Τα σπίρτα

Ένα μικρό κορίτσι είναι νεκρό στο χιόνι.
     
Η φωνή του άνδρα μου διαπέρασε σαν ριπή ψύχους το μικρό δωμάτιο. Όλοι μας παγώσαμε στις θέσεις μας. Ο μάγειρας με την κουτάλα του στα χέρια σταμάτησε το γύρισμα της σούπας, η οικονόμος του σπιτιού έμεινε ακίνητη να κοιτά τον απέναντι τοίχο και η μικρή υπηρετριούλα σταμάτησε να ασχολείται με τις κοτσίδες της. Μια μονάχα στιγμή όλοι μας ήμασταν βουβοί και ακίνητοι σαν όλο το κρύο της Δανίας να είχε περάσει από πάνω μας, αφήνοντας μας άψυχους.  
   
Μα σε λίγο πάλι ο μάγειρα με ένα μικρό ξερόβηχα άρχισε να στριφογυρνά την ζεστή σούπα στο τσουκάλι, η οικονόμος σαν να ξύπνησε από ύπνο και η μικρή υπηρέτρια άρχισε πάλι να κοιτιέται με τσαχπινιά στον καθρέφτη.
    
Εγώ παρέμεινα βουβή χαμένη στις σκέψεις μου..
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα παιδί βρίσκεται άψυχο στο χιόνι αλλά χθες ήταν βράδυ Χριστουγέννων και θα έπρεπε κάθε παιδάκι να.. Θέλω να πω πως είναι ειρωνικό να πεθαίνουν παιδιά στο κρύο τη νύχτα που γιορτάζουμε την γέννηση ενός άλλου παιδιού πριν 1844 χρόνια.. Μήπως αυτή η σκέψη  μου ήταν βλαστήμια; Άλλωστε τι γνωρίζω εγώ από την θέληση του Θεού;
 
Η οικονόμος του σπιτιού μια ξερακιανή γεροντοκόρη με τσιριχτή φωνή, σταυροκοπήθηκε. Μουρμούρισε κάτι για αγίους και ανάπαυση της ψυχούλας του  και βάλθηκε με  τα μαλακά της πασούμια να ανεβαίνει την ξύλινη σκαλίτσα από την υπόγεια κουζίνα στο σαλόνι. Τα αφεντικά θα ξυπνούσαν από ώρα σε ώρα. Έπρεπε να βεβαιωθεί πως η φωτιά στο τζάκι είχε ζεστάνει καλά το χώρο, πως είχαμε καθαρίσει τα πάντα από το χθεσινό φαγοπότι και πως τίποτα δεν θα διατάραζε το ήσυχο και πλούσιο πρωϊνό της οικογένειας.
 
Ανέβηκε με αθόρυβα βήματα την σκάλα ώσπου μονάχα η σκιά της φαινόταν 
 -Κοίταξε να φέρεις την αστυνομία να έρθει να το μαζέψει πριν βγουν για τον περίπατό τους οι κύριοι.
Τα καημένα τα παιδιά αν έβλεπαν τέτοιο θέαμα θα έβλεπαν όλο εφιάλτες και φυσικά η κυρία δεν θα μας συγχωρούσε καθόλου που δεν το σκεφτήκαμε πριν βγουν από το σπίτι να έχουν πάρει το πτώμα.

Η φωνή της ακούστηκε αυστηρή και έντονη .Είχε ξαναβρεί τον εαυτό της.
Αχ, και πως να της το πεις τώρα; Τέτοια μέρα να την ξυπνάς με τέτοια είδηση! 

Η μικρή υπηρετριούλα σιγοτραγουδούσε αδιάφορη πια για οτιδήποτε δεν αφορούσε την εμφάνισή της.
Δεν μου λέτε δεν είμαι πραγματικά όμορφη με αυτό το χτένισμα;

Ανόητο κορίτσι.

Ο  άνδρας μου είχε καθίσει στο τραπέζι ακόμα παγωμένος από το κρύο. Η ανάσα του καθώς έβγαινε απο την μύτη  του έλιωνε το χιόνι πάνω στα ξανθά του γένια και δημιουργούσε μικρούς κρυστάλλους που με την σειρά του έσταζαν στα ρούχα, στο τραπέζι, στο πάτωμα..
 
 Τα τρύπια γάντια του άφηναν να φανούν τα κόκκινα δάκτυλά του από το κρύο κ τα σκασίματα με αίμα στις ρωγμές του δέρματος . Στην εντολή της οικονόμου κούνησε καταφατικά το σκυφτό του κεφάλι ενώ δεν σταμάτησε να κοιτά τις μπότες του . Ξαφνικά τα γαλάζια του μάτια με έψαξαν στο μισοσκόταδο της κουζίνας .

Είχα παγώσει στην θέση μου . Τα λόγια του με είχαν καρφώσει στην θέση μου ενώ μέσα μου ένιωσα ένα μικρό χτύπημα. Βαθιά μέσα μου  σαν κάποιο μικρό ανθρωπάκι να κλωτσούσε την κοιλιά μου.
Σαν τότε που ένιωσα μέσα μου για πρώτη φορά το παιδί μου.

Ζούσαμε και οι τρείς σε ένα μικρό υπόγειο  γεμάτο υγρασία .Τα μεροκάματά μας δεν φθάνουν για κάτι καλύτερο. Πρέπει ή να τρώμε  ή να ζεσταθούμε ή το νοίκι. 

Όταν γέννησα ,τον Ιούνη του 1844 στην Κοπεγχάγη ήταν καλοκαίρι . Πόση χαρά μας έκανε να αισθανθούμε το μικρό μας το αγόρι! Αλλά το καλοκαίρι δεν κρατά πολύ στην Δανία και ο χειμώνας είναι βαρύς.

Το υπόγειο δωματιάκι μας έσταζε και έμπαζε από παντού .Το μοναδικό μας παραθυράκι έμενε κλειστό . Το σπίτι μας βρίσκεται σε μια φτωχική γειτονιά ανάμεσα σε ένα καρβουνιάρικο και ένα βυρσοδεψείο .Όσο και αν προσπαθούσα να το κρατήσω καθαρό, η καπνιά από τα κάρβουνα, η απαίσια μυρωδιά του βυρσοδεψείου μας έκανε να κρατάμε το παραθυράκι  κλειστό. 

Κάποια βράδια, μεθυσμένοι από την κοντινή μας  ταβέρνα έκαναν την ανάγκη τους ή έσπαγαν μπουκάλια μπύρας στους τοίχους μας πριν σπάσουν τα κεφάλια τους σε καυγάδες.

Τις ελάχιστες μέρες με ήλιο με δυσκολία έφτανε μέσα στο σπίτι μας λίγη ζεστασιά. Το φαγητό μας λιγοστό. Συνήθως πατάτες ,ψωμί, κρεμμύδια. Λίγο ψάρι, σπάνια κρέας. Για γλυκά ούτε λόγος .

Το παιδί μου, λίγους μήνες μετά την γέννηση του αντί να κερδίζει έχανε βάρος. Κάναμε ότι μπορούσαμε. Φτιάξαμε ό,τι γερό ρούχο είχαμε κουβερτούλες, κόβαμε από το φαγητό μας για να του αγοράσουμε γάλα. Κάναμε ό,τι γιατροσόφι γνωρίζαμε από γιαγιάδες και την γειτονιά . Τίποτα. Το παιδί αδυνάτιζε μέρα με την μέρα. Ανέβαζε πυρετό, έβηχε. Ένα βράδυ άρχισε να φτύνει αίμα. Πολύ αίμα για ένα τόσο μικρό παιδί..

Την επόμενη μέρα σταθήκαμε έξω από το νοσοκομείο για φτωχούς.Ατελείωτες ουρές από ανθρώπους σαν εμάς. Φτωχούς, αδύνατους με μπαλωμένα ρούχα  οι οποίοι  σαν εμάς έπρεπε να περιμένουν χάνοντας μια μέρα δουλειάς στην σειρά τους αδιαμαρτύρητα.

Οι γιατροί ήταν σοβαροί και αυστηροί. Εξέταζαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Μετά από ώρες και ενώ τα πόδια μας δεν βαστούσαν πια, ένα γιατρός μας φώναξε. Πήγαμε γρήγορα κοντά του και εκείνος άρχισε να γδύνει βιαστικά το παιδί κάπως ενοχλημένος

Αυτό το παιδί δεν έχει το σωστό βάρος για την ηλικία του .
Κάνουμε ότι μπορούμε

Το έγδυσε πάντα χωρίς έκφραση τρυφερότητας για το αδύναμο κορμάκι του .
-Έχετε και άλλα παιδιά ;
-Όχι
– Μπορείτε να ενημερωθείτε για τους τρόπους πως να το αποφύγετε. Το λέω επειδή δεν τα βγάζετε πέρα. Είναι κρίμα για τα παιδία αυτά..

Είδα τον άνδρα μου να κοκκινίζει και να σφίγγει τις γροθιές του δεν είπε όμως τίποτα.

-Το παιδί σας πάσχει από φυματίωση .Επειδή είναι μικρός η ασθένεια προχώρησε πολύ γρήγορα . Πρέπει να εξεταστείτε και εσείς .Δουλεύετε ;;

Ναι, εγώ ράβω και καθαρίζω σπίτια σαν εξωτερική υπηρέτρια και ο άνδρας μου καθαρίζει καμινάδες και κάνει διάφορες βαριές δουλείες .
Με διέκοψε νευριασμένος :
Πρέπει να εξεταστείτε οπωσδήποτε. Μπορεί να κολλήσετε τους ανθρώπους για τους οποίους δουλεύετε.

Μας μίλησε για την καθαριότητα , την σωστή τροφή δεν ρώτησε πόσο στοιχίζουν όλα αυτά ..

Το μωρό μας πέθανε ένα κρύο και γκρίζο πρωινό. Όπως όλα τα πρωινά της Δανίας. Η καρδούλα του σταμάτησε ενώ ο κόσμος συνέχιζε την ζωή του χωρίς να τον νοιάζει ο θάνατο του παιδιού μας .Το καρβουνιάρικο και το βυρσοδεψείο άνοιξαν, το ταβάνι μας συνέχιζε να στάζει, ο άνδρας μου πήγε στην δουλειά και εγώ έπρεπε να παραδώσω ένα φόρεμα στις 10 το πρωι. Δεν υπήρχε χρόνος για κλάμα.

Ένιωσα το βλέμμα του πάνω μου. Άραγε το μικρό κορίτσι να είχε γονείς ή ήταν ορφανό; Πόσα παιδάκια να ήταν θαμμένα στο χιόνι σαν αυτό; Πόσα πεινούν ;  Πόσα δουλεύουν σε εργοστάσια; Πόσα ζητιανεύουν;

Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως το δικό μου παιδί ήταν τυχερό. Πως σώθηκε από την πείνα και την δουλειά. Πήγε με τους αγγέλους  όπως το μικρό κοριτσάκι. Όχι πως ήθελα να πεθαίνει το παιδί μου ή το κοριτσάκι αλλά..

Ένιωσα το βλέμμα του άνδρα μου πάνω μου και τότε μόνο κατάλαβα ότι είχα μπήξει βαθιά μέσα στην ρώγα του δακτύλου μου την βελόνα ραψίματος. Για πρώτη φορά ,κατάλαβα τον πόνο και έχωσα το δάκτυλο μου στο στόμα . Ένιωσα την γεύση αίματος στο στόμα μου και θυμήθηκα ξανά το μικρό παιδικό στήθος του γιου μου καθώς τραντάζονταν προσπαθώντας να βήξει. Τ ο αίμα στα ρουχαλάκια του και γύρω από το στόμα του.

Σηκώθηκα απότομα από την θέση μου, φόρεσα γρήγορα το παλτό μου και άνοιξα την πόρτα. Τρέχοντας βγήκα στο παγωμένο πρωϊνό, στον άδειο δρόμο, στο γεμάτο χιόνι πεζοδρόμιο ενώ πίσω μου ο άνδρας μου ερχόταν το ίδιο βιαστικός. Κοίταζα γύρω μου με απόγνωση να βρω το μικρό κορίτσι .

Είδα πρώτα το  ποδαράκι του μέσα στο χιόνι .Το κρύο του είχε μελανιάσει το δερματάκι  όμως δεν κατάφερε να σβήσει αυτό το ήρεμο χαμόγελο από το πρόσωπό του. Τα ρουχαλάκια του ήταν βρεγμένα , κακομπαλωμένα, γάντια και κάλτσες πουθενά, παπούτσια τρύπια. Είχε μακριά πυρόξανθα μαλλάκια με μπούκλες και φακίδες στην μικρή μύτη της .Στα βλέφαρά της είχε  νιφάδες από  χιόνι .Γύρω του  κουτιά σπίρτων και τρία μικρά καμένα σπίρτα .

Έσκυψα πάνω της, της χάιδεψα τα μαλλάκια .
Πήγαινε. Πήγαινε στην αστυνομία .Θα μείνω μαζί της μη τυχόν και περάσει κανέναν σκύλος ή ποντικός και της χαλάσει τον ύπνο.

Είπα στον άνδρα μου σιγά. Να μην την ξυπνήσω.

Γονάτισα και την πήρα αγκαλιά . Όπως είχα δει τόσες φορές το άγαλμα της Παναγίας να κάνει στο δικό της παιδί. Γυναίκα ήταν και αυτή που έχασε το παιδί της. Τι και αν αναστήθηκε μετά; Κανείς δεν ρώτησε ποτέ πως ένιωσε να βλέπει το παιδί της να το βασανίζουν και να το σταυρώνουν έστω και για 3 μέρες ..

Την πήρα αγκαλιά , της έτριψα τα χεράκια και τα ποδαράκια, την φίλησα στα μάγουλα, την τύλιξα με το παλτό μου. Ξέρω δεν είχε ζωή μέσα αλλά ήθελα να της δώσω λίγη ζεστασιά. Δεν είχε χθες κανέναν να την πάρει αγκαλιά. Με τόσο κρύο.

 -Πήγαινε

 Ξαναείπα στον άνδρα μου που δεν είχε κουνηθεί από την θέση του .

Τότε τον είδα να πέφτει στα γόνατα δίπλα μας. Ένας τεράστιος ανήμπορος γίγαντας γονατισμένος να μας αγκαλιάζει με τα πελώρια χέρια του εμένα και το άγνωστο κοριτσάκι. 

Κλάψαμε, κλάψαμε πολύ  για ένα θαύμα που όσο και αν το θέλαμε ξέραμε ότι δεν θα συμβεί.