«Αν μπορούσαν, θα καταργούσαν τη φωνή μου απ’ τα τραγούδια του Στράτου»

Η θρυλική λαϊκή τραγουδίστρια που επέστρεψε με νέο τραγούδι μοιράζεται μνήμες από την καλλιτεχνική της συμβίωση με τον Στράτο Διονυσίου 

59730712 476158419590655 4234494306796175360 n

Η ιστορία της Μαρίνας Βλαχάκη στο λαϊκό τραγούδι είναι συνυφασμένη μ’ αυτήν του Στράτου Διονυσίου, αναμφισβήτητα ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες ερμηνευτές. Γνωρίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και καθ’ όλη τη διάρκεια των 80s, μέχρι και τον ξαφνικό θάνατο του Στράτου το 1990, σε ηλικία 54 ετών, οι δυο τους έγραψαν ιστορία στη νύχτα και στο λεγόμενο τραγούδι της πίστας.

Τα ντουέτα τους θεωρούνται ιστορικής σημασίας, εφάμιλλα αυτών του Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας, ασχέτως αν η Βλαχάκη δεν έκανε την τεράστια καριέρα της παρτενέρ του Στέλιου. Ας όψονται οι λυκοφιλίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, όπως δηλαδή συμβαίνει δυστυχώς σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους, πόσο μάλλον στους καλλιτεχνικούς, που ο ανταγωνισμός είναι οξύτατος.

Αφορμή για τη συνάντηση μου με τη Βλαχάκη ήταν η πρόσφατη επάνοδος της στη δισκογραφία με ένα ολοκαίνουργιο λαϊκό τραγούδι που της έγραψαν ο Γιάννης Πηλιχός και ο Κώστας Μπαλαχούτης για το ogdoo music. Αφορμή, επίσης, για μια γυναίκα στην ωριμότητα της πλέον, η οποία έζησε – ή, σωστότερα, μοιράστηκε – τα «μεγαλεία» και τη δόξα του Στράτου Διονυσίου, να μιλήσει δημόσια για τον εαυτό της και για την δεκαετή καλλιτεχνική και προσωπική τους συνύπαρξη.

Ένα καινούργιο τραγούδι σηματοδοτεί το comeback σας. Πως αισθάνεστε γι’ αυτό;

Σωστά, μετά από πολλά χρόνια αποχής μου από τη δισκογραφία. Κατά καιρούς έκανα καινούργια κομμάτια, αλλά μόνο για το YouTube, έτσι, πιο πολύ για μας. Ας πούμε ότι αυτό το καινούργιο τραγούδι είναι, πράγματι, η επιστροφή μου στην επίσημη δισκογραφία.

Είχατε την τύχη να ζήσετε τη «χρυσή εποχή» της νύχτας και στα καλύτερα μαγαζιά κιόλας. Να υποθέσω ότι θα ήταν δύσκολα τα τελευταία χρόνια αποχής.

Ψυχολογικά δεν με πείραξε καθόλου, γιατί, όπως λέτε, τις εποχές αυτές εγώ τις έζησα στο έπακρον. Φυσικά και δεν ήταν δική μου επιλογή το να εμφανίζομαι σε μικρότερους χώρους τα τελευταία χρόνια, ξέρουμε καλά όμως πως λειτουργεί το μάρκετινγκ. Να πω επίσης ότι δέθηκα μ’ αυτούς τους χώρους, τις μουσικές σκηνές, όπου η αμεσότητα με το κοινό είναι μεγαλύτερη. 

Είστε χορτασμένη, λοιπόν.

Πάρα πολύ! Θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα το αντίθετο!

Φαίνεστε. Φαίνεται δηλαδή απ’ τη θετική σας αύρα.

Είμαι ευχαριστημένη, αν και μετά το θάνατο του Στράτου δυσκολεύτηκα πάρα πολύ!  

Παρατηρώ πως προσέχετε την εμφάνιση σας, δεν μοιάζετε παρατημένη.

Να σας πω κάτι; Συνήθως ο κόσμος εισπράττει αυτό που έχεις μέσα σου κι εγώ αισθάνομαι παιδί ακόμα, ένα παιδί που δεν πρόκειται να μεγαλώσει ποτέ και μ’ αρέσει αυτό! Προσέχω τη διατροφή μου, γυμνάζομαι πολύ. Προσευχή, γυμναστική, διατροφή είναι ο τρόπος ζωής μου. 

Και τι λέτε στις προσευχές σας;

Δεν είμαι απ’ τους ανθρώπους που πηγαίνουν κάθε μέρα στην εκκλησία, αλλά πιστεύω στο Θεό από παιδί. Νομίζω πως έχω αυτή την «επαφή», όχι νομίζω, είμαι σίγουρη.

Δεν σας ήρθαν όλα ρόδινα, ωστόσο, όπως πήγατε να πείτε πριν. Πιστεύετε ότι έτσι δεν θα γινόταν άπαξ και «έφυγε» ο Διονυσίου;

Κάπου ήταν λογικό, ναι, για τον εξής λόγο: Ο Στράτος ήταν ογκόλιθος και είχαμε συνεργασία σχεδόν για μία δεκαετία. Η «χρυσή εποχή» του Στράτου ήταν η δεκαετία του ’80, την οποία ξεκινήσαμε μαζί, απ’ το 1980 ακριβώς μέχρι το καλοκαίρι του 1989. Όταν είσαι δίπλα σ’ έναν τόσο μεγάλο τραγουδιστή, είναι μοιραίο να αργήσει να ξεχωρίσει το δικό σου όνομα. Μπορεί να είχα ξεκινήσει τις σόλο εμφανίσεις μου, αλλά προγραμματίζαμε μαζί πράγματα. Τον Μάιο του ’90 ήμουν στο «Remember» της Θεσσαλονίκης και κανόνιζα να μείνω μέχρι τον Αύγουστο, ώστε να’ρχόταν κι εκείνος και να κάναμε κοινές εμφανίσεις σαν «ονόματα» πλέον: Στράτος Διονυσίου – Μαρίνα Βλαχάκη. Τον Σεπτέμβριο επίσης, μετά τη Θεσσαλονίκη, κανονίζαμε να πάμε Τουρκία. Μετά το θάνατο του, αντιμετώπισα…Δεν ξέρω πως να το πω ακριβώς…Έκλεισαν πολλές πόρτες…Τι κι αν είχα ξεκινήσει σόλο καριέρα; Για όλους ήμουν η παρτενέρ του Στράτου και έπρεπε να διακριθώ. Πως να διακρινόμουν όμως όταν ο κόσμος μας είχε ταυτίσει μαζί; 

Ποιες πόρτες έκλεισαν; Της δισκογραφίας;

Τα πάντα! Να σας το πω καλύτερα, πρόβλημα αντιμετώπισα απ’ το σινάφι μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύω από 15 χρονών και δεν ήθελα ποτέ να γίνομαι φορτική ή πιεστική. Είχα ένα φοβερό ξεκίνημα, πάρα πολύ ωραίο, μέχρι να γνωρίσω τον Στράτο.

Ας πάμε σ’ αυτό το φοβερό ξεκίνημα. Από που κατάγεστε, κυρία Βλαχάκη;

Γεννήθηκα στην Κρήτη και ήρθα ενός έτους στην Αθήνα με τον μεγάλο μου αδερφό. Αργότερα ήρθε κι ο μικρότερος. Η μαμά μου είχε καλή φωνή, αλλά καμία σχέση οι γονείς μου με καλλιτεχνικά. Μόνο έναν ξάδερφο του πατέρα μου είχα που θεωρείτο καλός εικαστικός. Μιλάω για τον ζωγράφο Μπότη Θαλασσινό. Ήθελα να δουλέψω από μικρή, γιατί ο πατέρας μου δεν ήταν κάνας πλούσιος, αλλά ένας βιοπαλαιστής που βέβαια δεν μας έλειψε τίποτα. Είχα ταλέντο έμφυτο, από τριών ετών καθόμουν στον καθρέφτη και τραγουδούσα. Είχαν ενδοιασμούς οι γονείς μου, έλεγαν «Που θα βγει το κορίτσι μεσ’ στη νύχτα;» κι εκεί με βοήθησε ο θείος μου. Αυτός με πήγε στον Γιώργο Χατζηνάσιο να με ακούσει, θά’μουν – δεν θά’μουν 15 ετών! Τραγούδησα την «Οδό Αριστοτέλους» και του άρεσα του Χατζηνάσιου, μου είπε «Να τις λες τις μπαλάντες, σου πάνε πολύ»! 

Ποιες τραγουδίστριες είχατε πρότυπα;

Την Αλεξίου, τη Βιτάλη και τη Μαρινέλλα. Τότε είχαμε μια τραγουδίστρια γνωστή μας, οικογενειακή φίλη, που τραγούδαγε στην παραλιακή «Νεράιδα». Μου είπε ότι θα έκαναν οντισιόν για νέες τραγουδίστριες με την καινούργια σεζόν. Το σχήμα ήταν Μαρινέλλα – Βοσκόπουλος.

Για ποια χρονιά μιλάμε;

Τι τα θες τα χρόνια τώρα; (γέλια) Κρατήστε το ότι εγώ ήμουν πιτσιρίκα. Εκεί ήμασταν τρεις οι πρωτοεμφανιζόμενες τραγουδίστριες, αλλά αν δεν έκανες καλές δεύτερες φωνές, δεν υπήρχε περίπτωση να σε πάρουν. Λέγαμε ένα τραγούδι στο πρώτο μέρος του προγράμματος κι άλλο ένα στο δεύτερο. Όλη την υπόλοιπη ώρα ήμασταν πίσω απ’ τα μεγάλα ονόματα. Τις δεύτερες φωνές εγώ τις «είχα», δεν μου τις έμαθε κανείς.

Πως ήταν αυτή η πρώτη επαγγελματική εμπειρία;

Πάρα πολύ ωραία! Δεν ήταν κομπλεξικοί οι άνθρωποι αυτοί, γιατί πίστευαν πολύ στο ταλέντο τους. Ξέρετε ότι έβαζαν στη μαρκίζα και τα δικά μας ονόματα ολογράφως; Ε, όταν ξεκινάς από τέτοιο μαγαζί, τα επόμενα έρχονται μόνα τους. Από κει πέρναγε όλη η ελίτ της Αθήνας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί. Όλος ο καλός ο κόσμος! Μετά τη «Νεράιδα» βρέθηκα στο «Belle Nuit» με Ζαμπέτα, Ελένη Ροδά, Ρίτα Σακελλαρίου κι από κει στον μικρό «Διογένη» με Χάρρυ Κλυνν, Μητροπάνο, Πουλόπουλο, Χριστιάνα. 

Αληθεύει ότι υπήρξατε παρτενέρ του Χάρρυ Κλυνν σε σκετς;

Ο Χάρρυ Κλυνν συμμετείχε σ’ αυτά τα σχήματα, τραγουδούσαμε και μετά κάναμε μαζί του σόου οι τραγουδιστές του μαγαζιού. Κάναμε επιθεώρηση πίστας.

Κρατήσατε φιλία;

Βέβαια, αλλά όχι μέχρι το τέλος του, αφού χαθήκαμε μέσα στα χρόνια. Κράτησε αρκετές σεζόν η συνεργασία μας. Ακούστε σχήμα που ήμασταν στα «Δειλινά»: Χάρρυ Κλυνν, Μητροπάνος, Μητσιάς, Καλογιάννης, Ελπίδα, Άννα Βίσση, Τάνια Τσανακλίδου, η Νάντια Καραγιάννη στο ξεκίνημα της κι αυτή, και ο Γιάννης Λέφερης, ένας πολύ αξιόλογος τραγουδιστής που δεν κατάφερε να κάνει καριέρα μεγάλη. Εκεί έγινα η παρτενέρ του Χάρρυ Κλυνν κι εκεί με άκουσε και με είδε για πρώτη φορά ο Στράτος! Όλοι ήμασταν αγαπημένοι στο σχήμα που περιείχε τόσα μεγάλα ονόματα, δεν υπήρχαν προβλήματα ή ανταγωνισμοί. Έχω καλές μνήμες πραγματικά. 

Τι νιώθετε για όλα αυτά τα ονόματα που αναφέρατε;

Νοσταλγία οπωσδήποτε. Τους αγαπώ πάρα πολύ. Ήμουν άγνωστη και μου φέρονταν ισότιμα. 

Τον Διονυσίου τον ξέρατε, τον ακούγατε εννοώ;

Είχα τρέλα, αλλά βέβαια δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ. Τώρα θα σας πω λόγια του Στράτου από εκείνο το βράδυ, τα οποία και μένα μου τα είπε αργότερα: «Βλέπω μια κοπέλα με πολύ ωραία φωνή και με εντυπωσίασε και το πως έπαιζε δίπλα στον Χάρρυ Κλυνν». Παρεμπιπτόντως, ο Χάρρυ Κλυνν μου είχε πει πως θα γινόμουν καλή ηθοποιός, αν ασχολιόμουν. Την επόμενη σεζόν με κλείνει ο Κοσμάς Καλογράνης, ο αδερφός του Μιχάλη Μενιδιάτη, για την παραλιακή «Φαντασία». Εκεί να δείτε σχήμα! Διονυσίου, Βοσκόπουλος, Διαμάντη, Δούκισσα, Μιχάλης Μενιδιάτης και ανερχόμενοι οι Νίκος Νομικός – Θέμης Αδαμαντίδης. Είμαστε στο 1980 πια.

Τυχαία δηλαδή βρεθήκατε στο σχήμα με τον Διονυσίου.

Ακριβώς και η χαρά ήταν μεγάλη! Θα ήμουν μ’ έναν Διονυσίου και μ’ έναν Βοσκόπουλο!

Όπου εκεί ο ρόλος σας ως τραγουδίστρια είχε αναβαθμιστεί;

Όσο πήγαινα από σχήμα σε σχήμα, «ανέβαινα», αναβαθμιζόταν ο ρόλος μου. Εκεί, λοιπόν, ο Στράτος ενώ είχε μόνιμη παρτενέρ, έτυχε να μην έχει τον καιρό εκείνο και έψαχνε για καινούργια. Η μόνη κοπέλα που έκανε δεύτερες φωνές, ήμουν εγώ. Κάναμε πρόβα, θυμάμαι, τα τραγούδια του Στράτου όλες μαζί οι μικρές κοπέλες χωρίς αυτόν. Κατά τύχη ήρθε αυτός μια μέρα και μας παρακολουθούσε από πίσω, εγώ δεν τον είχα δει καν. Άκουγε μόνο μια δεύτερη γυναικεία φωνή, τη δική μου. Δεν άκουγε καμία άλλη, ήθελε να δει ποια ήταν αυτή η φωνή! Καθόταν δίπλα από κάθε μία κοπέλα κι όταν ήρθε δίπλα μου κοντοστάθηκε! «Παιδιά, σταματήστε» λέει και παίρνει το μικρόφωνο. Αρχίζει να τραγουδά το «Υποκρίνεσαι», το κομμάτι του Σούκα, με το οποίο έκανε τη δεύτερη καριέρα του. Του κάνω εγώ δεύτερη φωνή. Καθόμουν με το κεφάλι σκυφτό, είχα αλλάξει δέκα χρώματα. Όταν τελειώνουμε το τραγούδι, μου κάνει: «Βρε μικρούλα! Τι ωραίες δεύτερες φωνές που κάνεις! Μα εγώ σε είχα προσέξει στα ”Δειλινά”, τό’χα πει ότι αυτή είναι πολύ καλή τραγουδίστρια»! Με είχε σταμπάρει από τότε και κοίτα πως ήρθαν τα πράγματα.

Πιστεύετε στο πεπρωμένο;

Μα, να μην πιστεύω; Δεν είμαι μοιρολάτρισσα, αλλά πιστεύω πως κάποια πράγματα γίνονται γιατί πρέπει να γίνονται! Φυσικά εμείς καθοδηγούμε τη ζωή μας. «Από δω και πέρα εσύ γίνεσαι παρτενέρ μου» απεφάνθη ο Στράτος και μένα μου κόπηκαν τα γόνατα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα γινόμουν το ντουέτο του Στράτου Διονυσίου.

Αργήσατε να εκδηλώσετε ερωτισμό ο ένας για τον άλλον;

Ποτέ! Δεν πήγε καν το μυαλό μου εκεί, διότι όταν με γνώρισε ο Στράτος ήμουν αρραβωνιασμένη και έτοιμη να παντρευτώ. Ο Στράτος δεν με είχε ενοχλήσει ποτέ επ’ αυτού, αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα και χώρισα με τον άνθρωπο που ήμουν. Από κει και μετά άρχισε ο Στράτος να με διεκδικεί με πολύ ωραίο τρόπο, όμως. Να πω την αλήθεια, απέφευγα να κάνω σχέση με άνθρωπο της δουλειάς, αλλά είχε τέτοια ωραία προσέγγιση εκείνος…

Κι ήταν αυτός που ήταν!

Δεν ήταν μόνο αυτό…Ο Στράτος ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος που σ’ έκανε να τον ερωτευθείς με τον τρόπο του.

Α λα παλαιά, που λένε.

Ακριβώς. Δεν υπάρχουν τέτοια αρσενικά σήμερα! Άνδρες υπάρχουν πολλοί, αρσενικά τέτοια πολύ λίγα! Κάναμε σχέση μετά από κάποιους μήνες γνωριμίας.

Και μείνατε μαζί για μια δεκαετία, όπως είπατε.

Εννιάμισι χρόνια για την ακρίβεια. Κι όταν έπαψα νά’μαι παρτενέρ του, συνεχίσαμε να συνεργαζόμαστε. Μου έγραψε ένα τραγούδι σε δική του μουσική στον πρώτο μου δίσκο, όπως και στον δεύτερο, που πρόλαβε. Για τον τρίτο μου δίσκο, που ετοιμάζαμε λίγο πριν «φύγει», υπολογίζαμε η μία πλευρά να είναι δικά του τραγούδια. 

Περιγράψτε μου, όσο μπορείτε, αυτό όλο που ζήσατε με τον Διονυσίου.

Τι να σας πω τώρα…Έζησα στο έπακρον τη δόξα κι εγώ δίπλα του! Τραγουδήσαμε στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, στο Entertainment Center, χωρητικότητας 20.000 ατόμων. Ήταν τίγκα! Πήγαμε τόσο καλά, που πριν επιστρέψουμε στην Ελλάδα, μας ζήτησαν να δώσουμε ακόμη μία έκτακτη συναυλία στον ίδιο χώρο. Είχαν εκκενώσει κάτω την πλατεία, την είχαν κάνει πίστα κι έβλεπες χιλιάδες ανθρώπους να χορεύουν ζεϊμπέκικο και τσιφτετέλι. Δεν ξεχνιούνται αυτές οι στιγμές! Υποτίθεται ότι θα καθόμασταν το καλοκαίρι και δεν θα δουλεύαμε σε μαγαζί, αλλά με τόσες περιοδείες που κάναμε, τελικά πιο πολύ κουραζόμασταν. Κάθε μέρα αλλάζαμε πόλη, συνέχεια μέσα σ’ ένα αεροπλάνο ήμασταν.

Φαντάζομαι τι λεφτά θα κάνατε!

Ναι, αρκετά! Μάλιστα τότε που βγάζαμε λεφτά, είχα ένα μπαμπά που τι έκανε; Τα μάζευε και μου αγόραζε σπίτια, τα οποία σήμερα είναι μπελάς με τον ΕΝΦΙΑ (γέλια). Έχω πουλήσει δύο…Δεν κρατούσα δηλαδή λεφτά, δεν τα υπολόγιζα και καλά που ο πατέρας μου τα επένδυε σε σπίτια.  

Ο Διονυσίου ήταν συμβουλευτικός ως προς τα οικονομικά σας;

«Πρόσεχε τώρα που βγάζεις λεφτά, να τα κρατάς» μού’λεγε! «Τα λεφτά φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις» κι εγώ του εξηγούσα πως έχω έναν πάρα πολύ καλό μπαμπά, που με προσέχει…Τον είχε γνωρίσει, εννοείται, ο μπαμπάς μου τον Στράτο. 

Τι άνθρωπος ήταν ο Διονυσίου, κυρία Βλαχάκη; Δε χρειάζεται να μου πείτε τα θετικά του μόνο.

Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, τα έλεγε έξω απ’ τα δόντια, δεν κρατούσε τίποτα μέσα του. Ήταν ένας τελείως αφτιασίδωτος άνθρωπος! Έλεγε την αλήθεια, για την οποία συχνά παρεξηγιόταν. Δεν χρησιμοποιούσε «πολιτική» στις απόψεις του, «Άμα με ρωτάτε μόνο την αλήθεια θ’ ακούτε» έλεγε, «αλλιώς μην με ρωτάτε». Τσακωνόταν και κάποιες φορές, αλλά σε λογικά πλαίσια. Έκανε και φιλανθρωπίες μεγάλες χωρίς ο κόσμος να ξέρει τίποτα! Ο Στράτος βοηθούσε συναδέλφους που είχαν «πέσει» έξω, που τραβούσαν ζόρια. Έλεγε στον ταμία «Δώσε αυτά για εκείνον»…Έρχονταν πολλοί και μας ζητούσαν χρήματα κι εκείνος δεν τους φερόταν καθόλου τσιγκούνικα, ήταν γαλαντόμος άνθρωπος! 

Μήπως μπορείτε να μου διασταυρώσετε εσείς την πληροφορία αν ο Διονυσίου επρόκειτο να κάνει δίσκο με τον Μίκη Θεοδωράκη; 

Ισχύει, δεν έγινε όμως ο δίσκος αυτός, αν και το σκεφτόταν. Τον εκτιμούσε φυσικά σαν μορφή και σαν δημιουργό τον Μίκη. Θυμάμαι που μου τό’λεγε: «Αν μπορέσει να το ισορροπήσει κάπως με τον στίχο, ν’ αγγίζει και μένα, σαν Διονυσίου, λίγο». Και με τον Μάνο Χατζιδάκι είχαμε συναντηθεί κι έτσι τον γνώρισα κι εγώ πάντα μέσω Στράτου. Γράφαμε κάποιο δίσκο του Στράτου στο στούντιο «Polysound», στην Πατησίων, αρχές προς μέσα του ’80. Δίπλα έγραφε ο Χατζιδάκις νομίζω με τη Φαραντούρη. Συναντηθήκαμε στο προαύλιο του «Polysound» κι εκεί με σύστησε ο Στράτος. Μίλαγαν οι δυο τους. Δεν θα ξεχάσω που πηγαίναμε κι ακούγαμε τον Τσιτσάνη στο «Χάραμα» με τη Μπέλλου. Μια φορά μας ανέβασε ο Τσιτσάνης και είπαμε ντουέτο την «Αχάριστη» κι άλλα τραγούδια του!

Ήσασταν ένα αναγνωρισμένο απ’ όλους ντουέτο.

Αυτό! Ζούσα την απόλυτη χαρά και δεν με ενοχλούσε καθόλου, ήταν τιμή μου και καμάρι μου. 

Τον Στέλιο Καζαντζίδη τον είχατε γνωρίσει;

Όχι, γιατί αφενός όταν εγώ ξεκινούσα δίπλα στον Στράτο, εκείνος είχε σταματήσει να τραγουδάει εδώ και μία 25ετία. Και, αφετέρου, δεν έκαναν παρέα με τον Στράτο.

Ποιους είχε φίλους ο Διονυσίου, ποιους εκτιμούσε;

Θαύμαζε πάρα πολύ τον Μανώλη Αγγελόπουλο, τη φωνή του. Επειδή έκανε πολύ καλούς αμανέδες ο Στράτος, μου έλεγε ότι δάσκαλος του ήταν ο Περπινιάδης. Και από το ρεμπέτικο τραγούδι, του άρεσε πολύ ο συχωρεμένος Μπάμπης Γκολές. «Αυτός είναι ένας απ’ τους καλύτερους ρεμπέτες» θυμάμαι να μου λέει για τον Γκολέ.

Πολιτικά που ανήκε;

Με τη ΝΔ ήταν, δεξιός, αλλά χωρίς κανένα φανατισμό. Καταρχάς πηγαίναμε και τραγουδούσαμε σε χορούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μόνο στο ΚΚΕ δεν είχαμε πάει, γιατί δεν είχε τύχει, όχι ότι ο Στράτος δεν θα πήγαινε. Συνήθως μας καλούσαν σε εκδηλώσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τότε που γίνονταν πολλές εκδηλώσεις στα «Δειλινά» και αλλού. Θυμάμαι που είχαμε πελάτη μας τον Παπανδρέου, ερχόταν πολύ συχνά. Ντάνες μας έστελνε τα λουλούδια!

Ξένη μουσική άκουγε καθόλου ο Διονυσίου;

Του άρεσαν πάρα πολύ ο Frank Sinatra και ο Tom Jones! Αφού μού’λεγε: «Ξέρεις πως θα τό’λεγα αυτό εγώ αν ήξερα αγγλικά;» (τραγουδά το «I who have nothing») «Ρε γαμώτο, να μην τραγουδάω στ’ αγγλικά, να τό’σκιζα» (γέλια). 

Μιλήστε μου για το χιούμορ του, αν ήταν ιδιαίτερο, πως εσείς το αντιλαμβανόσασταν.

Καταρχάς ήταν ένας άνθρωπος που έλεγε πολλά ανέκδοτα. Μπορούσαμε να κάνουμε πολύωρες πρόβες για το μαγαζί και μετά κουρασμένοι όπως ήμασταν, εκείνος ν’ ανέβαινε στην πίστα σαν παιδί και να έλεγε ανέκδοτα. «Στράτο, θα γινόσουν κι εσύ καλός ηθοποιός» του είπα μια φορά. «Ναι, αλλά σαν τον Υβ Μοντάν» μου απάντησε! Εκτιμούσε τον Αλέν Ντελόν επίσης, γιατί είχαν γεννηθεί ίδια μέρα, ίδια χρονολογία, 8 Νοεμβρίου του 1935. «Δύο αστέρια γεννήθηκαν εκείνη την ημέρα» συνήθιζε να λέει. «Στη Γαλλία ο Αλέν Ντελόν και στην Ελλάδα έκανε η μάνα μου εμένα».  Τά’χω ξαναπεί αυτά, αλλά δεν πειράζει, εδώ αξίζει να ξαναειπωθούν. 

Τη σχέση σας δεν την είχατε κρατήσει κρυφή.

Όχι, δεν ήταν κρυφή, αφού για μένα δεν υπήρχαν κόκκινες γραμμές. Για να μη σας λέω πολλά, ο Στράτος με άρπαξε απ’ το χέρι σφιχτά, προστατευτικά, οδηγώντας με να πηγαίνω μόνο από λευκές γραμμές! Ο Στράτος ήταν ο μεγάλος σταθμός στη ζωή μου και την καριέρα μου. 

Τον ζηλεύατε καθόλου;

Άμα δεν σου δώσει ο άλλος δικαίωμα…Και για μένα το ίδιο ίσχυε. Έρχονταν άντρες και με φλέρταραν, αλλά όταν είσαι με έναν άνθρωπο και δουλεύεις μαζί του, ισοδυναμεί με μηδέν το γεγονός. Ωστόσο, ζήλευα, έβλεπα γυναίκες που του άφηναν ραβασάκια στο χέρι, αλλά εμένα ποτέ δεν μου’χε δώσει δικαίωμα ο άνθρωπος!

Υπάρχει κι εκείνο το βίντεο που κοιταζόσαστε κατάματα, ο ορισμός της καψούρας.

Στο «Κράτησε με» αναφέρεστε. Δεν μ’ αρέσει η λέξη καψούρα, δηλώνει το εφήμερο.

Μην το λέτε, η Αρλέτα κάποτε μού’χε πει το εξής: Τρία πράγματα είναι η καψούρα! Το «I put a spell on you» με τη Nina Simone, το «Άνοιξε – άνοιξε γιατί δεν αντέχω» με τη Φλέρυ Νταντωνάκη και το κοίταγμα μεσ’ στα μάτια του Διονυσίου με τη Βλαχάκη!

(χαμογελάει) Εγώ την καψούρα την εννοώ ως κάτι που φεύγει, δεν είναι αγάπη δηλαδή κι εμείς μ’ αυτό τον άνθρωπο αγαπηθήκαμε απ’ την πρώτη στιγμή, είχαμε αγάπη και μόνο αγάπη. Και το βίντεο, που λέτε, αγάπη δεν βγάζει;

Βγάζει και πόθο, αναστάτωση, ότι μπορεί να είναι η καψούρα.

Υπήρχε η αγάπη στο βλέμμα του καθενός, όχι κάτι το εφήμερο, αλλά μόνιμο και διαχρονικό.

Το βλέπετε καμιά φορά αυτό το βίντεο;

Πως δεν το βλέπω…

Και πως νιώθετε;

Νοσταλγία…Νοσταλγώ, αλλά παραπονεμένη δεν είμαι. Νοσταλγώ χωρίς να μένω πίσω. Κοιτάω από δω και πέρα τι θα κάνω. Νοσταλγώ πράγματα χαραγμένα μέσα μου, που δεν θα σβήσουν ποτέ. Η ζωή προχωράει και πρέπει να κοιτάμε μπροστά, αποφεύγοντας τις πίσω ματιές.

Πιστεύετε πως χάσατε κάποιες ευκαιρίες για μεγαλύτερη καριέρα ενόσω ο Διονυσίου ζούσε;

Ναι, το πιστεύω απόλυτα, αν σας πω πώς έγινε ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος. Δεν εκμεταλλεύτηκα ευκαιρίες. Ως παρτενέρ του ξεκίνησα το ’80, ο πρώτος μου δίσκος βγήκε το ’87. Δεν θα μπορούσα να τον έχω κάνει πιο πριν, αφού ήμουν στις επιτυχίες του μέσα; 

Αυτό δείχνει πως προσέχατε αρκετά τα βήματα σας και πως δεν ήσασταν τυχάρπαστη.

Θα μπορούσα, όμως, να τον είχα κάνει νωρίτερα το δίσκο. Από πολλά χρόνια πριν ο Στράτος με θεωρούσε έτοιμη για δίσκο, μου έλεγε πως θα μιλήσει του Μάτσα να κάνει ένα προσωπικό άλμπουμ της Μαρίνας Βλαχάκη. Του απαντώ: «Βρε Στράτο, να με επιβάλεις θες;», άκου που πήγαινε το μυαλό μου εμένα! Ήμουν άτομο υπερήφανο! Και τι έκανα; Πήγα και μίλησα κρυφά με τη SONY, άλλη εταιρεία, για να του έκανα έκπληξη. Ήθελα να κινηθώ μόνη μου για να μην του έλεγε κανείς ότι με επέβαλε. Διευθυντής παραγωγής ήταν τότε ο Αντώνης Βαρδής – εννοείται πως εγώ θα την πλήρωνα την παραγωγή.

Αλήθεια, πλήρωναν από τότε οι καλλιτέχνες τους δίσκους τους;

Ναι, γίνονταν κι αυτά! Άνοιξη μιλήσαμε με τον Βαρδή για νά’βγαινε Σεπτέμβριο ο δίσκος μου. Ο χώρος, ξέρετε, είναι μικρός και ο Στράτος το έμαθε, κάποιος του το σφύριξε. Έγινε έξω φρενών! Πηγαίνει κατευθείαν στον παραγωγό του, τον Γιώργο Μακράκη: «Άκου τι έγινε, Γιώργο! Πήγε κρυφά από μένα για να κάνει δίσκο σ’ άλλη εταιρεία»! «Είσαι απαράδεκτη» μού’λεγε εμένα μετά. «Φέρε εδώ την κοπέλα» του είπε ο Μακράκης κι έτσι έκανα τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο στη ΜΙΝΟΣ μ’ αυτόν παραγωγό. Έτσι έγινε το «Κράτησε με» κι από κει εγώ βρήκα το δρόμο μου. Πάλι, όμως, θα πω ότι έφταιξα, δεν πιάστηκα από ευκαιρίες.

Πως ήταν η συμπεριφορά των άλλων τραγουδιστριών απέναντι σας;

Όσο ζούσε ο Στράτος, ήταν όλες και όλοι άψογοι. Μετά που «έφυγε» ο Στράτος, άλλαξαν οι συμπεριφορές. Γίνανε πράγματα, δεν θα ήθελα τώρα να εκθέσω ανθρώπους. Μου έκλεισαν και πόρτες και παράθυρα και μπαλκονόπορτες με τρόπο ευγενικό, αλλά μου τις έκλεισαν! Πολύ καλά μου φέρθηκαν οι δημοσιογράφοι, αλλά η αγάπη του κόσμου, η μόνη που δεν άλλαξε, με έκανε να προχωρήσω. Δεν ξέρω αν πρέπει να πω ότι αντιμετώπισα ζήλια ή ανταγωνισμό, σίγουρα όμως βρήκα άρνηση και παράξενη συμπεριφορά. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ απ’ την ώρα που πέθανε ο Στράτος…

Που και πως σας βρήκε η είδηση του θανάτου του Διονυσίου;

Αυτό είναι μία συγκλονιστική ιστορία! Ο Στράτος «έφυγε» στις 11 Μαΐου του 1990, την ημέρα της πρεμιέρας μου στη Θεσσαλονίκη. Δέκα μέρες πριν, ημέρα Τετάρτη, είχα περάσει από το μαγαζί του. Ήμασταν χωρισμένοι ένα χρόνο πριν, αλλά ήρεμα και πολιτισμένα. Από κοινού πήραμε την απόφαση να χωρίσουμε. Θά’ναι δώρον άδωρον να σας πω την αιτία, γιατί ο άνθρωπος δεν ζει πια για να με επιβεβαιώσει. 

«Κυρία» σας βρίσκω.

Στο μαγαζί του Στράτου, λοιπόν, είχαμε πάει μαζί με το φιλαράκι μου, τον συχωρεμένο Γιώργο Σαρρή, και τη γυναίκα του. Τον έβλεπα ότι δεν ήταν καλά…Όχι μόνο η φωνή του, αλλά και η όψη του, έδειχνε καταβεβλημένος. Του λέω «Στράτο, δεν σε βλέπω καλά»…Ήταν 54 μισό…«Μη στενοχωριέσαι, τώρα που θα πάω Αμερική θα κάνω γενικό τσεκ απ και θα τα δω εκεί όλα»…

Πρόσεχε την υγεία του;

Όχι ιδιαίτερα. 

Αληθεύουν οι ιστορίες για την έφεση του στις καταχρήσεις;

Όχι! 

Το λέτε κατηγορηματικά;

Κατηγορηματικά, αφού εμένα δεν μου έδωσε ποτέ τέτοιο δικαίωμα. Ο Στράτος απλά δεν κοιμόταν πολύ, δεν πρόσεχε τον εαυτό του, δεν ξεκουραζόταν. Όταν ήμασταν μαζί, σημειωτέον, δέκα μέρες το χρόνο αφιέρωνε σε τσεκ απ. Ήταν σαν μωρό, έπρεπε να τον πάρεις απ’ το χέρι και να τον πας στο γιατρό. Φεύγω λοιπόν για Θεσσαλονίκη ημέρα Δευτέρα, αφού θά’χαμε πρόβες για την πρεμιέρα της Παρασκευής, Τετάρτη μιλάμε και εντελώς ξαφνικά την Παρασκευή φεύγει απ’ τη ζωή…

Στο σπίτι του πέθανε ή στο μαγαζί;

Αυτός τα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του έμενε στο ξενοδοχείο «Χανδρής». Βρισκόταν την προηγούμενη στο μαγαζί και τον έπιασε ο πόνος στην «ελιά», που λέμε, κάτω απ’ την κοιλιά. Γύρισε στο ξενοδοχείο και κατά τις 9 το πρωί ο πόνος έγινε φρικτός. Τηλεφώνησε της αμπιγιέζ του, «Ελένη, δεν είμαι καλά, έλα από δω»…Εκείνη άργησε να πάει, αλλά ο πόνος του ήταν τόσο έντονος που είχε καλέσει ήδη γιατρό από τη ρεσεψιόν. Ο γιατρός πάλι του είπε ότι έχει οσφυαλγία και του έδωσε παυσίπονα. Δυστυχώς ο Στράτος είχε ανεύρυσμα της κοιλιακής αορτής, το οποίο έσπασε! Τον έβαλε η αμπιγιέζ σ’ ένα ταξί για να τον πάει στον Ευαγγελισμό που εφημέρευε, αλλά δεν πρόλαβε…Ξεψύχησε μεσ’ στο ταξί έξω απ’ τη Βουλή…(δακρύζει)

Τι ώρα ακριβώς το μάθατε εσείς;

Ακριβώς στη μιάμιση το μεσημέρι. Όλοι το ήξεραν στο ξενοδοχείο και δεν μπορούσε να μου πει κανείς τίποτα. Από ένα τηλεφώνημα, που τους «ξέφυγε», το έμαθα. Δεν πήγα στην πρεμιέρα μου φυσικά…Ήτανε το πιο τραγικό συμβάν στη μέχρι τότε ζωή μου. Τη Δευτέρα ήρθα στην κηδεία στην Αθήνα και μετά ξαναγύρισα Θεσσαλονίκη. Εισέπραξα μεγάλη αγάπη και συγκίνηση από τον κόσμο και τους συναδέλφους. Με είχαν αγκαλιάσει αμέσως η Δούκισσα και ο Γερολυμάτος, αυτό ήταν το σχήμα. Έπρεπε να συνεχίσω μόνη μου με τη γη νά’χει φύγει κάτω απ’ τα πόδια μου. 

Ως αισιόδοξο άτομο που είστε.

Έτσι έπρεπε να γίνει. Και συνέχισα…Δυσκολίες πολλές, αγωνίστηκα και ακόμη αγωνίζομαι, αλλά νιώθω ευτυχής που είμαι υγιής ώστε να μπορώ ν’ αγωνίζομαι. 

Κάνατε άλλους τρεις δίσκους μετά το θάνατο του Διονυσίου. Ανά πόσα χρόνια;

Έκανα τον τρίτο μου δίσκο το ’91, το ’93 τον τέταρτο και το ’97 έκανα τον πέμπτο και τελευταίο μου δίσκο. Εκεί ήταν που οι απογοητεύσεις με οδήγησαν να πω αρκετές φορές ότι τα παρατάω, παρόλο που λατρεύω τη δουλειά μου! Κοίτα όμως που όποτε το έλεγα αυτό, κάτι καλό θα ακολουθούσε και θα συνέχιζα. 

Πείτε μου μερικά σχήματα την περίοδο μετά Στράτου.

Συμμετείχα σε ένα σχήμα στην «Όμορφη Νύχτα» με εμένα και τον Λεωνίδα Βελλή. Είχε κάνει τότε ο Βελλής ένα ντουέτο με την Κατερίνα Κόρου που το λέγαμε μαζί. Μετά δούλεψα με τον Αντύπα κι απ’ τα τέλη του ’90 συνέχισα σε μικρές μουσικές σκηνές.

Άρα δεν σταματήσατε καθόλου το τραγούδι.

Όχι, ποτέ…Διάλεξα ποιοτικούς χώρους στη συνέχεια, πιάνο – μπαρ με ποιοτικό τραγούδι.

Λέτε ποιοτικό τραγούδι, εννοώντας το έντεχνο, που ήταν στην απέναντι απ’ το τραγούδι της πίστας;

Δεν καταλαβαίνω, ρε παιδί μου, τον όρο αυτό. Δηλαδή αυτό που τραγουδούσαμε εμείς, τι ήταν, άτεχνο; Απλά το έντεχνο δεν είναι το μπουζούκι – μπουζούκι. Ο Στράτος έλεγε το «Αποκοιμήθηκα» από μινόρε παράπονο μέχρι το «Πέντε Έλληνες στον Άδη». Ήταν ένας τραγουδιστής ευρείας γκάμας. Εμένα, δε, η φωνή μου, αν εξαιρέσεις τα λαϊκά γυρίσματα, πιο κοντά στο είδος του ποιοτικού ήτανε. Συν τοις άλλοις, άκουγα τα πάντα! Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, τα πάντα. Κοιτάξτε, ένας επαγγελματίας τραγουδιστής πρέπει να τα τραγουδάει όλα.

Ποιος το λέει αυτό;

Μα ο κόσμος έρχεται για όλα τα είδη του τραγουδιού. Εμένα μου έχουν ζητήσει από τα τραγούδια του Στράτου μέχρι το «Δίχτυ» του Ξαρχάκου και το «Είσαι ένα περιστέρι» του Χατζιδάκι. Έτσι λειτουργώ εγώ σ’ αυτούς τους χώρους, λέω τα πάντα. Υπήρχαν άλλοι συνάδελφοι που πήγαινε να τους ακούσει συγκεκριμένος κόσμος και που δεν τους ζητούσε τραγούδια του Χατζιδάκι. Σέβομαι και τον κόσμο κι αυτούς ως διασκεδαστές.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν ζήσατε λούμπεν καταστάσεις, αλλά τι νόημα έχει; Δίπλα στον Διονυσίου τραγουδήσατε στην αφρόκρεμα των μαγαζιών της νύχτας.

Και πριν τον Στράτο, στα μαγαζιά που ήμουν, δεν έζησα τη «μαύρη νύχτα». Και πάλι τα σέβομαι, απλά σε μένα δεν έτυχε. Από μικρή μπήκα στα καλά, που λένε. Σέβομαι και εκτιμώ όλους τους συναδέλφους μου.

Ακόμη κι αυτούς που σας πλήγωσαν.

Βέβαια! Δεν κρατώ κακία και δεν έχω απωθημένα. Κι αυτοί που με πείραξαν, μπορώ να σας πω ότι υπήρξαν και εποχές που με έκαναν να αποχωρήσω από δουλειές, από σχήματα. Δεν ήταν εύκολη η θέση μου ως γυναίκα μεσ’ στο τραγούδι από’να σημείο και μετά. 

Βιώσατε δηλαδή ρατσισμό για τη γυναικεία φύση σας; Μου κάνει εντύπωση.

Έτσι είναι, όμως! 

Τα τελευταία χρόνια που είναι έντονη μία θανατολαγνεία, να την πω, έχουν γίνει πολλά αφιερώματα, κυρίως τηλεοπτικά, στον Στράτο. Παράξενο να μην είστε μέσα.

Αυτό καλύτερα να το ρωτήσετε στους ειδήμονες. Να σας ρωτήσω εγώ κάτι άλλο; Αν ο Στράτος ζούσε και του έκαναν αφιέρωμα, ποιαν θα φώναζε πρώτη – πρώτη; Δεν είναι δική μου επιλογή να μην είμαι μέσα και φυσικά τίποτα δεν γίνεται καλοπροαίρετα, μη γελιόμαστε. Πρώτα απ’ όλα δεν σέβονται ότι είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύω από παιδάκι, καταφέρνοντας να γράψω μια αξιόλογη ιστορία – νομίζω – στην πορεία μου. Είναι σαν να προσπαθούν να σβήσουν αυτή την ιστορία, γιατί τη φωνή μου απ’ τα τραγούδια του Στράτου δε μπορούν να την αφαιρέσουν. Αν είχαν τη δυνατότητα, θα το έκαναν! Επειδή λοιπόν δε μπορούν να καταργήσουν τη φωνή μου, προσπαθούν να σβήσουν την εικόνα μου! Ούτε αυτό μπορούν να το κάνουν, αν και σ’ ένα μεγάλο ποσοστό τό’χουν πετύχει. Στα αφιερώματα, δεν υπάρχω και δεν γίνεται από καλοσύνη. Εμένα αυτή είναι η δουλειά μου, είναι η ιστορία μου κι απ’ αυτήν επιβιώνω, άρα προσπαθούν να με βλάψουν, να μου κάνουν κακό. Αν σε ένα οποιοδήποτε αφιέρωμα στον Στράτο Διονυσίου απαξιώνουν την, επί μία δεκαετία, παρτενέρ του, προσβάλει τους ίδιους αυτό πρωτίστως και όχι εμένα! 

Ας πούμε τίποτα πιο ευχάριστο, για το καινούργιο σας τραγούδι καλύτερα.

Πριν κάνω το «Μια στάλα εσύ», μου έρχονταν τραγούδια, δε μπορώ να πω! Ήθελα όμως να ήταν κάτι δυνατό σαν κι αυτή την ευκαιρία που μου έδωσαν τώρα ο Νίκος Αναγνωστάκης με το ogdoo music. Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω, όπως και τον καταξιωμένο στιχουργό Κώστα Μπαλαχούτη και τον νέο καλό συνθέτη, τον Γιάννη Πηλιχό. Μέχρι στιγμής ο Πηλιχός έχει κάνει δύο συνεργασίες, με τον Χρήστο Νικολόπουλο και με μένα. Μεγάλο ρόλο έπαιξε φυσικά η ενορχήστρωση του Χρήστου Παπαδόπουλου. Το «Μια στάλα εσύ» ακούστηκε μέσα στο πολύ πετυχημένο σήριαλ του ALPHA, το «Τατουάζ». Ο αγώνας που κάνουμε με τη συνεργάτιδα μου, την Κατερίνα Πάλλα, είναι μεγάλος. 

Είναι η μάνατζερ σας;

Έχει αναλάβει τις δικές μου δημόσιες σχέσεις, αλλά ασχολείται αποκλειστικά μαζί μου και έχει «τρέξει» πάρα πολύ! Πετύχαμε κάποια πράγματα, που τα χρωστάω κυρίως στην Κατερίνα. Τώρα τα ραδιόφωνα τα ξέρετε, δουλεύουν με ψηφιακές λίστες και οι δισκογραφικές φυτοζωούν.

Όταν θα μπει κάποιος στο σπίτι σας, τι θα δει πρώτα απ’ όλα; Χρυσούς δίσκους στους τοίχους μαζί με φωτογραφίες άλλων ένδοξων ημερών;

Χρυσούς δίσκους έχω κάνει μόνο ως συμμετοχή στου Στράτου. Αν μπει κάποιος στο σπίτι μου θα δει σε εμφανές σημείο τους δίσκους μου όλους μαζεμένους. Θα δει και φωτογραφίες, όχι από δω κι από κει, γιατί έχει μίνιμαλ αισθητική ο προσωπικός μου χώρος. Έχω και πολλά φωτογραφικά άλμπουμ που τα ξεφυλλίζω κατά καιρούς και νιώθω μιαν αγαλλίαση. Μου θυμίζουν το «Εσύ έζησες τις καλές εποχές»…

Πως είναι η ζωή σας σήμερα, κυρία Βλαχάκη;

Ζω μόνη μου, αλλά δεν είμαι μόνη μου, αφού έχω πολλούς καλούς φίλους. Δεν ένιωσα ποτέ μόνη! Τον μπαμπά μου τον έχασα νωρίς, το ΄97, νεότατος. Ήταν λατρεμένος κι ακόμη είναι! Η μαμά μου λίγα χρόνια αργότερα, το 2000, στα 78 της, νέα σχετικά κι αυτή. Με τα αδέρφια μου είμαστε λίγο μακριά, αλλά είναι καλά και χαίρομαι.

Θεωρείτε τον εαυτό σας μοναχικό άνθρωπο;

Όχι, καθόλου. Υπάρχουν φορές που θέλω την ησυχία μου, αλλά όπως σας είπα έχω φίλους καλούς που μου συμπαραστέκονται στα όμορφα και στα δύσκολα. Ποτέ δεν έπεσα στην κατάθλιψη, δεν το ένιωσα. Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξο άτομο.

Και πάντα να είστε. Σας ευχαριστώ πολύ.

Εγώ ευχαριστώ. Ειλικρινά, πέρασα πολύ όμορφα και ζεστά. 

* Ακούστε το «Μια στάλα εσύ», το καινούργιο τραγούδι της Μαρίνας Βλαχάκη. Μουσική: Γιάννη Πηλιχού/ Στίχοι: Κώστα Μπαλαχούτη. Κυκλοφορεί από το ogdoo music.  

Σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Κολομβίας και Αργεντινής: Ο Μιλέι… ξαναχτύπησε

AP23310835745895

Σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Κολομβίας και Αργεντινής: Ο Μιλέι… ξαναχτύπησε

Ο Αργεντίνος πρόεδρος χαρακτήρισε σε συνέντευξή του τον κολομβιανό ομόλογό του Γουστάβο Πέτρο «δολοφόνο» και…