Σοφία Μουτίδου: «Αν δεν φέρεσαι στον συνάνθρωπο, όπως του πρέπει, μόνο τότε ισχύει το political correct»

Η Σοφία Μουτίδου είναι μια σπάνια «κωμίκα», όσο και αν την περιορίζει ο χαρακτηρισμός αυτός, καθώς πάνω απ’ όλα πρόκειται για μία εξαίρετη ηθοποιό. Ανήκει στη στόφα εκείνων των γυναικών θεατρίνων που αποτελούν τον συνδετικό αρμό με τη Ρένα Βλαχοπούλου ή και με την πιο…αντεργκράουντ Νατάσσα Γερασιμίδου.

Ο πολύς κόσμος τη γνώρισε για τα καλά από την τηλεόραση, κάποιοι από μερικές άκρως επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις κι εγώ προσωπικά από τις μικρού μήκους ταινίες του Έκτορα Λυγίζου. Μπήκα στο σπίτι της ένα πρωί, αφού πρώτα έβγαλα τα παπούτσια μου. «Σαν τζαμί» μου είχε πει από την προηγούμενη με ένα sms όλο χιούμορ. Με υποδέχτηκε με το κομπινεζόν της, όπως είχε ξυπνήσει.

Το «Με υποδέχτηκε» είναι σχετικό. Πρωινό έφτιαχνε η Μουτίδου, λιτό και περιεκτικό: Μια φέτα ψωμί σίκαλης, λίγο ζαμπόν με τυρί cottage και σαλατικό απάνω. «Κάτσε να φας, για το τραπέζι δεν ρωτάνε ποτέ» μου είπε και ύστερα από λίγη ώρα βρεθήκαμε να μιλάμε σαν δυο φίλοι για ένα σωρό πράγματα, ενδιαφέροντα θέλω να πιστεύω. Απολαύστε την! 

Κυρία Μουτίδου, το όνομα σας θα μπορούσε να βγαίνει απ’ τις μούτες των ηθοποιών, μια έκφραση που δεν την πολυακούμε.

Κι όμως, το όνομα μου βγαίνει από ένα χωριό στα βάθη της Τουρκίας, το Μετέν, που σημαίνει κάποιο ορυκτό. Οι πρόγονοι μου ήταν μεταλλωρύχοι κι έτσι το όνομα Μετενίδου με τα χρόνια έγινε Μουτίδου. Υπ’ όψιν, ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος. 

Μάλιστα. Δίχως να σας γνωρίζω προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι τα ζείτε όλα στο κόκκινο.

Ήμουν ζωηρή από μικρή, ένα πολύ ζωηρό παιδί που δεν με κάνανε καλά. Ζωηρή, αλλά τιθασευμένη και σε κανόνες, δεν ήμουν δηλαδή το κωλόπαιδο το ανερμάτιστο. Υπήρξα άριστη μαθήτρια και καλή μέσα στο σπίτι, μη θέλοντας να χαλάσω τη σχέση μου με τους μεγάλους. 

Με τους γονείς ή γενικά με τους μεγάλους;

Να σας πω: Ήμουν σε ένα μόνιμο καυγά με τους καθηγητές μου. Δεν θα τους μιλούσα άσχημα, αλλά θα διεκδικούσα μονίμως. Και στο σπίτι διεκδικούσα, αλλά δεν έπαιρνα τίποτα – ήταν ένα πολύ αυστηρό σπίτι. Εκεί απλά σταματούσα να διεκδικώ.

Θέλατε από νωρίς την αποδοχή των μεγαλύτερων;

Ναι! Το ότι ήμουν ζωηρή και καλή μαθήτρια, οι μεγαλύτεροι το εκτιμούσαν. Στο σπίτι πάλι, ως μοναχοκόρη, δεν είχα καμία χάρη. Η μάνα μου ήταν υπερπροστατευτική, ενώ τον πατέρα μου θα τον έλεγα ψιλοαδιάφορο. Μόνο αυτόν έχω σήμερα σε μια κάπως δύσκολη φάση, αφού είναι στα 86 και μπαίνει σε άνοια. Είναι στη Θεσσαλονίκη και ψάχνω τώρα μια γυναίκα να είναι κοντά του να τον βοηθάει. Δεν έχω κι αδέρφια και πέφτουν όλα πάνω μου.

Ίσως η έλλειψη άλλων παιδιών και ένας πατέρας αδιάφορος να σας ώθησε να κάνετε και ότι γουστάρατε.

Όχι, διότι αν και αδιάφορος, ήταν πολύ αυστηρά τα όρια που ζούσα. Αδιάφορος ήταν με την έννοια ότι δεν «καιγόταν» ιδιαίτερα με κάποια πράγματα που του έλεγα, απλά ήθελε άλλα πράγματα από μένα. Τα ζήταγε κι εγώ έπρεπε να τα τηρήσω. Όχι όμως να μ’ άφηνε να έκανα ότι ήθελα, καμία σχέση. Σπούδασα Νομική στη Θεσσαλονίκη, έδωσα δυο φορές στο Κρατικό, με κόψανε, ε και μετά κατέβηκα στην Αθήνα.

Η απόρριψη εις διπλούν ήταν απογοήτευση;

Με διέλυσε, με τσάκισε ψυχολογικά, όχι απλά απογοητεύτηκα! Ήταν η πρώτη φορά που κοβόμουν σε κάτι κι έλεγα «Δεν γίνεται αυτό, κάποιο λάθος θα έχουν κάνει»…Πήγα σ’ ένα εργαστήριο στην Πειραματική κι εκεί οι δάσκαλοι μου μού είπαν πως άπαξ κι ήθελα να γίνω ηθοποιός, έπρεπε να πάρω πτυχίο, να μην πηγαίνω δηλαδή εκεί μόνο για σεμινάρια. Έδωσα εξετάσεις στο «Εμπρός» και πέρασα. Μόνο στο «Εμπρός» έδωσα, πουθενά αλλού! 

Με ποιους καθηγητές;

Τον Τάσο Μπαντή, τη Ράνια Οικονομίδου, τον Δημήτρη Καταλειφό, την Αμαλία Μουτούση μετά. Πολύ σπουδαίοι όλοι τους!

Πως ήταν εκείνα τα χρόνια;

Καταπληκτικά! Ήμασταν μια παρέα, 30 – 40 άτομα, μαζί απ’ το πρωί ως το βράδυ. Δωδεκάωρα στη σχολή, μετά να βγαίνουμε να τρώμε παρέα, ένα κανονικό κοινόβιο διάρκειας τεσσάρων ετών. Οι δάσκαλοι που σας είπα, δεν κάνανε μάθημα υποκριτικής μόνο. Μας δίδαξαν τη ζωή, συνείδηση φουλ! Όταν βγήκα απ’ τη σχολή στη δουλειά, όταν με ρωτούσαν ποια σχολή τελείωσα κι έλεγα το «Εμπρός», όλοι, όπου και να πήγαινα, έκαναν ένα «Ωωω» θαυμασμού. Τότε κατάλαβα ποια σχολή είχα τελειώσει και πόσο κύρος είχε!

Θυμάστε κι εσείς, όπως κι όλοι οι ηθοποιοί, την πρώτη φορά στη σκηνή;

Θυμάμαι που νόμιζα ότι μου κρατούσε κάποιος τα πόδια, τόσο πολύ ήταν το άγχος μου πάνω στη σκηνή. Μετά εξοικειώθηκα, αλλά η πρώτη φορά για όλους τους ηθοποιούς είναι καταστροφική. Αν βέβαια την τέταρτη μέρα σου πουν ότι από κάτω είναι ο Αντώνης, συγκεκριμένα μάτια δηλαδή, επίσης θα έχεις συστολή και άγχος. Να τώρα που έχω επίσημη τη Δευτέρα, ξέροντας ποιοι θά’ναι από κάτω, πάλι έχω μεγάλο άγχος!

Εγώ πάντως σας πρωτοείδα στο φεστιβάλ Δράμας το 2002 σε μία ιδιαίτερη μικρού μήκους ταινία του Έκτορα Λυγίζου.

Σινεμά έκανα με τον Έκτορα Λυγίζο και μετά ποτέ! Έκανα και με τον Δημήτρη Γιαμλόγλου. Ο Έκτορας ήταν φίλος με ένα φίλο μου από το «Εμπρός» και έτσι τον γνώρισα. Έπαιξα στο «Εσωτερικό σπιτιού» και στα «Αγνά νιάτα», και στις δύο ταινίες του. Μετά με τον Γιαμλόγλου ξανάκανα σινεμά, το «Πάμε πάλι». Άκου να δεις τώρα, σε ανύποπτο χρόνο ο Γιαμλόγλου με έβαλε να κάνω stand up comedy στην ταινία του που μετά εμένα μου έμελλε να γίνω stand up comedian. Μου είχε δώσει ένα κείμενο ο Δημήτρης…Γιατί το κάναμε αυτό; Τώρα το σκέφτομαι κι εγώ! Εντάξει, είχα μία άνεση στην παρέα να λέω αστεία, αλλά δεν προμήνυε τίποτα ότι θα γινόμουν stand up comedian! 

Ανέκαθεν ήσασταν η ψυχή της παρέας;

Ναι, χωρίς να σημαίνει ότι όποιος είναι ψυχή της παρέας γίνεται ηθοποιός. Ούτε και όποιος είναι ηθοποιός, είναι και η ψυχή της παρέας. Έχω συναντήσει και τις δύο βερσιόν: Ψυχές της παρέας που είναι δημόσιοι υπάλληλοι και φοβερούς ηθοποιούς που δεν μιλάνε καθόλου στην παρέα. Απλά εγώ είμαι στην παρέα φλύαρη και χαβαλετζού, αλλά και ζωηρή στη σκηνή. 

Η μελαγχολία πίσω από την υπέρμετρη εξωστρέφεια.

Δεν θα με χαρακτήριζα μελαγχολική, είμαι άνθρωπος πολύ ανοιχτών χρωμάτων. Δεν είμαι η περίπτωση του Θανάση Βέγγου που ενώ ήταν παγκόσμια διάνοια στην κωμωδία, στην ιδιωτική του ζωή ήταν πολύ κλειστός. Δεν μιλούσε πολύ ο άνθρωπος, ενώ εγώ μπορώ να μιλάω για ώρες. Ο Θανάσης ήταν το κάτι άλλο! Ούτε ανήκω στους ηθοποιούς που είναι μεγάλοι κωμικοί, αλλά από κάτω δεν μιλιούνται για τους δικούς τους λόγους. Δεν ανήκω ούτε στους φιλοσοφημένους, ούτε στα ψώνια…Φυσικά και πιστοποιημένα από το γιατρό έχω κατάθλιψη, αλλά το περίεργο είναι πως τελικά δεν έχω! 

Τι εννοείτε;

Τα αντικαταθλιπτικά τα παίρνω γιατί έχω πανικούς. 

Λόγω άγχους.

Ακριβώς! Επειδή η αγωγή για τα panic attacks είναι ίδια με της κατάθλιψης, ανήκω κι εγώ στους καταθλιπτικούς. Καμία σχέση, όμως, με φίλους καταθλιπτικούς που τους βλέπω να ζορίζονται, να είναι άσχημη η καθημερινότητα τους. Όχι, καμία σχέση, γι’ αυτό και ο γιατρός μου είπε: «Αυτό που έχεις δεν είναι κατάθλιψη, είναι διαταραχή άγχους με στοιχεία κατάθλιψης όταν είσαι στενοχωρημένη»…

Σας αρέσει να δραματοποιείτε τη ζωή σας;

Τώρα πια πολύ λιγότερο…Όταν ήμουν μικρή, η κατάσταση ήταν τραγική! Όταν πήγα να κάνω πρώτη φορά ψυχανάλυση, συμπλήρωσα την απάντηση σε μία ερώτηση: «Ο λόγος είναι ότι δεν έχω κανένα μέτρο»! Εκεί ήταν όλα στο κόκκινο, που με ρωτήσατε στην αρχή.

Αυτό το λες οριακή προσωπικότητα.

Όχι, δεν είμαι διεγνωσμένα. Οριακός σημαίνει ότι δεν έχει όρια, ενώ εγώ ζω με όρια. 

Οριακός σημαίνει κι απ’ τα ουράνια να πηγαίνει στα τάρταρα.

Δεν το έχω εγώ αυτό. Είμαι λειτουργική, δουλεύω, κρατάω σπίτι, έχω παιδί. Ζω με όλους τους κανόνες. Όταν ήμουν φοιτήτρια, έλεγα «Πάμε να τα σπάσουμε όλα» και ήταν μεγάλη ευτυχία! Τώρα να σας πω την αλήθεια, μαζί με την υπερβολική λύπη, έχω χάσει και την υπερβολική χαρά, τον ενθουσιασμό. Είχα ενθουσιασμό, ας πούμε, όταν ξεκινούσα την τωρινή μου δουλειά, αλλά μετά με πήρε από κάτω, είπα δεν το ξανακάνω ούτε στον εχθρό μου…

Έχετε μια κόρη ως προϊόν γάμου.

Κι αυτό κανονικά τό’κανα! Δεν έχω τίποτα αντισυμβατικό. Δε θέλαμε γάμο, αλλά έτυχε, προέκυψε. Κατά βάση δεν το ολοκληρώσαμε, δηλαδή βάφτιση δεν κάναμε. Είμαι μια πολύ συμβατική μαμά κι ας μου λεν κάποιοι φίλοι ότι δεν είμαι. Εγώ, ας πούμε, βρίζω μπροστά στο παιδί κι αν τ’ ακούσει κάποιος, ταράζεται! Θυμάμαι τον Αθερίδη να μου λέει: «Τι ακούει αυτό το παιδί και δεν επαναλαμβάνει τίποτα»…Όσο ο γονιός είναι αθυρόστομος, το παιδί κρατάει μία άμυνα. Και βλέπεις γονείς τελείως «σονσόν», που πετάει το παιδί τους ένα «Μαλάκα» και ντρέπονται. Δεν έχουμε τέτοια θέματα εμείς, η κόρη μου θα φρενάρει εκεί που πρέπει. Βέβαια, της έχω πει κι εγώ: «Σε περίπτωση που καταλάβεις ότι είναι πολύ δύσκολο να μην επαναλάβεις, να πιέζεσαι, θα το κόψω μαχαίρι απ’ αύριο». Και μου λέει: «Καμία σχέση, ξέρω ότι είναι κακή λέξη», έχει να κάνει και με το παιδί δηλαδή.

Ήταν μια τροχοπέδη το παιδί στην καριέρα;

Όχι στην καριέρα, αλλά τροχοπέδη το αισθάνθηκα απ’ την ώρα που γεννήθηκε. Έκανα να συνέλθω αρκετό καιρό. Είχα φουλ επιλόχειο κατάθλιψη, η οποία κράτησε πενήντα μέρες. Το παιδί αρρώστησε με βρογχιολίτιδα και μας κλείσανε στο Παίδων. Ήμουν όλη μέρα μαζί του, φύγανε όλα τα άλλα. Ξαφνικά εγώ έγινα μαμά, το πρόσωπο φροντίδας σε μια σχέση λατρείας με το παιδί. 

Η τηλεόραση ήταν συνειδητή επιλογή;

Απόλυτα. Πρέπει να έχεις μια ετοιμότητα χωρίς ουσιαστικές πρόβες. Μου αρέσει.

Δεν είναι μία έκπτωση στη δουλειά του ηθοποιού;

Όχι. Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος είχε πει μια μεγάλη ατάκα: «Στην κωμωδία στην τηλεόραση, δε μπορείς να το λιανίζεις το θέμα, είναι ο αφρός». Το αστείο είναι μία – δύο φορές, το πολύ την τρίτη πρέπει να καταγραφεί στην κάμερα. Φθίνει μετά! Δεν έχει να κάνει με το αστείο στο θέατρο που έχει ένα άπλωμα, ένα μέγεθος και το δουλεύεις τρεις μήνες. Το τηλεοπτικό είναι άλλο, μία συμπύκνωση, και για να μην εκτεθείς, πρέπει νά’χεις μια προϊστορία, ώρες πτήσης που λένε. Ένα παιδί νεαρό για να βγει να πετάξει δυο ατάκες, πρέπει νά’ναι πολύ δυνατών προδιαγραφών για να μην μασήσει. Εγώ είχα και εκπομπή δική μου, το «Ραντεβού στα φανερά», δεν ξέρω αν το θυμάστε. 

Προ κρίσης.

Πολύ προ κρίσης, το 2004 ήτανε, που η τηλεόραση ήταν χρυσάφι. Αφού έλεγα «Δεν θα τους πει κανείς ότι είναι πολύ μεγάλο το οικονομικό ξάνοιγμα που κάνουν;» Φυσικά, όμως, η τηλεόραση τά’παιρνε, δεν μας έκανε χάρη. Ασύλληπτα ποσά για σήμερα!

Τι κάνατε μ’ αυτά τα ποσά;

Έφτιαξα σπίτι, δεν τα τίναξα. Δεν είχα προνοητικότητα να μαζέψω, απλώς τα χρήματα ήταν πολλά. Δεν είμαι κι ένας άνθρωπος του λούσου, εμένα η μεγαλύτερη πολυτέλεια μου είναι να μην έχω πρόβλημα στην καθημερινότητα μου. Θα μου πεις δεν είναι και λίγο…Μου έφτανε που μπορούσα να φάω έξω, να αγοράσω ένα ρούχο, να πάρω το ταξί μου, να πάω ένα ταξίδι. Κάναμε και θέατρο παράλληλα με 800 άτομα μέσα. Όλοι πήγαιναν θέατρο τότε, μην κρίνετε από σήμερα.

Και με πολύ πιο ακριβό εισιτήριο.

25 ευρώ! Και 30 ή και 40 ευρώ στην πρώτη σειρά, πρόλαβα αυτές τις εποχές! Όταν έσκασε η κρίση, τα αντιμετώπισα όλα αυτά που μου συνέβησαν σαν λαχείο. Ήξερα ότι τα πολλά λεφτά έχουν μια παρωδικότητα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα συνεχιζόταν έτσι η ζωή μου. Ποτέ δεν καβάντζωνα, ώστε να απογοητευόμουν μετά. Έλεγα «τώρα βγάζω, τώρα δεν βγάζω». Σκεφτείτε άλλα επαγγέλματα μόνιμα, εκεί που εμείς μπορεί για έξι μήνες να μην έχουμε δουλειά. Τι κακό να μας έκανε η κρίση; Δεν θα έχουμε τους μισθούς που είχαμε, ok, αλλά η παρωδικότητα είναι στη φύση της δουλειάς μας. Κόπηκε βέβαια εντελώς η τηλεόραση. Το τελευταίο σήριαλ που έκανα, έγινε με τρομερή μείωση μισθού. Σταμάτησα να πηγαίνω, γιατί ήταν γελοία τα προτεινόμενα ποσά. Πως ήταν δηλαδή πρώτα υπερβολικά τα ποσά; Τώρα ήταν πολύ λίγα! Είπα το «αντίο», καθώς ένα επεισόδιο θέλει εφτά δεκάωρα για να βγει στον αέρα! 

Κι απ’ την άλλη, είστε και η Μουτίδου, έχετε ένα δρόμο πλέον.

Δεν παίζει κανένα ρόλο για μένα, να πω τη μαύρη αλήθεια. Εγώ πως νιώθω είναι…

Το κακό είναι πως δεν παίζει γι’ αυτούς ρόλο.

Δεν παίζει, όχι, και πια έχω μάθει ότι πρωτοκλασάτοι συνάδελφοι είναι με 1.500 ευρώ το μήνα για καθημερινό. Τηλεόραση, έτσι, μην το μπερδεύουμε! Μη βγει κανείς και πει «Α, δεν σου φτάνουν 1.500 ευρώ το μήνα», αυτά είναι βλακείες! Φυσικά και φτάνουν, το θέμα είναι πως όταν κάποιος εκμεταλλεύεται στο πανελλήνιο τη δουλειά σου, οφείλεις να πληρωθείς καλύτερα! Δεν πιστεύω ότι τα κανάλια έχουν λεφτά και δεν μας δίνουν, ότι μας κάνουν κάζο. Δεν υπάρχουν διαφημίσεις…Και όλοι λένε γιατί δείχνουν τούρκικα. Ε, τι θα δείχνουν; Εγώ το καταλαβαίνω. 

Πάντως τη δημοφιλία εσείς την κατακτήσατε με το «Καφέ της χαράς» των Χατζησοφιά – Ρώμα.

Ναι, για δύο χρόνια. Ο Ρώμας μου είπε ότι θα είμαι στο revival, αλλά δεν ξέρω ακόμα λεπτομέρειες. Θα το κάνω, χωρίς να ξέρω τι κατάσταση θα αντιμετωπίσουμε. Είναι και μία σειρά που έσπασε όλα τα κοντέρ της τηλεθέασης. Μας έμαθε πολύς κόσμος και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της δικής μου αναγνωρισιμότητας, το οφείλω στη «δασκάλα». Είναι μεγάλη η ταύτιση, όλοι με λεν «Δασκάλα», όχι Σοφία! Ήταν σήριαλ με καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες!

Στενή σχέση έχετε και με το διαδίκτυο.

Τώρα πια είμαστε κώλος και βρακί! 

Είναι το όχημα προσωπικής ελευθερίας σας.

Όπως το λέτε! Τίποτα άλλο! Είναι όχημα προσωπικής ελευθερίας. Είναι ο χώρος και ο χρόνος μου, κάνω ότι θέλω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Λέω ότι θέλω! Μπορεί να πω γι’ αυτό το λουλούδι στο βάζο μέχρι για την κοινωνική αντιπαλότητα. Φυσικά η έκθεση είναι τεράστια. Ανήκω σε ένα διευρυμένο κοινό…

Με τον κανιβαλισμό του.

Σε μένα φουλ με όλα τα hate comments που εισπράττω!

Κι εκεί πως αντιδράτε;

Στην αρχή ήταν τρομακτική η κατάσταση. Όταν σου λένε «Πάνε πέθανε» ή «Σπάσε και τ’ άλλο πόδι σου», ταράζεσαι, δε μπορείς να μένεις αμέτοχος. Εγώ ταράχτηκα όταν τα είδα! Πρόσφατα μ’ αυτό που έγινε με την ωραία απάντηση του Γερουλάνου για τον Γκλέτσο, είδα μια νύξη ότι είναι πολύ λεπτά τα όρια της αποσιώπησης και του «έλα δω τώρα να μου εξηγήσεις τι εννοείς»…Είσαι ανάμεσα στο να πεις δεν ασχολούμαι μέχρι για έλα να πιούμε ένα καφέ, διότι δε μπορείς να εκφράζεσαι κατ’ αυτό τον τρόπο. Τις προάλλες έκανα μια δήλωση και κάποιος μου σχολίασε «Φαίνεται ότι νοιάζεσαι μόνο για τα λεφτά σου». Του απάντησα «Τι εννοείς;». Μου ξανάγραψε το ίδιο. Μπαίνω στο προφίλ του κι είχε φωτογραφία τον Χριστό! Γυρνάω πίσω, «το σχόλιο σου δεν συνάδει με τη φωτογραφία σου στο προφίλ. Θα έπρεπε να τη σέβεσαι περισσότερο». Μου γράφει «Τι έκανες, μπήκες στο προφίλ μου;» κι εκεί του κάνω: «Εσύ ξέρεις τα μύχια της ψυχής μου, μου προσδίδεις ιδιότητες που δεν έχω και εγώ να μη μπω να μη δω ποιος είσαι; Όχι ως KGB, αλλά να δω την εικόνα σου, τη φωτογραφία σου»…Έτυχε νά’χει το Χριστό αυτός, όμως η ειρωνεία που έπεφτε ήταν κάθε άλλο παρά χριστιανική. 

Σας απάντησε;

Έγινε μεγάλος διάλογος! Το χειρίστηκα καλά, δεν έχω εκρήξεις, δεν τους βρίζω. Πρόσφατα ξαναβγήκε μια δήλωση μου ότι είμαι άθεη και δεν βάφτισα το παιδί μου. Την έκανα το 2016 και τώρα έχουμε 2019. Καταφανές ότι έγινε για κάποιους λόγους! Δεν είναι ότι νιώθω το κέντρο του σύμπαντος και κάποιος τό’κανε σκόπιμα, αλλά ναι, αυτό έγινε σκόπιμα! Μην τρελαθούμε, έχει σημασία κι ο τόνος! Εγώ είχα πει στην κουβέντα «Δεν το βάφτισα, γιατί δεν πιστεύω στο Θεό, ας επιλέξει μόνη της». Ξέρετε τι τίτλο μού έβαλαν; «Δεν υπάρχει Θεός, είμαι άθεη, έχω αβάπτιστο παιδί», μία πολύ ακροδεξιά προπαγάνδα δηλαδή! Αν κάποιος μίλαγε έτσι, θα έκανε εντύπωση και σε μένα, θα έλεγα «Πόσο δηκτικό άτομο είναι για να μιλάει έτσι;». Με τρομάζει όλη αυτή η άνοδος της ακροδεξιάς! Τρίτο κόμμα πια και με τους νόμους; Δεν είναι ότι πήραν ένα τανκ και βγήκαν στους δρόμους να μας καταλάβουν, είναι με ψήφους μπροστά! Δηλαδή τους λένε «Σε θέλουμε, σε πιστεύουμε»…Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα ακροδεξιό κόμμα που δεν πιστεύει στη δημοκρατία, βγαίνει μπροστά με δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι τελείως παρανοϊκό! 

Επειδή πατάει πάνω στη φτώχεια και στην κοινωνική ανισότητα, γνωστά πράγματα αυτά. Βλέπετε εσείς ακραία φαινόμενα στη γειτονιά σας;

Εδώ οι άνθρωποι χονδρικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Οι ξένοι και οι Έλληνες. Τις ημικατηγορίες των Ελλήνων δεν τις ζω, δεν ξέρω δηλαδή να απολύθηκε κάποιος γείτονας μου. Απλά έπεσαν οι μισθοί τους. Οι ξένοι, πάλι, είναι αυτοί που οι περισσότεροι τούτη τη στιγμή βρίσκονται στο δρόμο. Είτε ζουν δέκα – δέκα, είτε ζουν έξω άστεγοι. Έλληνες εδώ δεν έχουμε άστεγους. Είναι οικογενειακή περιοχή η πλατεία Αμερικής και όλοι νομίζουν πως ζούμε υπό την απειλή όπλων. Έχουμε τον φούρνο μας, τον τσαγκάρη μας, τα παιδιά μας είναι έξω μέχρι τις δέκα, έχουμε πεζόδρομο, έχουμε μια σχέση χωριού με όλους στη γειτονιά. Που να τα εξηγήσεις όλα αυτά; Οι «απ’ έξω» φοβούνται και τη σκιά τους. Δώδεκα χρόνια εδώ δεν μου έχουν κλέψει το αμάξι. Έχει τύχει να το ξεχάσω ξεκλείδωτο και να το βρω όπως το άφησα, κάτι που στα Εξάρχεια δεν μου είχε συμβεί! 

Τα Εξάρχεια τα τελευταία χρόνια είναι μια θλιβερή ιστορία…

Εκεί έμενα, μόνιμα. Άλλαζα ταυτότητα κάθε εβδομάδα, είχαν κουραστεί στην αστυνομία, «πάλι εδώ είσαι;» Περνούσαμε κι ωραία, όμως, βγαίναμε, πίναμε…Εδώ πια το κριτήριο είναι εντελώς ρατσιστικό, «εφόσον συμβιώνετε με ξένους, ζείτε επικίνδυνα»…

Με τι συχνότητα ανεβάζετε τα περιβόητα βιντεάκια σας;

Ξεκίνησα πριν δύο χρόνια και ανέβαζα ένα κάθε Δευτέρα. Μετά από ένα χρόνο, το αραίωσα λόγω δουλειάς. Θέλω τώρα να επανέλθω στο χόμπι και έχω δύο βίντεο projects έτοιμα στο μυαλό μου.

Η θεματολογία σας; Χτυπάτε όλα τα φοβικά σύνδρομα.

Πολλές φορές! Με αφορά το εργασιακό κλίμα, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, το bullying, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι ψευδείς γάμοι, το να είναι η άλλη τριάντα χρόνια με κάποιον και άντε νά’χουν συναντηθεί ψυχικά τρεις φορές! Έτσι γεμίζουν με άγχη και πιέσεις οι γυναίκες. Με τη γυναίκα θέλω ν’ασχοληθώ πολύ.

Είχατε από νωρίς φεμινιστική συνείδηση;

Όχι. Ούτε έχω. Απλώς, λέω, νομίζουμε πως οι γυναίκες ζουν σε πιο προηγμένες συνθήκες ζωής. Είμαι σαν συναίσθημα ένας mild άνθρωπος και σίγουρα πολυπολιτισμικός, παρόλο που δεν θα πήγαινα να ζήσω πουθενά αλλού. Η πολυπολιτισμικότητα με αφορά σαν έννοια, σαν φιλοσοφία, αλλά το εθνικό μου ένστικτο λέει ότι λατρεύω την Ελλάδα, μ’ αρέσει τρομερά. Με αφορά όλο αυτό το ανάποδο της! Θα κοιτάξω να πάω ανάποδα λίγο στον μονόδρομο, ίσως παράνομα στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Ήρθε ένας φίλος που είχε πάει στη Σουηδία και μου είπε: «Το τραμ στην ώρα του, ο γιατρός στην ώρα του! Δεν άντεξα, έφυγα…» Είμαστε ρυθμισμένοι πιο άναρχα εμείς, παρόλο που εγώ στη δουλειά μου είμαι Σουηδέζα. Αυτό το χύμα, ωστόσο, εμένα με εκφράζει. Όχι βέβαια να σταματήσουμε την κυκλοφορία για μία γελάδα, καταλαβαίνετε πως το λέω. Με αφορά το κορνάρισμα, το «φύγε, ρε μαλάκα».

Βρίζετε καθ’ οδόν;

Πολύ, ναι! Να σας πω μία αστεία ιστορία, καταπληκτική, που τη λέω σε όλες τις παρέες: Είμαι σε ένα κόμβο και περιμένω να περάσω. Βλέπω την πίσω μου, από τον καθρέφτη, να κορνάρει. Της κάνω νόημα του στυλ «Κάτσε, ρε παιδί μου, που να πάω;» Συνεχίζει να κορνάρει και της κάνω κωλοδάχτυλο απ’ τον καθρέφτη! Με προσπερνάει γκαζωμένη, καλοκαίρι, με ανοιχτά παράθυρα και μου φωνάζει: «Άντε γαμ…Σε λατρεύωωωω»! (έχουμε σκάσει στα γέλια) Αλλαγή συναισθήματος πάνω στη βρισιά! Η αναξιοπρέπεια της να σε βρίσω και να σε αποθεώσω ήταν υπέροχη, απ’ τα ωραιότερα ever που μου έχουν συμβεί! Έχω κι ένα άλλο υπέροχο και πολύ συγκινητικό: Μου κάνει κάποτε μία τροχονόμος τύπου Λάρα Κροφτ, με ξανθιά κοτσίδα όμως, «Στην άκρη»! Με επιτακτικό ύφος! Είχα και το παιδί δίπλα μου, με ζώνη, λέω «Τι στο διάολο έκανα;» Σταματάω, λουφάζω, έρχεται αυτή…«Έχουμε δακτύλιο σήμερα» μου κάνει. Στο μεταξύ, εγώ θεωρώ πως δεν υπάρχει δακτύλιος, είναι μόνο στη φαντασία όλων. Με κοιτάει και μου λέει σε προσωπικό ύφος: «Εσύ είσαι;» Και μετά: «Δεν πρόκειται να σου κάνω τίποτα, γιατί έχεις κάνει μεγάλο καλό στην οικογένεια μου. Μόνο με σένα περνούσαμε καλά». Μου τό’χουν πει πολλοί αυτό, αλλά κανένας που να συνδέεται με κλήση από την Τροχαία (γέλια). Κάποτε, επίσης, γνώρισα σ’ ένα πάρτι ένα γιατρό που μου είπε το εξής: «Η μαμά μου ήταν σε κατάσταση ημικωματώδη κι είχαμε μια τηλεόραση ανοιχτή. Όταν σ’ άκουγε, άνοιγε τα μάτια και χαμογελούσε»…

Όλα αυτά δείχνουν μια σχέση μοναδική με το κοινό σας.

Ναι, δεν είναι πια επαγγελματικό αυτό! Με συγκινεί βαθύτατα.

Είστε ευσυγκίνητος άνθρωπος;

Πολύ! Πόντια…

Το πιστεύετε ότι μου θυμίζετε τη Νατάσσα Γερασιμίδου;

Μου τό’χουν πει κι άλλοι. Φουλ τής μοιάζω! Ήμουν στη Θεσσαλονίκη τις προάλλες και μού’λεγε η Σαχινίδου, που ήταν φίλη της Νατάσσας, «Σαν να βλέπω τη Νατάσσα! Να είμαστε όλοι κι εκείνη να κάνει μαλακίες, πάντα ευσυγκίνητη και ευαίσθητη». Τη Νατάσσα δεν τη γνώρισα κι είναι σαν να την ξέρω! 

Τό’χετε εύκολο το κλάμα;

Πολύ! Χωρίς, όμως, να συνοδεύεται από έντονη θλίψη. Κλαίω, τελειώνω, δεν είμαι άνθρωπος που σέρνω τη στενοχώρια, να σηκωθώ πρωί και νά’μαι στενοχωρημένη. Δεν μου έχει συμβεί ποτέ αυτό. Ξυπνάω και λέω «Είναι μια τέλεια ημέρα». Τό’χω πολύ με το «ευ», ούτε θα κρατήσω τον εαυτό μου σε κάτι ευτυχές που θα τύχει. Ξέρετε ότι το 85% της στενοχώριας των ανθρώπων μες τη μέρα είναι από εγωισμό; Έρχεται ο άλλος κουρδισμένος κι ενώ του τυχαίνουν τρία γεγονότα που θα λύγιζαν κάθε πικραμένο, πάει να γελάσει και δεν γελάει. Εγώ θέλω να μοιράζομαι, δεν κρατάω μυστήρια. Πήγα σε μια πρόβα και μέσα σε πέντε λεπτά τα γάμησα όλα, έκανα λάθη, φώναξα τον τεχνικό, τους είπα «Καλά ήσασταν χωρίς εμένα». Βάλαμε τα γέλια, το νικήσαμε! Οι άλλοι έρχονται με μούτρα, ζοχαδιασμένοι, ε κάτσε και πέθανε με τη θλίψη σου. Και μετά πας σπίτι και είσαι τσαντισμένος με τον εαυτό σου που δεν τον άφησες να χαρεί, είμαι σίγουρη γι’ αυτό! 

Πιστεύετε ότι ο κόσμος έχει μπει σε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα με τα social media;

Έχετε δει εσείς το ελληνικό έμψυχο υλικό, τους ψηφοφόρους, τους πολίτες, να μη δράττονται κάθε φορά της ευκαιρίας για Εμφύλιο; Μου κάνει εντύπωση πόσο ψοφάμε για να έρθουμε σε αντίπαλα στρατόπεδα και το Μακεδονικό ήταν το μαχαίρι στο κόκαλο για όλους αυτούς. Ακούς τόσο ακραίες και σκληροπυρηνικές θέσεις, αν και αυτό ισχύει για όλα. Πήγα στη Νάξο και μου λέγανε στο ένα χωριό: «Που έφαγες καλύτερα; Σε μας, έτσι; Εμείς μαγειρεύουμε καλύτερα, δεν έχουμε σχέση με τους άλλους» και οι «άλλοι» ήταν το πάνω χωριό, τρία λεπτά περπάτημα. Πόλεμος North and South σαν να λέμε (γέλια). Στις «Αδερφοφάδες» του ο Καζαντζάκης αυτό διαπραγματευόταν! Όταν όλοι είναι στην τσίτα, δικαίως ένα εθνικό ζήτημα τούς φέρνει όλους στην πρώτη γραμμή. Θα βγάλουν το σπαθί τους, είναι η πατρίδα στη μέση τάχα μου κι εγώ αυτά δεν τα μπορώ. Κεκτημένα για τα οποία δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, ενώ είναι μούφα όλο το οικοδόμημα. Ούτε επιχειρήματα υπάρχουν, με έναν καφέ μπορεί όλα ν’ αλλάξουν, όλα είναι υπό συζήτησιν, εκτός κι αν ο άλλος δεν παίρνει από λόγια. Εγώ, ας πούμε, τάχτηκα υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αν έρθει κάποιος και με συζητήσει με επιχειρήματα, όχι όμως εθνικιστικά, θα πω ok, δεν τό’χα σκεφτεί αυτό! Η γνώμη μου είναι αυτή, δεν μου αρέσουν οι εκπρόσωποι του απόλυτου δικαίου. By the way, εγώ κατεβαίνω υποψήφια με το ΚΙΝΑΛ στην Α’ Θεσσαλονίκης. Δεν σημαίνει ότι είμαι ΠΑΣΟΚ, ούτε ότι φέρνω τη λύση για την υφαλοκρηπίδα. Είμαι ένας άνθρωπος ζωηρός από νωρίς με τα κοινά, μου αρέσει να μιλάω, αλλά και να ακούω. Ότι μου πεις, θα καταγραφεί στον εγκέφαλο μου με σοβαρότητα και ευκρίνεια. Κανέναν δεν περνάω ποτέ στο ντούκου. Ακόμα και τη γειτόνισσα της μάνας μου, μια φράση της, τη θυμάμαι για μια ζωή. Ένα πολιτικό πρόσωπο οφείλει να ακούει.

Άρα θα είστε, αν πάνε όλα καλά, μες τη Βουλή. Δεν θα χάσετε το χιούμορ σας.

Καμία ιδιότητα ανθρώπου δεν χάνεται όπου και να τον βάλουν.

Με τον Κασιδιάρη απέναντι σας;

Εκεί τελειώνει το χιούμορ, ε; Εγώ ήμουν πάντα αριστερή, αλλά, κοιτάξτε, νόμιζα πως θα γινόμουν κολλητή με τον Κώστα Καραμανλή τον νεότερο. Πίστευα ότι θα ήταν φίλος μου…

Δεν είναι το ίδιο.

Το γνωρίζω. Λέω πως, ούσα αριστερή, θα ήταν παράδοξο να ήμουν φίλη με τον Καραμανλή.

Μην το λέτε. Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων ακόμα ΚΚΕ ψηφίζει, αλλά που τον έχανες, που τον έβρισκες, στου Καραμανλή ήταν. Μαζί και μ’ άλλους αριστερούς.

Άρα είδατε; Τό’χα καταλάβει ότι θά’μουν κολλητή του Καραμανλή, ο Κώστας είναι φίλος (γέλια)! Ok, ο Κασιδιάρης είναι χρυσαυγίτης, βρίσκεται στη Βουλή, θα απορήσω φιλοσοφικά του στυλ «Κοίτα που φτάσαμε», να ψηφίζονται οι τόσο ακραίες απόψεις, αλλά από κει και πέρα φυσικά και θα έρθω σε ένταση στο πλαίσιο ενός πολιτικού ρόλου. Σαφώς και θα επιστρατεύσω το χιούμορ μου, αλλά να ξέρετε ότι ο βουλευτής στο εξωτερικό δεν έχει καμία σχέση με τον Έλληνα βουλευτή. Υπάρχουν έξω βουλευτές καλλιτέχνες, αθλητές, όλων των φύλων και σεξουαλικών προτιμήσεων. Άνθρωποι που πρεσβεύουν μια γνώμη, δεν είναι όπως εδώ του στυλ (σ.σ. κάνει τη φωνή της μάγκικη): «Ε, θα μας βοηθήσεις; Θα πεις τίποτα; Θα κάνεις τίποτα για μας;» Δεν έχει σχέση με το βουλευτιλίκι αυτό…Μου λέει μία τις προάλλες: «Δεν το πιστεύω ότι πας με τη Φώφη εσύ, τι σχέση έχεις;», χωρίς να σκέφτεται πως δε μπορεί να μου τη λέει εμένα, όταν η ίδια είναι αναξιόπιστη στην πρόθεση ψήφου της. Σημειωτέον, δεν είχα ψηφίσει ποτέ στο παρελθόν, δεν πίστευα ότι θα αλλάξει κάτι. Να πω και ότι συμφωνώ σε πάρα πολλά με τον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στην παιδεία και στον πολιτισμό που είναι το πεδίο ενδιαφέροντος μου. Μου άρεζε επίσης όλη αυτή η αναθεώρηση του Συντάγματος περί σεξουαλικότητας του ανθρώπου. Δυστυχώς δε μπορώ με το μυαλό που έχω καλλιεργήσει, στα 47 μου, να πιστέψω κάποιον που θα με πει: «Ζεις μαύρες μέρες; Απ’ αύριο θα ζεις άσπρες». Καταρχάς, αν ξημερώσει μια νέα μέρα, δεν θά’ναι για σένα. Θά’ναι για το παιδί σου και αν…Μπορεί για το εγγόνι σου. Δεν είμαστε μόνοι μας στην πολιτική. 

Μ’ αρέσει που χρησιμοποιείτε θεσσαλονικιώτικες εκφράσεις, «Θα με πει», «Μου άρεζε»…

Ναι, η ντοπιολαλιά. Δεν το καταλαβαίνω…Λογικό, αφού έφυγα 26 χρονών από κει. Και που κατεβαίνω στην πολιτική είναι γιατί μου είπαν στην Α’ Θεσσαλονίκης. Αν μου έλεγαν στην Α’ Αθηνών μάλλον δεν θα το έκανα. Δεν κατεβαίνω με κανένα λάβαρο του στυλ «Πω, πω, τι θα γίνει αν δεν εκλεγώ»! Πάντα μου άρεσαν τα κέντρα εξουσίας και λήψης αποφάσεων ως απόφοιτος Νομικής που έχει άμεση σχέση με τους νόμους, πως παίρνονται και πως τηρούνται. Δεν στηρίζεται όλη μου η ζωή στο αν θα βγω ή δεν βγω.

Ας πάμε στο έργο που παίζετε αυτόν τον καιρό και που είναι, νομίζω, το πρώτο ολόδικό σας.

Το πρώτο που έγραψα για τρίτους! Άσ’τα να παν στο διάολο! Το σκηνοθέτησα, το έγραψα, παίζω…Δύσκολα πράγματα. Δεν μαρτύρησα με κανέναν συνεργάτη! Και τα τέσσερα αγόρια είναι άψογα: Τιμόθεος Θάνος, Μάρκος Μπούγιας, Αντώνης Στρατηγάκης, Δημήτρης Διακοσάββας, φίλοι χρόνων οι περισσότεροι. Μαρτύρησα με όλη την ευθύνη, τά’παιξα! Έκανα τονωτική ένεση, φανταστείτε, πριν την πρώτη παράσταση. Δεν ήξερα αν άξιζε τον κόπο ή αν είπα ότι είχα να πω. Τυπικά, βέβαια, αντεπεξήλθα σε όλα, απλά ταράχτηκα εγώ με μένα την ίδια. Την επόμενη φορά ή θα γράψω κάτι και θα παίξω ή θα το σκηνοθετήσω και θα παίξω, δεν θα τα κάνω δηλαδή όλα. Τέλος πάντων, είναι γλυκόπιοτο το έργο, τρέχει γρήγορα και αβίαστα, κάτι που προϋποθέτει κούραση για τους ηθοποιούς. Στους δε φωτισμούς, η Κατερίνα Μαραγκουδάκη έφτιαξε ένα ζαχαρωτό, ένα ποίημα, ενώ ο ράπερ Μιθριδάτης έγραψε κι ένα πολύ ωραίο τραγούδι. 

Ισχύει ότι παλέψατε με τη βουλιμία;

Δεν ήταν βουλιμία, το αντίθετο είχα δηλώσει! Σε ένα κέντρο μου είχαν πει ότι δεν στοιχειοθετώ περίπτωση βουλιμίας. Η βουλιμία έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις: Να τρως συγκεκριμένες ώρες και ποσότητες, τις οποίες να αποβάλλεις πάλι συγκεκριμένες ώρες. Εγώ απλά τρώω πολύ αργά το βράδυ και βλακείες, από τον γύρο μου μέχρι το γλυκό μου. Δεν είναι ότι ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι τι θα σαβουρώσω…Πριν την παράσταση δεν τρώω τίποτα απ’ το άγχος, αλλά μετά, άσ’ τα…Ότι χειρότερο είναι αυτό! 

Δε φαίνεται να σας απασχολεί, αυτό που λένε, η κορμοστασιά.

Πολύ μ’ απασχολεί…Απ’ το πρωί ως το βράδυ. Είναι ένα τεράστιο κενό που δε μπορώ να κοντρολάρω. Τρομάζω, αλλά δεν κάνω τίποτα. 

Σας απασχολεί όσο και το politically correct στην εποχή μας;

Αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο μου! Ξέρετε το βιβλίο «Το μουνάκι χθες και σήμερα»; Σας το προτείνω, να πάτε να το πάρετε όταν φύγετε από δω! Από την Πολιτεία να πάτε, το έχει μεταφράσει ένα παιδί που δουλεύει εκεί. Είναι ενός Ιταλού συγγραφέα που πραγματεύεται όλο αυτό το θέμα. Έχω και το άλλο βιβλίο του, εξίσου εξαιρετικό, το «Περί της τρομοκρατίας και του Κράτους». Τζιανφράνκο Σανγκουινέττι λέγεται ο συγγραφέας! Πήγα προχθές και έγινε ο εξής διάλογος:

– Θέλω το «Μουνάκι χθες και σήμερα».

– Δεν το έχουμε.

– Μα, αφού από σας το πήρα.

– Πως τό’πατε;

– «Το μουνάκι χθες και σήμερα».

– Με συγχωρείτε, άκουσα μόνο το «χθες και σήμερα»…

Είναι ωραίος συγγραφέας ο Σανγκουινέττι, κλίνει προς τον αναρχισμό. Το παιδί στην Πολιτεία που του ζήτησα και τα δοκίμια του, μου είπε ότι είναι ο μεταφραστής του στη χώρα μας. Τέλος πάντων, το «Μουνάκι χθες και σήμερα» είναι ένα πολιτικό βιβλίο που καταδικάζει όλη τη φάση του «political correct», ασχολούμενο με την πολιτική σημειολογία των λέξεων και του bullying που τρώμε για τις λέξεις. Δεν αντέχω την τάση του σύγχρονου ανθρώπου να ψάχνει να δικαιωθεί στα μάτια των πολλών μέσα από μια φρασεολογία που είναι για τους λίγους. Αυτοί οι λίγοι, όταν εγώ θα μιλήσω κάπως γι’ αυτούς, θα λένε πως έχω το πρόβλημα. Ας πούμε, θα προσβαλλόμουν πάρα πολύ αν με έλεγαν άνθρωπο με ειδικές ικανότητες. Όταν έχω μία ειδική ανάγκη, να με μεταφέρει κάποιος, είναι κορώνα στο κεφάλι μου η ανάγκη μου. Αυτό εγώ δεν θα το ονόμαζα ειδική ικανότητα. Το ότι δε μπορώ να δω, να ακούσω, με αδίκησε η φύση σε μία ικανότητα, δε σημαίνει ότι είμαι ανώτερος άνθρωπος. Για να ισοβαθμιστεί με τι; Το πρόβλημα που έχεις απ’ τη φύση, ότι πιο φυσιολογικό, αν και μη αναμενόμενο, στον κόσμο; Και ξαφνικά να θέλω να υπερτερώ; Τι να πεις τώρα, για τους γονείς και το πως μιλάνε στα παιδιά τους; 

Μα, μία «λάθος» λέξη να πεις, σε χρήζουν χονδροφοβικό, ομοφοβικό, ρατσιστή κλπ.

Οι ίδιοι όμως γελάνε με τις ελληνικές ταινίες με τον Αυλωνίτη και τη Βασιλειάδου που ήταν ο ύμνος στην κοροϊδία! Γιατί γελάνε, λοιπόν, οι υπέρμαχοι του «politically correct», διότι μη μου πείτε ότι αλλάζουν κανάλι όταν θα δουν τη Βλαχοπούλου στο «Σούζη τρως»! Μεγαλώσαμε μ’ αυτά και ξαφνικά τα δαιμονοποιούμε, γιατί ήρθε μια μόδα απ’ το εξωτερικό που λέγεται «politically correct». Ας συμμορφωθούμε λίγο! Είναι γελοίο και υποκριτικό. Αν εσύ δεν έχεις καθαρή ψυχή, δεν φέρεσαι σε κάποιον όπως του αρμόζει, μόνο τότε υπάρχει το «politically correct». Φυσικά και οι λέξεις μας χωρίζουν, ο «αράπης» ας πούμε δεν ακούγεται ωραίο…

Ο Ζαμπέτας με τον «σκύλο τον αράπη» ήταν ρατσιστής;

Αυτό ήθελα να πω ακριβώς, παρόλο δηλαδή που καμιά φορά γίνεται και τέχνη! Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ το διαχωρισμό μεταξύ σε «μαύρο» και «νέγρο». Απ’ το να τον αποκαλώ «νέγρο» και να θεωρείται βρισιά, προτιμώ να τον λέω «μαύρο» και νά’μαι φίλη του. Ήρθε μια μέρα μια τρανς στο σπίτι μου και μου είπε: «Μας αγαπάς, αλλά δεν ξέρεις τις ορολογίες. Είναι άλλο να λες τρανς, άλλο transgender και άλλο τρανσέξουαλ». Της απάντησα «Δικαίωμα, καλά κάνετε, αλλά δεν σημαίνει ότι επειδή δεν τα ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά, δεν σας σέβομαι ή δεν διεκδικώ το αυτονόητο ίσο δικαίωμα προς όλους». Απ’ την άλλη, όταν κάποιος είναι μέσα σε μία κοινότητα με προβλήματα, που βάλλεται από παντού, κοιτάει πάντα τη ρίζα του Κακού.

Είναι όπως η έκφραση «λούγκρες» του Κραουνάκη που εξόργισε πολλούς πρόσφατα.

Μα αυτό δε μπορώ εγώ! Το ότι ο ένας λέει τον άλλο «λούγκρα» στην καθημερινότητα και θίχτηκαν με τον Κραουνάκη. Έλα τώρα, υποκρισία! Βαριέμαι πολύ, κουράζομαι. Κάνεις, ας πούμε, ένα post στο facebook: Μαζεύουμε λεφτά για να μπει ένα παιδί στο νοσοκομείο και από κάτω αρχίζουν τις φιλοσοφικές παπαριές: «Να το βοηθήσεις; Νομίζεις ότι αυτό το παιδί έχει ανάγκη τη βοήθεια σου;» Εκεί λες «Είσαι στα καλά σου; Σου λέω κάτι και μόνο και μόνο για να πας κόντρα, με λες μια παπαριά; Να φανείς ότι είσαι πιο βαθύς από μένα;» Μιλάμε για ένα βιβλίο κι εσύ μου λες για το χωράφι σου; Πολύ ψέμα κι εγώ είμαι αλλεργική στο ψέμα…

Πείτε μου κάτι που δεν είπαμε, μια και η συζήτηση φτάνει στο τέλος της.

Ετοιμάζομαι τώρα για μια μικρή περιοδεία stand up comedy σε πόλεις της Ελλάδας. Θα την πάω και Θεσσαλονίκη. Πρέπει να ανεβάσω την παράσταση και στην Αθήνα, έστω μια φορά τη βδομάδα. Απ’ του χρόνου λέω. 

Κυρία Μουτίδου, έχω πάρει πάρα πολλές συνεντεύξεις, κανένας και καμία όμως δεν εμφανίστηκε με κομπινεζόν που να μ’ αφήσει να τον φωτογραφίσω κιόλας.

Ναι, είναι φοβερό τι κάνει ο κόσμος για να δώσει μία συνέντευξη (γέλια). Στο μεταξύ, λατρεύω το μακιγιάζ, έχω χιλιάδες καλλυντικά, αλλά όποτε είναι να δω κάποιον για συνέντευξη, δεν βάφομαι, δεν φτιάχνομαι. Άμα ρίξεις πάλι καμιά ματιά στο εξωτερικό, θα δεις ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες μπορούν να βγουν και μ’ ένα κοκαλάκι στα μαλλιά. Και μιλάμε για υπερηθοποιούς! Κάνω τη σύγκριση, γιατί αυτούς τους θαυμάζουμε, τους έχουμε πρότυπα! Ο λόγος των ανθρώπων έχει σημασία, όχι το φουστάνι με τα κρόσσια. 

Και φάγαμε και πρωινό κιόλας.

Σύμφωνα μ’ αυτό που έλεγαν οι παλιοί: Το φαΐ ενώνει! 

Σας ευχαριστώ πολύ.

Κι εγώ! Τα είπαμε όλα και με τον καλύτερο τρόπο!

* Το έργο «Ήθη και έθιμα εκτός Σένγκεν» σε κείμενο – σκηνοθεσία Σοφίας Μουτίδου παίζεται κάθε Δευτέρα (20.30) και Τρίτη (21.00) στο «Θέατρον – Κέντρο Πολιτισμού ”Ελληνικός Κόσμος”». Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ, 12 ευρώ μέσω viva.gr, ειδικές τιμές για ΑΜΕΑ, άνεργους, φοιτητές. Με τους Σοφία Μουτίδου, Δημήτρη Διακοσάββα, Τιμόθεο Θάνο, Μάρκο Μπούγια, Αντώνη Στρατηγάκη.