«Εμείς τώρα αναλάβαμε κυβέρνηση». Η φράση αυτή αποποίησης ευθυνών, είτε μιλάγαμε για οικονομική πολιτική, είτε για την απλή λειτουργία της τροχαίας απέναντι στα τροχαία δυστυχήματα, είναι αντιπροσωπευτική του πώς αντιλαμβάνονταν οι ελληνικές κυβερνήσεις την Διοίκηση. Εξαρτώμενη από κυβερνήσεις, χωρίς συνέχεια και κυρίως χωρίς ευθύνη. Το Δημόσιο ήταν μηχανισμός λειτουργίας κομμάτων και ψηφοφόρων. Σίγουρα όχι πολιτών και αναγκών.
Από αυτή τη λειτουργία θεσμικού νταβατζή, δεν ξέφευγε ούτε η ΕΛΣΤΑΤ. Όπως η ΔΕΗ έκανε “επενδύσεις” σε ανθρώπινο δυναμικό για να βολέψει κομματική πελατεία, η ΕΛΣΤΑΤ εμφάνιζε νούμερα για να καλύπτει κυβερνητικές πολιτικές. Επί χρόνια εμφάνιζε χαμηλά τα νούμερα του ελλείμματος για να ξεγελάμε τους κουτόφραγκους και να επιβεβαιώνει τους εγχώριους κουτοπόνηρους. Αυτό έγινε και επί Καραμανλή (του Β’).
Επί Παπανδρέου (του Γ’), η κυρία Ζωή Γεωργαντά κατήγγειλε πως η ΕΛΣΤΑΤ, εμφάνισε και πάλι λάθος στοιχεία του ελλείμματος, αλλά από την ανάποδη αυτή τη φορά, μεγαλύτερα δηλαδή για να δικαιολογήσει τα σκληρά μέτρα. Και έτσι ξεκίνησε μια εισαγγελική έρευνα, που οδήγησε στην απόφαση του Αρείου Πάγου να διαβιβάσει την δικογραφία στη Βουλή, καθώς εντόπιζε πιθανές ευθύνες στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Ήταν μια πρόταση του οικονομικού εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη ο οποίος παρέλαβε την δικογραφία από την εισαγγελέα Πόπη Παπανδρέου η οποία είχε λάβει τις καταθέσεις μαρτύρων και κατηγορουμένων.
Ο δικαστικός κόσμος είναι διχασμένος με την απόφαση να πάει η δικογραφία στη Βουλή. Όχι γιατί θέλουν να μην τιμωρηθούν υπουργοί, αλλά γιατί πιστεύουν πως η υπόθεση, είναι χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και αφού χρησιμοποιηθεί τώρα πολιτικά, θα επιστρέψει στο καλάθι των αχρήστων παίρνοντας μαζί της την απογοήτευση του κόσμου για “κουκούλωμα”.
Η κυρία Γεωργαντά είχε διαφωνήσει με τον τρόπο υπολογισμού του ελλείμματος από την ΕΛΣΤΑΤ. Δεν κατέθεσε πως υπήρξε μαγείρεμα νούμερων ,αλλά άλλο μοντέλο υπολογισμού του ελλείμματος από το συνηθισμένο. Το μοντέλο όμως που υπερασπιζόταν η κυρία Γεωργαντά δεν συμπεριλάμβανε της ΔΕΚΟ στον υπολογισμό. Δηλαδή τα στοιχεία λειτουργίας των ΔΕΚΟ, υποστήριζε πως δεν έπρεπε να συνυπολογιστούν για να βγει το έλλειμμα. Μα αν υπάρχουν “κρατικές λειτουργίες” που δημιουργούν έλλειμμα, αυτές είναι ακριβώς των ΔΕΚΟ.
Ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ και κατηγορούμενος για την υπόθεση, κατέθεσε όμως πως το μοντέλο υπολογισμού του ελλείμματος είναι αυτό που έχει πλέον επιλέξει η EUROSTAT και είναι κοινό για όλες τις χώρες. Εν ολίγοις, η Ελλάδα δεν είχε την «διακριτική» ευχέρεια του πειράγματος των στοιχείων όπως ήταν σύνηθες.
Αυτή φαίνεται να είναι η διαφωνία Γεωργίου και Γεωργαντά. Το μοντέλο υπολογισμού του ελλείμματος. Ούτε η κυρία Γεωργαντά φαίνεται να έχει υποστηρίξει πως πειράχτηκαν νούμερα, αλλά υιοθετήθηκε άλλο μοντέλο.
Η δικογραφία λοιπόν θα πάει στη Βουλή και θα πυροδοτήσει μια από τις γνωστές πολιτικές αντιπαραθέσεις με γνωστό αποτέλεσμα. Στο στόχαστρο εκτός του Παπανδρέου ο Παπακωνσταντίνου.
Έχω γράψει αρκετές φορές, πως ο Παπακωνσταντίνου είναι από τους βασικούς υπεύθυνους για την κατάσταση που δημιουργήθηκε από τη διαχείριση της κρίσης. Συνειδητός θιασώτης της λογικής των αγορών και της Σημιτικής ευθυγράμμισης με τις «οραματικές» τους επιλογές, ανίκανος και αδύναμος απέναντι σε διαπραγματευτές στους οποίους είχε παραδώσει τις πρωτοβουλίες, εγκλώβισε τη χώρα στο μονόδρομο του ΔΝΤ. Δεν γνωρίζω αν ήταν εγκλωβισμένος και ο ίδιος ή τους παρείχε συνειδητά όλα τα όπλα. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν επεξεργάστηκε ούτε ο ίδιος ούτε ο Παπανδρέου καμιά στρατηγική, δεν πήραν καμιά πρωτοβουλία πίεσης, δεν εισέπραξαν από αυτούς που είχαν ή φοροδιέφευγαν και τελικώς αφού αποδεκάτισαν την ενεργή Ελλάδα, την έριξαν στην ύφεση και την κατάθλιψη. Το αποκορύφωμα ήταν ότι στη συνέχεια την παρέδωσαν και στον Βενιζέλο.
Οι ευθύνες λοιπόν του δίδυμου είναι βασικές ευθύνες και ίσως δεν είναι μόνο πολιτικές. Θα δούμε φαντάζομαι σύντομα αν υπήρξαν αποφάσεις τους, που συνδέονταν άμεσα με συμφέροντα (Goldman Sachs,Lazard,CDS,κερδοσκοπία κλπ)
Αυτό όμως είναι διαφορετικό θέμα από αυτό που σήμερα επιχειρείται να γίνει θέμα. Να εμφανιστεί δηλαδή μια δικογραφία ως άλλη δικογραφία. Είτε επειδή οι εισαγγελείς πιστεύουν πως η Βουλή πρέπει να πάρει την ευθύνη και όχι αυτοί, είτε επειδή η φιλοδοξία διέφυγε του κλοιού των πολιτικών και των δημοσιογράφων και έγινε και των εισαγγελέων.
Αν πρόκειται στ’ αλήθεια για μια δικογραφία όπου αποδεικνύεται πως δεν πειράχτηκαν νούμερα αλλά χρησιμοποιήθηκε άλλο επιστημονικό μοντέλο μια και το προηγούμενο ήταν ακριβώς εργαλείο μαγειρέματος, τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Είναι πιθανότερο να καεί η γούνα μας, απ το να στηθούν τα γουνάκια του Ειδικού Δικαστηρίου. Την ώρα της κρίσης δηλαδή ,κάποιοι δεν έχουν κρίση, αλλά μικροπολιτικά συμφέροντα. Και δεν είναι μόνο πολιτικοί.
