Τα πολλά «γιατί» μιας εξέγερσης

Εντάξει, το έχουν παρακάνει οι Αρχές αθωώνοντας ή ρίχνοντας στα μαλακά τους λευκούς ένστολους δράστες. Εντάξει, το έχει παρακάνει το δικαστικό σύστημα γεμίζοντας τις φυλακές (ιδιωτικές και δημόσιες) με μαύρους κρατούμενους. Εντάξει, το έχουν παρακάνει οι πολύ πλούσιοι και οι πλούσιοι, συγκεντρώνοντας στα χέρια τους τεράστιες περιουσίες και προκαλώντας με τον πολυτελή βίο τους τις μάζες των φτωχών.

Εντάξει, το έχει παρακάνει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, λειτουργώντας προς όφελος των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και αδιαφορώντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πλειονότητα των Αμερικανών. Εντάξει, το έχουν παρακάνει οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές, εισπράττοντας θηριώδη μπόνους ακόμη και όταν αποτυγχάνουν, ακόμη και όταν απολύονται, ενώ ο μέσος Αμερικανός πολίτης είναι βουτηγμένος στα χρέη μέχρι τον λαιμό και ζει σε συνθήκες εργασιακής ανασφάλειας. Εντάξει, έχει ξεφύγει ο Τραμπ, απειλώντας να στείλει τα σκυλιά εναντίον των διαδηλωτών, λες και είναι ιδιοκτήτης φυτείας στον αμερικανικό Νότο την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Εντάξει (τρόπος του λέγειν) όλα αυτά, αλλά γιατί οι διαδηλωτές είναι τόσο βίαιοι, γιατί σπάνε βιτρίνες, γιατί λεηλατούν καταστήματα, γιατί συγκρούονται με τις δυνάμεις της τάξης, γιατί δεν πειθαρχούν στα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας, γιατί χρησιμοποιούν όπλα εναντίον αστυνομικών, γιατί δεν κάνουν ειρηνικές διαμαρτυρίες, γιατί δεν συμπεριφέρονται σαν να είναι προσκεκλημένοι σε γεύμα, σαν να παρακολουθούν συναυλία εκκλησιαστικής μουσικής, σαν να είναι επισκέπτες σε αίθουσες τέχνης;

Μα, γιατί πρόκειται για εξέγερση και δεν έχει υπάρξει εξέγερση στην Ιστορία χωρίς τέτοια περιστατικά που κάνουν τους φιλήσυχους πολίτες να ανατριχιάζουν. Και στη Γαλλική Επανάσταση και στην Επανάσταση των Μπολσεβίκων και στις κινητοποιήσεις παντού στον κόσμο τον Μάη του ’68 είχαμε ανάλογης μορφής και έκτασης φαινόμενα. Μα, γιατί είναι πολύ θυμωμένοι και ταυτοχρόνως βαθιά απογοητευμένοι και απελπισμένοι. Είναι θυμωμένοι γιατί παρακολουθούν το ίδιο έργο εδώ και πολλά χρόνια.

Γιατί οι δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς είναι μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Γιατί η βίαιη εκδοχή του νόμου και της τάξης έχει στόχο κυρίως αυτούς. Γιατί οι πλούσιοι όταν παρανομούν έχουν τη δυνατότητα με τα μέσα που διαθέτουν να μην υποστούν τις συνέπειες που προβλέπουν οι νόμοι. Γιατί, παρά τις επίσημες διακηρύξεις, ο ρατσισμός καλά κρατεί. Είναι απελπισμένοι γιατί δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ, ούτε στο φυλετικό ούτε στο κοινωνικό ζήτημα.

Γιατί διαπιστώνουν ότι το πολιτικό σύστημα του συναινετικού δικομματισμού είναι απολύτως ελεγχόμενο από τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, τους χρηματιστές. Γιατί τους έχει γίνει συνείδηση ότι, είτε κυβερνούν οι Δημοκρατικοί είτε κυβερνούν οι Ρεπουμπλικάνοι, τα πράγματα δεν αλλάζουν. Γιατί ήταν αυτοί που επλήγησαν βάναυσα την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης – έχασαν τα σπίτια τους, βγήκαν στην ανεργία. Γιατί η παιδεία είναι πανάκριβη και δεν έχουν πρόσβαση στα συστήματα υγείας.

Γιατί τους είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος φροντίζει συστηματικά να προστατεύει τις μεγάλες εταιρείες δίνοντας αφειδώς χρήμα όταν κινδυνεύουν, αλλά αφήνει στο έλεος του Θεού (ο οποίος, όπως μας λένε όλοι οι πρόεδροι στα διαγγέλματά τους, ευλογεί την Αμερική) τους πληβείους και τη μεσαία τάξη. Γιατί βαρέθηκαν να τρέφονται με παρηγορητικές αυταπάτες. Γιατί πολλοί απ’ αυτούς (μαύροι, προοδευτικοί λευκοί, ισπανόφωνοι) είχαν επενδύσει τις ελπίδες τους στον Μπαράκ Ομπάμα αλλά διαψεύστηκαν.

Γιατί δεν θεωρούν ελκυστική εναλλακτική λύση απέναντι στον επικίνδυνο τυχοδιώκτη Τραμπ τον άχρωμο, άγευστο, βαρετό και μέχρι τα μπούνια καθεστωτικό Μπάιντεν, ο οποίος υπόσχεται επιστροφή στην κανονικότητα χωρίς πολλά πολλά, μια κανονικότητα όμως που δοκιμάστηκε και απέτυχε να δώσει λύσεις. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η οδύνη είναι το κινούν αίτιο της ανυπακοής – ειρηνικής και ένοπλης.

Οι φιλήσυχοι συντηρητικοί πολίτες και οι δεξιοί δημοσιολόγοι που έχουν φρικάρει με τις παρεκτροπές των διαδηλωτών, τους οποίους χαρακτηρίζουν, όπως και ο Τραμπ, «ακροαριστερούς και αναρχικούς», κάνουν πως δεν βλέπουν την προβοκατόρικη δράση ακροδεξιών συμμοριών, μέλη των οποίων με πολεμική εξάρτυση πρωταγωνιστούν στις επιθέσεις κατά κτιρίων και περιουσιών και στους εμπρησμούς αυτοκινήτων.

Οχι γιατί ξαφνικά τους έπληξε ο ιός του κομμουνισμού και επιχειρούν να απαλλοτριώσουν τα αγαθά της πλουτοκρατίας και να καταργήσουν στην πράξη την ατομική ιδιοκτησία, αλλά γιατί θέλουν να δημιουργήσουν εμφυλιοπολεμικές συνθήκες και να υποχρεώσουν το κράτος να μετέλθει όλα τα μέσα για να επιβάλει την τάξη. Γιατί η Ακρα Δεξιά παντού είναι με το κράτος. Σε ορισμένες χώρες (ΗΠΑ, Βραζιλία, Ουγγαρία) είναι το κράτος. Το κίνημα στις ΗΠΑ μπορεί να νικηθεί, αλλά δε θα παραδοθεί.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr