Το τέλος της ντροπής

Η Ελλάδα –ένα απέραντο πατριαρχικό χωράφι με τη ενδοοικογενειακή βία να ανθίζει και τον συντηρητισμό να βουλώνει στόματα- μεγάλωσε γενιές και γενιές με τη ρητή εντολή «τα εν οίκω ουκ εν δήμω».

Το αποτέλεσμα; Γέμισαν τα σπίτια με εμπειρίες «φροντίδας» που εμπεριείχαν πόνο. Το οικογενειακό ρομάντζο απέκτησε πολλούς σκελετούς στις ντουλάπες του, πολλές κοιλιές συγγενών ίδρωσαν πάνω σε παιδικές σάρκες του ίδιου σογιού, ενώ την ίδια στιγμή ο αυταρχισμός κι οι ενοχές επηρέαζαν σοβαρά την ψυχική οικονομία των επόμενων γενεών.

Κάποια στιγμή ο κόσμος προχώρησε. Τι κι αν προχώρησε όμως; Η νοοτροπία «του θαψίματος της ντροπής» είχε τόσο βαθιές ρίζες που τυλίγονταν πεισματικά γύρω από την αλήθεια, εμποδίζοντάς την να βγει στο φως. Ακόμα κι αν κάποιος άνθρωπος έβρισκε τη δύναμη να ελευθερώσει την αλήθειά του, βίωνε εκ νέου μία μικρή ή μεγάλη φρίκη. Η αλήθεια δημιουργούσε έναν νέο πόνο στη ζωή του.

Είτε γιατί οι νόμοι είχαν ευτελιστικές διαδικασίες, είτε γιατί η κοινωνία ευτέλιζε την αλήθεια. Έτσι, οι φόβος της στιγματοποίησης πρυτάνευε και η σιωπή ήταν το καταφύγιο.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στο τώρα. Σήμερα στη δημόσια σφαίρα, δίνεται μια μάχη από θύματα, προκειμένου να πέσει το δόγμα που επιτρέπει σε κάποιους να έχουν τρεις ζωές: μία δημόσια, μία ιδιωτική και μία μυστική και βρώμικη. Η μάχη δίνεται απέναντι σε όσους έχουν αναλάβει την υπεράσπιση του δόγματος που θέτει στο απυρόβλητο τον θύτη.

«Γιατί θα τον καλέσει ο εισαγγελέας; Για σεξ μεταξύ ενηλίκων;» γράφει με λιπαρή αυτάρεσκεια, μία δημοσιογραφική πένα, παραβλέποντας ότι υπάρχει νόμος που δίνει το δικαίωμα ακόμα και σε άτομο εντός γάμου να κάνει λόγο για σεξουαλική κακοποίηση.

«Είχα κι εγώ αυστηρούς δασκάλους, δεν το πήρα προσωπικά» σχολιάζει ένας ομότεχνος, αφαιρώντας το δικαίωμα να έχει κάθε άνθρωπος την προσωπική του εμπειρία κι εξομοιώνοντας την εκφοβιστική μέθοδο και την κακομεταχείριση με την αυστηρότητα.

«Γιατί το λέει τώρα που έχει παραγραφεί το αδίκημα;» ρωτά με στόμφο τηλεπερσόνα των ειδήσεων, αποδίδοντας δόλο τον αγώνα που διεξάγεται μπας και περιοριστεί το κακό.

Σε αυτή λοιπόν την «υπερασπιστική γραμμή» που ορθώνεται απέναντι στην προσπάθεια να σπάσει η κύστη, συναντιόνται οι βάρβαροι με τους καθώς πρέπει, οι θεατές με τον άκρατο συντηρητισμό. Όλοι αυτοί επιλέγουν να ταυτιστούν με τους θύτες παρά με τα θύματα, γιατί η κάλυψη κάνει και τη δική τους ζωή πιο εύκολη. Για ποικίλους λόγους.

Την κακοποιητική πράξη κάθε άνθρωπος τη βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Κάθε εμπειρία -και ιδιαίτερα κάθε τραυματική εμπειρία- επιδρά ποικιλότροπα, γι΄ αυτό και κάθε συμβάν έχει αρκετά μονοπάτια κι επιλογές αντίδρασης. Κάποιοι την ξεχνούν και κάποιους τους στοιχειώνει, αλλά τα σημάδια μένουν σε όλες τις περιπτώσεις.

Όπως και να ΄χει όμως, το τέλος της ντροπής έχει ξεκινήσει και στην Ελλάδα. Ας εννοήσουμε λοιπόν όλοι ότι για το συμβάν μιλούν όποτε θέλουν τα ίδια τα θύματα. Καμία ενοχοποίηση για καθυστερημένες αντιδράσεις οργής και αντεπίθεσης δεν στέκει. Κι όσοι δυσκολεύονται να το εννοήσουν ας ζητήσουν βοήθεια. Ίσως την χρειάζονται.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr