Τέσσερα χρόνια με την εφημερίδα Documento: Μια συγκριτική αξιολόγηση

«Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός. Χωρίς ελευθερία, ο Τύπος δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός».

Αλμπέρ Καμύ

«Ο καλός δημοσιογράφος, δεν έχει φίλους  πολιτικούς και επιχειρηματίες, οι ισχυροί επιδιώκουν την επαφή μαζί του, αλλά τον φοβούνται». 

Γιάννης Μαρίνος

Ο Κώστας Βαξεβάνης δημιούργησε πριν απο τέσσερα χρόνια την εφημερίδα που ονειρεύεται κάθε δημοσιογράφος: μαχητική αρθρογραφία και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ. Κατά τα πρότυπα της αμερικανικής  -μεταφορά από την αγγλοσαξονική-δημοσιογραφίας , που είναι η καλύτερη στον πλανήτη. 

Είναι μια εφημερίδα -με νέα παιδιά και παλαιότερους -που καλλιεργεί το πάθος στην αποστολή του δημοσιογράφου να αποκαλύπτει αυτό που οι εξουσίες θέλουν να κρύψουν– εξ ου και τον διώκουν όταν το κάνει.

Η περιοδικότητα στην έκδοση της επιτρέπει να εμβαθύνει- περισσότερο απο την τρέχουσα ειδησεογραφία- τη θεματολογία της και να συνδυάζει το ρεπορτάζ με την κριτική .

Ατυχώς για την ελληνική δημοσιογραφία η εκδοτική πολιτική του Βαξεβάνη έδωσε μονομερή χαρακτήρα στο εγχείρημα. Με την έννοια ότι δεν έχει τα ίδια μέτρα και και σταθμά απέναντι στα δυο μεγάλα κόμματα. 

Εχει διαλέξει στρατόπεδο και δεν το κρύβει. Οπως και οι συντάκτες του επιλέγουν οπτική γωνία και ιεραρχούν τις ερευνητικές επιλογές τους με ανοιχτά χαρτια. «Δεν είμαστε η αλήθεια των «ίσων αποστάσεων» και της υποκριτικής ψευδοαντικειμενικότητας, γιατί η δημοσιογραφία είναι μια μάχη σε έναν κόσμο αντιθέσεων και ανισοτήτων».

Αυτά που κάνουν το κάνουν καλά. Αλλά δεν παύει να είναι μειονέκτημα στα μάτια του αναγνώστη, που θέλγεται απο την αποκαλυπτική δημοσιογραφία.

Παντού στον κόσμο τα αξιόπιστα ΜΜΕ έχουν πολιτικό και ιδεολογικό  προσανατολισμό. Δεν είναι με όλους. Αλλά στο Documento είναι τόσο ετεροβαρής- ώστε αποβαίνει σε βάρος της δουλειάς του. Παρόλα αυτά γιορτάζοντας τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του το συμπέρασμα ειναι οτι αποτελεί κατάκτηση για τον ελληνικό Τύπο.  

Πάντα με την επιφύλαξη της εκδοτικής μονομέρειας, λίγοι δημοσιογράφοι στις μέρες μας έχουν τα περιθώρια που δίνει ο Βαξεβάνης στους δημοσιογράφους του να κάνουν τη δουλειά τους ελεύθερα.

Ερευνούν θέματα που σε άλλες εφημερίδες δεν εμφανίζονται καν. Εχουν καλούς και επαρκείς δημοσιογράφους. Αλλά δεν είναι εφημερίδες. Είναι παραρτήματα άλλων δραστηριοτήτων.

Η «δημοσιογραφία του αφεντικού» αντιμετωπίζει τους δημοσιογράφους ως υποχείρια και όργανα των επιδιώξεών του. Πολλοί συμβιβάζονται από  ανάγκη. Άλλοι είναι ήδη συμβιβασμένοι από πεποίθηση και ιδιοτέλεια.

Αλλά η δημοσιογραφία  εκτός απο την ενημέρωση οφείλει να υπηρετεί ανθρώπινες αξίες, δικαιώματα και ιδανικά Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Αλλιως ειναι προπαγάνδα. Ακόμη και όταν υπάρχει τεχνικά, αυτοακυρώνεται όταν υπόκειται σε μπίζνες, στράτευση σε συμφέροντα, ομοιογένεια   θεματολογίας, αθέμιτες πρακτικές και υποτίμηση των ηθικών κανόνων. Η οταν  παραβλέπει την υποχρέωση που συνοδεύει την αναζήτηση της αλήθειας: τη στήριξη της κοινωνίας και των αδύναμων έναντι των ισχυρών.

Η δουλειά των εργαζόμενων στο Documento ξεχωρίζει επειδή έχουν διαυγή άποψη για τις αρχές της μαχόμενης και υγιούς δημοσιογραφίας. . Δεν έχουν εξαρτήσεις από το κρυφά και φανερά ταμεία του <συστήματος>. Ζουν με το μισθό τους και στην πορεία δεν θα τους συναντήσουμε να επιδεικνύουν τα σύμβολα του πλούτου τους.   Για την   ανοχή  της εφημερίδας τους στο ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, δεν ευθύνονται.

Είναι προτιμότερο να υπάρχουν στις εφημερίδες έντιμοι επαγγελματίες, στο πλαίσιο μια ορατής εκδοτικής πολιτικής, παρά διατεταγμένοι υπάλληλοι στο πεδίο της συναλλαγής, της διαμεσολάβησης και του καιροσκοπισμού των κυβερνητικών εναλλαγών. Βαποράκια.

Το Documento ανήκει στην κατηγόρια των εφημερίδων που θέλουν πρωτίστως να είναι εφημερίδες- όποιες και αν είναι οι πολιτικές επιλογές τους.  Από αυτή την άποψη είναι  επιτυχημένη  , περισσότερο από εκδοτικά εγχειρήματα με ευρύτερη κυκλοφορία. 

Πλεονεκτεί στο ότι έχει κερδίσει το μίσος της εξουσίας. Ειδικά της τρέχουσας. Είναι τίτλος τιμής για ένα μέσο ενημέρωσης να φροντίζει προσωπικά ο Πρωθυπουργός να μην έχει διαφημιστικούς πόρους, ούτε από τον ιδιωτικό τομέα.

Να ανακοινώνει με σκοταδιστικό θράσος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι αποκλείεται από την κρατική χρηματοδότησή. Ή δεν έχει…. δικαίωμα να κάνει ερωτήσεις στις συνεντεύξεις του Πρωθυπουργού.  Προφανώς γιατί ο διαπιστευμένος δημοσιογράφος του δεν θα ρωτούσε με «σκονάκι».

Ολοι ξέρουν οτι η εφημερίδα   ότι εκτίει ποινή. Γιατί ερεύνησε υποθέσεις δημοσίου ενδιαφέροντος που αφορούν προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη σύζυγο του, τραπεζίτες, επιχειρηματίες και έναν κύκλο παραγόντων που συνδέονται με τη ΝΔ ή την οικογένεια Μητσοτάκη.

Αλλά αυτό είναι που την κάνει εφημερίδα. Ανεξάρτητα από την δικαστική έκβαση αυτών των υποθέσεων, ο ρόλος των ανθρώπων της ενημέρωσης είναι να ρίχνουν φως και να ενισχύουν την αποκάλυψη της αλήθειας. Η δημοσιογραφία γίνεται με πληροφορίες και όχι με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις.

Ο Έντισον έλεγε: «Αυτό που είσαι θα φανεί σ’ αυτό που κάνεις». Το Documento είναι ζωντανό κομμάτι της πραγματικής δημοσιογραφίας. Με τα μειονεκτήματα, τις ελλείψεις, τις εμμονές και τα λάθη του, αυτό που κάνει είναι ρεπορτάζ. Αποκαλύπτει , φωτίζει και και κάνει κριτικη οχι μπούλινγκ.

Κατά κανόνα εντίμως, όπως προκύπτει απο την πλειοψηφία των αθωωτικών αποφάσεων οσάκις οδηγείται απο θιγόμενους στη Δικαιοσυνη. Και τα εύσημα διεθνώς δημοσιογραφικών οργανώσεων.

Η ελληνική κοινωνία έχει όφελος απο τις αποκαλύψεις του. Συνεπώς χρειάζεται και άλλα Documentα και όχι εφημερίδες  υποτελείς σε επιχειρηματικά συμφέροντα, κόμματα και πολιτικούς. Χρειάζεται δημοσιογράφους που δεν είναι ιδιοτελείς , δεν μετέχουν σε <δουλειές> και δεν εμπορεύονται αυτό που κάνουν, εξαπατώντας τον αναγνώστη.

Είναι άλλο η εκδοτική υποστήριξη σε ένα ιδεολογικό ρεύμα, σε μια πολιτική και σε μια παράταξη- όπως κάνουν όλοι οι εκδότες όπου Γης- και άλλο η τυφλή πρόσδεση σε πρακτικές και κεντρα του χρήματος και της εξουσίας που δεν αφήνουν  περιθώριο ούτε για ψήγμα δημοσιογραφίας.

Για την συγκεκριμένη εφημερίδα μπορεί να διατυπώσει κανείς την διαφωνία του, την οργή του ή την αδιαφορία του.  Μπορεί να αρέσει ή όχι. Αλλά , απο τη σκοπιά της, τιμά τη δημοσιογραφία και την έννοια της ενημέρωσης.

Ο Βαξεβάνης και η ομάδα του προσθέτουν στην εγχώρια εφημεριδογραφία, σε περίοδο που κάποιοι εκδότες τη διασύρουν . Καλλιεργούν τη σήψη και τη διαφθορά, υποστηρίζοντας σάπια και διεφθαρμένα συστήματα, κόμματα και πρόσωπα. Και πισω απο τις υπογραφές σε κείμενα εφημερίδων ,βρίσκονται κάποιοι βουτηγμένοι στα κόλπα και την ανομία.

Όποιος πιστεύει στην πολιτική και τη δημοσιογραφία με καθαρά χέρια και καθαρή καρδιά, μπορει να διακρίνει  ποιοι στο μιντιακό πεδίο σέβονται τον αναγνώστη και ποιοι τον χειραγωγούν πολιτικά ή τον  ευτελίζουν αισθητικά με ημίγυμνο και αγοραίο περιεχόμενο.

Απο αυτή την άποψη στα τέσσερα χρόνια που κυκλοφορεί  το Documento  ασκεί σύγχρονη υποδειγματική δημοσιογραφία. Κρίμα που το κάνει μόνο στη μια πλευρά του φεγγαριού.

Πηγή:Anoixtoparathyro.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr