Τερατώδεις σκούπες ρουφάνε την ανθρωπιά μας

Τέσσερα χρόνια μετά από το φθινόπωρο της αλληλεγγύης και δυο μόλις μέρες μετά την επιχείρηση “ηλεκτρική σκούπα” της ΕΛΑΣ

4773755

Το φθινόπωρο του 2015, που οι προσφυγικές ροές ήταν στο αποκορύφωμά τους αλλά και τα αυτοοργανωμένα δίκτυα των πολιτών πραγματοποιούσαν μικρά καθημερινά θαύματα αλληλεγγύης, στο σχολείο μου, θυμάμαι, αρχίσαμε κάπως αυθόρμητα να μαζεύουμε ρουχισμό, παιχνίδια, σχολικά και τρόφιμα για τους πρόσφυγες.

Η προθυμία των παιδιών μας και των οικογενειών τους να βοηθήσουν εκδηλώθηκε με τρόπο τόσο έντονο και πηγαίο, που γρήγορα όλοι οι διαθέσιμοι χώροι στο σχολείο γέμισαν με τσάντες και πακέτα και έπρεπε επειγόντως να βρούμε έναν τρόπο να διαθέσουμε τα συγκεντρωμένα πράγματα στους ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη.

Κάλεσα το 15μελές και τους ζήτησα να σκεφτούν και να αποφασίσουν τι να κάνουμε. Τα παιδιά ξαφνικά από τον αρχικό ενθουσιασμό πέσανε σε μεγάλη αμηχανία και δεν ήξεραν τι να πουν. Τέλος πάντων, μετά από πολλή και δύσκολη συζήτηση καταλήξανε ότι προτιμούσαν να τα δίναμε στους ανθρώπους που είχαν ήδη έρθει στην πόλη μας κι όχι να τα στείλουμε στα νησιά, και να τα πηγαίναμε ει δυνατόν μόνοι μας με δικά μας μέσα κι όχι να τα αναθέταμε σε κάποια οργάνωση απ’ αυτές που δραστηριοποιούνταν σ’ αυτό το θέμα. Τους είπα ότι αυτό πραγματικά ήταν εφικτό, επειδή στην ευρύτερη γειτονιά του σχολείου υπήρχαν δύο καταλήψεις, που πρόσφεραν στέγη φαγητό και περίθαλψη σε πρόσφυγες. “Ωραία, φύγαμε”, ήταν η πρώτη τους αντίδραση και χρειάστηκε να παρέμβω αποφασιστικά για να τους κάνω να το σκεφτούν μια δεύτερη φορά.

-Και πού ξέρετε αν οι άνθρωποι που πήραν αυτές τις πρωτοβουλίες είναι άνθρωποι εμπιστοσύνης, και πώς είσαστε σίγουροι ότι τα πράγματα που φέραν οι συμμαθητές σας απ’ τα σπίτια τους θα πιάσουν τόπο εκεί, και πώς προεξοφλείτε ότι θα σας αρέσει ο τρόπος λειτουργίας τους, ρώτησα.

Τα έλεγα όλ’ αυτά για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν η σταθερή επαγγελματική μου πεποίθηση ότι σχολείο σημαίνει να μετατρέπεις το κάθετι σε ευκαιρία διερεύνησης και μάθησης. Ο δεύτερος, πολύ πιο ιδιοτελής λόγος ομολογώ, ήταν να καλυφθώ εκ των προτέρων, αν τυχόν βρισκόταν κάποιος κακόβουλος να με κατηγορήσει ότι χειραγωγώ τα παιδιά και τους υποβάλλω τις δικές μου επιλογές. Τους πρότεινα λοιπόν να κάνουμε δυο επισκέψεις – αυτοψίες στους χώρους των καταλήψεων και μετά να ενημερώσουν τους συμμαθητές τους για ό,τι δουν εκεί και μετά όλοι μαζί ν’ αποφασίσουν, πράγμα που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, όχι μόνο γιατί τους φάνηκε ως σχέδιο πολύ λογικό, αλλά και γιατί οι πιο ζωηροί έλπισαν ότι -με τούτα και με κείνα- θα γλύτωναν και κάμποσες ώρες μαθημάτων.

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε από το σχολείο καμιά 20αριά άτομα, αντιπροσωπεία από το 15μελές και από τα προεδρεία των τμημάτων, με βήμα ταχύ για να προλάβουμε να γυρίσουμε σε δύο διδακτικές ώρες, όπως είχαμε δεσμευτεί, και επισκεφτήκαμε τη μια κατάληψη που στέγαζε πρόσφυγες. Μας υποδέχτηκαν και μας ξενάγησαν δυο πολύ συμπαθητικοί και ευγενέστατοι νεαροί που συμμετείχαν από την πρώτη μέρα στους οργανωτές, γνώριζαν το χώρο και ήταν πρόθυμοι να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση των παιδιών.

Η πρώτη έκπληξη και τα πρώτα θετικά σχόλια ήταν για την άψογη τάξη και καθαριότητα που επικρατούσε στο χώρο.

Η δεύτερη έκπληξη ήρθε όταν κάποιοι μαθητές ρώτησαν ποιος “διευθύνει” την κατάληψη και ποιοι μοιράζουν τις υπευθυνότητες και τις δουλειές, για να πάρουν την απάντηση ότι για όλα αυτά αποφασίζει η ανοιχτή συνέλευση, όπου όλοι μπορούν να συμμετάσχουν ισότιμα.

-Ακόμα κι εμείς, ρώτησαν. -Ναι, ακόμα κι εσείς.

Μέγας ενθουσιασμός ξεσηκώθηκε, όταν ο δικός μας πρόεδρος του 15μελούς, ο Τεό, ανακάλυψε ότι τα παιδιά που μας ξεναγούσαν ήταν Αλβανοί, όπως κι ο ίδιος (αλλά και τα περισσότερα μέλη της αντιπροσωπείας μας) και μάλιστα ο ένας καταγόταν από το χωριό του πατέρα του.

Μετά απ’ όλ’ αυτά ο κύβος ερίφθη! Είχανε βρει πια με σιγουριά πού έπρεπε να φέρουνε τα πράγματα που με τόση προθυμία συγκέντρωσαν οι συμμαθητές τους.

Ξεκινώντας για να γυρίσουμε στο σχολείο, αφού η αποστολή θεωρήθηκε ότι είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία, έπεσε και η χαριστική βολή στα στερεότυπα. Σε κάποια στιγμή γυρνάει ο Δ. αυθορμήτως και λέει μεγαλοφώνως σ’ έναν από τους κολλητούς:

-Είδες ρε, που μας λένε ότι όλοι στα Εξάρχεια είναι αναρχικοί; Μαλακίες λένε!

-Κοίτα, του απάντησε ο ένας από τους δύο ξεναγούς μας, εγώ είμαι αναρχικός και οι περισσότεροι σ’ αυτή την κατάληψη είμαστε. Αλλά δεν είναι όλοι. Εσύ έχεις κανένα πρόβλημα μ’ αυτό;
Όχι βέβαια, δεν είχε κανένα.

Τα θυμήθηκα όλ’ αυτά σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά από εκείνο το φθινόπωρο της αλληλεγγύης και δυο μόλις μέρες μετά την επιχείρηση “ηλεκτρική σκούπα” της ΕΛΑΣ.

Ε λοιπόν, πηγαίνουμε πίσω ιλιγγιωδώς.

Αφήνουμε τερατώδεις σκούπες να ρουφάνε την ανθρωπιά μας.

* Η Βάντα Τσέλιου είναι εκπαιδευτικός

Πηγή: Vanda Tseliou – Facebook

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

6167665

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

«Ουδέποτε, δόθηκε καμία εντολή για συγκάλυψη», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κοιτώντας τους συγγενείς των θυμάτων

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

6167422

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι βουλευτές των δύο κομμάτων επέστρεψαν στις…

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

InCollage 20240328 205245331

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

O Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως «παραίτησε» τους δύο στενούς του συνεργάτες προκειμένου να μην απολογηθεί…