Το τελευταίο τραγούδι μιας ετοιμοθάνατης τα Χριστούγεννα του 2010

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης θυμάται τα πιο συγκινητικά Χριστούγεννα της ζωής του

νοσοκομείο

Είναι 25 Δεκεμβρίου του 2010, τέτοια μέρα, Χριστούγεννα. Η μητέρα μου νοσηλεύεται στο «Γεννηματάς». Οι γιατροί της κολλάνε στο στήθος τσιρότα που αναζωογονούν την καρδιά της. Μας τό’χαν πει από την πρώτη στιγμή: «Η καρδιά της αιματώνεται με το σταγονόμετρο. Αν δεν προχωρήσετε άμεσα σε επέμβαση bypass, είναι ζήτημα 24ώρων»…Ευτυχώς που γλιτώσαμε το έμφραγμα, σκέφτομαι μες την ατυχία μας, αν και τρέμω στην ιδέα μιας εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς. Δεν είναι νέα η μάνα μου, πάει για τα 78 και φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Η ίδια διατηρεί την ψυχραιμία της και το χιούμορ της. «Θα δεις» της λέω, «θα κάνουμε την εγχείρηση, θα κυλάει το αίμα κι η καρδούλα σου θα κάνει τικ – τακ»…«Κοίτα μην κάνει ντιν – νταν η καμπάνα του νεκροταφείου» μου απαντάει και το γέλιο βγαίνει αβίαστα, θέλοντας και μη…

Εκείνες τις μέρες ήταν στο πλευρό μας η τραγουδίστρια Μαρίζα Κωχ. Περνούσε καθημερινά από το νοσοκομείο και με «έδιωχνε» για να μη χάσω τις δουλειές μου. «Πήγαινε, θα είμαι εγώ εδώ» μου έλεγε και, πράγματι, υπήρξε ημέρα, μες τις γιορτές, που έμεινε στο πλάι της μάνας μου από τις 8 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα. Η επέμβαση είχε δρομολογηθεί. Θα γινόταν στο Ωνάσειο από τον εξαίρετο καρδιοχειρουργό Ανδρέα Μπαϊρακτάρη, μέχρι τότε όμως έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το τέρας της γραφειοκρατίας. Νά’ταν μόνο αυτό! Ένας από τους γιατρούς που υποτίθεται ότι φρόντιζε τη μάνα μου στο «Γεννηματάς», δεν του καλάρεσε η ιδέα να τη μεταφέρουμε στο Ωνάσειο για το χειρουργείο. Μια μέρα με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε πως έχει έναν δικό του καρδιοχειρουργό και θα την αναλάβει αυτός με μοναδικό κόστος το ποσό των 6.000 ευρώ! «Μα, γιατρέ» άρχισα να του εξηγώ, «στο Ωνάσειο θα χειρουργηθεί δωρεάν! Το ταμείο της καλύπτει την εγχείρηση εξ ολοκλήρου». Τι ήταν να του το πω; Άστραψε και βρόντηξε το λαμόγιο! Με έκανε κυριολεκτικά για τον τάφο, αφού κατηγόρησε το Ωνάσειο ως…άσχετο με τα χειρουργεία καρδιάς και λέγοντας ακόμη ότι μια πολύωρη νάρκωση ενδεχομένως να μην ήταν καλή για τη μάνα μου. Επί λέξει τα λόγια του ήταν τα εξής: «Θα ξυπνήσει ”χαζή” μετά από ένα χειρουργείο τεσσάρων ωρών»! Τα θυμάμαι τώρα και ταράζομαι, αν και περισσότερο θυμάμαι τα μάτια μου που έτρεχαν όση ώρα αυτός ο υποτιθέμενος γιατρός ασκούσε απάνω μου ξεκάθαρη ψυχολογική βία. 

Η παρουσία της Κωχ υπήρξε καταπραϋντική καθ’όλη τη διάρκεια της νοσηλείας μας. Αυτή, άλλωστε, είχε μια ανιψιά που εργαζόταν στο Ωνάσειο και μπορέσαμε να παρακάμψουμε τη λίστα αναμονής. Βέβαια, δεν γινόταν να μην έμπαινε εσπευσμένα στο χειρουργείο η μάνα μου. Σαν είδαν τις εξετάσεις της οι γιατροί του Ωνασείου ημέρα Δευτέρα, όρισαν το χειρουργείο για Τετάρτη! Είπαμε, ήταν ζήτημα 24ώρων…Κι όταν είπα του Μπαϊρακτάρη ότι μας ζήτησαν 6.000 ευρώ, μου απάντησε «Εδώ θα σας κοστίσει μόνο 20 ευρώ, το ταξί σας πήγαινε – έλα». Τι σου είναι το χιούμορ, όμως! Ρώτησα τον καρδιοχειρουργό της μάνας μου αν, όντως, παίζει να ξυπνήσει «χαζή» από το χειρουργείο. «Ποιος σου τό’πε αυτό;» με ρώτησε…«Ένας γιατρός στο ”Γεννηματάς”»…«Στείλ’του χαιρετίσματα και πες του πως άμα ξυπνήσει ”χαζή”, θα του την πας για επίσκεψη»! 

Τέλος πάντων, εξακολουθούσαμε να είμαστε στο «Γεννηματάς» και να περνάμε το δικό μας Μεγαλοβδόμαδο μες τις γιορτές των Χριστουγέννων. Η Μαρίζα, όπως είπα, ήταν κάθε μέρα εκεί, κανονικός φρουρός δίπλα στη μάνα μου! Στον ίδιο θάλαμο παραδίπλα μας νοσηλευόταν μια γυναίκα σε πολύ μεγάλη ηλικία. Δεν έλειπε στιγμή από κοντά της ο αγαπημένος της σύζυγος, πέντε χρόνια νεότερος της, όπως έμαθα. Εκείνη στα 87 κι εκείνος στα 82. Η γυναίκα ήταν με όγκο στο παχύ έντερο σε προχωρημένο στάδιο και οι γιατροί δεν τους έδιναν καμία ελπίδα. Όλη την ώρα έδειχνε να κοιμάται, περιμένοντας απλά να εισέλθει στο μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η Κωχ την παρατηρούσε εμφανώς στενοχωρημένη. «Τα βλέπεις;» έλεγε στη μάνα μου, δίνοντας της κουράγιο ταυτόχρονα. «Εσύ θα γίνεις καλά, αυτό το κακόμοιρο όμως μετράει ώρες πάνω στη γη»…Πόσο μου άρεσε που χαρακτήριζε «κακόμοιρο» μια ετοιμοθάνατη υπερήλικη γυναίκα σαν να ήταν μικρό παιδί…

Την 25η Δεκεμβρίου του 2010 δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου! Η Μαρίζα πλησίασε τη γυναίκα στο νεκροκρέβατο της. Ο σύζυγος της έκανε πίσω με μιαν αργή κίνηση…Έσκυψε στο αυτί της και άρχισε να της τραγουδά ψιθυριστά κάτι πολύ οικείο: Το μικρασιάτικο «Σ’ τό’πα και σ’ το ξαναλέω», έτσι όπως το σφράγισε στα 70s με τη φωνή της! Και τότε συνέβη το θαύμα! Η ετοιμοθάνατη γυναίκα άνοιξε τα μάτια της! Ανασύνταξε όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει και άρχισε να σιγοντάρει την Κωχ! «Στο γιαλό μην κατεβείς» την ακούγαμε να λέει με μιαν αδύναμη φωνή που έκρυβε το σθένος όλου του κόσμου! Βγήκα έξω από το θάλαμο, καθώς άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Ήταν απόγευμα, αλλά είχε ήδη νυχτώσει. Άνοιξα το μεγάλο παράθυρο στο διάδρομο να μπει λίγος παγωμένος αέρας. Ξοπίσω μου ήρθε ο σύζυγος της γυναίκας. Αυτός έκλαιγε περισσότερο από μένα. «Είμαστε μαζί 60 χρόνια» μου είπε…«Είχε καλή φωνή. Το όνειρο της ήταν πάντα να γίνει τραγουδίστρια. Μας κάνατε το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο»! Τα δάκρυα όλων μας δεν μπορούσαν να σταματήσουν για όλη την υπόλοιπη ώρα, τα δικά μου, της μάνας μου, του συζύγου της γυναίκας…Μόνο η Μαρίζα ήταν ψύχραιμη σαν τον καλύτερο γιατρό που έβλεπα ποτέ μου. Και η άτυχη γυναίκα, επίσης. Έμοιαζε ευτυχισμένη με το τραγούδι τους. Είχε περάσει σε ένα άλλο υπερβατικό στάδιο, στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου, κάνοντας εκεί, επί τόπου, την ύστατη ώρα, αυτό που ανέκαθεν ονειρευόταν. 

Η Μαρίζα Κωχ δεν έμεινε εκεί, όμως! Σηκώθηκε όρθια και άνοιξε την πόρτα του θαλάμου. Άλλοι ασθενείς που την αναγνώρισαν, άρχισαν να μπαίνουν μέσα, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι με τα σωληνάκια του ορού. Υπήρξε κι ένα νέο παιδί, στην ηλικία μου περίπου, που γύρισε και μου είπε: «Καλή φάση, φίλε! Την αγαπώ αυτή! Τα πιο ανθρώπινα Χριστούγεννα κάνουμε φέτος»…Κι όταν γέμισε ο θάλαμος από ασθενείς που κάθονταν όπως – όπως, έστω για να δουν από κοντά μία καταξιωμένη τραγουδίστρια, η Μαρίζα Κωχ έβαλε τα γέλια και είπε σε όλους: «Νοσηλεία τέλος για σήμερα! Έχουμε συναυλία χριστουγεννιάτικη»! Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσα τραγούδια της θαλασσινής και στεριανής Ελλάδας τραγούδησε εκείνη τη μέρα η Μαρίζα! Α καπέλα, με μοναδικό όργανο τη θεία φωνή της! Θυμάμαι μόνο την ετοιμοθάνατη γυναίκα που βρισκόταν ανασηκωμένη πλέον στο μαξιλάρι της και μια έκλαιγε, μια χαμογελούσε και για κάποια στιγμή τραγουδούσε πάλι, συμμετέχοντας σ’ αυτή την άτυπη «συναυλία».

Η μάνα μου χειρουργήθηκε με επιτυχία στο Ωνάσειο και σήμερα νιώθω ευτυχής που την έχω κοντά μου. Η Μαρίζα Κωχ συνεχίζει να κάνει τα δικά της όμορφα πράγματα, πάντα δημιουργική και «ανήσυχη». Εκείνη η γυναίκα, όμως, δυστυχώς έγινε όπως τα είπαν οι γιατροί. Άφησε την τελευταία της πνοή σε άλλη πτέρυγα του «Γεννηματάς» λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, χτυπημένη από τον καρκίνο. Μπόρεσε τουλάχιστον, έστω για μία στιγμή ιδιαίτερη και ξεχωριστή, να πάρει τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής της: Να γίνει τραγουδίστρια ενώπιον του πιο «δύσκολου» κοινού που θα μπορούσε να συναντήσει…

* Το άρθρο αφιερώνεται σε όλους όσοι βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου τέτοιες μέρες και δεν μπορούν να εορτάσουν σε κλίμα χριστιανοσύνης, όχι λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων φυσικά. Σε όλους όσοι δεν γνωρίζουν καν αν θα ζουν για να δουν την αλλαγή του χρόνου. Το άρθρο αφιερώνεται, τέλος, σε μιαν άλλη καλή συνάδελφο της Κωχ, την τραγουδίστρια Τάνια Τσανακλίδου. Εκείνη άλλωστε μου έδωσε αφορμή για να το γράψω, κατόπιν «επίσκεψης» μου στο facebook της. Να τι έγραψε η Τάνια: «Είχα χρόνια να πω τα κάλαντα. Κάλεσα τους φίλους μου παραμονή Χριστούγεννα να τραγουδήσουμε μαζί σε μια πολύ, μα πολύ ειδική περίπτωση στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς. Οι φίλοι μου με τις αγγελικές φωνές, άφησαν δουλειές και ρεβεγιόν και περπάτησαν μαζί μου στον αστραφτερό διάδρομο με ακορντεόν, μεταλλόφωνα, κιθάρες και κουδουνάκια. Οι φίλοι μου! Τα πιο τιμητικά παράσημα της ζωής μου. Χρόνια μας πολλά, αδέρφια!» Έτσι, λοιπόν, όπως το έγραψε η Τάνια…Χρόνια μας πολλά, αδέρφια, με υγεία φυσική και πνευματική. Καλά Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο! 

Δώρα Χρυσικού: Η εξομολόγηση που συγκίνησε τη Ζαμπέτογλου – «Τον πλησίασα και του είπα ότι τα μαλλιά μου είναι περίεργα» (video)

profile player 960x540 25

Δώρα Χρυσικού: Η εξομολόγηση που συγκίνησε τη Ζαμπέτογλου – «Τον πλησίασα και του είπα ότι τα μαλλιά μου είναι περίεργα» (video)

Για την περίοδο που πάλευε με τον καρκίνο μίλησε η Δώρα Χρυσικού, αποκαλύπτοντας μια ιστορία…

Ξέσπασμα οργής από τη Σταυρούλα Μασσαλή για το χειροκρότημα στον Καραμανλή: «Τρύπησε τα αυτιά μας…» (video)

Μασσαλή Καραμανλής

Ξέσπασμα οργής από τη Σταυρούλα Μασσαλή για το χειροκρότημα στον Καραμανλή: «Τρύπησε τα αυτιά μας…» (video)

Δεν μπορούσε να πιστέψει το ηχηρό χειροκρότημα που έδωσαν οι βουλευτές της ΝΔ στον Καραμανλή…

Βόλος: Συγκλονίζει μαρτυρία 21χρονης κοπέλας – «Με βίαζε σε ξενοδοχείο από τα 11 μου χρόνια» (video)

viasmos 6

Βόλος: Συγκλονίζει μαρτυρία 21χρονης κοπέλας – «Με βίαζε σε ξενοδοχείο από τα 11 μου χρόνια» (video)

Απίστευτες αποκαλύψεις έκανε μια κοπέλα απ' τη Λάρισα, καθώς αποκάλυψε ότι βιαζόταν επί σειρά ετών…