Τάνια Τσανακλίδου: «Η στιγμή είναι καίρια για ν’ αρχίσουμε να μιλάμε όλοι»

Η Τάνια Τσανακλίδου μου έχει δώσει αρκετές συνεντεύξεις μέσα στα χρόνια και ποτέ η μία δεν ήταν ίδια με την άλλη. Πώς γίνεται αυτό κάθε φορά, εκείνη ίσως το γνωρίζει καλύτερα. Η ακόλουθη συνέντευξη δεν πραγματοποιήθηκε δια ζώσης, αφού εδώ κι ένα χρόνο η Τσανακλίδου έχει εγκατασταθεί στο σπίτι της στο Πήλιο, ούσα εκτός θεάτρων και μουσικών σκηνών, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί της. Ακόμη, λοιπόν, κι αν η συζήτηση μας έγινε από τηλεφώνου, ακόμη κι αν τη μερίδα του λέοντος κατέλαβε μοιραία η τρέχουσα πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα, η Τσανακλίδου αποδείχτηκε ξανά γενναιόδωρη στην κατάθεση της και δεν δίστασε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά την κακοποίηση στην παιδική ηλικία από άνθρωπο του οικογενειακού περιβάλλοντος της. Είναι οι στιγμές που απλά σιωπάς, ακούγοντας τον συνομιλητή σου, να αναμετριέται κυριολεκτικά με τους δαίμονες του. Κρατήστε μόνο δύο φράσεις της αγαπημένης ερμηνεύτριας: «Η στιγμή είναι καίρια για ν’ αρχίσουμε να μιλάμε όλοι» και «Έχε το νου σου στο παιδί». Τουλάχιστον αυτά τα δύο ή ίδια φαίνεται να τα έχει καλά ριζωμένα εντός της.

Νοσταλγώ, Τάνια, τις εποχές που παίρναμε το Δίφωνο και διαβάζαμε τα νέα σας, τις συναυλίες, τους δίσκους σας. Σήμερα σας έχουμε όλους στο facebook και μιλάμε μαζί σας, όπως με τον καθένα.

Εκείνο τον καιρό, καταρχάς, υπήρχε πολιτιστικό έργο. Γινόντουσαν συναυλίες, δούλευαν τα θέατρα, ενώ αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα. Ο πολιτισμός έχει μπει σε mute. Τέλος. Η δε πανδημία χρησιμοποιείται για να μην υπάρχουν φωνές, που καλλιεργούν είτε το πνεύμα, είτε την προσωπικότητα, είτε ακόμη που να παρηγορούν τις ψυχές των ανθρώπων. Φοβάμαι ότι ο κύριος Μητσοτάκης, αντί να επιλέξει μια δημοκρατική διακυβέρνηση, διάλεξε αυτήν του Ερντογάν και της βορείου Κορέας. Εάν αυτό επιθυμεί, ας μας το πει καθαρά, να ξέρουμε πως θα πράξουμε και πως θα αντιδράσουμε.

Ορθώς βάζεις το «εάν», διότι κάποιος θα έλεγε ως αντίλογο ότι αυτή τη στιγμή κι εσύ κι εγώ δημοσιοποιούμε ελεύθερα τις δημόσιες απόψεις μας.

Ναι, για δες όμως τι θα γίνει την Πέμπτη στις 25 του μήνα! Κοντός ψαλμός αλληλούια! Ήδη κατέβασαν από το facebook τις περισσότερες αναφορές στον Κουφοντίνα. Εάν την Πέμπτη ο πρωθυπουργός προτίθεται να μας βάλει φίμωτρο στο στόμα, προκειμένου να στριμώξει την αντιπολίτευση, δεν θα τα καταφέρει! Και θα βρούμε άλλη πλατφόρμα, και ο πρωθυπουργός θα χρεωθεί, αν ο Κουφοντίνας πεθάνει, την πρώτη εξόντωση πολιτικού κρατούμενου στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου κράτους δικαίου.

Η Έλενα Ακρίτα εγκαλεί ως και την πρόεδρο της Δημοκρατίας να πάρει θέση.

Έχω μια μικρή ελπίδα, δε σου κρύβω, αλλά όχι καμιά μεγάλη, ότι κάποια στιγμή θα παρέμβει η πρόεδρος της Δημοκρατίας και οφείλει να παρέμβει. Διαφορετικά θα χρεωθεί κι αυτή επίσης μια τέτοια κατάσταση.

Μιαν αποτυχία εντός ενός κράτους δικαίου, που λέγαμε.

Δεν είναι αποτυχία, είναι κατάλυση κράτους δικαίου. Υπάρχουνε νόμοι και να μας πουν αν θα τηρηθούν ή όχι. Είμαι τρομερά ταραγμένη! Είδαμε χθες πως έσερναν τον φοιτητή γυμνό με το κεφάλι στην άσφαλτο. Τι είναι αυτό, ποιος καμαρώνει για τέτοιες εικόνες; Τι περιμένουνε, να βγούμε σαν τους τρελούς στο δρόμο ουρλιάζοντας; Να κάψουμε τα πάντα, αυτό θέλουν;

Πιστεύεις ότι μπορεί ακόμη ο κόσμος να κινητοποιηθεί ώστε να κάψει τα πάντα; Εμένα με τρομάζει η αποχαύνωση του κόσμου ώρες – ώρες.

Όσες κυβερνήσεις τα βάλανε με φοιτητές, το βρήκαν μπροστά τους. Στη χούντα καθόμασταν σπίτια μας και λουφάζαμε ώσπου βγήκαν πρώτα μπροστά τα παιδιά της Νομικής και μετά ακολούθησε το Πολυτεχνείο. Η χούντα έπεσε!

Έγραψες με ένα λιτό και περιεκτικό status για τη σιωπή των συναδέλφων σου. Που την αποδίδεις τη σιωπή αυτή;

Το ελάχιστο που περιμένω απ’ αυτούς, αλλιώς θα χάσουν κάθε εκτίμηση μου προς το πρόσωπο τους, είναι να βγουν και να δώσουν κουράγιο στα θύματα, τα οποία κατάφεραν μετά από φοβερό πόνο να καταγγείλουν τη βία που υπέστησαν. Βλέπουμε το κλίμα να γυρνάει, τα θύματα να ενοχοποιούνται και να μιλάει αυτή η άθλια Μάνδρου – έτσι να το γράψεις – αυτή η άθλια Μάνδρου! Το ξέπλυμα διαχέεται παντού σταδιακά! Και δεν αναφέρομαι μόνο σ’ αυτούς που παρακολουθούν τα δελτία ειδήσεων και που είναι κατευθυνόμενοι ούτως ή άλλως: Είδαμε τι ψηφίσανε, είδαμε πώς σκέφτονται, κοινώς τα είδαμε όλα. Αν περιμένεις να ενημερωθείς απ’ τα βρωμερά πληρωμένα κανάλια τους, τότε, ναι, θα έχεις λάθος άποψη. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Υπάρχει ευτυχώς το διαδίκτυο, που βεβαίως έχει υπερβολές, εκεί όμως μπορείς να μάθεις και πέντε αλήθειες. Που μπορείς επίσης να το διαχειριστείς σύμφωνα με την προσωπικότητα σου και με το πιστεύω σου.

Έχεις εγκατασταθεί μόνιμα στο Πήλιο σαν να θες να γλιτώσεις απ’ την περιρρέουσα σαπίλα.

Στο Πήλιο εγκαταστάθηκα μόλις μας έκλεισαν το θέατρο πέρσι, στις 13 Μαρτίου. Όχι, η σαπίλα αυτή μας αγγίζει όλους και κοντεύει να μας παρασύρει σε μία βαθύτερη σήψη. Πρέπει να σου πω ότι σκέφτηκα πολλές φορές: «Τι κάνω εδώ; Ας βγω κι εγώ κάπου να φωνάξω», χωρίς να ξέρω που ακριβώς να πάω να το κάνω. 

Σκάνδαλο Λιγνάδη, Μενδώνη, αστυνομοκρατία, φτώχεια, κορονοϊός.

Είναι ένα τραγικό περιβάλλον για να υπάρξουν τα νέα παιδιά μέσα σ’ έναν επαγγελματικό και κοινωνικό χώρο. Εγώ απ’ αυτά περιμένω την αντίδραση. Τα παιδιά που έχουμε κατηγορήσει ως απολιτίκ και που μπορεί να είναι, αν υποτεθεί πως έχουν σιχαθεί κι αυτά την πολιτική όπως ασκείται σήμερα. Δεν είναι ηλίθια, όμως, τα νέα παιδιά, είναι ευφυέστερα από μας. Βγαίνοντας στην κοινωνία και μην έχοντας κανένα, μα κανένα, τρόπο να επιβιώσουν, χωρίς δουλειά, χωρίς κανένα σύστημα αξιοκρατίας, βλέποντας ακόμη μιαν ασυδοσία απ’ την εκάστοτε εξουσία, τι πιστεύεις εσύ ότι θα κάνουν κάποια στιγμή; Ότι θα δεχτούνε να είναι σκλάβοι, όπως μας θέλουν αυτοί; Να δουλεύουμε – όχι όλοι -, να καταναλώνουμε, να τρέμουμε να διεκδικήσουμε δικαιώματα για να μη χάσουμε το λιγοστό ψωμί μας… Ξέρεις πόσα παιδιά δούλευαν στο θέατρο χωρίς να αμείβονται; Και δεν εννοώ τις πρόβες, γενικά μιλάω. Ξέρεις πως υπήρχε παιδικό θέατρο, που έπαιζαν ενήλικες ηθοποιοί, στους οποίους λέγανε «Αν δεν μου φέρεις δύο εισιτήρια, δεν θα πάρεις ούτε αυτά τα δέκα ευρώ που πληρώνεσαι για την παράσταση»; Πως, λοιπόν, νομίζουν οι πολιτικοί άρχοντες μας ότι ο κόσμος αυτός θα εξακολουθεί να ζει σαν σκουλήκι; Όχι, θα μετατραπεί σε φίδι και θα τους φάει!

Διάβασες, φαντάζομαι, τη δημόσια τοποθέτηση του ΣΕΗ. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έστειλε ανοιχτή επιστολή που κατακεραυνώνει το ΣΕΗ, επειδή τον στοχοποιεί, αν και δεν τον κατονομάζει. Θα ήθελα ένα σχόλιο σου.

Είναι πολύ λεπτό αυτό το ερώτημα και πρέπει να’ναι εξίσου λεπτή η απάντηση μου εφόσον επίκεινται μηνύσεις. Θα έλεγα μόνο αυτό: Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Είμαι πολύ περήφανη για το ΣΕΗ για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, όπως και γενικά για ένα συνδικαλιστικό σωματείο. Η δουλειά που έχει κάνει ο κύριος Μπιμπίλας είναι εξαιρετική. Δεν άγεται και φέρεται από κανένα κόμμα, νοιάζεται για το σύνολο των ηθοποιών, για πάρα πολύ καιρό μες στην πανδημία έτρεχε από σπίτι σε σπίτι για να δει τι χρειάζονταν άνθρωποι που βίωναν την απόλυτη πενία, επομένως δεν σηκώνω κουβέντα γι’ αυτό το σωματείο! Είναι το μόνο, το οποίο αυτή τη στιγμή περιθάλπει τα θύματα και τα στηρίζει μ’ όποιον τρόπο μπορεί και ως εκ τούτου ουαί και αλίμονο αν δεν υπήρχε το ΣΕΗ. Τα θύματα θα γίνονταν διαφορετικά αυτή η αθλιότητα που είπε ο Κούγιας: «πληρωμένοι ομοφυλόφιλοι».

«Επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι» έγραψε επί λέξει.

Είναι ανατριχιαστικό αυτό, όπως είναι ανατριχιαστικό να το συνδέει μοιραία με την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Είναι ελεεινός οποιοσδήποτε το κάνει, να συνδέει την ομοφυλοφιλία με τους βιαστές! Είναι άθλιος! Κι αυτό ακριβώς όπως το λέω να το γράψεις! Και να σου πω και κάτι; Εγώ δεν ανήκω στη γκέι κοινότητα, αλλά απορώ με τη γκέι κοινότητα που δεν έχει βγει να τον ξεσκίσει!

Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος τον χαρακτήρισε ομοφοβικό κάθαρμα.

Ας βάλουν, λοιπόν, και το ροζ αστέρι στους ανθρώπους, όπως κάνανε και στο Άουσβιτς!

Τι έχεις να πεις γι’ αυτούς που λένε «ήξεραν και δεν μίλαγαν»;

Αυτό είναι μεγάλη μαλακία, διότι εγώ έχω δουλέψει με τον Δημήτρη Λιγνάδη και ήταν άψογος στη συνεργασία μας. Δουλέψαμε στο «Καμπαρέ» στο Μέγαρο Μουσικής και ως συνάδελφος ήταν εξαίρετος. Κύριος σε όλα του! Δεν μπορώ να ξέρω εγώ τι κάνει ο άνθρωπος αυτός στο σπίτι του. Επίσης, το ένα δεν αναιρεί το άλλο! Κι ένας άξιος φιλόλογος να είναι, μπορεί να βιάζει τους μαθητές του, πώς να το ξέρω εγώ αυτό; Δεν είμαστε κολλητοί, ούτε τρώμε, ούτε πίνουμε μαζί. Ενδεχομένως, επειδή ο κόσμος έχει έφεση στο κουτσομπολιό, να κυκλοφορούσαν ιστορίες σε πολλούς κύκλους. Άλλο αυτό και άλλο το πάω και καταγγέλλω κάτι, για το οποίο δεν ήμουν μάρτυρας, ούτε αποδείξεις έχω. Πως θα πάω εγώ, να πω τι δηλαδή; Και ειδικά εγώ δεν είχα καμία, μα καμία υπόνοια για τέτοια πράγματα.

Έπεσες δηλαδή απ’ τα σύννεφα;

Εντελώς. Δεν έπεσα απ’ τα σύννεφα, όμως, για τον Κιμούλη, για τον οποίο ήξερα ότι έχει βίαιη συμπεριφορά. Τον δε Φιλιππίδη δεν τον ξέρω καθόλου, μπορεί να μην έχουμε ανταλλάξει ούτε «καλημέρα – καλησπέρα».

Υπήρξες ένα πολύ ωραίο κορίτσι, πέρασες από πάρα πολλές δουλειές. Να τολμήσω να ρωτήσω αν κι εσύ είχες δεχτεί ποτέ σεξουαλική παρενόχληση;

Όταν ήμουν παιδάκι…Από άνθρωπο του οικογενειακού περιβάλλοντος. Καμία σχέση με τον κόσμο του θεάματος. Ποτέ δεν το είπα σε κανέναν! Το εξομολογήθηκα για πρώτη φορά στον αδερφό μου πρόσφατα μ’ όλα αυτά που γίνονται και το εξομολογούμαι δημόσια σε σένα τώρα! Η στιγμή είναι καίρια για ν’ αρχίσουμε να μιλάμε όλοι. Αντώνη, έχω την εντύπωση πως ούτε ένα 10% δεν έχει γλιτώσει από κακοποίηση.

Δεν θα ήθελα να μπούμε σε λεπτομέρειες.

Φυσικά και δεν θα μπούμε, γιατί ο άνθρωπος αυτός έχει πεθάνει και δεν έχει και κανένα νόημα. Δεν ένιωσα ενοχή, γιατί τον σιχάθηκα και τον σιχαινόμουν για μια ζωή. Αισθάνθηκα ότι λερώθηκε το σώμα μου και ίσως αυτό να μ’ έκανε μετέπειτα τόσο agressive στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, να μην επιτρέπω τίποτα. Το δυσάρεστο αυτό περιστατικό λειτούργησε τελικά σαν ένας πολύ ισχυρός μηχανισμός άμυνας.

Μήπως γι’ αυτό προκαλούν τα πιο έντονα συναισθήματα οι ερμηνείες σου;

Αυτό που καθορίζει, νομίζω, τις ερμηνείες μου είναι μια βαθύτερη οδύνη που με χαρακτηρίζει από μικρό παιδί.

Και δεν αποτέλεσε αυτό το γεγονός μέρος μιας βαθύτερης οδύνης;

Φυσικά, αλλά δεν ήταν και το πλέον καθοριστικό. Δεν είναι βέβαια ίδιοι όλοι οι άνθρωποι κι εγώ δεν το είπα ποτέ, γιατί…Να σου πω κάτι; Πάντα η κακοποίηση, πάντα όμως, δημιουργεί μια μικρή ενοχή…Λες «μήπως έφταιγα;» και την άλλη στιγμή «μήπως έφταιγα που δεν έπαιρνα κι ένα μαχαίρι να τον μαχαιρώσω;» 

Όπως είπε και ο Παρτσαλάκης: «Αν έκανε αυτό στα παιδιά μου, ο συγκεκριμένος κύριος δεν θα είχε λαρύγγι».

Το ίδιο θα έκανα κι εγώ αν είχα παιδί. Βεβαίως! Θα τό’κανα! Κι ας έμπαινα και φυλακή, κι ας με σκοτώνανε! Διότι, Αντώνη μου, όταν βλέπεις ένα κράτος που δεν είναι δίκαιο και δεν τιμωρεί τους θύτες, κάποια στιγμή αποφασίζεις να πάρεις το νόμο στα χέρια σου. Εάν ζούμε σ’ ένα κράτος που δεν σέβεται τους νόμους και υπάρχει ατιμωρησία, ελλοχεύει ο κίνδυνος της αυτοδικίας. Αν λειτουργήσουμε όλοι έτσι, θα οδηγηθούμε σε ζούγκλα, που δεν είναι το κατάλληλο περιβάλλον για κανέναν.

Είσαι συγκλονιστική, πρέπει να το πω.

Και δεν είναι μόνο η σεξουαλική κακοποίηση. Υπάρχουν το bullying, τα βρισίδια, η απαξίωση – και πολύ έβαλα πριν 10%. Εγώ επίσης είμαι κι ένας άνθρωπος με πολύ μεγάλο τσαμπουκά. Παρόλα αυτά δεν γλίτωσα ούτε εγώ την κακοποίηση!

Μου έχεις δώσει πολλές συνεντεύξεις και πάντα αναφέρεσαι στον Κουν, στον Χατζιδάκι κλπ. ως φάρους πολιτισμού. Αναρωτιέμαι αν πληγώνεσαι όταν ακούς σήμερα πως τέτοια μεγάλα μεγέθη ασκούσαν βία στους πιο αδύναμους.

Εγώ έχω δουλέψει και με τον Κουν, στις «Τρεις αδελφές» που σκηνοθέτησε ο ίδιος. Δεν είδα το παραμικρό σημάδι κακοποιητικής συμπεριφοράς ώστε να μπορώ να τον κρίνω σήμερα. Απ’ τη μία, πιστεύω απόλυτα τους ανθρώπους που λένε ότι τους πέταγε τασάκια, απ’ την άλλη όμως αντιλαμβάνομαι ότι σε μια πρόβα γίνονται και αυτά. Μπορεί να βριστούμε μέσα σε μια πρόβα, έχει συμβεί άπειρες φορές. Δεν το θεωρώ κακοποίηση αυτό. Κακοποίηση είναι «σου κλείνω πόρτες και δεν θα βρεις πουθενά δουλειά» ή να είσαι πάνω στη σκηνή και ο άλλος να σε προβοκάρει ή να σε βρίζει δίχως εσύ να μπορείς καν να αντιδράσεις. Όλα αυτά συνέβαιναν και δυστυχώς συμβαίνουν. Και τα κάνανε κι άλλοι παλιότεροι, πολύ σπουδαίοι καλλιτέχνες. Όλο αυτό το κίνημα σήμερα είναι μία καλή αφορμή για να δημιουργηθεί ένας νέος κώδικας δεοντολογίας. Συνειδητοποιώ πως οι καιροί αλλάζουν και κάτι που πριν από χρόνια θα μας φαινόταν αδιανόητο να ειπωθεί, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αρχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό. Ας έχουν όλοι υπόψιν τους ότι το νερό μπήκε στ’ αυλάκι και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αντίθετα, θα τους συμβούλευα να είναι προσεκτικοί, γιατί αυτό το ποτάμι μπορεί και να τους πνίξει.

Πιστεύεις ότι πρέπει να γίνεται ένας διαχωρισμός των πράξεων που καταγράφονται τελευταία;

Σαφέστατα. Μη βάζουμε στην ίδια ζυγαριά την, απόλυτα κατακριτέα, κλοτσιά του Κιμούλη με το παιδεραστής και το βιαστής που είναι κάτι άλλο. Άλλωστε γι’ αυτό αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους νόμους. Υπάρχουν νόμοι και καλούνται οι δικαστές να τους εφαρμόσουν.

Θα σε ξαναπάω σ’ εκείνη την παράσταση σου στον Σταυρό του Νότου που, ενοχλημένη από τα κινητά και τη βαβούρα, πέταξες ένα μπουκάλι νερό σ’ ένα τραπέζι. Θα μπορούσε κάποιος από εκείνη την παρέα να βγει να σε καταγγείλει σήμερα για κακοποιητική συμπεριφορά;

Βεβαίως! Ήταν σε μία φάση αστειότητας, όμως ένας ακραίος άνθρωπος θα μπορούσε να το κάνει. Να έβγαινε και να έλεγε ότι η Τάνια Τσανακλίδου έχει κακοποιητική συμπεριφορά. Και στην τελική, ε δεν είμαι και τόσο περήφανη που το έκανα.

Μίλησες πριν για το νόμο της ζούγκλας που βασιλεύει μετά την ατιμωρησία των θυτών. Ούτε αυτό το φοβούνται οι κυβερνώντες μας, έχω την αίσθηση.

Πρόκειται για μία ανάλγητη κυβέρνηση που εκμεταλλεύεται την πανδημία παντοιοτρόπως για να περάσει μέτρα καταστολής και αντιεργατικούς νόμους, δηλαδή νόμους αντιανθρώπινους και ανελευθερίας. Είναι ελεεινή η κυβέρνηση αυτή και θα λογοδοτήσει απέναντι στην ιστορία.

Σε είδαμε πρόσφατα σε μία τηλεδιάσκεψη περί πολιτισμού με τον Αλέξη Τσίπρα. Θεωρείς ότι πρέπει να ισχυροποιηθεί η φωνή της αντιπολίτευσης;

Δεν ξέρω να σου απαντήσω σ’ αυτό, γιατί εμένα σαν άνθρωπο δεν μ’ ενδιαφέρει μία αντιπολίτευση, η οποία θα άγγιζε ώρες – ώρες τη χυδαιότητα. Δεν θα ήθελα δηλαδή να υπάρχει έτσι η αντιπολίτευση. Απ’ την άλλη, όμως, έχει απέναντι της ένα τέρας που την πολεμάει με όπλα που δεν είναι ίδια, ούτε ίσα με τα δικά της. Σε σένα, άλλωστε, είχα πει πάλι πως αν ήμουν στη θέση του Τσίπρα, θα τους άφηνα να καταρρεύσουν από μόνοι τους. Όταν γίνονται τόσο ακραία πράγματα, δεν μπορείς να κάθεσαι στην άκρη και να περιμένεις να έρθει η σειρά σου. Επίσης, οι άνθρωποι που σε ψηφίζουν, δεν το κάνουν για να’σαι μόνο κυβέρνηση, αλλά και για να τους εκπροσωπείς επαξίως όταν είσαι αντιπολίτευση.

Πως αντιδράς όταν ακούς «η Τσανακλίδου η Συριζαία»; Δε μπορεί να μην το’χεις ακούσει.

Δεν πα’ να λεν ότι θέλουν! Εγώ επί σειρά ετών, παρότι η ψήφος είναι μυστική, τα είχα βάλει με όλα τα πολιτικά κόμματα. Ήμουν, βλέπεις, απ’ αυτά τα θύματα που είχαν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ το ’81.

Καλά, το ’81 ΠΑΣΟΚ ψήφισαν μέχρι και αναρχικοί για να έφευγε η επάρατος δεξιά.

Σύμφωνοι, αλλά εδώ τώρα όταν εμένα μου τίθεται το δίλημμα «Κούλης ή ΣΥΡΙΖΑ», εγώ είμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κι αλλιώς θα ήμουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να έκανε αρκετά λάθη, λόγω απειρίας. Θα έπρεπε, λόγου χάριν, να έχει προχωρήσει στο διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Το περίμενα αυτό, τους ψήφισα γι’ αυτό και μ’ απογοήτευσαν.

Αν η υπόθεση Λιγνάδη πάει σε βάθος χρόνου και αποδοθούν ευθύνες και στον ΣΥΡΙΖΑ, τι θα έλεγες; Αναφέρομαι σε καταγγελίες που θάφτηκαν ενδεχομένως.

Θα έλεγα ότι ο καθένας θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε τα στραβά μάτια σε τέτοια τερατουργήματα. Όπως ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του δεν έβαλαν λεφτά στην τσέπη, να μας κλέψουν δηλαδή, έτσι και τώρα θα ήταν πολύ προσεκτικός σε μια τέτοια περίπτωση, ξέροντας κιόλας ότι τον περιμένουν με το δίκαννο. Και καταλήγω στο ότι θεωρώ εντελώς απίθανο ο ΣΥΡΙΖΑ να υπέθαλπε τέτοιες εγκληματικές ακρότητες. Για μένα, με όλα αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια και μας κάνουν κόμπο το στομάχι, είναι αδύνατο να ήξερε κάποιος και να μη μιλούσε. Εκτός, φυσικά, απ’ αυτούς που συμμετείχαν. Αυτά που ακούμε δεν το αντέχει ούτε το πνεύμα, ούτε η ηθική κανενός πολιτισμένου ανθρώπου.

Που υπάρχει ελπίδα, Τάνια;

Στα παιδιά…«Έχε το νου σου στο παιδί»…

Σ’ ακούω συγκινημένη;

Ταραγμένη είμαι, Αντώνη μου.

Πολύ σ’ ευχαριστώ για μία ακόμη φορά που ήσουν εξομολογητική μαζί μου.

Εγώ σ’ ευχαριστώ. Βαστάμε γερά.