ΣΥΡΙΖΑ κι ελπίδες. Μια απάτη μακρινή

Το να σχολιάσεις για τα πεπραγμένα των τελευτών μηνών που έλαβαν χώρα μεταξύ μελών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι σα να βαδίζεις σε ναρκοπέδιο. Πλέον ό,τι λέει κανείς χρησιμοποιείται εναντίον του, ανεξάρτητα από το τί λέει.

Βλέπετε, κατά τη διάρκεια σημαντικών αλλαγών στην ενδοχώρα του ΣΥΡΙΖΑ, το σανίδωμα του πολιτικού πολιτισμού και του ωφέλιμου λόγου υποχώρησε, κι αυτό που κυριάρχησε ήταν σκόνη, πέτρες, λάσπη…

Μεγάλο πρόβλημα οι άνθρωποι που δεν μετράνε τα λόγια τους σε κόμμα της αριστεράς, κι ακόμα μεγαλύτερο όταν κι η νέα ηγεσία του δεν ξέρει να μετράει και τα δικά της. Η νέα στρατηγική επιβίωσης της κοινότητας του ΣΥΡΙΖΑ από τον εκλογικό κατακλυσμό που υπέστη, μετά την άδοξη τετράχρονη στρατηγική και επικοινωνιακή πολιτική που άσκησε αλλά και τις εσωτερικές ασυμφωνίες, είναι να γίνει ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων.

Η έλλειψη εμπεριστατωμένων πολιτικών επιχειρημάτων που κυριάρχησε στο περιβάλλον και στους οπαδούς της νέας ηγεσίας, καθόρισε εν πολλοίς τον τρόπο της εσωκομματικής μάχης. Μια μάχη, που βασίστηκε κυρίως σε στρακαστρούκες που προκαλούσαν σύγχυση στους ψηφοφόρους, βλάβη στους εσωτερικούς πολιτικούς τους αντιπάλους και αγαλλίαση στο σύστημα.

Ήταν φανερό και έγινε και σαφές. Η νέα στρατηγική επιβίωσης της κοινότητας του ΣΥΡΙΖΑ από τον εκλογικό κατακλυσμό που υπέστη, μετά την άδοξη τετράχρονη στρατηγική και επικοινωνιακή πολιτική που άσκησε, είναι να γίνει ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων. Αυτή η πολιτική γραμμή εξώθησης εφαρμόστηκε με σουπαμούπες, μπόλικη τοξικότητα και ωμές παραβιάσεις του καταστατικού για την εκπαραθύρωση μη δημοφιλών απόψεων. Ο πολιτικός διάλογος δεν ήταν το ζητούμενο. Η συζήτηση και η αντιδημοκρατική επιβολή τάξης, πρυτάνευσαν άμα τη αφίξει του νέου προέδρου.

Όλα τα πάρα πάνω που προηγήθηκαν, μαζί με την τραγική κι αποτυχημένη εισήγηση του προέδρου στην ΚΕ, αρκούν για κάποιους να απομακρυνθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω αποστροφής απέναντι στον λόγο που πλέον αρθρώνει. Αδιανόητο να ακούς πολιτική επιχειρηματολογία με δάνεια από την ιατρική επιστήμη που θύμιζε τον γύψο του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Η ιστορία του ανθρώπου ταυτίζεται με την ιστορία του λόγου του. Γιατί η γλώσσα είναι μια τροχιά, η οδός μιας εντεύθεν εκκίνησης.

Εν ολίγοις όταν οι διαφωνίες σε ένα πολιτικό σχήμα δεν είναι απλά ποσοτικές αλλά και ποιοτικές, δεν γίνεται να νιώθεις κοινωνός του. Δεν αντέχεις να σχετίζεσαι και αποστρέφεις τις ελπίδες σου.

ΥΣ. Αλήθεια αυτή η απειλή «μην ανοίξει το στόμα του ο Τσίπρας», που τον μετατρέπει σε μπαμπούλα εκδικητή θα συνεχιστεί για πολύ; Πάνω από μια δεκαετία ο άνθρωπος έχει δείξει ότι ο πολιτικός του πολιτισμός ουδέποτε ο ίδιος κατέφυγε σε τέτοιες εκδικητικές γελοιότητες. Τίποτε από όλα αυτά δεν συνεισφέρει για να ξεκαθαρίσει ένας ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ τη διάθεσή του. Κάτι τέτοια τ’ χει ακούσει και στο σόι του.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr