«Τα ίδια θα έκανα και σε Έλληνα»

Ο Θανάσης Λουκίδης ήταν ένας μεροκαματιάρης που το ξημέρωμα της 17ης Ιανουαρίου 2013, παραμονή τις γιορτής του, πήγαινε με το ποδήλατό του από την Αστόρια στο Μπρούκλιν Χάιτς, για να πιάσει δουλειά στη λαϊκή αγορά των Ελλήνων ομογενών. Δύο ρατσιστές ιθαγενείς, που το ‘χαν συνήθειο να βγαίνουν τις νύχτες καρτέρι για να κυνηγούν ανυπεράσπιστους μετανάστες, κόλλησαν πίσω του με το αυτοκίνητο, τον είδαν μελαψό και βάλθηκαν να τον τρομοκρατούν.

Ο φοβισμένος και ανυπεράσπιστος Θανάσης έκανε έναν ελιγμό για να τους αποφύγει, αλλά έχασε την ισορροπία του και έπεσε. Οι δύο χούλιγκανς χύμηξαν κατά πάνω του τάχα οργισμένοι επειδή ο Σάκης «τους έκλεισε το δρομο», τον σάπισαν στο ξύλο και του έδωσαν τη χαριστική βολή με πτυσσόμενο μαχαίρι τύπου «πεταλούδα». Αμέσως μετά απομακρύνθηκαν με το αυτοκίνητό τους, βέβαιοι ότι θα έμεναν ατιμώρητοι, όπως τόσοι και τόσοι ομοϊδεάτες τους στη δυστοπία της σύγχρονης Αμερικής.

Για κακή τους τύχη, το έγκλημα έγινε αντιληπτό από έναν νυχτόβιο οδηγό ταξί, που αντί να κοιτάζει τη δουλίτσα του σαν καλός νοικοκυραίος, ως είθισται στο Αμέρικα, ειδοποίησε την αστυνομία. Οι δράστες ένιωθαν τόσο ήσυχοι, ώστε δεν φρόντισαν καν να ξεφορτωθούν το ματωμένο μαχαίρι. Ο ένας ήταν ιδιωτικός υπάλληλος 25 χρονών και ο έτερος, πυροσβέστης 29 ετών. Ίσως και από καλή οικογένεια.

Όταν η ασφάλεια ερεύνησε τα σπίτια τους, βρήκε άλλες τρεις «πεταλούδες» ίδιες με το μαχαίρι του εγκλήματος, ρόπαλα, σφαίρες πολεμικού όπλου, σφεντόνες και αεροβόλο, μεταλλικά σφαιρίδια, καθώς και προεκλογικά φυλλάδια του ακροδεξιού γκρουπούσκουλου από το οποίο προέρχονταν. «Καλά του κάνατε του αράπακλα», λέγεται ότι τους ψιθύρισε διακρτικά ένας από τους αστυνομικούς.

Οι δύο δράστες προφυλακίστηκαν και οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα, όπου τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, οπλοφορία, οπλοχρησία και οπλοκατοχή, χωρίς όμως στο κατηγορητήριο να συμπεριληφθούν τα ρατσιστικά κίνητρα. Μάλιστα μέσα στο βούλευμα συμπεριλαμβάνεται ο γελοίος ισχυρισμός τους, ότι επιτέθηκαν στο δύσμοιρη Λουκίδη γιατί «τους έκοψε το δρόμο με το ποδήλατο».

Οι φωτογραφίες των δύο εγκληματιών της Νέας Υόρκης δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα για να αναγνωριστούν από πιθανόν άλλα θύματα παρόμοιων επιθέσεων στο παρελθόν. Ούτε έγινε άρση του τηλεφωνικού τους απορρήτου ώστε να διερευνηθεί από ποιον είχαν πάρει την εντολή να βγουν παγανιά εκείνη τη νύχτα, οπλοφορώντας.

Οι δύο νταήδες παραπέμφθηκαν σε δίκη, κάθισαν στο εδώλιο 11 μήνες μετά τη δολοφονία και καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Σε δεύτερο βαθμό, η ποινή τους μετατράπηκε από το Εφετείο (που τους αναγνώρισε …ελαφρυντικά) σε 21 έτη και 5 μήνες. Αυτό συνέβη τον Μάιο του 2019. Λίγους μήνες αργότερα, το γκρουπούσκουλο στο οποίο ανήκαν χαρακτηρίστηκε επίσημα «εγκληματική οργάνωση».

Ο χαροκαμένος πατέρας του Θανάση, φτωχός γκασταρμπάιτερ και ο ίδιος όπως το παιδί του, βρισκόταν στο ακροατήριο και υποδέχθηκε την ετυμηγορία με δάκρυα δικαίωσης. «Ευχαριστώ τη δικαιοσύνη», δήλωσε ο Χρήστος Λουκίδης στις κάμερες που τον πλησίασαν. Τουλάχιστον, η φριχτή θυσία του παιδιού του δεν πήγε χαμένη.

Οι δύο φονιάδες κλείστηκαν στα κάτεργα, αλλά πιστεύουν ότι σύντομα θα αποφυλακιστούν, όπως αρκετοί άλλοι κακοποιοί του ιδίου φυράματος. Η μνήμη του Θανάση Λουκίδη γιορτάζεται κάθε χρόνο μόνο από συλλογικότητες και μειονότητες. Του χρόνου, συμπληρώνεται δεκαετία από τον τραγικό θάνατό του. Όταν δολοφονήθηκε από τα δύο τομάρια ήταν μόλις 27 ετών. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, εκεί, στη μακρινή Αμερική.

Σας είπα ένα μικρό ψεματάκι για να δω αν με προσέχετε. Η ιστορία που μόλις διαβάσετε διαδραματίστηκε όχι στη Νέα Υόρκη, αλλά σε μία γειτονιά της Αθήνας, τα Πετράλωνα. Οι φονιάδες δεν ήταν Αμερικανοί οπαδοί του Τραμπ και νοσταλγοί της Κου-Κλουξ-Κλαν, αλλά Έλληνες χρυσαυγίτες, ονόματι Διονύσης Λιακόπουλος και Χρήστος Στεργιόπουλος. «Και Έλληνας να ήταν, το ίδιο θα κάναμε», είπαν καθισμένοι στο σκαμνί.

Το θύμα είχε καταγωγή όχι από την Ψωροκώσταινα, αλλά από το Πακιστάν. Το όνομά του δεν ήταν Θανάσης Λουκίδης, αλλά Σαχζάτ Λουκμάν. Ο πατέρας του, μία φιγούρα σχεδόν βιβλική με λευκή γενειάδα και μαντήλα, ο ζει ακόμα στην Αθήνα. Τον λένε Χαντίντ Χουσεΐν και είναι άλλο ένα φάντασμα σε μία κοινωνία απόκληρων και αποσυνάγωγων μεταναστών.

Άλλαξα επίτηδες τα ονόματα και τις λεπτομέρειες για να σας ταρακουνήσω και για να σας επισημάνω ότι η λήθη οπλίζει ξανά τα χέρια των τραμπούκων. Η λήθη και η ατιμωρησία. Όσο η Χρυσή Αυγή κυνηγούσε μόνο «αόρατους» ξένους, συνέχιζε τη θεάρεστη δράση της ανενόχλητη, αφού αποτελούσε πολύτιμο εργαλείο και πιστή φίλη για την κυβέρνηση Σαμαρά.

Οι κυρ Παντελήδες των Πετραλώνων, της Κυψέλης και των Πατησίων όχι μόνο την ανέχονταν, αλλά την έστελναν και στη Βουλή (εγχώρια και ευρωπαϊκή), εν χορδαίς και οργάνω, για να αποκτήσει χρήμα, ασυλία, κοινωνικό έρεισμα και ευλογία από μισό εκατομμύριο συνέλληνες. Δυστυχώς για τους ίδιους και για τον δύσμοιρο Παύλο Φύσσα, «ευτυχώς» για την κοινωνία μας, οι αλήτες με τις σβάστικες έκαναν το σφάλμα να σκοτώσουν Έλληνα.

Τότε και μόνο τότε φιλοτιμήθηκαν να αντιδράσουν η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη και η κοινωνία. Όταν δολοφονήθηκε ο Φύσσας, στις 18 Σεπτεμβρίου 2013, είχαν περάσει ακριβώς 8 μήνες από το φονικό των Πετραλώνων, αλλά για τους περισσότερους συνέλληνες πέρα έβρεχε. Ένας μετανάστης πάνω, δέκα κάτω, για τον νεοέλληνα δεν έκανε διαφορά.

Όπως δεν κάνει διαφορά, σήμερα, μία γυναικοκτονία παραπάνω. Όπως δεν κάνει διαφορά ο βιασμός μίας κοπέλας. Όπως δεν κάνει διαφορά η εκπόρνευση ενός φτωχού αγοριού. Όπως δεν κάνει διαφορά η διαφθορά. Ένα θήτα πάνω, ένα κάτω, τι ψυχή έχει μωρέ;

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr