Συράκος Ιωάννης Κεσέν: «Αποσκοπώ σε μία επανάσταση της ευαισθησίας ώστε να μπούμε στα ρούχα του άλλου»

Τέως ιερέας της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας και νυν ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Ήρθε η ώρα που ο Συράκος Ιωάννης Κεσέν πέταξε τα ράσα, ενώ σήμερα ασχολείται με τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία και γενικά έχει μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα ζωή απ' ότι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς!

1639304726609
Ο Συράκος Ιωάννης Κεσέν είναι αν μη τι άλλο ένας συγκινητικός νέος άνθρωπος. Εγγονός του μεγάλου κινηματογραφιστή Συράκου Δανάλη, καρπός από την ένωση της κόρης του με τον Λιβανέζο Ζίαντ Κεσέν, ναι μεν μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον διανοουμένων, σύντομα όμως στράφηκε προς την Εκκλησία. Σπούδασε στο Βατικανό της Ιταλίας και με τον επαναπατρισμό του χειροτονήθηκε διάκονος αρχικά και μετά ιερέας σε διάφορες Μητροπόλεις κάτω από την εργοδοσία «εκπροσώπων του Θεού», για τους οποίους σύντομα αντιλήφθηκε πως επρόκειτο για ανθρώπους παραδομένους στα πάθη τους και την εξουσία. Αφότου πέταξε τα ράσα, ο Συράκος έγινε ένας απ’ τους πιο δραστήριους ακτιβιστές στο χώρο, όχι μόνο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά και σ’ αυτόν της εκπαίδευσης. Αποτελεί ενεργό μέλος του Πολύχρωμου Σχολείου (Για μια Συμπεριληπτική Εκπαίδευση σε ζητήματα Φύλου και Σεξουαλικότητας) που αυτό το διάστημα έχει επωμιστεί την Καμπάνια ΠροΧωραω για την ΣΟΣΕ (Συμπεριληπτική Ολοκληρωμένη Σεξουαλική Εκπαίδευση) προς ενημέρωση των πολιτών. Ήταν και η αφορμή για την ακόλουθη – συγκλονιστική κατά την ταπεινή μου γνώμη – συνέντευξη του.
 
 
Πολύς λόγος έγινε τελευταία για τους διορισμούς 4.000 ιερέων που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός. Η δική σας γνώμη έχει σημασία.
 
Καταρχάς να πούμε ότι το «προσλαμβάνω 4.000 ιερείς» δεν έχει καμία σχέση με το «προσλαμβάνω 4.000 ειδικούς φρουρούς εν μία νυκτί», καθότι για να γίνει κάποιος κληρικός απαιτείται μία διαδικασία. Την περίοδο της κρίσης πολλοί χειροτονήθηκαν ως άμισθοι κληρικοί, μια και το κράτος δεν έδινε επιπλέον θέσεις στις Μητροπόλεις. Οι άμισθοι αυτοί, λοιπόν, θα συμπεριληφθούν στο μισθολόγιο μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των 4.000 θέσεων.
 
Ωστόσο, όπως έγραψε η Έλενα Ακρίτα, στη χώρα των 100 νεκρών την ημέρα, ο Μητσοτάκης έκανε το αυτονόητο: Διόρισε 4.000 παπάδες για να μην πάμε αδιάβαστοι.
 
Την πρώτη περίοδο της πανδημίας, είδαμε πολλούς σημαίνοντες ιεράρχες, όπως τον Κερκύρας, ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Χριστόδουλου, με κύρος μέσα στη Σύνοδο, να σηκώνει το λάβαρο με τη λιτανεία του Αγίου Σπυρίδωνα και με τη Θεία Κοινωνία στον κόσμο ενόσω οι νεκροί αυξάνονταν. Προφανώς η κυβέρνηση για να σιγάσει αυτές τις φωνές και για να «διακονήσει» τους εμβολιασμούς, προχώρησε στην κίνηση αυτή. Διόλου τυχαίο που ξαφνικά όλοι οι ιεράρχες μιλάνε υπέρ του εμβολιασμού και, μάλιστα, είδαμε τον Ιερόθεο της Ναυπάκτου, τον θεολογικό νου της Ιεράς Συνόδου, να σηκώνει το μπράτσο και να κάνει το εμβόλιο κι αυτός. Η Εκκλησία δηλαδή αυτή τη στιγμή στηρίζει την κυβέρνηση στην καμπάνια του εμβολιασμού. Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, αυτό θα έπρεπε να είναι το έργο της Εκκλησίας χωρίς να χρηματιστεί. Λαϊκιστί ο Μητσοτάκης «λαδώνει» τους παπάδες, αλλά το αποτέλεσμα είναι καλό τελικά, ωφελεί. Χαίρομαι εγώ γενικώς όποτε βλέπω έστω και έναν ιεράρχη να μιλάει υπέρ του εμβολιασμού.
 
Είστε εγγονός του βετεράνου κινηματογραφιστή Συράκου Δανάλη, ενός ανθρώπου διανοούμενου, στρατευμένου στην Αριστερά. Είναι κάτι που δεν το διατυμπανίζετε. Εγώ, ας πούμε, το ανακάλυψα λόγω του ονόματος σας.
 
Η αλήθεια είναι ότι ο Μητσοτάκης δεν πάτησε στο όνομα του για να κάνει πολιτική καριέρα. Έτσι είπε ο ίδιος δηλαδή. Δεν θέλω να πω ότι ο παππούς μου ήταν ίσα κι όμοια με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μην τρελαθούμε, απλά ο κάθε άνθρωπος πορεύεται μόνος στη ζωή και στο θάνατο. Ένα πράγμα που απεχθάνομαι δίπλα στα ονόματα είναι οι μονογραφίες που υποδηλώνουν τον πατέρα, το «ποιανού» είσαι.
 
Δεν είναι και τόσο κακό αυτό. Ο παππούς σας ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα. Υπάρχει και το θέμα της κυτταρικής μνήμης, αν θέλετε.
 
Δεν αποποιούμαι τον παππού μου και, μάλιστα, βλέπω καμιά φορά τις ωραίες χειρωνακτικές κατασκευές του και αναλογίζομαι το ταξίδι του προς το φως. Αυτό το ταξίδι του κρατάω μέσα μου χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλες οι σχέσεις μας είναι εύκολες. Ο παππούς μου ήταν παλιός περήφανος κουκουές. Θα τον έλεγες παλαιολιθικό, αλλά ίσως αυτό τους κράτησε εκείνη την εποχή. Ήταν στέρεος στα πιστεύω του και αν έχω κάτι να θυμάμαι απ’ αυτόν είναι το ότι ποτέ δεν έβαλε νερό στο κρασί του. Ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης απ’ τη μια, αλλά κι ένας εργαζόμενος καλλιτέχνης απ’ την άλλη. Δούλευε στον Φίνο, στον Ζερβό κλπ., δεν καθόταν σ’ ένα δώμα κι έγραφε σοσιαλιστική ποίηση. Ήταν ένας άνθρωπος που δούλευε 14ωρα ολόκληρα και η μάνα μου ακόμη θυμάται που έλειπε μερόνυχτα απ’ το σπίτι τους.
 
