Tα ελληνικά ΑΕΙ και οι αιώνιοι φοιτητές

Ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα με τους αιώνιους φοιτητές; Γιατί η Ελλάδα έχει τόσο πολλούς αιώνιους φοιτητές;

Το πρόβλημα έχει πολλές διαστάσεις και μερικές διαστάσεις θίξαμε στο προηγούμενο άρθρο μας στο Κουτί της Πανδώρας.

Σήμερα, ας δούμε και δύο ακόμα πτυχές του προβλήματος, ξεκινώντας από τον αριθμό εισακτέων σε κάθε Τμήμα. Κατά γενική ομολογία, οι εισακτέοι σε κάθε σχολή είναι πολύ περισσότεροι από όσους μπορεί να απορροφήσει η ελληνική οικονομία. Με άλλα λόγια διδάσκουμε και εκπαιδεύουμε επιστήμονες χωρίς εργασιακό αύριο και όταν δεν υπάρχει δεδομένη επαγγελματική αποκατάσταση τότε οι φοιτητές δεν έχουν καν κίνητρο να τελειώσουν γρήγορα τις σπουδές τους. Ένα παράδειγμα είναι οι Χημικοί που αποφοιτούν κάθε χρόνο.

Έχοντας επίγνωση εκ των έσω για τους Χημικούς, κατά μέσο όρο αποφοιτούν κάθε χρόνο κάπου 500-800 Χημικοί από τα Τμήματα Χημείας της χώρας, και αυτό γίνεται σε μια χώρα που δεν έχει πλέον δυνατή χημική βιομηχανία και έτσι οι θέσεις εργασίας είναι λιγοστές. Το ερώτημα δηλαδή που προκύπτει είναι τούτο: γιατί το Κράτος σπαταλά τόσους πόρους για την εκπαίδευση Χημικών που δεν τους χρειάζεται;

Ένας μεγάλος αριθμός αυτών των Χημικών, ασχολείται με την παραπαιδεία, δηλαδή με το πώς να μπουν παιδιά στα τμήματα Χημείας και έτσι να δημιουργηθούν και άλλες στρατιές ανέργων.

Όταν ένας φοιτητής όμως δεν έχει κίνητρο να αποφοιτήσει στην ώρα του, τότε θα αφήνει κάποια μαθήματα «για το πτυχίο» που σε απλά Ελληνικά σημαίνει ότι προγραμματίζει από τα πρώτα χρόνια των σπουδών του ότι θα χρειαστεί κάποια χρόνια μετά τα ν χρόνια της σχολής. Έτσι, έχουμε σήμερα το οξύμωρο φαινόμενο: η Πολιτεία να βάζει στις σχολές πολλούς εισακτέους χωρίς απορροφησιμότητα σε πραγματικές θέσεις εργασίας. Τι να κάνει λοιπόν αυτός ο αιώνιος φοιτητής; Βολοδέρνει σε δουλειές με μισθό πείνας, κάνει ιδιαίτερα μαθήματα ή διδάσκει σε φροντιστήρια και ελπίζει μια μέρα να πάρει το «χαρτί»- Πτυχίο…και εδώ έρχεται ο Λουκιανός Κηλαηδόνης να μας πει ότι… «αφού δουλειά δεν βρήκαν, το έκαναν ρολό και ρολό όπως ήταν το έβαλαν στον π..ό»…

Ο άλλος παράγοντας που προκαλεί την διαιώνιση των αιώνιων φοιτητών είναι τούτος: στην Ελλάδα ο κάθε διδάσκοντας (μέλος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού, μέλος ΔΕΠ δηλαδή) μέλος ΔΕΠ έχει πλήρη αυτονομία στο να διαμορφώνει τις ερωτήσεις (θέματα) στις εξετάσεις αλλά και πλήρη αυτονομία (στα όρια της ασυδοσίας θα έλεγα!) στην βαθμολόγηση των γραπτών. Έχουμε έτσι μέλη ΔΕΠ να έχουν στα μαθήματά τους ποσοστά επιτυχίας 5-10% δηλαδή στους 100 εξεταζόμενους φοιτητές μόνο 5-10 να περνάνε το μάθημα! Τι γίνεται όμως εδώ στην Ιρλανδία και στα αγγλοσαξωνικά ΑΕΙ; Για κάθε μάθημα, υπάρχει ένας εξωτερικός εξεταστής (external examiner) που έχει διττό ρόλο: να ελέγχει την δυσκολία των θεμάτων αλλά και να ελέγχει δειγματοληπτικά τον τρόπο βαθμολόγησης των φοιτητών. Δηλαδή, το εδώ σύστημα έχει δικλείδες ασφαλείας για δίκαιο τρόπο εξέτασης και δίκαιο τρόπο βαθμολόγησης.

Μια εμπειρία μου από το Τμήμα Χημείας στο ΕΚΠΑ όταν ήμουν φοιτητής. Υπήρχε τότε ένας πολύ αυστηρός καθηγητής που δίδασκε την Φυσικοχημεία ΙΙΙ. Περνούσαν το μάθημά του πολύ λίγοι φοιτητές σε κάθε εξεταστική! Αυτό το μάθημα ήταν το μοναδικό μάθημα που το έδωσα και δεύτερη και τρίτη φορά. Την πρώτη φορά πήρα 4,5 και κόπηκα. Την δεύτερη φορά κόπηκα με 4,2 και την τρίτη φορά το πέρασα με 3,8 ! ! ! Σημειωτέον, πως όλα τα άλλα μαθήματα στο Χημικό τα πέρασα με την πρώτη.

Δεν θέλω να περιαυτολογήσω εδώ αλλά να δείξω το υπαρκτό πρόβλημα σε πολλά ΑΕΙ του θέματος της αυθαιρεσίας μελών ΔΕΠ. Δεν υπόκεινται σε κανένα έλεγχο και έτσι οι αιώνιοι φοιτητές γίνονται…πιο αιώνιοι φοιτητές μέχρι που είτε τα παρατάνε είτε παίρνουν πτυχίο στα 30 και στα 35 τους…Ποιος εργοδότης όμως να πάρει στα σοβαρά έναν πτυχιούχο που έκανε 10-12 χρόνια να τελειώσει το Πανεπιστήμιο.

Τι πρέπει να γίνει άμεσα;

1. Ορισμός εισακτέων φοιτητών βάσει των πραγματικών αναγκών της αγοράς και
2. Δημιουργία μηχανισμών ασφαλείας που θα ελέγχουν τον βαθμό δυσκολίας των θεμάτων αλλά και του τρόπου βαθμολόγησης.

Χωρίς αυτά τα δύο απλά βήματα, μια ζωή θα είμαστε εδώ και θα μιλάμε για τους αιώνιους φοιτητές και το πρόβλημα απλά θα διαινωνίζεται!

Δεν χρειάζεται να ξανα-εφεύρουμε τον τροχό! Ας δούμε απλά πώς τα ΑΕΙ στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιρλανδία έχουν αυτονομία στον ορισμό εισακτέων και στην απορροφησιμότητα των αποφοίτων τους. Εδώ, στο Πανεπιστήμιο του Λίμερικ, που εργάζομαι το 70% των αποφοίτων μας έχει βρει αμέσως δουλειά με την αποφοίτησή τους και άλλο ένα 20% έχει βρει χρηματοδοτούμενο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Μιλάμε δηλαδή για απορροφησιμότητα της τάξεως του 90%! Στην Ελλάδα, πόση είναι η απορροφησιμότητα των γιατρών, των δικηγόρων, των χημικών;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr