Τελικά ποιος διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ;

Τριανταδύο μέρες μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην προεδρία του ΣυΡιζΑ, οι εσωκομματικές έριδες στο κάποτε πανίσχυρο κόμμα της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης προκαλούν χαχανητά. Η εύκολη ανάγνωση είναι να καταδικάσει κανείς το ξεκατίνιασμα με μορφασμούς βδελυγμίας και να κρατήσει ίσες αποστάσεις από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα, αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι τόσο απλό. Το ξεκατίνιασμα είναι όπως το βαλς: απαιτεί όχι έναν, αλλά δύο.

Στην περίπτωση του ΣυΡιζΑ, τα βέλη και το φαρμάκι προέρχονται από μία μόνο πλευρά, αυτή των ηττημένων της αρχαιρεσίας, των υπερορθόδοξων παραπολυαριστερών που απειλούν με πραξικοπήματα, αποστασίες, ρήξεις και γενικώς μπουρλότο. Ο ίδιος ο Κασσελάκης έπραξε μόνο το αυτονόητο: διέγραψε αυτούς που ασκούσαν αντιπολίτευση στον ίδιο τους τον εκλεγμένο αρχηγό και υπόσχονταν ίδρυση νέου κόμματος.

Αυτό όμως δεν είναι δράση, αλλά αντίδραση. Οσοδήποτε πολυσυλλεκτικός και πολυτασικός και πολυφασικός αν είναι ο ΣυΡιζΑ, δεν νομίζω να υπάρχει κόμμα και αρχηγός που θα μπορούσε να ανεχθεί τα καμώματα του Βίτσα ή του Φίλη. Φίδια στον κόρφο του δεν θέλει να βυζαίνει κανένας.

Από τη μέρα της άλωσης του ΣυΡιζΑ από τον πράγματι ουρανοκατέβατο Κασσελάκη, η ηττημένη φράξια βγήκε στα χαρακώματα, με τις ντουντούκες στη διαπασών. Η σημαία της αντίστασης ανέμισε στις σελίδες της κομματικής Αυγής, που βρέθηκε ακέφαλη μετά την παραίτηση του διευθυντή της, ενώ και η φίλα προσκείμενη ΕφΣυν εξελίχθηκε σε έπαλξη αμφισβήτησης, με οργισμένα άρθρα και χαρακτηρισμούς απείρου κάλλους.

Οι αμφισβητίες έπιασαν μόνιμη θέση δίπλα στον πανευτυχή Άδωνη στα πετσωμένα κανάλια, τα οποία αίφνης ερωτεύτηκαν τους Φίληδες, αφού ο πραγματικός σκοπός τους είναι να τοποθετήσουν νάρκες στα πόδια του Κασσελάκη. Ο νέος αρχηγός παρουσιάζεται ως καρικατούρα και τυχάρπαστος παλιάτσος, ενώ οι νέοι Λαφαζάνηδες ως θεματοφύλακες της αριστερής ορθοδοξίας και της κομματικής ορθογραφίας.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε όλοι: οι αυτόκλητοι ιδιοκτήτες του ΣυΡιζΑ (ουδείς εκ των οποίων είναι εκλεγμένος βουλευτής) ετοιμάζονται για μία θεαματική έξοδο και «επανίδρυση» που θα τους φέρει με μαθηματική ακρίβεια σε ποσοστά παλαιού ΚΚΕ Εσωτερικού, ενώ ο ΣυΡιζΑ του Κασσελάκη παρασύρεται από το κλίμα γενικότερης απαξίωσης και διολισθαίνει προς τα μονοψήφια νούμερα. Η τελευταία δημοσκόπηση μπορεί να δικαιώνει τις κινήσεις του νέου αρχηγού, αλλά στην κρίσιμη στήλη της πρόθεσης ψήφου παρουσιάζει τον ΣυΡιζΑ πολύ κοντά στο ΠαΣοΚ του θλιβερού Ανδρουλάκη.

«Ο Κασσελάκης διέλυσε τον ΣυΡιζΑ», ξεσπαθώνουν όσοι ονειρεύονται ανατροπή της ανατροπής και εξοστρακισμό του προέδρου τον οποίο θεωρούν εξαπτέρυγο της Δεξιάς και εξώγαμο του Τραμπ. «Οι ομπρελίστας διέλυσαν τον ΣυΡιζΑ», απαντούν όσοι βλέπουν τον ουρανό αίθριο και αφήνουν τις ομπρέλες στο σπίτι. Τουλάχιστον, όλοι συμφωνούν ότι ο ΣυΡιζΑ βρίσκεται υπό διάλυση. Κάποτε έπεφτε άγριο ξύλο ανάμεσα στα πράσινα και στα μπλε καφενεία, ενώ τώρα τα κλωτσομπουνίδια τα μοιράζονται ροζ και ροζ καφενεία. Και  καφετέριες και τσιπουράδικα.

Μισό λεπτό, όμως. Τι σόι αριστερός είναι κάποιος που αμφισβητεί ευθέως την ετυμηγορία μίας δημοκρατικής κάλπης, προσβάλλοντα ευθέως όσους αποδοκίμασαν τον ίδιο; Στο δικό μου το μπλοκάκι, το μπλοκάκι ενός απλού πολίτη του οποίου μάλιστα τα πολιτικά «πιστεύω» είναι πιο κοντά σε αυτά των ομπρελοφόρων παρά στα θολά του Κασσελάκη, ένας πολιτικός άνδρας (ή γυναίκα) που αρνείται το αποτέλεσμα μίας καθαρής και συντεταγμένης δημοκρατικής διαδικασίας δεν είναι αριστερός, αλλά η επιτομή του δ-ε-ξ-ι-ο-ύ.

Την Έφη Αχτσιόγλου θα την ψήφιζα ευχαρίστως αν έβλεπα το όνομά της σε ψηφοδέλτιο μέχρι τα τέλη του Σεπτέμβρη, αλλά όχι πια, όχι μετά τις δηλώσεις αλαζονείας και μικροπρέπειας. Τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ομοίως. Και αυτοί είναι οι ήπιοι της υπόθεσης, αδέξιοι έστω ακροβάτες ανάμεσα στις δύο βάρκες. Οι άλλοι προκάλεσαν την αντίδραση ακόμα και του …Κύρτσου: «Γιατί τόσο μίσος ενάντια στον Κασσελάκη»;

Ποιος προοδευτικός ψηφοφόρος με τα σύγκαλά του θα ψηφίσει τους πρωτοστάτες ενός αντάρτικου; Τον πατέρα Μητσοτάκη δικαιώνουν οι ομπρελοφόροι, τον αρχιερέα της Αποστασίας του ’65, και όχι τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο ενίοτε επικαλούνται ερήμην του. Και δεν είναι δα ανεδαφική η κριτική που ασκείται στους αντάρτες, ότι στα τέσσερα χρόνια της εθνικής συμφοράς στηλίτευαν περισσότερο τα λάθη του ΣυΡιζΑ παρά τις θηριωδίες της Νέας Δημοκρατίας. Θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, ότι τότε δεν είχαν στασίδι στον Σκάι ώστε να ακουστεί η φωνή τους…

Θα ψήφιζα τον Κασσελάκη εάν εμφανιζόταν από το πουθενά στο τιμόνι ενός σχήματος όπως το αλήστου μνήμης Ποτάμι; Πιθανότατα όχι. Θα τον ψηφίσω μεθαύριο εάν στην άλλη άκρη της ζυγαριάς καθίσει η Ανορία ή όπως αλλιώς θα λέγεται το κόμμα των Σκουρλέτηδων; Ασφαλέστατα ναι. Αριστερά, άλλωστε, είναι να στέκεσαι στο πλευρό του ανθρώπου και της κοινωνίας. Όχι να έχεις αποστηθίσει τα τσιτάτα του Μαρξ και να κυκλοφορείς με το αριστερόμετρο στο χέρι, σαν τους χιλιαστές του ΚΚΕ.

Όποιος πιστεύει ότι η αντιπολίτευση πρέπει να γίνεται με όρους θεωρίας και κομιλφό τετραγωνισμού για να είναι αποτελεσματική, ας θυμηθεί πώς αντιμετώπισε η κοινωνία κινήσεις τύπου Λαφαζάνη και Ζωής. Ο φανατισμός με τον οποίο οι Κασσελακικοί επιβραβεύουν στα social media τις διαγραφές των διαφωνούντων δείχνει ότι ο πολίτης δεν θέλει φραξιονισμό και εσωστρέφεια, αλλά πράξεις και μετωπική αντεπίθεση. Με στόχο, για όσους το ξεχνούν, το ροκάνισμα της μητσοτακικής Δεξιάς.