Τα κόμματα δεν είναι ο Μωάμεθ για να πάνε τρέχοντας στο βουνό

Για να λέμε ξεκάθαρα ορισμένα πράγματα ενόψει εκλογών, οι οποίες αφενός θα γίνουν σύντομα κι αφετέρου ενδεχομένως να χρειαστεί να πάμε δυο φορές στην κάλπη:

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ορθώς εισήλθε σε διαδικασία διεύρυνσης-ενίσχυσης των δυνάμεών του. Μια λεπτομέρεια όμως: Η διεύρυνση αποτελεί
διαδικασία γραμμική: από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με κατεύθυνση-πορεία προς την κοινωνία κ τις προοδευτικές της φωνές, τα προοδευτικά της μέλη.

Κάποιοι, εξωγενείς (κ όχι μόνο) “παρατηρητές”, που επιχειρούν να διαδραματίσουν ρόλο “αναλυτών”, παραγόντων ή δεν ξέρω τι άλλο (ας μας το πουν),  επιχειρούν εντούτοις να στρέψουν τη συζήτηση, αλλού, βαπτίζοντας ως “διεύρυνση”, αποκλειστικά κ μόνο τη δημιουργία “προοδευτικής κυβέρνησης” συνεργασίας μετά την πρώτη κάλπη. Λες και τα κόμματα είναι ο… Μωάμεθ στον οποίο οφείλει να πάει τρέχοντας το…βουνό (εν προκειμένω ο λαός)  ξεχνώντας βέβαια πως ειδικά στην χρονική στιγμή που βρισκόμαστε, η κοινωνία ήδη στέλνει το ακριβώς αντίστροφο μήνυμα. Οι πολιτικές πλατφόρμες, τα κόμματα πρέπει, οφείλουν να πάνε προς τον λαό, να τον πείσουν με τις προτάσεις τους και τελικά να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του ώστε η  χώρα να βγει από τη μητσοτακική δυστοπία και να πάνε τα πράγματα πιο κάτω.

Θα ήταν ιδανικό το σενάριο δημιουργίας μιας “προοδευτικής κυβέρνησης”;

Αν με ρωτάς, ναι, αν κ δυσκολεύομαι να βρω εκείνα τα (καθαρά, δίχως σκιές και βαρίδια) πολιτικά υλικά, ειδικά στο κόμμα που εσχάτως
επαναπλασάρεται ως το… νέο.

Πάμε στη δεύτερη κάλπη λοιπόν, που φαίνεται πως θα έρθει μετά τις πρώτες εκλογές. Από τώρα κιόλας, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, τα στελέχη του, τα μέλη του, παλαιά και νέα, θα πρέπει να ζητούν αυτοδυναμία κ όχι κάτι λιγότερο από τον ελληνικό λαό, παρουσιάζοντας  ταυτόχρονα, καθημερινά, όχι απλώς τις προτάσεις που ήδη έχει καταθέσει, αλλά κ κάτι πιο ουσιαστικό που ακούγεται ταυτόσημο, αλλά δεν είναι.

Ο κόσμος, η κοινωνία, ο λαός διψάνε για όραμα, για ιδέες που δίνουν προοπτική για την επόμενη μέρα, έπειτα από την πολυετή οικονομική κρίση
αλλά κι από τη νέα (κρίση) που δημιουργεί καθημερινά πια με τις πολιτικές της η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι διευρύνσεις πρέπει να γίνονται και να καταγράφονται, ουσιαστικά (και ριζοσπαστικά θα πω, για να τρομάξω τους πιο…μετριοπαθείς) προς την κοινωνία. Έτσι κ επιτυχημένες θα είναι
κ πολιτικό αποτέλεσμα θα παράξουν. Διεύρυνση στη λογική, “πάμε να μετρήσουμε κουκιά την άλλη μέρα”, σήμερα, ισούται με καταστροφή. Όχι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά ενός ολόκληρου χώρου. Οι επιλογές λοιπόν, είναι μπροστά – για όλες και όλους! Όπως και το πλατύ κάλεσμα!

Υ.Γ.: Κ για να μην έχουμε… παρερμηνείες: Ας μην μπει κάποιος/α στον κόπο να αναζητήσει δήθεν… “κρυφά νοήματα” κλπ. σε όσα γράφω. Το λέω για να μη ταλαιπωρούνται με τόση ζέστη, οι πάσης φύσης… Πυθείες του τιέλ που “πονάνε” τον ευρύτερο χώρο της (κεντρο)Αριστεράς.

To κείμενο δημοσιεύτηκε με τη μορφή thread στον προσωπικό λογαριασμό του δημοσιογράφου Γιώργου Τραπεζιώτη, στο twitter

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr