Τα «μικρά» της αναθεώρησης

Επιτρέψτε μου να σταθώ σε δύο «μικρές» –αλλά, νομίζω, καθόλου ασήμαντες– προτάσεις.

Η πρώτη: όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι, οι δικαστικοί και λοιποί λειτουργοί του κράτους και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα δίνουν πολιτικό όρκο όταν διορίζονται. Δηλαδή θα ορκίζονται με διαβεβαίωση στην τιμή και τη συνείδησή τους. Χωρίς οποιαδήποτε θρησκευτική καθομολόγηση. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους βουλευτές μέχρι τον τελευταίο δημόσιο υπάλληλο, κανείς δεν θα χρειάζεται να προβληματίζεται για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να αποκαλύψει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή τον αγνωστικισμό του. Ούτε να ανησυχεί για το πώς θα εκληφθεί ετούτη ή εκείνη η επιλογή του.

Η δεύτερη πρόταση: η καθιέρωση της λεγόμενης λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας. Που σημαίνει ότι ορισμένος αριθμός πολιτών (εκατό χιλιάδες, κατά την πρόταση) θα μπορεί να φέρνει νομοσχέδια στη Βουλή, τα οποία θα εισάγονται υποχρεωτικά για συζήτηση, επεξεργασία και ψήφιση. Το αν θα υπερψηφιστούν ή καταψηφιστούν θα το αποφασίζουν βεβαίως οι βουλευτές. Το νόημα είναι να έρχονται στη Βουλή προτάσεις πάνω σε θέματα για τα οποία το πολιτικό σύστημα (τα κόμματα, οι υπουργοί, οι βουλευτές) διστάζει να πάρει το ίδιο πρωτοβουλία. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τα συλλογικά κινήματα.

Νομίζω πως κανείς προοδευτικός πολίτης δεν θα είχε αντίρρηση σ’ αυτές τις δύο προτάσεις, που διευρύνουν τον φιλελεύθερο, η πρώτη, και τον δημοκρατικό, η δεύτερη, χαρακτήρα του πολιτεύματος.

Βεβαίως, κάθε πολίτης, όπως και κάθε βουλευτής, μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις προτάσεις μιας αναθεωρητικής πρωτοβουλίας. Ή να συμφωνεί με κάποιες και να διαφωνεί με άλλες. Αυτό που είναι όμως θεσμικά αδικαιολόγητο είναι να διαφωνεί συλλήβδην με ορισμένη πρωτοβουλία, στο πλαίσιο της –κατά λοιπά, απολύτως σεβαστής– πολιτικής αντιπαράθεσης, ακόμα κι αν η πρωτοβουλία αυτή περιέχει επιμέρους προτάσεις με τις οποίες συμφωνεί.

Το πραγματικό ερώτημα, επομένως, της αναθεώρησης είναι αν αξίζει τον κόπο για λόγους (μικρο)πολιτικής σκοπιμότητας να χάσουμε την ευκαιρία να περάσουμε στο Σύνταγμα προτάσεις ώριμες, με τις οποίες οι περισσότεροι συμφωνούμε. Ακόμα κι αν αυτά στα οποία συμφωνούμε είναι τα «μικρά» – αλλά, νομίζω, καθόλου ασήμαντα.

Ο Ακρίτας Καϊδατζής είναι Επίκουρος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ και γενικός γραμματέας της κυβέρνησης

Πηγή: ΕφΣυν

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr