Ηρώ Σαΐα: «Ο πόλεμος είναι συνολικός πια στο να μη σκέφτεσαι»

Την έχουν πει «Μούσα του Σταύρου Ξαρχάκου» και δεν ενθουσιάζεται, όπως και όταν τη λένε απλά «Κυρία Ξαρχάκου». Η Ηρώ Σαΐα είναι μία ερμηνεύτρια που έχει ήδη δώσει το στίγμα της και ετοιμάζεται να το ξαναδώσει με το επερχόμενο άλμπουμ της, από κοινού με τον συνθέτη Νεοκλή Νεοφυτίδη

DSC 0034 0

Η Ηρώ Σαΐα υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια στο ελληνικό τραγούδι, έχοντας τη δική της δισκογραφία και τις συνεργασίες με σημαντικούς συναδέλφους της. Δυστυχώς μια μεγάλη μερίδα του Τύπου είδε στο πρόσωπο της τη «σύζυγο του Σταύρου Ξαρχάκου», παραβλέποντας στην ουσία την ακαταπόνητη προσωπική της πορεία στο χώρο του τραγουδιού. Ακόμη χειρότερα, υπήρξαν δημοσιογράφοι που ενώ αρχικά τη στήριξαν γιατί το άξιζε, έκοψαν μαχαίρι – που λένε – κάθε στήριξη μόλις μαθεύτηκε η σχέση της με τον μεγάλο συνθέτη. Παράδοξο, όσο και αναμενόμενο, αν υποτεθεί πως οι άλλοι βλέπουν πάνω μας ότι θέλουν συνήθως να δουν. 

Η αιτία της δικής μας συνάντησης δεν ήταν η ιδιωτική ζωή της, παρόλο που η ίδια δεν διστάζει να μιλάει ανοιχτά γι’ αυτήν. Θα έλεγα, μάλιστα, πως η ελευθερία της γνώμης και του λόγου είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της. Η Ηρώ Σαΐα βγάζει καινούργιο δίσκο, λοιπόν – τον τρίτο κατά σειρά στην εργογραφία της – κι αυτή ήταν η μόνη αιτία για τη συνέντευξη που ακολουθεί ευθύς αμέσως. Τίτλος του άλμπουμ, «Παραδώσου», απ’ τις ομότιτλες πετυχημένες παραστάσεις στο θέατρο Μικρό Γκλόρια, σε συνεργασία και πάλι με τον μόνιμο πιανίστα και συνθέτη των τραγουδιών της, Νεοκλή Νεοφυτίδη. 

Μία συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε στην οικία της, που ξεκίνησε με ζεστό καφέ, χαλαρότητα και κάθε φιλική διάθεση και που τελείωσε μες το άγχος της μάνας, όταν οι τετράχρονοι Σταύρος και Μαρία – Ιζόλδη Ξαρχάκου επέστρεψαν απ’ την έξοδο τους και το σπίτι γέμισε με τις φωνούλες τους.  

Σας συναντώ λίγες μέρες μετά την ιστορική δικαστική απόφαση για την καταδίκη της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Θα ήθελα κάποιες σκέψεις σας.

Πρώτα απ’ όλα ήταν μια μέρα, με την οποία όλοι χαρήκαμε. Χθες, που είχα βγει για ποτό, είδα ανθρώπους να το γιορτάζουν ακόμα. Είναι μια νίκη, όχι μόνο απέναντι στο φασισμό, αλλά και μία απόδειξη ότι η δικαιοσύνη υπάρχει και λειτουργεί κανονικά στον τόπο αυτό, δικαιώνοντας τις καρδιές όλων μας.

Πόσο υπέφερε η νεοελληνική κοινωνία από τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης; 

Πιστεύω ότι θα υπέφερε περισσότερο τα επόμενα χρόνια, αν η Χρυσή Αυγή δεν αναχαιτιζόταν. Βλέπουμε σε τέτοιου είδους μορφώματα να προσκολλώνται πραγματικά απαίδευτοι άνθρωποι και με πολλά απωθημένα και διάφορα ψυχολογικά προβλήματα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν την ανάγκη να νιώσουν ανώτεροι από κάποιους άλλους, κάτι που από μόνο του είναι άρρωστο: Κανένας δεν ειν’ ανώτερος κανενός, κανένας δεν είναι καλύτερος ή χειρότερος. Καλοί και κακοί υπάρχουν παντού, είτε είναι Έλληνες, είτε Μογγόλοι. Την 7η Οκτωβρίου του 2020 θα τη θυμόμαστε όλοι για πάντα, νομίζω.

Ήσασταν κι εσείς έξω απ’ το Εφετείο;

Όχι, δε μπόρεσα, γιατί είχα τα παιδιά μου εδώ. Χαρήκαμε όμως απ’ τις τηλεοράσεις, αγκαλιάσαμε σφιχτά τα παιδιά μας, το ζήσαμε σαν μία αχτίδα φωτός μέσα σ’ αυτή την τόσο άσκημη περίοδο που ζούμε. Είπαμε ότι κάτι γίνεται.

Απ’ την επόμενη κιόλας μέρα, θυμηθήκαμε κάποιους καλλιτέχνες, συναδέλφους σας μεταξύ άλλων, που εμμέσως πλην σαφώς στήριξαν το νεοναζιστικό μόρφωμα. Πιστεύετε, π.χ., ότι μία άτυχη δήλωση χρήζει τον Πλούταρχο ή τον Ρουβά φιλοχρυσαυγίτες;

Για κάποιους θέλω να πιστεύω ότι απλά πέταξαν μία βλακεία και τώρα τη λούζονται. Για τον Ρουβά, ας πούμε, δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι χρυσαυγίτης. Δεν τους γνωρίζω κιόλας αυτούς τους ανθρώπους για να σας πω τι είναι ο καθένας τους. Ο Σφακιανάκης, όμως, είναι δηλωμένος φασίστας και γι’ αυτόν δεν μπορούμε να έχουμε καμία αμφιβολία. Εγώ πάντα θέλω να βλέπω και ένα άλλοθι στους ανθρώπους. Διότι ναι, μπορεί να υπάρξει και μία άτυχη στιγμή, που ενδεχομένως να τους ακολουθεί για πάντα. Η συνέχεια τους θα δείξει τι πραγματικά είναι σαν άνθρωποι. Σε αντίθεση πάλι με τον Σφακιανάκη που υποστήριξε για καιρό τις χρυσαυγίτικες απόψεις του, οπότε ας ψαχτεί καλύτερα ο ίδιος! Ο ναζισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν μιλάμε για το αν είσαι δεξιός ή αριστερός, μιλάμε για το αν είσαι άνθρωπος ή τέρας! Είναι δυνατόν να ξεχνάμε τα χειρότερα που’χει περάσει η ανθρωπότητα από τον ναζισμό; Δεν είναι κάτι καινούργιο ώστε ο άλλος να πέσει εύκολα θύμα – τάχα μου. 

Μιλήσατε πριν για την «τόσο άσκημη περίοδο που ζούμε». Θα εστιάζατε στον πολιτισμό ειδικά;

Νομίζω πως όλο το πρόβλημα ξεσκεπάστηκε μες τον κορονοϊό. Φανερώθηκε πόσο αστήρικτοι είμαστε οι καλλιτέχνες και πόσο μας έχουν για τον τελευταίο τροχό της αμάξης. 

Οι καλλιτέχνες δεν έχουν ευθύνη μέσα στο «χύμα» που τους διέπει συνήθως;

Συγγνώμη, άμα δεν είμαστε «χύμα» ως άνθρωποι, ας πάμε να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. 

Αυτό περίμενα ν’ ακούσω.

Δυστυχώς το «χύμα» είναι στη φύση του καλλιτέχνη! Άλλο το «χύμα» όμως και άλλο να κατηγορείς τον καλλιτέχνη για «μαύρη εργασία». Σε λίγο θα μας κατηγορήσουν και για το έλλειμμα της Ελλάδας! Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: Όλοι οι μεγαλοτραγουδιστές που μπορεί να βγάζουν χρήματα ή οι ηθοποιοί που παίζουν στα πιο κεντρικά θέατρα, κάνουν τη δουλειά τους, δεν χρωστάνε πουθενά. Δεν μπορεί εμείς ξαφνικά να παίρνουμε τη σφραγίδα του μέρους της κοινωνίας που κλέβει το κράτος. Τι να κλέψουμε; Από που να κάνουμε φοροδιαφυγή; Ένας καλλιτέχνης που δουλεύει στην ταβέρνα και παίρνει εξήντα ευρώ…

(τη διακόπτω) Και πολλά λέτε.

Και πολλά λέω, ναι! Δηλαδή θα κατηγορήσουμε τον καλλιτέχνη που πάει και δουλεύει ένα Παρασκευοσάββατο για να προσφέρει ένα εισόδημα στην οικογένεια του; Όχι, δεν είναι έτσι! Και συχνά οι φόροι των καλλιτεχνών είναι μεγαλύτεροι από τα εισοδήματα τους. Είναι γνωστό πως όταν ένας μουσικός διατηρεί μπλοκάκι, είτε δουλέψει – είτε δε δουλέψει, πρέπει να δώσει το φόρο του. Το κράτος εκεί που είναι; Δεν ήταν ποτέ! Απλά τώρα το πρόβλημα ξεσκεπάστηκε! Εγώ δε μπόρεσα να πάρω καν το επίδομα των 800 ευρώ, γιατί έκανα το λάθος να δουλέψω Γενάρη και δεν είχα ένσημα του Μαρτίου. 

Δεν ήταν εύκολη η υπόθεση αυτή με τα επιδόματα και το λέω διαδικαστικά.

Για να δώσεις επίδομα, πρέπει να ξέρεις τι θα πει καλλιτέχνης. Αυτό είναι το λάθος της συγκεκριμένης υπουργού, της κυρίας Μενδόνη, με την οποία δεν έχει κανένας μας κάτι προσωπικό. Το θέμα είναι να κάνεις τη δουλειά σου και η δουλειά σου είναι αυτή τη μερίδα, για την οποία εσύ υποτίθεται ότι δίνεις την ομπρέλα σου, να τη φροντίζεις σ’ αυτή την δύσκολη περίοδο. Και που – πιστέψτε με – όλοι είχαμε μεγάλο πρόβλημα, ο καθένας απ’ το σπίτι του, απ’ το μετερίζι του, απ’ το πόστο του.

Δεν μπορώ να μην σας το ρωτήσω αυτό τώρα: Εσείς δεν αισθάνεστε μια ασφάλεια κάπως μεγαλύτερη απ’ τους άλλους, ούσα η σύζυγος του Σταύρου Ξαρχάκου;

(γελάει) Πρώτα απ’ όλα είναι τιμή μου που’μαι η σύζυγος του άντρα μου, αλλά έχω δεχτεί και πολλές ειρωνείες γι’ αυτό. Ακούστε, ως σύζυγος του Σταύρου Ξαρχάκου, που’ναι αυτός που είναι, δεν έχω τις τόσες ανάγκες, όπως ενδεχομένως οι άλλοι, και θα ήταν ψέμα να πω ότι ήμουν όπως παλιά, που πλήρωνα μόνη μου το ενοίκιο μου και τα έξοδα τρέχανε. Θα ήταν ψέμα αν πω ότι έχω πια τις ίδιες αγωνίες, επειδή όμως και ο Σταύρος έχει εργασιακό πρόβλημα, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα μέσα σ’ αυτό το σπίτι. Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν, live δεν γίνονται εδώ και πολύ καιρό…Τι νομίζετε κι εσείς; Ότι βρήκα έναν άνθρωπο που είχε καταθέσεις; Διότι οι πιο πολλοί αυτό πιστεύουν!

Ομολογώ πως δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου τα περιουσιακά σας στοιχεία.

Το κατανοώ, αλλά όσοι είναι του περιβάλλοντος μας, γνωρίζουν πως ειδικά εγώ κάνω την πιο απλή και την πιο μετρημένη ζωή. Πιο μετρημένη, πρέπει να σας πω, απ’ αυτήν που έκανα όταν ήμουν μόνη μου. 

Η είδηση της έκδοσης ενός νέου δίσκου σας κυκλοφόρησε και ήταν η αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη. Ήταν μια άμυνα απέναντι στη μαυρίλα, ένα υλικό που το μαζεύατε για να έβγαινε κάποια στιγμή και απλά τώρα το επισπεύσατε;

Μα τι να επισπεύσω; Το πρώτο τραγούδι το γράψαμε το 2013. Ήταν ένα «ξεκάρφωτο» τραγούδι χωρίς καμία σκέψη για ολόκληρο δίσκο. Επρόκειτο για ένα κατεβατό ολόκληρο, δικοί μου στίχοι, που του έβαλε μουσική ο Νεοκλής Νεοφυτίδης, ο σταθερός συνθέτης των τραγουδιών μου. Δεν έχει καν κουπλέ – ρεφρέν, είναι σαν ένα μελοποιημένο ποίημα, αν και – προς Θεού – δεν είμαι ποιήτρια. Το γράψαμε απλά για να υπάρχει και μετά ήρθε η παράσταση «Παραδώσου» που κάναμε πρόπερσι στο «Μικρό Γκλόρια» σε σκηνοθεσία του Άγγελου Μπούρα. 

Ήμουν εκεί, την είχα δει την παράσταση αυτή.

Βεβαίως και όπως θυμάστε εκεί πέρα συνομιλούσα ως τραγουδίστρια με την παράδοση εξ ου και ο τίτλος «Παραδώσου». Έτσι προέκυψε το ομώνυμο τραγούδι και είδαμε ότι μας άρεσε το συγκεκριμένο project: Εμένα η φωνή μου πάει στα παραδοσιακά κι αφού όλοι μου το λέγανε, είπα ν’ ασχοληθώ, αλλά μ’ έναν πολύ φρέσκο τρόπο. Δεν κάνουμε ένα δίσκο φολκλόρ, μην παρεξηγηθώ. Οι στίχοι είναι από την παράδοση, άλλοι σύγχρονοι που εμπνεύστηκαν απ’ την παράδοση κλπ. Υπάρχουν ακόμη δικοί μου στίχοι, σ’ ένα κομμάτι έγραψε ο Άγγελος Μπούρας μαζί με μένα, ενώ σ’ ένα άλλο ο Ανδρέας Νεοφυτίδης, ο θείος του Νεοκλή, που’χε γράψει και το «Εξαρτάται» της Αλεξίου και πολλές άλλες επιτυχίες. Θέλω να πω ότι ο δίσκος πάει πολύ πίσω, στο ’13 με την παράσταση που μεσολάβησε και που γέννησε το υπόλοιπο υλικό.

Άρα δε μιλάμε για ένα δίσκο που το περιεχόμενο του θίγει τα κακώς κείμενα.

Δεν είναι ένας πολιτικός δίσκος, αν εννοείτε αυτό. Δεν έχει πολιτικά μηνύματα κι ούτε είχα σκοπό να κάνω αυτό, πέραν της συνομιλίας μου – που σας είπα – με την παράδοση. Στο μέλλον μπορεί να κάνω κι έναν τέτοιο, πιο πολιτικό δίσκο, δεν ξέρω…

Μάλλον τότε σωστά διέβλεψα ότι επισπεύσατε τις διαδικασίες έκδοσης του.

Κάπως έτσι, αλλά και όχι ακριβώς: Κάποια τραγούδια γράφτηκαν δυο χρόνια πριν, κάποια πέρσι…Σύνολο: Δέκα τραγούδια, τα οποία φτιάχνονταν όποτε μπορούσα, διότι μην ξεχνάμε πάλι και το σημαντικότατο οικονομικό κομμάτι. Εγώ μάζευα τα χρήματα μου, διότι αρνούμουν να σηκώσω απ’ τον προϋπολογισμό της οικογένειας, ο οποίος δεν είναι και τεράστιος. Μπορούσα, π.χ., να βγάζω εκατό ευρώ από μία παράσταση και να τα’βαζα στην άκρη γι’ αυτό το δίσκο; Ε, τό’κανα! 

Αυτοχρηματοδοτούμενη δηλαδή. Μάλιστα.

Αυτό έχω κάνει και στους τρεις δίσκους μου. Και μάλλον αυτός θα’ναι και ο τελευταίος δίσκος μου, γιατί δε νομίζω ότι θα ξανακάνω μια δουλειά με δέκα ή με εννιά ή με οχτώ τραγούδια. Αφού βλέπετε και τι γίνεται με τα ραδιόφωνα. Ένα τραγούδι σου ζητάνε! Βγάζεις έναν ολόκληρο δίσκο concept και για μένα εδώ είναι το πολιτικό, που αναφέρατε πριν. Ένας δίσκος που δεν αποσκοπεί σε τίποτα το εμπορικό, παρόλο που διαθέτει μερικά άκρως ραδιοφωνικά τραγούδια. Και μόνο που πας να κάνεις αυτό που θες και πιστεύεις, χωρίς να νοιάζεσαι αν θα τα παίξουν ή όχι, από μόνο του αυτό είναι και μια πολιτική πράξη. 

Αντικειμενικά είστε μια πολύ καλή τραγουδίστρια. Θέλω να σας ρωτήσω ευθέως: Πιστεύετε ότι σας πολεμάνε;

Κοιτάξτε, δεν βλέπω εχθρούς από δω κι από κει, η δική μου περίπτωση όμως είναι λίγο ιδιάζουσα. Ξεκίνησα ένα παιδί από το χωριό που πήγε και γράφτηκε στα ωδεία του και στα σεμινάρια του Κραουνάκη, μετά μπήκα στη Σπείρα – Σπείρα, αργότερα έκανα κάποιες σημαντικές συνεργασίες, όπως και την παράσταση «Γυναίκα – τριαντάφυλλο» με τον Κραουνάκη. Γύρω στα 28 – 29 μου ήρθε και η δραματική σχολή. Κάποια στιγμή ένας φίλος δημοσιογράφος μού είπε κάτι πολύ σωστό: «Μέχρι που έκανες το ”Γυναίκα τριαντάφυλλο”, όλοι μιλούσαν εκείνη τη χρονιά για σένα, αυτό το κορίτσι μ’ αυτήν την τόσο σπουδαία φωνή, που κάνει και ράνει». Απ’ όταν όμως μαθεύτηκε η σχέση μου με τον Σταύρο, έγινα ξαφνικά η «γκόμενα του Ξαρχάκου», αργότερα η «γυναίκα του Ξαρχάκου» κι αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκό για μένα. Τώρα, σε ότι αφορά τα ραδιόφωνα, δεν πιστεύω ότι με πολεμάνε. Απλώς εγώ, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι, δεν είχα από πίσω μου μια εταιρεία να παίρνει τηλέφωνο και να λέει «Παίξτε αυτό της Σαΐα», στηρίζοντας δηλαδή το προϊόν της. Μην ξεχνάμε ότι τα ραδιόφωνα είναι πια υποκινούμενα από τις εταιρείες.

Και οι εταιρείες από την τηλεόραση ενίοτε!

Πολύ πιθανό. Επίσης, ποτέ εγώ δεν έπαιξα με τους όρους κανενός, έκανα αυτό που ήθελα πάντα. Υπήρξαν δημοσιογράφοι που όταν έκανα το «Γυναίκα τριαντάφυλλο», έβγαιναν κι έλεγαν υπέροχα πράγματα. Μετά ξαφνικά έγινα κάτι άλλο, γιατί αυτό ήθελαν να δουν. Τελικά εγώ πέρασα ένα μεγάλο διάστημα που προσπαθούσα να πείσω ότι δεν είμαι ελέφαντας και αμυνόμουν…Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι δεν θα πείσω κανέναν κι όποιος είναι να καταλάβει για μένα, θα καταλάβει. Το υπόλοιπο έχει πάψει να με αφορά. 

Να που, τελικά, σας γίνεται πόλεμος.

Ειδικά σε σχέση με τον Σταύρο. Διότι, τι να κάνουμε, τώρα τραγουδάω καλύτερα απ’ όταν ήμουν στη Σπείρα – Σπείρα. Δεν γίνεται τότε νά’παιρνα διθυράμβους και ξαφνικά σήμερα να είμαι χειρότερη! Όχι, τραγουδάω καλύτερα τώρα και το ξέρω! Το ακούω και μου το λένε!

Να σας πω κι ένα άλλο που σας τιμάει πραγματικά; Ενώ είστε η κυρία Ξαρχάκου, δεν έχετε τραγουδήσει ούτε μισό τραγούδι σε πρώτη εκτέλεση ενός τόσο μεγάλου συνθέτη.

Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να τραγουδήσω κι εγώ του Σταύρου (γέλια). 

Έχετε και τον Νεοκλή Νεοφυτίδη, που ήταν μόνιμος μουσικός του Ξαρχάκου.

Όχι, δεν τα ξέρετε καλά! Ο Νεοκλής ήταν δικός μου συνεργάτης αρχικά. Ήτανε το αγόρι που μου σύστησαν η Σοφία Παπάζογλου και ο Δώρος Δημοσθένους όταν έψαχνα έναν πιανίστα για το «Γυναίκα τριαντάφυλλο». Βρήκα τον Νεοκλή το 2009, τότε, μαζί με τη βιολοντσελίστα Μαριλίζα Παπαδούρη. Ο Σταύροςς, λοιπόν, μου πήρε τον Νεοκλή αργότερα. Τον αγαπάμε πολύ τον Νεοκλή και για μένα είναι αδερφός, όχι ένας απλός συνεργάτης. 

Έχει σημασία πάντως αυτό που σας είπα πριν: Κόντρα στον πόλεμο περί Ξαρχάκου, απαντάτε με τη συνεργασία μας μ’ έναν άλλο συνθέτη και στενό συνεργάτη σας.

Έκανα πάντα αυτό που μου έλεγε η καρδιά μου. Αν καθίσει κάποιος και βάλει τα πράγματα κάτω λογικά, θα δει ότι η σχέση μου με τον Σταύρο μάλλον κακό μου έκανε επαγγελματικά. Κι εκεί την καρδιά μου άκουσα: Δεν θα έπαιρνα τον άνδρα, με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη και γούσταρα, για να μην πουν το οτιδήποτε οι άλλοι ή να μην έκανα κακό στην καριέρα μου; Τα ήξερα όλα αυτά, τα ήξερα! Συζητούσα με μια φίλη μου τα πρώτα χρόνια της σχέσης μου με τον Σταύρο και μου έλεγε «Εκεί που’χες ένα σωρό πράγματα να προχωρήσεις μόνη σου, τώρα θα επισκιαστείς απ’ αυτό τ’ όνομα». «Δεν πειράζει» της απάντησα, «αφού αυτόν έτυχε ν’ αγαπήσω, τι να κάνουμε τώρα;»

Θεωρώ όμως ότι και ο Σταύρος Ξαρχάκος σας προστατεύει! Κάνει τις συναυλίες του με την Πρωτοψάλτη και μ’ όποιον άλλο μεγαλοτραγουδιστή θελήσει, συμμετέχετε κι εσείς ή δεν συμμετέχετε, δεν βγήκε ποτέ όμως να κάνει βερμπαλιστικές δηλώσεις του τύπου: «Η Ηρώ Σαΐα είναι η μεγαλύτερη ερμηνεύτρια των τελευταίων 30 ετών στην Ελλάδα». Σας το λέω, διότι απ’ άλλον τ’ ακούσαμε για τη συμβία του.

Δεν θα το έκανε ποτέ, αφού ποτέ δεν υπήρξε κανενός το φερέφωνο. Βλέπω καμιά φορά που γράφουν «Η Μούσα του Ξαρχάκου» και το θεωρώ μεγάλη κουταμάρα. Τι δηλαδή, εγώ θα τον εμπνεύσω για να γράψει; Ο άνθρωπος υπάρχει κάτι δεκαετίες πριν από μένα, δεν θα περίμενε εμένα για να εμπνευστεί. Ούτε κι εγώ καλλιέργησα κάτι τέτοιο! Υπάρχουν πολλοί, ξέρετε, που πιστεύουν ότι εγώ κρύβομαι πίσω απ’ το να γίνει ή να μη γίνει μία συνεργασία του Σταύρου. 

Καταλαβαίνω…

Μόλις χθες είχα ένα περιστατικό με αγαπημένο συνάδελφο κιόλας! Δεν πα’ να λες ότι δεν είσαι ελέφαντας, δεν πα’ να κρεμαστείς, άμα το πιστέψει ο άλλος, τελείωσε! Για να καταλάβετε, εγώ φταίω για όλα τα κακά του Ξαρχάκου, ενώ για όλα τα καλά ευθύνεται εκείνος. Εγώ είναι σαν να μην υπάρχω όλα αυτά τα χρόνια! Έχω όμως μία απάντηση κι αυτή είναι – να το πω σεμνά – ότι έχω συμβάλλει κι εγώ σε μία ανανέωση του, μία επανεκκίνηση του, όπως θέλετε πείτε το. Κάτι έχω κάνει κι εγώ, όμως, σ’ αυτή την ιστορία, πηγαίνοντας πίσω και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Είναι κάτι που το’χετε συζητήσει οι δυο σας;

Όχι, μου το’χουν πει οι άλλοι, δεν τό’χουμε συζητήσει. Ποτέ, ποτέ, αν θέλετε πιστέψτε το! Μόνο σε μία ραδιοφωνική του συνέντευξη, που υπάρχει και στο YouTube, ο Σταύρος είχε πει κάτι πάρα πολύ ωραίο για μένα, ότι του άλλαξα τη ζωή σαν τον καθαρό αέρα που μπαίνει απ’ το παράθυρο. Με λίγα λόγια και πολύ ουσιαστικά, όπως πάντα εκφράζεται ο Σταύρος.

Το εξαντλήσαμε το θέμα αυτό και σας ευχαριστώ για την εξομολογητική διάθεση. Ας ξαναπάμε στο δίσκο που ετοιμάζετε και ας πούμε ότι θα βγει από την Panik Oxygen, μία κραταιά δισκογραφική. Πως έγινε στην Panik αυτή η μεταγραφή;

Δεν ήμουν και σε καμιά άλλη εταιρεία για να γίνει μεταγραφή (γέλια). Εγώ γνώριζα από παλιά τον Γιώργο Αρσενάκο, τον διευθυντή της Panik. Κάποια στιγμή του τηλεφώνησα, έχοντας περάσει ελάχιστες φορές από δισκογραφικές εταιρείες – νομίζω άλλη μία για την ακρίβεια.

Εκείνος ο ωραίος δίσκος που’χατε κάνει, το «Λευκό χαρτί», από που είχε κυκλοφορήσει;

Το «Λευκό χαρτί» είχε κυκλοφορήσει από την Phonograph του Αλέξανδρου Μπελλέ, καλό παιδί και καλός τραγουδιστής αυτός. Εκεί είχαμε βγάλει πέντε άνθρωποι – πέντε δίσκους: Μαρίζα Ρίζου, Μαρία Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, εγώ και ο ίδιος ο Μπελλές. Η εταιρεία έκανε μια δυναμική είσοδο στο χώρο και μετά χάθηκε, αφού προφανώς ο Αλέξανδρος δεν ήθελε ν’ ασχοληθεί άλλο. Δεν έχω υπάρξει, επομένως, παιδί καμίας εταιρείας! Κάποια στιγμή πήρα το θάρρος και τηλεφώνησα του Αρσενάκου. Νά’ναι καλά, μου ζήτησε να του πάω το υλικό να τ’ ακούσουμε. Κάθισαν όλοι στο τραπέζι, τ’ ακούσαμε, αλλά τους είχα κάνει τον εξής πρόλογο: «Σας παρακαλώ, μη μου πείτε ψέματα ή ”να το σκεφτούμε” κλπ. Ξέρω την αξία του δίσκου κι αν δεν σας αρέσει, θα βρω εγώ τι θα τον κάνω. Μόνο μη με κάνετε να χάσω χρόνο αν τον βρείτε πολύ έντεχνο ή πολύ ”ψαγμένο”». Όπως τ’ άκουγε ο Γιώργος, βρήκε επί τόπου δυο – τρία κομμάτια κατάλληλα για το ραδιόφωνο, άρα είδε ένα υλικό που συστήνει concept.

Με δυο λόγια, έσκυψε με αγάπη πάνω στα τραγούδια σας.

Αμέσως κι ενώ εγώ είχα δώσει το ελεύθερο να μου πουν ότι το υλικό μου δεν έκανε ή δεν ήταν πολύ εμπορικό για μια τέτοια εταιρεία. Το τι αρέσει σε μένα, δε σημαίνει ότι θ’ αρέσει και σε μία εταιρεία. Έτσι, ο Αρσενάκος μαζί με τ’ άλλο υπέροχο πλάσμα, τη Μυρτώ Ζομπανάκη, έσκυψαν με πραγματική αγάπη πάνω στο υλικό. Ο δίσκος, υπόψιν, είναι έτοιμος από τα τέλη Φλεβάρη. Λίγο πριν – λίγο μετά τον κορονοϊό, πήγα και δειγμάτισα. Ήταν να βγει Μάρτη, μετά πήγαμε Μάη και τώρα πάμε για Νοέμβριο. 

Εξηγήστε μου λίγο τι εννοούσατε με τον όρο «πολύ έντεχνος ή ”ψαγμένος” δίσκος».

Δεν είναι τίποτα τελικά απ’ όλα αυτά. Είναι ένας concept δίσκος και, μάλιστα, είχα κάνει και βιντεάκια πάλι στο ίδιο concept του δίσκου. Είδα τώρα που κάνανε και τα παιδιά βιντεάκια, η Νατάσσα με τον Θέμη και τον Γεράσιμο για το δίσκο τους, και χάρηκα πάρα πολύ. Είπα ότι να πού’χω κι εγώ μια καλή ιδέα που και που, αφού εδώ κι έξι μήνες είχα φτιάξει βιντεάκια για τα κομμάτια μου, φυσικά όχι υπερπαραγωγή σαν των παιδιών. 

Σας άρεσε ο καινούργιος δίσκος της Μποφίλιου;

Ναι, μου άρεσε πάρα πολύ! Είναι κι αυτός concept, καλαίσθητος, με ωραίο ήχο και η Νατάσσα τραγουδάει υπέροχα! 

Έχω την ίδια γνώμη. Υπάρχει στο δικό σας νέο δίσκο κάποια έκπληξη;

Θα σας πω: Τη μέρα που γυρίζαμε εδώ ένα βίντεο κλιπ, έβαλα με μεγάλη δειλία και συστολή στη Μυρτώ Ζομπανάκη μαζί με τα παιδιά του συνεργείου και άκουσαν ένα δικό μου τραγούδι, που είχα γράψει πριν από επτά χρόνια. Δικοί μου στίχοι και μουσική. Λοιπόν, τους άρεσε τόσο, που θα κυκλοφορήσει μόνο του, ανεξαρτήτως του δίσκου, κατά τα Χριστούγεννα. Είναι το πρώτο δικό μου και μπορεί και το τελευταίο τραγούδι μου. Ποιος ξέρει…

Ενδιαφέρον! Ο Ξαρχάκος το’χει ακούσει;

Όχι.

Αλήθεια τώρα;

Ντρέπομαι να βάλω του Σταύρου ν’ ακούσει δικά μου πράγματα. Πιο πολύ θάρρος έχω με τον Νεοκλή παρά με τον Σταύρο…Εντάξει, ο Σταύρος προχθές βρήκε κάτι στίχους μου, είπε ότι είναι ωραίοι, θα δούμε…Τους έχει πάνω στο πιάνο. 

Πόσο μου άρεσε εκείνο το μίνι άλμπουμ του Ξαρχάκου από τη Μικρή Άρκτο που τραγουδάει ο ίδιος και παίζει πιάνο!

Γι’ αυτό μπορώ να επαίρομαι ότι έγινε με δική μου προτροπή.

Σάμπως τον άκουσε και κανένας, εδώ που τα λέμε όμως;

Όχι, κανένας, έχετε δίκιο!

Εμείς που το’χουμε πάντως το CD το θεωρούμε συλλεκτικό.

Μα είναι! 

Πιστεύετε ότι το έντεχνο πια έχει κορεστεί στην Ελλάδα; Για να μην πω, έχει κουραστεί…

Πόσα και πόσα τραγούδια έντεχνα έχουμε ακούσει που λένε, λένε κι όλο λένε χωρίς τελικά να λένε τίποτα; Πρέπει να φύγει η σοβαροφάνεια και να έλθει η σοβαρότητα στα κεφάλια μας. 

Γιατί, ας πούμε, να θεωρούνται υποδεέστερες μία Πίτσα Παπαδοπούλου ή μία Στανίση; Βάσει του ρεπερτορίου τους;

Είναι μεγάλες τραγουδίστριες αυτές! Ακούστε το «Καίγομαι – καίγομαι» απ’ την Πίτσα Παπαδοπούλου ή το αριστουργηματικό «Συγύριζα» του Κραουνάκη με τη Στανίση! Μη μπερδεύουμε τις λαϊκές τραγουδίστριες, γιατί λαϊκή μπορεί να θεωρείται σήμερα μία σκυλοπόπ τραγουδίστρια της πίστας. Άλλο αυτό! Για μένα το λαϊκό είναι ο Στράτος Διονυσίου, ο Πάνος Γαβαλάς, ο Καζαντζίδης και κάποιοι λαϊκοί που μπορεί να’χουν πει άλλα τραγούδια, σαν τον Θέμη Αδαμαντίδη και πολλούς άλλους. Τα όρια είναι αρκετά συγκεχυμένα στο λαϊκό τραγούδι. Το θέμα είναι να’χεις κάτι να πεις, είτε τραγουδάς έντεχνο, είτε λαϊκό, είτε εμπορικό. Μην ακυρώνουμε το εμπορικό τραγούδι. Για να’χει τέτοια απήχηση, όλο και κάτι καλό θα βρεις μέσα σ’ αυτό. 

Οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά σε σχέση πάντα με το έντεχνο.

Μεσολάβησαν τρελά πράγματα μέσα σε μία δεκαετία: Η κατάρρευση της δισκογραφίας, η κρίση, τα περιοδικά που δεν τα αγόραζε κανείς πια! Θυμάμαι ότι ήμουν μαθήτρια λυκείου και έπαιρνα το «Δίφωνο». Ήταν το μόνο μέσο, απ’ το οποίο θα ενημερωνόμουν, αφού δεν υπήρχε internet. Η πολλή πληροφορία δεν είναι πάντα καλή, ξέρετε! Τώρα τα’χουμε όλα, μα όποιος δεν ξέρει, θα επιλέξει το σκουπίδι. Τι ακούν νομίζετε τα παιδιά στην επαρχία; Έχετε την εντύπωση ότι εμείς υπάρχουμε για πολύ κόσμο; Τι ποσοστό πιάνει το έντεχνο στους ακροατές; 5 ή 10% λέτε;

Σήμερα ένα 5% θα έλεγα.

Μάλιστα! Απ’ αυτό το 5%, λοιπόν, εμείς προσπαθούμε να πάρουμε ένα κομμάτι της πίτας. Ο καθένας απ’ το πόστο του! 

Υπάρχουν όμως τα επαρχιακά ραδιόφωνα που στηρίζουν το έντεχνο πολύ περισσότερο απ’ ότι τα αθηναϊκά.

Άλλο αυτό, δεν μιλάω για τα ραδιόφωνα. Έχετε δίκιο, ωστόσο, κυρίως τα επαρχιακά ραδιόφωνα μας παίζουν! Ο Λιόλης στα Γιάννενα, ο Ντούσκας στη Θεσσαλονίκη και άλλα παιδιά, που μπορεί να μην τα ξέρω, μας στηρίζουν σε κάθε μας βήμα. Εγώ αναφερόμουν στο παιδί που βρίσκεται στο τάδε χωριό και που δεν έχει έναν άνθρωπο να του πει ν’ ακούσει έναν καλό συνθέτη, έναν καλό τραγουδιστή, ένα ποιοτικό τραγούδι. Τι περιμένουμε ν’ ανακαλύψει ένα νέο παιδί που’ναι όλη τη μέρα στο ipad και στην τηλεόραση; Το πολύ – πολύ ν’ ανακαλύψει την «Πριγκιπέσσα» του Μάλαμα, που την έχουν πει όλοι, μέχρι και ο Βασίλης Καρράς.  

Τελικά αυτή η τηλεόραση πάντα άκουγε και θα συνεχίσει ν’ ακούει τα σχολιανά της, μου φαίνεται…

Το 90% των σκουπιδιών που προβάλλονται απ’ την τηλεόραση θα έπρεπε να μην υπήρχε αν, βέβαια, υπήρχε και ένα σοβαρό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο. Δεν είναι δυνατόν τα παιδιά να μεγαλώνουν με κουτσομπολίστικα, με κάτι τύπισσες που ψάχνουν να βρουν γκόμενο ή με κάτι τύπους που περνάνε από χίλιες δυο δοκιμασίες για να επιζήσουν και να γίνουν σταρ του ενός μήνα! Τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά; Κι αυτά δεν προέρχονται απ’ τους ανθρώπους που πάνε εκεί, αλλά απ’ το ανύπαρκτο Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Μ’ αυτά μεγαλώνουν όλοι αυτοί τα παιδιά τους; Να είστε σίγουροι πως όχι, δεν τα μεγαλώνουν μ’ αυτά, το παιδάκι όμως στην επαρχία που ο μπαμπάς του πάει κάθε πρωί στη λαϊκή, το καταδικάζουν μια χαρά με το χαζοκούτι! Εγώ όταν ήμουν πιτσιρίκι άνοιγα την τηλεόραση κι έβλεπα άλλα πράγματα, άλλες εκπομπές. Ο πόλεμος είναι συνολικός πια στο να μη σκέφτεσαι. 

Είπατε πριν ότι η «πολλή πληροφορία δεν κάνει πάντα καλό». Δεν φοβάστε μην σας χαρακτηρίσουν τεχνοφοβική;

Εννοούσα ότι μες την πολλή πληροφορία δε θα βρεις απαραιτήτως το καλό. Ε, ας με πουν τεχνοφοβική! Έτσι κι αλλιώς, μ’ έχουν χαρακτηρίσει με τόσα πολλά πράγματα, που δεν μ’ ενδιαφέρει κανένας χαρακτηρισμός κανενός! Για τη μουσική, πάντως, δεν θα έλεγα τα ίδια. Το έντεχνο έχει εξελιχθεί, έχει έρθει ένας αέρας φρεσκάδας γι’ αυτό κι ακούμε δίσκους ενδιαφέροντες. Πέρασε πια η εποχή που νιώθαμε άσχημα να πάμε σ’ ένα live κι αν μας την «έδινε», να χορεύαμε! Ήταν αμαρτία μια τραγουδίστρια του έντεχνου να φόραγε κάτι που μπορούσε να την κολάκευε επί σκηνής. Αυτό ξεπεράστηκε πια, ευτυχώς. 

Καλά, για το θέμα της εμφάνισης αλησμόνητος ήταν εκείνος ο καυγάς της Πέγκυς Ζήνα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Με λίγα λόγια, η πρώτη απάντησε στις κατηγορίες περί εμφάνισης της δεύτερης ότι οι έντεχνοι θέλουν να’ναι και ποιοτικοί και εμπορικοί, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται.

Μα γιατί να μην είναι και εμπορικό το έντεχνο; Γιατί πρέπει να’ναι ένα τραγούδι που το ακούμε πολύ στενοχωρημένοι πάντα; Έχουμε στο μυαλό μας το έντεχνο να περιγράφει τον πόνο μας πολύ περίπλοκα δήθεν. Τα πράγματα ειν’ απλά! Τα πιο μεγάλα τραγούδια είναι απλά: «Ειμ’ αητός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη και χαρά» – αυτό μπορεί ν’ ακουστεί απ’ το σκυλάδικο μέχρι το Ηρώδειο! «Αν κάποτε στα βρόγχια του πιαστείς, κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει, μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός, ξεκίνα πάλι». Αυτό πάλι μπορεί ν’ ακουστεί απ’ την ταβέρνα και το συνοικιακό μαγαζί μέχρι το Ηρώδειο επίσης. Πρέπει να’χει μια οικουμενικότητα το τραγούδι, εκεί καταλήγουμε.

Αν σας ρωτούσα να μου πείτε ποια θεωρείτε ότι είναι η ιδιαιτερότητα σας ως ερμηνεύτρια;

Ειλικρινά, δεν μπορώ να με κρίνω, όπως δε μπορώ να με ακούω. Ίσως το ότι μέσα από τη φωνή μου βγαίνει όλο το βίωμα των παιδικών μου χρόνων με τη βυζαντινή μουσική, μια κι είμαι κόρη παπά. Δεν μπορώ να ξέρω τι αντίκτυπο έχει η δική μου φωνή στη δική σου ψυχή. Μπορεί να περάσει εντελώς αδιάφορα, μπορεί να κάνει έναν άλλο να κλάψει. Δεν μπορώ να μου βρω το ιδιαίτερο στοιχείο που ζητάτε.

Ας μιλήσουμε τότε, λίγο πριν κλείσουμε, για τα βιώματα των παιδικών σας χρόνων. Γεννηθήκατε στη Λάρισα.

Γεννήθηκα στη Λάρισα, αλλά δεν μεγάλωσα εκεί. Μεγάλωσα στις αρχαίες Κλεωνές Κορινθίας. Είμαστε τρία παιδιά, εγώ το μικρότερο και με απόσταση απ’ τα αδέρφια μου, που γεννήθηκαν κοντά το ένα μετά το άλλο. Ο μπαμπάς ήταν διάκος και μετά παπάς σ’ ένα χωριό της Λάρισας. Γεννήθηκα εκεί και μείναμε μέχρι να πάω εννέα μηνών. Κατέβηκαν λοιπόν οι γονείς μου στην Κορινθία, τον γενέθλιο τόπο του. Η μάνα μου είναι Πόντια, γι’ αυτό και μιλάω ποντιακά κι εγώ. Η καταγωγή μου είναι λίγο «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα». Η γιαγιά μου, ας πούμε, μίλαγε και τούρκικα. Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για τη μικρασιατική καταστροφή, για τα φλουριά που έθαψαν στο πηγάδι και όλα αυτά. 

Κι ήσασταν η μόνη απ’ την οικογένεια που ασχοληθήκατε με τα καλλιτεχνικά.

Δεν το είχα σκοπό. Ερωτευμένη βασικά μ’ έναν Γιάννη ήμουν τότε, ο οποίος μου έμαθε το καλό τραγούδι. Είχα σίγουρα την πετριά μέχρι που μ’ άκουσε μια φίλη, η Βίκυ – καλή της ώρα, που το’πε στον φίλο της τον Γιώργο. Αυτός πάλι το’πε στον συχωρεμένο Σωτήρη Κωσταρίδη, που δούλευε στον ΑΙΓΑΙΟ FM, ο οποίος με τη σειρά του με γνώρισε στην Αθηνά Γιαννόγκονα. Οι δύο αυτοί με οδήγησαν στη Μαίρη Δαλάκου, την πρώτη μου δασκάλα φωνητικής που τη λατρεύω μέχρι σήμερα! Φοβερή δασκάλα και πολύ καλός άνθρωπος η Μαιρούλα. Έτσι ξεκίνησα απ’ το Εθνικό Ωδείο με τη Δαλάκου και, μάλιστα, όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω κάτι άσχετο – οδοντιατρική παρακαλώ – την πρώτη κιόλας μέρα έκλεισα μόνη μου τη συμμετοχή μου στα σεμινάρια του Κραουνάκη. Σημειωτέον, για να μαζέψω λεφτά και να έρθω Αθήνα, δούλευα στη συσκευασία σταφυλιών. Θυμάμαι ότι πήγα στην αδερφή μου και της είπα: «Δεν θα μου φτάσουν τα λεφτά να κατέβω στην Αθήνα και να πληρώνω τα σεμινάρια του Κραουνάκη». Η αδερφή μου το μετέφερε στη μάνα μας, γιατί ο πατέρας μου ήταν ήδη αντίθετος με το ωδείο, φοβούμενος ότι θα γίνω «ντιζέζ». 

Λογικό, ως παπάς ο πατέρας σας.

Ναι, δεν είχε πάει καν σε μαγαζιά, να φανταστείτε. Άλλο αν τώρα χαίρεται και καμαρώνει. Απ’ όταν ήρθε στα σεμινάρια και συνειδητοποίησε ότι δεν θα γίνω «ντιζέζ», ηρέμησε κι άρχισε να καμαρώνει. Η μάνα μου, λοιπόν, μου δήλωσε κάποια στιγμή ότι θα πάω στα σεμινάρια και ότι θα τα πλήρωνε εκείνη. Έτσι και έγινε.

Πως ήταν η εμπειρία δίπλα στον δάσκαλο Κραουνάκη;

Πήρα πολύ σπουδαία πράγματα, ήταν τα πρώτα μου βήματα. Πληθωρικός, χειμαρρώδης ο Σταμάτης, ήταν ωραίος! Έμαθα πολλά που δεν ήξερα, εφόσον βασικά τίποτα δεν ήξερα. Έβγαινα στη σκηνή και με έλεγε «παπί». Άκουγα ονόματα απ’ τα πιο παλιά παιδιά κι αυτό μου έκανε καλό. «Έχει τσαγανό αυτή» έλεγε ο Κραουνάκης. Μια μέρα με είδε μ’ ένα τσαντάκι με καλλυντικά και είπε «Αυτή θα πάει μπροστά» (γέλια). Είχε καταλάβει πόσο σοβαρά είχα πάρει το ότι πήγαινα να κάνω παράσταση. Χρονιά με τη χρονιά, προσπαθούσα να εξελίσσομαι. Το θέμα δεν είναι που φτάνεις κι εγώ για κάποιους μπορεί να’μαι ψηλά, για κάποιους πουθενά και γι’ άλλους κάπου ενδιάμεσα. Το θέμα είναι από που ξεκινάς ώστε να φτάσεις κάπου. Δεν ξεκινάμε όλοι με τα ίδια φόντα ή το ίδιο περιβάλλον. Κακά τα ψέματα, τα παιδιά τα δικά μου δεν παίρνουν τα ίδια μ’ ένα παιδί μεταναστών στο hot spot. Μπορούν να συγκριθούν αυτά τα παιδιά; Όχι. Εγώ αν έκανα κάτι, το έκανα γιατί μ’ άρεσε να μαθαίνω. Δούλεψα και δουλεύω, με βάζω κάτω και με πατάω ακόμη και σήμερα. Δεν μπορώ να’μαι επιεικής με τον εαυτό μου.

Είστε και μητέρα δύο διδύμων παιδιών απ’ την ένωση σας με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Μιλήσατε πριν γι’ αυτά και έλαμψαν τα μάτια σας.

Είναι οι δύο ήλιοι που πάντα, στα μεγαλύτερα σκοτάδια μου, με φωτίζουν και μου δίνουν δύναμη. Τον Νοέμβριο θα γίνουν τεσσάρων ετών κι αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. Είναι η προτεραιότητα μου. Όταν δεν είμαι πολύ καλά, σαν κι αυτή τη στιγμή που με πετυχαίνετε και που «πετάω» πολλά πράγματα από μέσα μου, τα παιδιά αυτά μοιάζουν να με οδηγούν στις σωστές αποφάσεις με την ύπαρξη τους και μόνο. 

Κανένας γονιός δε βάζει τίποτα άλλο πάνω απ’ τα παιδιά του.

Τίποτα και κανέναν! Βγάζω νύχια και δαγκώνω για τα παιδιά μου! Απ’ την άλλη, καλά κάνουν μερικοί και αδιαφορούν για την τεκνοποίηση. Τα παιδιά, είναι αλήθεια, δεν κάνουν για όλους. Ολοκλήρωση είναι να το θέλεις πραγματικά και να’σαι έτοιμος. Δεν είναι ολοκλήρωση απλά να έρχεται ένα παιδί σου στον κόσμο. Η μητρότητα έχει πάρα πολλές ευθύνες, κυρίως για το τι ανθρώπους θα φτιάξεις. Ποτέ, όμως, δεν σου λείπει αυτό που δεν ξέρεις και κατανοώ τις κοπέλες που δεν επιθυμούν να κάνουν παιδιά. Ούτε εγώ ήθελα να κάνω παιδιά για πάρα πολλά χρόνια, μα όταν έκανα, το κατάλαβα τι είναι. Δικαίωμα του καθενός να’χει όλο το χρόνο για τον εαυτό του και, στην τελική, ολοκλήρωση ανθρώπου δεν υπάρχει. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ολοκληρωμένος στη ζωή αυτή.

Ηρώ Σαΐα, σας ευχαριστώ γι’ αυτή τη συζήτηση κι εύχομαι να έχουμε σύντομα το άλμπουμ «Παραδώσου» στα χέρια μας.

Εγώ σας ευχαριστώ, πραγματικά. Για την ώρα, το βίντεο του «Παραδώσου», του ομότιτλου τραγουδιού του δίσκου, θα βγει στον αέρα μες την ερχόμενη εβδομάδα. 

* Το άλμπουμ «Παραδώσου» της Ηρώς Σαΐα θα κυκλοφορήσει από την Panik Oxygen. 

Διπλός ισχυρός σεισμός ταρακούνησε τη μισή Ελλάδα: Τι είναι γνωστό μέχρι τώρα – Οι πρώτες εκτιμήσεις

σεισμός

Διπλός ισχυρός σεισμός ταρακούνησε τη μισή Ελλάδα: Τι είναι γνωστό μέχρι τώρα – Οι πρώτες εκτιμήσεις

Δύο ισχυροί σεισμοί σημειώθηκαν στην Ηλεία - Οι πρώτες εκτιμήσεις από τους σεισμολόγους

Απάντηση Φαραντούρη σε Μητσοτάκη: «Έτσι λειτουργεί η δικαιοσύνη στα δημοκρατικά ευρωπαϊκά κράτη»

ΝΙΚΟΛΑΣ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗΣ

Απάντηση Φαραντούρη σε Μητσοτάκη: «Έτσι λειτουργεί η δικαιοσύνη στα δημοκρατικά ευρωπαϊκά κράτη»

Η απάντηση του συμβούλου Ευρωπαϊκής Πολιτικής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στον πρωθυπουργό

Αποκάλυψη Daily Mail: Παρ’ ολίγον αεροπορική τραγωδία σε πτήση της British Airways από την Αθήνα

ap briths

Αποκάλυψη Daily Mail: Παρ’ ολίγον αεροπορική τραγωδία σε πτήση της British Airways από την Αθήνα

Το αεροσκάφος βρέθηκε σε απόσταση μόλις 1,5 μέτρου από... αδέσποτο drone που πετούσε σε υπερβολικά…