Τα 38.000 "ΟΧΙ" του εφέδρου Λοχία Ίτσιου και το κανένα …δικό μας! (videos)

Του Θοδωρή Παναγιωτίδη

Κάποτε, οι Έλληνες ένιωθαν ακόμα ελεύθεροι άνθρωποι… Όταν έλεγαν τότε «ΟΧΙ» το εννοούσαν, το βροντοφώναζαν και έβαζαν τους εχθρούς τους να δοκιμάσουν την αποφασιστικότητα και το μεγαλείο των ελεύθερων και αξιοπρεπών ανθρώπων, όπως εκείνοι ήταν, παρά τις συνέπειες.

Κάποτε, οι Έλληνες αντιμετώπισαν την “κάθοδο των μυρίων” αυτή τη φορά από τη ναζιστική Γερμανία στα νέα Δερβενάκια, στις νέες Θερμοπύλες …στην οχυρωματική γραμμή Ρούπελ.

Στις 6 Απριλίου 1941 οι υπερασπιστές της Πατρίδας αντιμετώπιζαν τον πιο αιμοδιψή και αιμοσταγή δικτάτορα που γνώρισε ποτέ η Οικουμένη. Στάθηκαν αγέρωχα απέναντι στην τελειότερη πολεμική μηχανή που εξαπολύθηκε ποτέ εναντίον ελεύθερων ανθρώπων.

 

 

Δεν πέρασε τόσος καιρός για να πάψουμε να θυμόμαστε και να υμνούμε αυτούς τους ανθρώπους, ήρωες σαν τον έφεδρο Λοχία Ίτσιο που διέλυσε με το πολυβόλο του ένα ολόκληρο τάγμα Γερμανών Καταδρομέων, δεν πέρασε τόσος καιρός που να δικαιολογείται η λήθη μας και η επιλογή μας να πάψουμε να παραδειγματιζόμαστε και να πράττουμε όπως οι ελεύθεροι άνθρωποι επιβάλλεται να πράττουν, όταν η ελευθερία τους βάλλεται και στο τέλος στερείται… Δεν πέρασε τόσος καιρός για να έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε να λέμε έστω ένα “ΟΧΙ”…

Στη διάρκεια της μάχης της Ομορφοπλαγιάς η ελίτ των Γερμανών στρατιωτών, οι ορεινοί τους καταδρομείς βιώνουν την κόλαση από το πολυβόλο του έφεδρου Λοχία, από τα Άνω Πορρόϊα Σερρών, Δημήτριου Ίτσιου. Περισσότεροι από 200 νεκροί από δύο στρατιώτες και τον έφεδρο Λοχία στο πολυβολείο Π8 που παραδόθηκε μόνο, όταν τελείωσαν οι 38.000 σφαίρες του, τα 38.000 καυτά του «ΟΧΙ»!

 

 

Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός σε άπταιστα Ελληνικά ζητά τον αρχηγό του φρουρίου Π8. Η σκηνή που ακολουθεί, ζωντανεύει, χωρίς υπερβολή, την Αλαμάνα με το Διάκο της πάνω στα Μακεδονικά βουνά. Ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος πρόκλησης και ανόητης επίδειξης, κάνει ο Ίτσιος δυο – τρία βήματα μπροστά, χαιρετά στρατιωτικά τον Γερμανό Αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει:

– «Ίτσιος Δημήτριος, Λοχίας πεζικού».

Ξαφνιάζεται ο άλλος. Στα μάτια του εύκολα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς το θαυμασμό του για το παλληκάρι.

– «Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου».

Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του – πάνω από 200 κατά έγκυρη εκτίμηση – του λέει:

– «Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου».

Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά λακωνικά:

– «Έπραξα το καθήκον μου».

– «Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να «εκτελέσω» κι εγώ το δικό μου καθήκον».

Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των δύο Ελλήνων, αλλά και των Γερμανών στρατιωτών, βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στον κρόταφο του παλληκαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ. Ήταν ο πρώτος νεκρός της Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα.

Ήταν ένας σύγχρονος Λεωνίδας και όσο και αν επιμένουν κάποιοι να ξεχάσουμε ποιοι ήταν πατεράδες, οι παππούδες μας και ποιοι πρέπει να γίνουμε εμείς, δεν θα το καταφέρουν! Πάντα θα υπάρχουν μάνες που θα γεννούν σε τούτον τον ελεύθερο τόπο ανθρώπους σαν το παλικάρι Δημήτριο Ίτσιο και πάντα αυτό το χώμα θα ζητάει το αίμα τους για να ξεδιψάσει το δέντρο της Ελευθερίας, το οποίο έχουμε ξεχάσει με τον καιρό πως δεν χαρίζεται και όπως  λέει ο ποιητής «θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους»! Κάθε τι άλλο της παράδοσης είναι υποτέλεια και σκλαβιά! Εμείς, όπως και πριν και πάντοτε, έχουμε απλά το δικαίωμα της επιλογής ή μήπως τελικά …«ΟΧΙ»;

 

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr