Στην ουσία, τα έργα του, τα οποία βρίσκει κανείς σε πολλά γεωγραφικά μήκη και πλάτη, είναι μια αρθρωτή αφήγηση που σταδιακά ξετυλίγει την έρευνα του PixelPancho για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
«Κινητήριος μοχλός της δουλειάς του PixelPancho είναι ένας κόσμος ξεχασμένος κάτω από μια κουβέρτα σκόνης» διαβάζουμε στον ιστότοπο του καλλιτέχνη. «Σ’ αυτόν, σπασμένα και παραμορφωμένα ρομπότ σαπίζουν λιώνοντας σιγά-σιγά στο έδαφος, με τα σιδερένια ή χάλκινα σώματά τους να πέφτουν και να κείτονται λες και τα πέταξαν στη λήθη.
Αν και η κλίμακά των έργων του ποικίλει, το σουρεαλιστικό πλαίσιο είναι κοινός τόπος σε αυτά διαπερνώντας σύγχρονες και ιστορικές αναφορές που προσθέτουν μια αίσθηση σχέσης μέσα στον τόπο και την εποχή μας. Η δύναμη αυτών των αναφορών, οι οποίες εξανθρωπίζουν αυτά τα ρομπότ, καταλήγει να είναι το σήμα κατατεθέν του καλλιτέχνη».