Τι σχέση είχατε μαζί του; Του «κλείσατε τα μάτια» αν τα λέω σωστά.
 
Ήμουν κληρικός τότε και τέλεσα την κηδεία του. Ήμασταν κοντά του ως οικογένεια, αν και «έφυγε» στην Αίγινα πλάι στη σύντροφο του, την ηθοποιό Άννα Γεραλή. Σαράντα χρόνια ήταν μαζί και η Γεραλή στάθηκε στο πλευρό του σαν σύζυγος με τη βούλα, που λένε, αν και ανύπαντροι. Την ευχαριστώ γι’ αυτό, ειλικρινά. Έχω να θυμάμαι πολλές ιστορίες απ’ τον παππού μου, οι οποίες με συνδέουν μ’ ένα παρελθόν και με μία Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. Δεν μπορώ να κρίνω αν εκείνη η Ελλάδα ήταν καλύτερη ή χειρότερη απ’ την τωρινή, απλά ήταν άλλη. Δεν μ’ αρέσουν τα αξιακά συστήματα, μιλάμε όμως για μία Ελλάδα που δεν είχε πρόβλημα να εκφράσει την τρυφερότητα και την ευαισθησία της.
 
Ο παππούς κομμουνιστής καλλιτέχνης, η μητέρα σας επίσης σκηνοθέτις, πώς πήρατε την απόφαση ν’ ακολουθήσετε τον κλήρο;
 
Εμείς δίπλα απ’ το σπίτι μας έχουμε ένα εκκλησάκι, που μου άρεσε να πηγαίνω και ν’ ακούω τις ψαλμωδίες. Σιγά – σιγά άρχισα να πηγαίνω προς το αναλόγιο του ιεροψάλτη. Από οχτώ ετών άρχισα να παίρνω ευθύνες και να γίνεται όλο αυτό δικό μου σε άμεση συνάρτηση με τον παππού μου και την προσωπική του ζωή. Η Άννα Γεραλή, ως κόρη του ποιητή Γιώργου Γεραλή, έμενε με τον πατέρα της στην ίδια πολυκατοικία. Διαβάζαμε «Ιλιάδα» και «Οδύσσεια» απ’ το πρωτότυπο μ’ αυτή την τόσο ζωντανή γλώσσα, που μ’ έκανε στην πορεία να λατρέψω την ετυμολογία.
 
Ξέρετε τι μου κάνει εντύπωση; Κάποτε ο κόσμος εναπόθετε τις ελπίδες του στον Επιτάφιο, όχι της Εκκλησίας, αλλά του Ρίτσου και του Θεοδωράκη. Και γιατί, λοιπόν, ένα μικρό παιδί να νιώσει έλξη απ’ τα εκκλησιαστικά κείμενα και όχι τα κείμενα, όπως είπατε, της αρχαίας ελληνικής γραμματείας;
 
Γιατί τα εκκλησιαστικά κείμενα είναι κάπως σαν θεατρική παράσταση. Το ότι ως οχτάχρονο – δεκάχρονο καθόμουν δίπλα στον ιερέα και κράταγα το θυμιατό στους Χαιρετισμούς κι αυτός σταματούσε το τελετουργικό για να εξηγήσει τον Λόγο, πάθαινα σοκ, μαγευόμουν. Τον θυμάμαι αυτόν τον παπά να ενσαρκώνει κυριολεκτικά on stage τον Λόγο του Αδάμ που εκδιώχθηκε απ’ τον Παράδεισο. Έβλεπα την ίδια στιγμή τον παπά, αλλά και τον Αδάμ που οδυρόταν. Έτσι βρέθηκα στην Εκκλησία και στην αρχή η μάνα μου ανησύχησε. «Κάτσε, εμείς δεν του έχουμε δώσει τέτοιες προσλαμβάνουσες» έλεγε, αυτή που μεγάλωνε μόνη της ένα παιδί. Χρωστάω πολλά στη μάνα μου, αυτήν την τόσο σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, όπως και στον μετέπειτα σύντροφο της, που ποτέ δεν μ’ έκανε να νιώσω ετεροκαθορισμό ως μη βιολογικό του παιδί. Τελικά η μάνα μου είπε: «Τι να κάνουμε, αφού του αρέσει του παιδιού η εκκλησία, ας πηγαίνει». Το ένα φέρνει τ’ άλλο και μένα αυτός ο χώρος μου έδωσε την αίσθηση του ανοίκειου, του συνόλου, που θεωρητικά αγωνιζόμαστε για κάτι καλό, τη Βασιλεία των Ουρανών.
 
Χαρά στο κουράγιο σας.
 
Ο παππούς μου, ας πούμε, ήταν σίγουρος ότι μια μέρα θα γίνει η Επανάσταση και ότι ως επαλήθευση του μαρξισμού, η Επανάσταση, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός αποτελούν νομοτέλεια της ανθρώπινης ιστορίας! Πλέον πιστεύω ότι η μόνη Επανάσταση είναι αυτή της ευαισθησίας και της τρυφερότητας – δεν είναι δικό μου αυτό, αλλά του Μίσιου.
 
 
Ακολουθήσατε εκκλησιαστικές σπουδές;
 
Τελείωσα το Πειραματικό Γυμνάσιο στη Σκουφά με εξαίρετους δασκάλους στα θεατρικά και τη μουσική. Πέρασα στο ιστορικό – αρχαιολογικό και άρχισα να σπουδάζω με τον κορυφαίο των δασκάλων που είχα ποτέ, τον ιστορικό Κώστα Γαγανάκη. Αυτός μας μίλαγε για φεμινισμό σε μία εποχή που κανείς άλλος δεν μίλαγε. Τελειώνοντας από κει και ψάχνοντας τη με τον εκκλησιαστικό χώρο, που ήμουν κοντά του, έφυγα για το Ποντιφικό Ινστιτούτο της Χριστιανικής Αρχαιολογίας που έδρευε στο Βατικανό της Ιταλίας. Πήρα υποτροφία με επιστολή του Ελπιδοφόρου, του τωρινού Αρχιεπισκόπου Αμερικής, και έμεινα συνολικά τρία χρόνια στην Αγία Έδρα.
 
Πως είναι το Βατικανό για κάποιον που δεν το’χει επισκεφτεί ποτέ;
 
Είναι ένα μουσείο παντού, θα έλεγα, που εξαρτάται πως θα το «διαβάσεις». Για να φτιαχτεί όλο αυτό, λόγου χάριν, χύθηκαν λίτρα αίματος του παρελθόντος. Το τόσο πολύ χρυσάφι έρχεται απ’ τη Λατινική Αμερική, οπότε αντιλαμβάνεστε ότι για να υπάρξει η δόξα, έχει υπάρξει άλλη τόση ανθρώπινη δυστυχία και κατάντια. Δύσκολα, έτσι, θα το δεις ως ατόφιο έργο τέχνης, ξέροντας πόσα συγχωροχάρτια πουλήθηκαν και πόσοι άνθρωποι πλήρωσαν για κάτι που δεν θα έβλεπαν ποτέ στην τελική. Ξεχωρίζω τις Κατακόμβες της Ρώμης, τις οποίες «περπάτησα» όλες. Ξέρετε, είναι μύθος οι «χριστιανικές κατακόμβες»! Οι κατακόμβες είναι εβραϊκές με ωραιότατες ελληνικές επιγραφές, είναι παγανιστικές, εθνικές, χριστιανικές – γενικά υπάρχει μια συνύπαρξη στην Κατακόμβη διαφόρων πολιτισμικών ταυτοτήτων, που συναντιούνται εικαστικά πάνω στους τοίχους. Υπάρχουν άπειρες κατακόμβες κι αυτές που μπόρεσα να τις γυρίσω μία – μία με το φακό στα χέρια είναι γύρω στις εβδομήντα.
 
Τι αποκομίσατε από την τριετή παραμονή σας στο Βατικανό; Είχατε συνειδητοποιημένη σεξουαλική ταυτότητα εκείνο το διάστημα;
 
Εννοείται πως είχα ήδη από την τρίτη γυμνασίου. Να πω ότι ως υμέτερος βρήκα ζεστή αγκαλιά μες την Εκκλησία, όχι ως εξωτερικός που πήγαινα να εξομολογηθώ, αλλά το «δικό μας παιδί που ψάλλει εδώ». Θυμάμαι πως όταν πήγα να το εξομολογηθώ με μεγάλη ενοχή, ένας άγαμος κληρικός μού άνοιξε την καρδιά του ο άνθρωπος, αλλά επαναλαμβάνω πως ήταν η απάντηση του σε κάποιον «υμέτερο». Γενικά η ατάκα «τα δικά μας παιδιά» δεν είναι μόνο της ΝΔ και των «δικών μας γαλάζιων παιδιών», μα είναι κατεξοχήν εκκλησιαστική άποψη! Στο Βατικανό ήμουν σπουδαστής και ενώ οι εκεί καθηγητές ήταν «Πάπας και ξερό ψωμί», ήταν και πραγματικοί επιστήμονες που δίδασκαν πράγματα, τα οποία δεν διδάσκονται ποτέ εδώ στην Ελλάδα. Να φανταστείτε πως είχα στη Φιλοσοφική καθηγήτρια, που αν της έγραφες το «Πιστεύω», ακόμη και να μην είχες απαντήσει σε καμία ερώτηση, σου έβαζε δέκα! Πολύ γνωστή μάλιστα για τις ακροδεξιές απόψεις της.
 
Χαρίστε μας και το όνομα της.
 
Η κυρία Μαντουβάλου Μαρία. Κι άμα βγει και διαμαρτυρηθεί, θα φέρω ένα σωρό μαρτυρίες συμφοιτητών μου. Αυτή, νομίζω, συνεργάζεται με την «Ενωμένη Ρωμιοσύνη». Στο Βατικανό, πάντως, είχα καθηγητή τον Εφημέριο του Πάπα Βενεδίκτου, έναν τρελαμένο με τη Μέρκελ, που μου έλεγε «Έλληνες, σας ταΐζουμε», αλλά στη μέθοδο του ήταν σωστός και κάθετος. Μας φώναζε, να φανταστείτε, κι έλεγε «Εγώ να σας κάνω μετάφραση όλο τον Όμηρο απ’ το πρωτότυπο σ’ όποια ευρωπαϊκή γλώσσα θέλετε. Εσείς μπορείτε να το κάνετε;»
 
Χειροτονηθήκατε άμεσα με το γυρισμό στην Ελλάδα;
 
Πήγα στρατιώτης και λόγω του βιογραφικού μου, έκανα τη θητεία μου δίπλα σ’ έναν παπά ιστορικό – συνταγματάρχη. Ήταν πολύ δύσκολη όλη αυτή η παράνοια που θα βίωνα στη συνέχεια μεταξύ Έθνους, Στρατού και Εκκλησίας. Έτσι αναζήτησα μέσα μου τη βαθιά θεολογία, που τα νικάει όλα αυτά, είναι οικουμενική χωρίς σημαίες. Έλεγα πως δεν γίνεται ο Λόγος του Θεού να καλύπτεται απ’ τις φωνασκίες και τα εθνικιστικά συνθήματα. Άκουγα τον Λόγο του Χριστού πάνω στο σταυρό τη Μεγάλη Παρασκευή, ότι ανοίγει τις απλωμένες παλάμες του για να ενώσει τα διεστώτα, τα δύο άκρα, και σαγηνευόμουν. Η ένωση των διεστώτων, των δύο άκρων, με έβαλε εμένα στο ράσο. Ακούω τώρα να με κράζουν και να με βρίζουν οι χριστιανοί: «Είσαι ψεύτης, υποκριτής»! Όχι, ρε, δεν είμαι! Αυτά τα διεστώτα θέλω να ενώσω και παραμένω το ίδιο συνεπής!
 
Δεν πάλευε μέσα σας η σεξουαλική επιλογή σας με τον εκκλησιαστικό συντηρητισμό; Είναι δύο άκρα που δεν αντιμετωπίζονται διανοητικά μόνο, γιατί το ένα έχει να κάνει και με το σώμα.
 
Πάλευε, ναι, ο πνευματικός μου, όμως, που ήταν open minded, μου έλεγε πως αν έχω μία σχέση, δηλαδή διεκδικώ την κανονικότητα μέσα στην ετεροκανονικότητα μου, αυτό το θέλει ο Θεός, δεν είναι πρόβλημα. Να μην έχω όμως σεξουαλική ζωή «από δω κι από κει». Γι’ αυτό δεν αναζήτησα και μίαν άλλη Εκκλησία που αποδέχεται τους γκέι. Οι Λουθηρανικές Εκκλησίες, π.χ., που επιτρέπουν τον γάμο μεταξύ δύο ανδρών, ευλογούν στην ουσία την κανονικότητα τους και δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα τους. Τους λένε «θα σας κάνουμε ίδιους με μας». Τέλειο είναι για όποιον επιθυμεί τη ζωή αυτή, αλλά όχι και να μου πεις εσύ πώς θα ζήσω εγώ! Δεν είναι ανάγκη να κάνω οικογένεια σαν στρέιτ ώστε να με δέχονται οι στρέιτ. Είχα σχέσεις εκείνο το διάστημα, δίχρονες, ετήσιες κλπ.
 
Και δεν νιώθατε ενοχές σε σχέση με το λειτούργημα σας.
 
Όχι, γιατί ακόμη δεν είχα χειροτονηθεί. Έλεγα ωστόσο πως αυτή η ελευθεριάζουσα ζωή δεν έκανε όχι για μένα, αλλά για το έργο, στο οποίο είχα ταχθεί. Δεν πολυεξέταζα το αν ήμουν ομοφυλόφιλος. Χειροτονήθηκα το 2014 απ’ τον Μητροπολίτη Κερκύρας και διακόνισα στον Άγιο Σπυρίδωνα. Βρέθηκα σ’ έναν εμπορικό ναό, όπου υπάρχει ένα λείψανο – κουμπαράς. Κρατούσα το κλειδί του Αγίου Σπυρίδωνα, πέρασα ώρες κοιτώντας τον κι έλεγα «Είσαι αρχαιολόγος, βλέπεις μία μούμια και πρέπει τώρα να πιστέψεις πως αυτό είναι ένα άφθαρτο λείψανο». Ήθελα να χαστουκίσω τον εαυτό μου, σκεπτόμενος πως η επιστήμη μού λέει άλλα και αυτοί πιστεύουν άλλα. Χιλιάδες Ρώσοι και άνθρωποι των σλαβόφωνων χωρών έρχονταν κι άφηναν στον Άγιο δηνάρια και ρούβλια με το τσουβάλι. Και ταυτόχρονα να υπάρχει εντοιχισμένο μέσα στον ιστορικό αυτό ναό ένα κατάστημα, απ’ το οποίο άκουγες τα παζάρια για τα εικονίσματα. Ήταν κι ο λόγος που μάζεψα τα παιδιά, τα οποία ήξεραν μουσική και στήσαμε χορωδία μέσα στο κουβούκλιο του λειψάνου. Έμπαινες κι αισθανόσουν κάτι, που σίγουρα δεν ήταν το λείψανο, αλλά η δύναμη της τέχνης. Ψέλναμε ωραία βυζαντινά μεγαληνάρια.
 
Σαν ψυχεδέλεια ακούγεται.
 
Όπως το λέτε, ψυχεδέλεια! Σκεφτόμουν το εξής: «Έρχεται ο άλλος απ’ τη Ρωσία για τους χ-ψ λόγους του, δώσ’ του κάτι όμορφο». Στον Άγιο Σπυρίδωνα έμεινα ένα χρόνο κανονικά ως διάκος με το σχήμα. Ονομάστηκα Ιάσων και κήρυττα κάθε μέρα. Όταν έφυγα από κει, γνώρισα τον Μητροπολίτη Ιωνίας, που τον ήξερα από διάκονο, έναν άξιο σχετικά άνθρωπο, ο οποίος με προσέλαβε ως διάκονο στη Μητρόπολη. Εδώ υπάρχει κάτι που δεν ξέρω αν πρέπει να σας το εξομολογηθώ. Δεν μπορώ να το αποδείξω γιατί θα πέσει το ίντερνετ. Θα το κάνω, όμως! Όταν ήμουν 19 ετών, έψελνα περιστασιακά για το χαρτζιλίκι μου σ’ ένα ναό. Εκεί υπήρχε ένας νεαρός κληρικός, απ’ τον οποίο βίωσα την απόπειρα βιασμού…Ούτε στη μάνα μου δεν το’χω πει αυτό…Στα 19 εγώ, στα 35 αυτός. Έβγαλε το μόριο του έξω και με κυνηγούσε: «Έλα, γλείψ’το, δες πόσο μεγάλο είναι». Έβαζα τις φωνές και τη γλίτωνα. Όταν πήγα στη Μητρόπολη, με διόρισαν διάκονο στο ναό που ήταν αυτός. Έκλαιγα στον Μητροπολίτη, φώναζα «δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν θέλω να πάω εκεί». Κι ο Μητροπολίτης να μου λέει: «Όχι, Ιάσονα μου, πήγαινε εκεί να κάνεις έργο». Αναγκάστηκα να είμαι κάθε μέρα με τον κακοποιητή μου και να συνεχίζεται ο βασανισμός μου, ενόσω αυτός έκανε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Σκεφτείτε πως αυτός τώρα είναι υποψήφιος Επίσκοπος, τίποτα άλλο δεν σας λέω! Ευτυχώς ο Μητροπολίτης, που δεν μπορούσε να ξέρει τι γίνεται σε κάθε μία ενορία, έδειχνε πως αν μη τι άλλο ζούσε στο τώρα. Του αναγνωρίζω το ότι μπορούσε να συντονίζει κάθε μέρα 500 μερίδες φαγητό, είχε εν πάση περιπτώσει μία κοινωνική ευαισθησία. Σύντομα, μετά από οχτώ μήνες παραμονής δίπλα στον κακοποιητή μου, χειροτονήθηκα ιερέας και τοποθετήθηκα αρχικά σε μία ενορία και μετά σ’ ένα μικρό παρεκκλήσι. Εκεί δούλεψα όσο δεν είχα δουλέψει ποτέ στη ζωή μου. Οργάνωσα ένα ήδη υπάρχον κοινωνικό φροντιστήριο, φτάνοντας τον αριθμό 150 παιδιών με δωρεάν μάθηση. Δούλεψα με παιδιά λούμπεν οικογενειών κατά βάση, έμπαινα στα σπίτια και έβλεπα τις μανάδες τους, τις κακοποιημένες γυναίκες με μαυρισμένα μάτια που φορούσαν γυαλιά. Μάλιστα, με τα παιδιά γυρίσαμε κι ένα ντοκιμαντέρ, στο οποίο μιλάω κι εγώ μέσα ως παπάς.
 
Και κρατούσατε μυστική, υποθέτω, την ερωτική ζωή σας.
 
Όχι, εκεί ήμουν συνεπής. Έκανα αποχή από το σεξ. Άντεξα περίπου τεσσεράμισι χρόνια. Δαιμονοποίησα τα πάντα, ήταν κάτι πάρα πολύ ενοχοποιητικό απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μου. Έφτασα στο επίπεδο να μη μπορώ να κοιμηθώ και να βλέπω οράματα.
 
Μπήκατε, προφανώς, σε θρησκευτικό παραλήρημα.
 
Έχω βιώσει πάρα πολλά θρησκευτικά παραληρήματα, όπως κάνουν πολλοί χριστιανοί στην προσπάθεια τους να υποστασιοποιήσουν την πίστη τους. Απ’ το παραμύθι της γιαγιάς που βλέπει στον πάτο του καφέ την Παναγία μέχρι αυτόν που τον θεράπευσε τάχα ο Άγιος Εφραίμ. Ο άνθρωπος προσπαθεί να συνδεθεί με το παράλογο, αλλά ως λογικό ον δεν έχει μεγάλη σχέση. Εγώ, ας πούμε, πίστευα για χρόνια ότι είχα δει τον πνευματικό μου να τεμαχίζει τον Άγιο Άρτο και να πετάγεται αίμα. Το πίστευα για να υπάρχω μέσα εκεί! Τα τεσσεράμισι χρόνια αποχής απ’ το σεξ ήταν βασανιστικά με συνεχείς ονειρώξεις και περιστασιακούς αυνανισμούς.
 
Τύψεις και στον αυνανισμό; Τι τραβήξατε…
 
Ν’ αγιάσει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δηλαδή, διότι καταλάβαινα τι θα πει «αγχωμένη μαλακία» (γέλια). Όχι γιατί με κοιτάει κάποιος καραβανάς στο Διδυμότειχο, αλλά γιατί με κοιτάει το Μάτι του Θεού! Υπάρχει κι ένα πολύ ωραίο κείμενο, παράγγελμα του Μεγάλου Βασιλείου, που ήταν σα να άκουγα τη φωνή του Μ. Βασιλείου από το γνωστό παράγγελμα του προς ιερέα: «Πρόσεχε, πρόσεχε, πρόσεχε»! Εννοείται πως δεν αυνανιζόμουν την παραμονή της λειτουργίας μου. Θα το έκανα π.χ. Τετάρτη ώστε να λειτουργήσω «καθαρός» την Κυριακή, έπρεπε δηλαδή να υπάρχει χρονική απόσταση. Ε, λογικό ήταν ν’ αρχίσω να μουρλαίνομαι. Με έσωσε το facebook γιατί έγραφα τα ωραία θεολογικά μου κείμενα. Σήμερα δεν υπάρχει αυτή η σελίδα, μου τη «ρίξανε» όταν βγήκα κι είπα ότι είμαι μία πουστάρα. Να πω την αλήθεια, δεν είχα πεσίματα από παπάδες, ωστόσο είχα ένα μόνο γερό πέσιμο από έναν, ο οποίος θεωρείτο και σπουδαίος Αβάς της Ερήμου. Πνευματικός, ηγούμενος με μαλλιά και μούσια. Τον είχα καλέσει να λειτουργήσει στο ναό μου Μεγάλη Σαρακοστή και του είπα «Παππούλη, να κάνετε κι ένα μικρό ευσύνοπτο κήρυγμα, γιατί ο κόσμος έχει και δουλειές». Τελικά αυτός έκανε κήρυγμα μιάμισι ώρα με το τελευταίο ημίωρο να τονίζει πόσο κακό πράγμα είναι ο ιερέας να κουρεύει τα μαλλιά του. Κι εγώ να’μαι δίπλα του ως ιερέας με φρεσκοκουρεμένα μαλλιά και να μου τη «λέει» μπροστά στο ποίμνιο μου. Όλα αυτά, εννοείται, επειδή δεν του «κάθισα»…Εργαλειοποίησε τα μαλλιά μες τη Θεία Κοινωνία, φανταστείτε τώρα.
 
Συγγνώμη, αλλά με έπιασε αναγούλα και το λέω σοβαρά.
 
Εμένα μου έλειπε όχι το σεξ, αλλά η έννοια της συντροφικότητας, κάτι που έδειξε τέλεια ο Μακριδάκης στη «Δεξιά τσέπη του ράσου» με τον καλό μου φίλο ηθοποιό Θοδωρή Αντωνιάδη. Η σωματικότητα και η ανάγκη της αγκαλιάς φάνηκε τρομερά μέσα απ’ την ερμηνεία του Θοδωρή ως μοναχού με το σκυλάκι του. Έτσι κι εγώ, εκεί που καθόμουν, έλεγα «Θεέ μου, έλα και αγκάλιασε με, μπες μέσα στους νεφρούς και τα σπλάχνα μου»…Κατόπιν προτροπής ειδικού συμβούλου ψυχικής υγείας, έφτιαξα ένα προφίλ ως παπάς στο «Gay Romeo». Κι εκεί που ήμουν με τους ιερείς συναδέλφους και μιλούσαμε για τον Όσιο Μυροβλύτη, άκουγες την άρπα του «Romeo» απ’ τα κινητά τους. Τους έλεγα «Έλα, έχεις μήνυμα» (γέλια)
 
 
Και τι έγινε με το προφίλ στο «Gay Romeo»; Κάτι θα έγινε για να το αναφέρετε.
 
Το πρώτο άτομο με το οποίο μίλησα στην εφαρμογή, το συνάντησα και ερωτευθήκαμε. Τυγχάνει στην εξέλιξη της ιστορίας να είναι μία απ’ τις πιο γνωστές drag queens, όπου τότε ξεκινούσε την καριέρα της. Έζησα τον απόλυτο αφυπνιστικό έρωτα, ως παπάς, κλεισμένος σ’ ένα σπίτι όμως. Να μη μπορείς να δώσεις ορατότητα στην αγάπη, να περπατάμε εγώ με το ράσο στο ένα πεζοδρόμιο κι εκείνος στο άλλο «φούστα – μπλούζα». Κάποια στιγμή κάνουμε ένα πολύ ωραίο ταξίδι στην Κάτω Ιταλία, στη γραμμή της Απουλίας στο Μπάρι. Βρισκόμαστε στη Βασιλική του Αγίου Νικολάου, όπου το υπόγειο είναι αγορασμένο απ’ τον Πούτιν και πάνε διάφοροι παπάδες και Ρώσοι και θρηνούν τα λείψανα, τα κλεμμένα απ’ τα Μύρα της Λυκίας, να το πούμε κι αυτό. Βλέπουμε τις μαντιλοφορούσες να κοπανιούνται κι εκείνος, ως φεμινιστής, δεν αντέχει. Γυρνάει και μου λέει: «Που θα βρω ένα μαντίλι με τον Άγιο Νικόλαο;» Βρίσκουμε ένα, το κάνει φόρεμα, το φοράει και βγαίνει στο Pride. Δεν θυμάστε που έλεγαν όλοι για «το τραβέλι που φοράει τον Άγιο Νικόλαο στον πούτσο του;»
 
Ομολογώ πως όχι.
 
Του έκαναν καταγγελίες, αλλά εγώ ως παπάς δίπλα του είδα όλο αυτό το φεμινιστικό υπόβαθρο: Το τι σημαίνει ο γιος ενός πολύ σκληρού πατριάρχη, καπετάνιου, να ζει ελεύθερος ως τρανς γυναίκα και να φοράει τον Άγιο Νικόλαο, τον οποίο είχαμε αγοράσει απ’ το κολαστήριο των γυναικών στο Μπάρι της Ιταλίας! Κι ύστερα οι Μαθητές του Εσταυρωμένου, οι χριστιανοί, να καταριούνται στο διαδίκτυο: «Θάνατος στο τραβέλι». Το έβλεπα εγώ αυτό για τον άνθρωπο μου κι εκεί είπα πως πρέπει κάτι να κάνω για να βγω απ’ όλο αυτό! Προσπάθησα να φύγω στη Λατινική Αμερική λόγω της λατρείας μου στην κουλτούρα των Ινδιάνων. Ήθελα να πάω να κάνω τον παπά στο Εκουαδόρ. Δεν ευδοκίμησε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το θέμα της Λατινικής Αμερικής με πονάει.
 
Όπως όλους τους αριστερούς, θα πρόσθετα εγώ.
 
Ίσως είναι αυτό. Όταν δεν μου έκατσε το Εκουαδόρ, παραιτήθηκα από την Εκκλησία.
 
Ήταν εύκολη η παραίτηση;
 
Τα’ χα βρει μέσα μου και δύο μέρες πριν παραιτηθώ, με βλέπει χάλια η μάνα μου και με ρωτάει πως νιώθω. «Ρε μάνα» της κάνω, «τόσοι άνθρωποι μ’ αγαπάνε και μ’ ακολουθούν». Μου απαντάει αυτή κι εκεί έδειξε ότι είναι κόρη Συράκου: «Ωραία, πήγαινε την Κυριακή στην εκκλησία και πες τους ότι είσαι γκέι. Να δούμε, θα σ’ αγαπάνε μετά;» Είχε δίκιο, όπως αποδείχτηκε.
 
Τι σας έκανε μετά την παραίτηση σας να σηκώσετε το λάβαρο της επανάστασης για τα ανομήματα του
κλήρου;
 
Για ένα χρόνο δεν είχα μιλήσει καθόλου. Επειδή είχα γίνει γνωστός ως συντάκτης στον «Εφημέριο», το επίσημο μέσο της Ιεράς Συνόδου, ή επειδή έβγαινα συχνά στο Ραδιόφωνο της Εκκλησίας, ένας κύριος, πάρα πολύ γνωστός, όχι δημοσιογράφος, αλλά πολύ φίλος του Χριστόδουλου, ο οποίος διατηρεί έναν εκκλησιαστικό ιστότοπο, αρχίζει να διαδίδει με ψευδά δημοσιεύματα ότι «Ο Ιάσων ασπάστηκε το Χρυσόμαλλο Δέρας κι έφυγε στο Βατικανό για να γίνει γραμματέας του Πάπα της Ρώμης». Με διέσυρε, αλλά και τότε δεν μίλησα.
 
Αυτό, βέβαια, είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά τους ενδοεκκλησιαστικούς κύκλους.
 
Κρατήστε ότι υπήρξε μία διαβολή. Κάποια στιγμή θέλησα ν’ ακολουθήσω ένα κύκλο φεμινιστικών σπουδών στο Πάντειο. Θεώρησα έντιμο να πάω στον Επίσκοπο και να του ανακοινώσω την πρόθεση μου. Αυτός, ένας άνθρωπος ήρεμος, ήπιος, που δεν τον είχα ακούσει ποτέ να φωνάζει, με το που του λέω ότι θα κάνω φεμινιστικές σπουδές, τρελάθηκε! Όπως καθόταν στην ξύλινη καρέκλα, πετάχτηκε απάνω: «Ε όχι που θα πας στις άθεες τις φεμινίστριες»! Είδα πως αυτός ο καλός και ειρηνικός άνθρωπος, έπαθε μεγάλη ταραχή με τον φεμινισμό. Ο ξύλινος θρόνος απ’ τον οποίο τινάχτηκε ήταν τελικά ο θρόνος της ίδιας της Πατριαρχίας. Ο τρόπος διδασκαλίας των Καθολικών με είχε βοηθήσει πολύ καλύτερα στον τρόπο ανάγνωσης των φεμινιστικών και εν συνεχεία των queer πραγμάτων. Τι ένωνε τελικά τα πλήρως ασύνδετα σε πλήρη αλήθεια; Όχι ο χριστιανισμός, αλλά η queer θεωρία που είναι ένα γέννημα του τρίτου φεμινιστικού κινήματος.
 
Έχει ενδιαφέρον που ασυνείδητα αποδίδετε μία θεολογική διάσταση στην queer πραγματικότητα.
 
Μου συνέβη μες την ιεροσύνη μου, νιώθοντας την εγκατάλειψη του Θεού, να σκεφτώ το εξής: «Πως τολμάω να δώσω ταυτότητα στο φύλο;» Γνώρισα την Ντένια Αθανασοπούλου – Κυπρίου, ένα σπουδαίο πρόσωπο, η οποία ήταν η πρώτη που τόλμησε να μιλήσει μ’ έναν συγκεκαλυμμένο τρόπο για μία queer θεολογία. Πώς θα αναγνώσουμε το θρησκευτικό γεγονός μέσα απ’ αυτή την θεωρία που είχε αποδομητικό χαρακτήρα για τα πράγματα; Κι όμως, αυτό με συμφιλίωνε μ’ ένα τρόπο με το παρελθόν μου. Οι «Βεβηλώσεις» του Αγκάμπεν ήταν ένα σπουδαίο έργο για να με κάνει να κατανοήσω πόσο κακό είναι να πατάμε ένα κουμπί και να κάνουμε cancel στο παρελθόν μας. Δεν γίνεται 2.000 χρόνια χριστιανικής ιστορίας να είναι μόνο σκατά. Έργο των ανθρώπων ήταν κι αυτό. Τακτική Ναζί είναι να ακυρώνουμε τα πάντα «άσπρο – μαύρο».
 
Οι νεότεροι μπορεί να μη γνωρίζουν καν σε τι ακριβώς να πατήσουν cancel.
 
Άρα χωρίς να γνωρίζουμε, ακυρώνουμε; Φοβάμαι πως ένας πολιτισμός που ακυρώνει το παρελθόν και αρχίζει εκ του μηδενός, θα καταλήξει σε φασισμό.
 
Συμφωνώ με την έννοια ότι τελικά δεν θα έχει διδαχτεί τίποτα.
 
Ακούω να λένε «δεν ακούω Χατζιδάκι, γιατί ήταν δεξιός». Θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Απ’ όταν παραιτήθηκα, άρχισα να σκέφτομαι ελεύθερα, διότι ακόμη και στη σκέψη υπήρχε γυάλα.
 
Εκεί κι αν θα υπήρχε.
 
Παραιτήθηκα και γύρισα και πέταξα το ράσο πίσω στο αυτοκίνητο. Φόραγα ένα κοντομάνικο από μέσα. Αισθάνθηκα το αεράκι και τον ήλιο με δόντια πάνω στο δέρμα μου. Διπλοπαρκάρισα, πάτησα χειρόφρενο κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Πλέον είχα αρχίσει να σκέφτομαι και χωρίς το ράσο.
 
Συγκλονιστικό.
 
Στη συνέχεια ανέβαζα βιντεάκια στο YouTube, κάτω απ’ τα οποία οι χριστιανοί με έβριζαν. Τα σταμάτησα τώρα, γιατί κουράστηκα, αν και μάλλον θα τα ξαναρχίσω. Εγώ τα διεστώτα θέλω ακόμη να ενώσω, δεν αποσκοπούσα και δεν αποσκοπώ σε καμία κόντρα με την Εκκλησία.
 
Ακόμη και τώρα που δεν ανήκετε πια στο εκκλησιαστικό σώμα; Σαν να δηλώνετε ακόμη αγάπη και προσήλωση στον Θεό μ’ έναν πιο αντιδραστικό τρόπο.
 
Προσπαθώ να φέρω τους ανθρώπους πιο κοντά ώστε να έρθουν η κατανόηση και η συμπερίληψη για όλα εκείνα τα παιδιά που θα γυρνάνε τα βράδια στα σπίτια τους και θα πέφτουν με ασφάλεια στο κρεβάτι τους χωρίς να πεθαίνουν στο δρόμο (σ.σ. κλαίει) Εμένα αυτό με νοιάζει! Να μη δολοφονείται μέρα μεσημέρι ένας άνθρωπος στο κέντρο της Αθήνας, να μην αυτοκτονεί ένα άλλο παιδάκι, να μη σκοτώνει ο άλλος τη γυναίκα του στο ξύλο.
 
Αυτά είναι λόγια που θα έβγαιναν απ’ το στόμα καθενός ακτιβιστή. Δεν καταλαβαίνω ποια είναι τα άκρα, τα διεστώτα, που εσείς θέλετε ακόμη να ενώσετε.
 
Αποσκοπώ σε μία επανάσταση της Ευαισθησίας ώστε να μπούμε στα ρούχα του άλλου! Όταν ήμουν ιερέας και περπατούσα στο κέντρο, στην Αθηνάς, ο κόσμος μ’ έβλεπε και χαιρόταν. Οι μανάδες έστελναν τα παιδιά τους να φιλήσουν το χέρι του παππούλη. Ένα χρόνο μετά γίνεται ένα μεγάλο queer πάρτι, όπου εγώ έχω βάλει μαύρο δικτυωτό καλτσόν, ψηλή μπότα και ένα κοντό αμάνικο μπλουζάκι. Ήμουν βαμμένος glam και ξημέρωνε Κυριακή με ανοιχτά μαγαζιά. Περπάταγα στον ίδιο δρόμο και βλέπω τις μανάδες να τραβάνε τα παιδιά τους και να με κοιτάνε με μίσος. «Εσείς δεν λέγατε πριν ένα χρόνο να μου φιλήσουν το χέρι; Τελικά αγαπάτε εμένα ή τον παππούλη; Εμένα ή το σύμβολο;» Είναι προβληματική μία κοινωνία που λατρεύει σύμβολα και όχι ανθρώπινες υποστάσεις.
 
Ανέκαθεν δεν συνέβαινε αυτό; Οι άνθρωποι είναι επιφανειακοί.
 
Γι’ αυτό αγωνίζομαι να δείξουμε πως υπάρχουμε κι εμείς σαν οντότητα. Ωραία τα είπε τις προάλλες ο Καπουτζίδης, αν και δεν συμφωνώ να συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις του υπουργείου δικαιοσύνης. Εντάξει, καλό είναι ν’ ακούγεται κάθε άμβωνας.
 
Πολύ επιεική σας ακούω.
 
Λίγο, ναι, που αν μ’ άκουγε ο παππούς μου τώρα θα μ’ έφτυνε. Δεν με νοιάζει αν είναι γκέι ή τρανς ο Τζόνι, το αγόρι που αυτοκτόνησε, διωκόμενο απ’ το σπίτι του. Με νοιάζει επειδή πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος. Δεν θέλω κανένας άνθρωπος να πεθαίνει γι’ αυτό που είναι.
 
 
Ας μιλήσουμε για την τωρινή εκπαιδευτική σας δραστηριότητα. Είναι το ζενίθ, θα λέγατε, της ακτιβιστικής δράσης σας;
 
Δεν πιστεύω στη λέξη ακτιβισμός, τη βρίσκω πολύ φιλελέ. Προτιμώ το «διεκδίκηση έκφρασης και αλήθειας». Είμαι πολύ τυχερός που υπάρχει ο Πέτρος Σαπουντζάκης, ο πρώτος που ξεκίνησε το κίνημα της καταπολέμησης της ομοφοβίας στα σχολεία, ενημερώνοντας αρχικά ΛΟΑΤΚΙ εκπαιδευτικούς και οργανώνοντας στην πορεία το «Πολύχρωμο Σχολείο». Εγώ παραμένω ψηφοφόρος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κι έχω να πω ότι και επί ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν γίνει διενέργειες για την ενημέρωση εκπαιδευτικών περί της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Ο μικρός Νικόλας Φιλίππου, ως εκ τούτου, που αυτοκτόνησε στην Ηλιούπολη, ήταν μαθητής μιας εκπαιδευτικού ανεκπαίδευτης. Οι τωρινοί είναι όλο λόγια και έχουν εντάξει τη σεξουαλική αγωγή ως υποφάκελλο μαθήματος, κάτι που αντιβαίνει τις συμφωνίες της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλλον δεν το θεωρούν τόσο σημαντικό ή έρχονται σε ρήξη μ’ άλλες δυνάμεις – δεν ξέρω τι να υποθέσω…Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να πάψει στην εκπαίδευση και στην κοινωνία ο ανδρικός ηγεμονικός λόγος, που ορίζει τι είναι κανονικό και τι μη κανονικό. Ένα ΛΟΑΤΚΙ παιδί δεν έχει έτσι κανένα στήριγμα ούτε απ’ τον εκπαιδευτικό, ούτε κι απ’ το σπίτι του. Σιωπά. Δεν μιλά. Γίνεται προβληματικός άνθρωπος ως προς την ψυχοσεξουαλική του ανάπτυξη. Αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα των 4.000 διορισμένων παπάδων που διδάσκουν ένα λόγο μη αυτοδιάθεσης του σώματος, περνάει ο λόγος της Εκκλησίας που’ναι μόνο αυτός: «Άνθρωπε, το σώμα σου δεν σου ανήκει. Ανήκει στον Θεό, στον Ηγεμόνα, στο Κράτος, οπουδήποτε αλλού εκτός από σένα τον ίδιο».
 
Σε τι στάδιο βρίσκεται αυτή τη στιγμή η δράση σας;
 
Με τη δυναμική παρουσία της εκπαιδευτικού από τη Χαλκίδα, κυρίας Ελένης Σκαρπίδου, που έχει δώσει όλο της το είναι στη Συμπεριληπτική Ολοκληρωμένη Σεξουαλική Εκπαίδευση (Σ.Ο.Σ.Ε.), είμαστε στη διενέργεια μιας καμπάνιας για να καταλάβει ο κόσμος. Να πάψουν οι αντιδράσεις γονέων, φονταμενταλιστών και δεξιών καθηγητών, που πιστεύουν ότι μ’ αυτές τις σχολικές δράσεις ωθούμε τα παιδιά τους στο σεξ. Και ερωτώ: Τα πάντα είναι σεξουαλικοποιημένα στην κοινωνία. Βλέπεις τηλεόραση και τα πέντε στα δέκα πράγματα έχουν να κάνουν με μία σεξουαλικοποιημένη κατάσταση. Και αγωνιούν αυτοί για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής; Κλαίμε και οδυρόμαστε για τις γυναικοκτονίες. Μιλήσαμε ποτέ σε κάποιον ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν;
 
Το θέμα μιας ιδιοκτησίας μπαίνει και σε φιλικές, όχι μόνο σε ερωτικές σχέσεις. Το ίδιο κάνουν τα ζώα, τα οποία στερούνται λογικής βέβαια.
 
Σαφώς, υπάρχει ιδιοκτησία χωρίς επίγνωση και ιδιοκτησία με τάση επίγνωσης. Ο άλλος σκότωσε τον σύντροφο της μάνας του. Είχαμε 16 γυναικοκτονίες και μερικοί ενίστανται για τον όρο «γυναικοκτονία». Και για να δικαιώσω τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο, το πρόβλημα το δημιουργεί σ’ αυτό τον τόπο το ελληνορθόδοξο δόγμα. Ο κόσμος νομίζει πως με τη Σ.Ο.Σ.Ε. κηρύττουμε τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, μπαίνουν όλοι σε μία λογική αστυνόμου Σαΐνη και πιστεύουν ότι κάτι τους κρύβουμε για να αλλοιώσουμε την ορθοδοξία και τον ελληνισμό, λες πάλι κι είναι τα μοναδικά πράγματα στη γη. Θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία ασφάλειας. Υπάρχει το κείμενο της συνυπογραφής και καλούμε όλο τον κόσμο να υπογράψει γιατί το οφείλουμε στα παιδιά μας.
 
Έχετε γραφεία, εδρεύετε κάπου;
 
Υπάρχουν γραφεία, τυπικά σχεδόν, γιατί λειτουργούμε σαν μία οργάνωση που μετέχει ισότιμα στο δίκτυο των ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων. Σ΄αυτή την προσπάθεια μας, εκτός απ’ τη στήριξη των ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων που κατανοούν την έννοια της Συμπεριληπτικής Σεξουαλικής Εκπαίδευσης, έχουμε και τη στήριξη κι άλλων οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών.
 
Κατανοείτε το ότι είστε ένας πολύ ιδιαίτερος, σχεδόν εξαιρέσιμος, άνθρωπος;
 
Δεν ξέρω. Εμένα ένα πράγμα που μ’ αρέσει πολύ είναι ρίχνω τη σαντιγί στο στόμα μου απ’ τη μπομπίνα και να κάνω «φσσσσσσς»! Αυτό το «φσσσσς» με ηδονίζει, όπως και τα ποντιακά και η παράδοση. Να βάλω ένα πουτσέσνο Φλώρινας και να χορεύω μόνος μες το σπίτι μου. Γελάνε οι φίλοι μου, στο μεταξύ, ακούν «πουτσέσνο» και γελάνε. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε (γέλια)
 
Βάλτε εσείς τον επίλογο σ’ αυτή τη μαραθώνια συνέντευξη, για την οποία σας ευχαριστώ.
 
Πέρασα πολλά χρόνια οραματιζόμενος τη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν ξέρω τι θά’ρθει, ξέρω μόνο να σας πω αυτή την επιγραφή που βρέθηκε στην Αφροδισιάδα της Μικράς Ασίας: «Φάγε, πίε, αφροδισίων τα τόδε κάτω ώδε σκότος», δηλαδή «φάε, πιες, γλέντα τη ζωή σου, στο θάνατο υπάρχει μόνο σκοτάδι».
 
* Επισκεφτείτε τη σελίδα της κίνησης ΠροΧωράω του Πολύχρωμου Σχολείου: https://proxorao.rainbowschool.gr/?fbclid=IwAR0HrqcbSGnlFd6QyJ-Yc6j68eIJddoF_WF0Lld8doNFEIDRonHGfgI6pC8
 
* * Ένα μεγάλο μέρος της συνέντευξης με τον Συράκο Ιωάννη Κεσέν δημοσιεύθηκε στο Documento της Κυριακής 26.12. Εδώ δημοσιεύεται χωρίς περικοπές.
 

«Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες» – Μαζικό συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ στο κέντρο της Αθήνας

6167427

«Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες» – Μαζικό συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ στο κέντρο της Αθήνας

Στο μαζικό συλλαλητήριο για την ΛΑΡΚΟ συμμετέχουν και άλλα σωματεία, φορείς, συνδικάτα αλλά και φοιτητικοί…

Θρήνος στο Ρέθυμνο: Αυτοκτόνησαν σε μια μέρα, ένας 56χρονος επιχειρηματίας και ένας 84χρονος

5860197

Θρήνος στο Ρέθυμνο: Αυτοκτόνησαν σε μια μέρα, ένας 56χρονος επιχειρηματίας και ένας 84χρονος

Τον αυτόχειρα εντόπισαν οι οικείοι του. Λίγες ώρες αργότερα, ένας 84χρονος, έκοψε το νήμα της…

Μυστήριο με την αιτία θανάτου της Χρονοπούλου: «Κανείς δεν μας έχει απαντήσει πώς έπεσε και έσπασε το κεφάλι της» (Video)

χρονοπουλου10

Μυστήριο με την αιτία θανάτου της Χρονοπούλου: «Κανείς δεν μας έχει απαντήσει πώς έπεσε και έσπασε το κεφάλι της» (Video)

«Υπάρχουν πολλά ερωτήματα και σκοτεινά σημεία σε αυτή την υπόθεση - Η ιατροδικαστική έκθεση δεν…