαμαρτυρηθούμε για την ηχορρύπανση», μου αρέσουν. Είναι ένας τρόπος να στείλεις ένα μήνυμα. Όχι πάντα το σωστό μήνυμα, όχι πάντα με το σωστό τρόπο, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι κάτι.
Όμως μερικές φορές δεν είναι τίποτα. Τίποτα απολύτως. Και αυτό το κατάλαβα χθες, με την περίφημη πρωτοβουλία «χειροκροτάμε στα μπαλκόνια για τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας». Σαν πρώτη σκέψη, μου άρεσε η ιδέα. Μία συμβολική κίνηση για να ενισχύσουμε το ηθικό των ανθρώπων που πραγματικά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον κορονοϊό. Πού είναι το κακό;
Το κακό είναι στην υποκρισία μας. Γιατί οι άνθρωποι που εργάζονται στον τομέα της υγείας είναι από αυτούς που έχουν υποφέρει περισσότερο μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Την ώρα που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με ένα διαλυμένο σύστημα υγείας, δουλεύοντας εξωπραγματικές ώρες με μηδαμινά μέσα, έχουν λοιδορηθεί ως υπεράριθμοι, ως πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι, ως «βαρίδι» για το κράτος. Και μάλιστα από προβεβλημένα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Τώρα όμως πέσαμε στην ανάγκη τους. Τώρα ίσως να είναι οι μόνοι που μπορούν να μας προστατεύσουν από μία γενικευμένη επιδημία που θα προκαλούσε εκατοντάδες νεκρούς. Και τώρα τους αγαπάμε και τους χειροκροτάμε στα μπαλκόνια. Αλήθεια τώρα; Είναι ακριβώς το ίδιο που συμβαίνει κάθε καλοκαίρι με τους «αργόμισθους» πυροσβέστες, που ξαφνικά γίνονται ήρωες.
Αν ήμουν εργαζόμενος στην Υγεία (και με κάποιον, θα έβγαινα χθες το βράδυ στις 9 και σε αυτούς που με χειροκροτούσαν θα μοίραζα μούντζες. Γιατί το χειροκρότημα στα μπαλκόνια είναι ένα τίποτα: δεν στοιχίζει τίποτα σε αυτόν που το κάνει και δεν προσφέρει τίποτα σε αυτόν που το λαμβάνει. Στα τίποτα είμαστε καλοί. Όμως όταν πρέπει να κάνουμε κάτι ουσιαστικό, σφυρίζουμε αδιάφορα.
Όταν τελειώσει όλη αυτή η ιστορία, θέλω να δω όλους αυτούς που χειροκροτούσαν να βγαίνουν στους δρόμους, να διαμαρτύρονται στο πλευρό των εργαζομένων στην Υγεία για προσλήψεις, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς. Αλλά κάτι μου λέει ότι όταν εμείς θα είμαστε στους δρόμους, αυτοί θα είναι στα μπαλκόνια τους. Και θα μας κοιτάζουν απαξιωτικά ως τους «αργόσχολους που κλείνουν τους δρόμους».
Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι χρήσιμο με τα χέρια μας για το καλό των γιατρών και των νοσηλευτών (και όλων μας, σε τελική ανάλυση), ας τα πλένουμε τακτικά και σχολαστικά. Τα χειροκροτήματα μπορούμε να τα κρατήσουμε για όταν ανοίξουν τα θέατρα.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
