Τα ντουβάρια του θανάτου

Οι περισσότεροι από τους πολλούς που κομπορρημονούν και ξεσπαθώνουν αναδρομικά σχετικά με τις (ακόμα και …ποινικές) «ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας» για την τραγωδία στο Μάτι δεν έχουν ιδέα κατά πού πέφτει το Μάτι, πόσο μάλλον για την εικόνα της περιοχής πριν την εκατόμβη του 2018.

Όχι, ότι τους νοιάζει η αλήθεια, αλλά υπάρχει τρόπος να μάθουν εκ των υστέρων με τι έμοιαζε το Μάτι πριν τον όλεθρο της φωτιάς. Ας πεταχτούν μέχρι τα παράλια του Ευβοϊκού και ας οδηγήσουν τα 10-15 χιλιόμετρα που χωρίζουν το λιμάνι του Λαυρίου από το Σούνιο. Με το βλέμμα στραμμένο αριστερά, προς τη θάλασσα.

Τότε, θα καταλάβουν τι συνέβη. Εάν τους πιάσει το ψυχοπονιάρικο, μπορεί να ανάψουν και ένα κερί για τα θύματα της επόμενης φονικής πυρκαγιάς. Διότι ούτε τότε θα υπάρχει σωτηρία.

Χρειάζεται να περπατήσει κανείς εκατοντάδες μέτρα, ή και χιλιόμετρα ολόκληρα, πριν βρει πρόσβαση προς τη θάλασσα. Τη βλέπει μέσα από συρματοπλέγματα, τη μυρίζει πάνω από φράχτες, την υποψιάζεται πίσω από πολυτελείς βίλες, αλλά δεν μπορεί να την προσεγγίσει.

Τα ελάχιστα μονοπάτια που σπάνε το μπλοκ του αποκλεισμού είναι σχεδόν αόρατα, ακόμα και στη λιακάδα. Όταν κατεβαίνει στον δρόμο πυκνός καπνός, είναι αδύνατο να εντοπιστούν.

Αυτό που προσπαθώ να πω (ως άνθρωπος που έχει περάσει αμέτρητα καλοκαίρια της ζωής του στα πέριξ του Ματιού) είναι ότι ζούμε και παραθερίζουμε μέσα σε παγίδες θανάτου, που οι ίδιοι δημιουργήσαμε.

Τα περισσότερα από τα θύματα του Ματιού κάηκαν μέσα σε αυτοκίνητα ή σε σπίτια ή στον δρόμο, αναζητώντας απεγνωσμένα μία διέξοδο προς το νερό και τρέχοντας τυφλά με τα μάτια να καίνε από την κάπνα.

Για τους δεκάδες δυστυχείς που κάηκαν αγκαλιασμένοι στην αυλή εκείνης της βίλας ψάχνοντας τα σκαλοπάτια, δεν χρειάζεται αναψηλάφιση. Οι μνήμες πονάνε πολύ.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί σε όλες σχεδόν της παραθεριστικές περιοχές της Αττικής, της Χαλκιδικής και άλλων νομών, καθώς και σε αμέτρητους ορεινούς οικισμούς που χτίστηκαν μέσα στα δάση ή στα όριά τους.

Εάν δεν φτάσει έγκαιρα στα αυτιά των κατοίκων η όποια εντολή για προληπτική εκκένωση, τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω και ζήτω που καήκαμε. Κυριολεκτικά.

Ασφαλής εκκένωση μίας περιοχής μπορεί να γίνει μόνο κατόπιν προμελέτης και βάσει αποτελεσματικού σχεδίου. Μέσα στην τούρλα της πυρκαγιάς, ακόμα και γνώριμες περιοχές μετατρέπονται σε εφιαλτικούς λαβυρίνθους.

Πεταχτείτε στο Σούνιο και πειραματιστείτε άφοβα, όσο δεν βγαίνει από πουθενά καπνός. Φράχτες. Φράχτες, παντού. Ντουβάρια. Τα τείχη του θανάτου.

Πώς ακριβώς θα φυγαδευτούν οι περίοικοι, σε περίπτωση φωτιάς και ισχυρών ανέμων; Με ποιον τρόπο θα φτάσουν στη θάλασσα εφ’ όσον εγκλωβιστούν στην περιοχή;

Στη θάλασσα, που, επαναλαμβάνω, βρίσκεται σε απόσταση 20-30 μέτρων…

Όσοι έζησαν από μέσα την τραγωδία του Ματιού έχουν να λένε για μια πυρκαγιά-τέρας, ασυνήθιστης έντασης και ταχύτητας. Ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να τη νικήσει κανείς, λένε.

Εάν ωστόσο υπήρχε ανοιχτή δίοδος προς τις αμμουδιές, πολλοί από τους νεκρούς θα είχαν σωθεί.

Το οικιστικό χάος και η ασυδοσία αποτελεί σιωπηρή συμπαιγνία δεκαετιών, ανάμεσα σε τοπικούς δημάρχους ή κοτζαμπάσηδες, αρχές που κοίταζαν αλλού και απλούς πολίτες της σχολής «ας έρθουν να μου το γκρεμίσουν».

Είναι βαρύ και οδυνηρό να αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας τον ένοχο, είναι όμως και αλήθεια. Ας βγάλουμε το κεφάλι μας από την άμμο και ας την αντικρύσουμε, επιτέλους, κατάματα.

Η τότε κυβέρνηση του ΣυΡιζΑ ευθύνεται αναμφίβολα για την άθλια επικοινωνιακή διαχείριση της ανθρωποθυσίας, αλλά η τυμβωρυχία έχει και ένα όριο. Θα έπρεπε, τουλάχιστον, να έχει.

Τις επιδόσεις της τωρινής κυβέρνησης και των ενσωματωμένων σε αυτή μέσων ενημέρωσης σε αυτό το απαίσιο σπορ δεν μπορεί να τις συναγωνιστεί κανείς. Πρόκειται για παγκόσμιους ρέκορντμεν στη σκύλευση νεκρών.

Όχι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση προχώρησε δραστικές κινήσεις μετά το δράμα, έτσι; Ακόμα και εκείνες οι πολυθρύλητες κατεδαφίσεις αυθαιρέτων έμειναν στα λόγια και στα χαρτιά. Ίσως επειδή πίσω από κάθε ντουβάρι κρύβονταν θυμωμένα ψηφαλάκια.

Όχι, δεν προσπαθώ να πω ότι για τους θανάτους φταίνε οι νεκροί. Ας τους αφήσουμε ήσυχους, εκεί που κοιμούνται.   

Εκείνος που ευθύνεται είναι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, που αδιαφορεί για τα μέτρα πυροπροστασίας, αγνοεί τις εκκλήσεις των ειδικών, κόβει τα δέντρα όταν τον ενοχλούν και ταυτόχρονα ψηφίζει όσους που του κάνουν τα χατίρια. Πολλές φορές, βάζει με τα χεράκια του και τις ίδιες τις φωτιές.

Αυτός που φταίει είσαι εσύ. Και εγώ και όλοι μας οι φίλοι.

Το χειρότερο είναι, ότι αρνείσαι να το παραδεχθείς. Κάθε φορά που οι ανεύθυνες πράξεις σου και ο επιπόλαιος τρόπος ζωής σου γίνονται μπούμερανγκ, επικαλείσαι την ανυπαρξία της πολιτείας.

«Πού είναι το κράτος;», κραυγάζεις μπαρουτοκαπνισμένος στα κανάλια. Το κράτος, αγαπητέ μου, βρίσκεται μπροστά στον καθρέφτη σου. Το κράτος είσαι εσύ.