Ελένη Καστάνη: «Άμα έχεις βιώσει τον πόνο σε μικρή ηλικία, μπορείς και τον αναπαράγεις ανά πάσα στιγμή»

Συνήθως δεν με ενδιαφέρει να συνεντευξιαστώ με πρόσωπα, όσο δημοφιλή κι αν είναι, που τα βλέπουμε συχνά στα μεσημεριανάδικα και στις γνωστές gossip εκπομπές. Σημεία των καιρών, θα μου πεις, αλλά και μία πάγια τακτική των παρατρεχάμενων των καλλιτεχνών, να τους ωθούν δηλαδή προς το αδηφάγο κοινό για να «πουλήσουν» το εκάστοτε προϊόν τους απ’ τον κόσμο του θεάματος. Στην περίπτωση της Ελένης Καστάνη, δεν συνέβη αυτό. Εγώ τηλεφώνησα του Μάκη Δελαπόρτα, ο οποίος τη σκηνοθετεί αυτόν τον καιρό στην «Κυρία Επιθεώρηση» στο θέατρο Βέμπο και του ζήτησα να μου κλείσει ένα ραντεβού μαζί της. Εκείνη, λίγες μέρες μετά ήρθε να με συναντήσει, στο στυλάτο «Mingus Cava Bar» του Ανάστου Καλλίρη στο Κολωνάκι, σαν έτοιμη από καιρό, για μία συνέντευξη διαφορετική, πιο ενδοσκοπική και πιο ψυχολογική συγκριτικά με όλες τις προηγούμενες της.

Η Ελένη Καστάνη δεν έχει περάσει λίγα στη ζωή της και γι’ αυτό, σύμφωνα με την ίδια, θα ευχόταν οι απώλειες που τη στιγμάτισαν, να την είχαν βρει με τρόπο ομαλό και φυσιολογικό, όπως συμβαίνει πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες των περισσότερων οικογενειών. Η Ελένη Καστάνη αποκάλυψε το τραγικό πρόσωπο πίσω απ’ τη μάσκα του κωμικού, δικαιώνοντας εν τέλει την άποψη που θέλει τους μεγαλύτερους κωμικούς να είναι ουσιαστικά οι πιο δραματικές προσωπικότητες. Ευτυχώς, βέβαια, που δεν είναι μόνο αυτό: Η Καστάνη είναι αφοσιωμένη μητέρα ενός 22χρονου αγοριού και φαίνεται να έχει βρει προ πολλού την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.

Η σημερινή μέρα που συναντιόμαστε είναι βροχερή. Μπορεί ο καιρός να επηρεάσει την ψυχολογία σας;

Τώρα που μεγαλώνω και το σκέφτομαι, τελικά είμαι του καλοκαιριού. Αγαπώ πολύ τη θάλασσα, να περπατάω και να την κολυμπάω. Μάλλον δεν μ’ αρέσει ο χειμώνας και να βρέχομαι χωρίς να το θέλω.

Σας μελαγχολεί;

Μα αυτό το συζητούσα με τον γιο μου στο σπίτι. Τι κατάθλιψη είναι αυτή που μας άλλαξαν την ώρα; Είχα πειστεί πως θα άφηναν τη θερινή!

Δεν θα ήταν μια μεγάλη αλλαγή συγκριτικά με τη συνήθεια χρόνων;

Θα το προτιμούσα, αν και η δουλειά μου και όλο το επίκεντρο μου είναι το βράδυ. Τώρα που μεγαλώνω, αρχίζω και κοιμάμαι νωρίτερα. Ως νεότερη, ήμουν πάρα πολύ της νύχτας!

Σας θυμάμαι τώρα κάπου, που σας είχα δει, πολλά χρόνια πίσω. Φορούσατε μαύρα κολάν και αρβύλες. Ήσασταν λίγο φρικιό. Ισχύει αυτό;

Μα που το θυμάστε αυτό; Ισχύει, ναι, γιατί ήμουν παιδί των Εξαρχείων, όπως είμαι και παιδί της Κρήτης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σητεία της Κρήτης κι έχω περηφάνια και λατρεία που κρατάω την Κρητική προφορά μου. Μέχρι την τρίτη γυμνασίου έκατσα στην Κρήτη, δηλαδή δεν γεννήθηκα απλώς ή έχω καταγωγή από κει. Όταν ήρθαμε στην Αθήνα, μείναμε κατευθείαν στα Εξάρχεια, που βρισκόταν ένας αδερφός της μητέρας μου. Από τότε δεν έφυγα ποτέ απ’ την περιοχή.

Για ποιο έτος μιλάμε;

Για το 1974, Μεταπολίτευση. Θυμάμαι τον Νικόλα Άσιμο και τον Τζιμάκο τον Πανούση στη μέση της πλατείας. Όλοι στην πλατεία καθόντουσαν κι εμείς παιδιά δίπλα τους. Οι περισσότεροι από εκείνες τις παρέες μπήκαν στα πανεπιστήμια. Μόνο δύο τρελοί έγιναν ηθοποιοί: Εγώ και ο Μιχάλης Ρέπας. Ο Ρέπας είχε έρθει απ’ το Λουτράκι κι έκανε εδώ τη δευτέρα και την τρίτη λυκείου, ενώ εγώ ήμουν ήδη απ’ την πρώτη. Κατά τύχη γνωριστήκαμε ως μαθητές.

Κλασική ερώτηση: Σας καθόρισε όλο αυτό το ελευθεριακό κλίμα των Εξαρχείων;

Πάρα πολύ! Θυμάμαι να τελειώνω το σχολείο και να κάθομαι στην πλατεία, που ήταν όλοι μαζεμένοι και τραγουδούσαν. Δεν γινόταν αυτό το πράγμα που γίνεται τώρα. Οι αριστεριστές και οι αναρχοαυτόνομοι ήταν πραγματικά αναρχικοί, όχι να τα σπάνε και να τα καταστρέφουν όλα! Μου άρεσαν τα Εξάρχεια σαν γειτονιά, γιατί μπορούσες να απομονωθείς ή και το αντίθετο. Πολυπολιτισμική περιοχή και δεν είναι τυχαίο που πολλοί καλλιτέχνες έμεναν ανέκαθεν στα Εξάρχεια. Να πω βέβαια ότι ακόμη βρίσκομαι σ’ ένα σημείο, προς τη μεριά της Αλεξάνδρας, που δεν ακούω φασαρίες. Είμαι κάπως πιο ήσυχα, αλλά δε με νοιάζει κιόλας: Το σπίτι μου τό’χουν κάνει patchwork απ’ έξω, γεμάτο συνθήματα. Δεν με πειράζει, βάψιμο θέλει, καμιά φορά όμως περπατάω στο δρόμο και διαβάζω κάνα έξυπνο σύνθημα.

Πείτε μου ένα έξυπνο σύνθημα που διαβάσατε τελευταία.

Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι, ειλικρινά. Όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ερωτικά συνθήματα, κάποιου- ας πούμε- που’ναι μπερδεμένος με μία κοπέλα και της γράφει ένα σύνθημα στον τοίχο.

Και τότε είπατε να γίνετε ηθοποιός;

Ήθελα να γίνω ηθοποιός από πάρα πολύ μικρή. Στην αρχή, στη Σητεία, έβλεπα μόνο σινεμά. Ερχόταν και κάνας θίασος, αλλά δεν μας πήγαιναν η μαμά μου με τον μπαμπά μου. Είχα μια μεγαλύτερη αδερφή κι εγώ ήμουν η μικρότερη. Δεν θα ξεχάσω μια παράσταση που είδα, όταν πρωτόρθαμε στην Αθήνα, γύρω στα 10- 12 μου χρόνια. Άνοιξε η αυλαία και άναψαν τα φώτα, θυμάμαι, όπου κόντεψα να πάθω καρδιακό επεισόδιο (εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κινητό μου. Η συνέντευξη διακόπτεται. Είναι μία τραγουδίστρια που θέλει να μου μιλήσει για τη συμμετοχή της στην καμπάνια για τη δίκη του Ζακ Κωστόπουλου. Η Καστάνη ακούει τη συνομιλία και η συνέντευξη συνεχίζεται κάπως έτσι) Ξέρετε, εγώ τότε ήμουν απ’ τους πρώτους που πήγαιναν στις συγκεντρώσεις του ΑΜΦΙ.

Και μετά γίνατε gay icon, θέλετε να μου πείτε.

Εννοείται. Λατρεύω τους γκέι και με λατρεύουν, μ’ έχουν κάνει θεά και επαγγελματικά!

Σας στηρίζουν, εννοείτε, στις παραστάσεις σας;

Πάρα πολλές ευκαιρίες μου έχουν δώσει. Αυτοί με κάνανε πρωταγωνίστρια. Μ’ αγαπάνε και καταλαβαίνω για ποιο λόγο.

Για ποιο λόγο;

Επειδή η ψυχοσύνθεση μου είναι αυτό το σουμπρέτικο, που ταυτίζονται μαζί του.

ΟΚ. Πάμε πάλι στα χρόνια ανακάλυψης του θεάτρου.

Έλεγα πως όταν άνοιξαν τα φώτα σε εκείνη την πρώτη παράσταση, έπαθα ταχυπαλμία και είπα ότι εγώ αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ήτανε καρμικό. Ήτανε όμως και μονόδρομος, αφού πρώτα πέρασα στη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης. Έφτασα μέχρι πτυχίο, αλλά δεν το πήρα ποτέ, γιατί κάποια στιγμή αποφάσισα να μπω σε μια δραματική σχολή. Ούτως ή άλλως η μαμά μου με την αδερφή μου έμεναν στην Αθήνα. Κατέβηκα πάλι κι έδωσα εξετάσεις και, μάλιστα, εγώ παρέσυρα και τον Ρέπα σ’ αυτό. Είχαμε ένα προβληματισμό και λέγαμε «Σε ποια σχολή θα μας πάρουν εμάς που είμαστε δυο άσχετοι, άγνωστοι;» Του είπα σε κάποια φάση ότι εγώ δεν αντέχω άλλο και θα δώσω σε κάποια δραματική. Δώσαμε μαζί, τον Μιχάλη τον πήραν στο Εθνικό, ενώ εμένα όχι και έτσι τελείωσα τη σχολή Βεάκη.

Είπατε ότι στην Αθήνα έμεναν η μητέρα και η αδερφή σας. Ο πατέρας έλειπε και τώρα θα σας πάω σε κάτι αρκετά δυσάρεστο, στην αυτοκτονία του. Σε ποια ηλικία το έκανε αυτό το απονενοημένο βήμα;

Ο μπαμπάς μου ήταν στα 52 κι εγώ ήμουν στην πρώτη γυμνασίου. Το είχα πει για πρώτη φορά στους «Πρωταγωνιστές» του Θεοδωράκη, αλλά γενικώς δεν το αναπαράγω γιατί έγινε μια τσίχλα και θέλανε παντού να το λέω. Είχα πάει, ας πούμε, σε μεσημεριανή εκπομπή και θέλανε να μιλήσω γι’ αυτό. Άκουσα απ’ τον πρόλογο ότι θα το ζητούσαν κι όταν μπήκα στο στούντιο, τους το απόκλεισα απ’ τη συζήτηση. Άλλο πράγμα ήταν που το είπα σε μια εκπομπή αργά τη νύχτα με θέμα πώς οι κωμικοί είναι κατά βάθος καταθλιπτικά άτομα…Σκέφτηκα πως αν το καταλάβαινε έστω και ένας άνθρωπος, κέρδος θα ήταν.

Απ’ την άλλη, δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως, πράγματι, οι κωμικοί είναι βαθιά καταθλιπτικοί άνθρωποι.

Μάλιστα, αλλά ξέρω και πολλούς που δεν το παραδέχονται.

Μήπως είναι βαριά λέξη το «καταθλιπτικοί»; Να πούμε καλύτερα «θλιμμένοι»;

Ναι, καλύτερα θλιμμένος! Γίνεται αυτόματα αυτό, όμως, δεν γίνεται κάθε βράδυ να κάνεις να γελάνε 500 άτομα και μετά να πας σπίτι σου και να συνεχίζεις σ’ αυτή τη διάθεση. Είναι τρομερό ψυχικό ξόδεμα, εγκεφαλικό και σωματικό. Πρέπει, όταν ξαναείσαι μόνος σου, να κάνεις οικονομία δυνάμεων, να αποφορτίζεσαι. Ο άντρας μου, ας πούμε, που είναι φωτογράφος, ήθελε φώτα κι εγώ προτιμούσα σκοτάδι ή χαμηλότερο φωτισμό, αφού ήμουν για τρεις ώρες κάτω απ’ τα φώτα. Αν υποτεθεί κιόλας πως την επόμενη είχα κάποιο γύρισμα, ήθελα το δικό μου απαλό φωτισμό στο σπίτι. Απλοϊκά πράγματα λέμε, αλλά όντως χρειάζεται μια οικονομία δυνάμεων. Δεν είμαστε αυτό που φαντάζονται οι περισσότεροι, αν κι εγώ ήμουν από μικρή το κέντρο της παρέας μου με τα αστεία μου. Τώρα που μεγάλωσα και έκανα επάγγελμα το να διασκεδάζω τον κόσμο, χρειάζεται μια οικονομία στην προσωπική μου ζωή.

Με ποιο τρόπο έχει εγγραφεί μέσα σας, πιστεύετε, η αυτοκτονία του πατέρα σας;

Είναι εντυπωσιακό το πώς μείναμε μετά τρεις γυναίκες μέσα σ’ ένα σπίτι…Σε κάθε μία γράφτηκε εντελώς διαφορετικά μέσα της το συμβάν. Η αδερφή μου, π.χ., που πέθανε το 2015, είχε διαφωνήσει που είχα μιλήσει στον Θεοδωράκη. Εγώ, όμως, ένιωσα μια λύτρωση και έζησα το να’ρθει ένα κορίτσι σε παράσταση, να μ’ αγκαλιάσει και να μου πει την παρόμοια ιστορία του. Συνέβη σε περιοδεία στην Πρέβεζα. Πιο πολύ, ωστόσο, μίλησα στον Θεοδωράκη για να κατανοήσει κάποιος πως η αυτοκτονία ενός γονέα καθορίζει το παιδί του. Εγώ, στα 12 μου, με το παιδικό μυαλό μου, προσπαθούσα να κατανοήσω γιατί έγινε όλο αυτό. Δεν είχαμε κάτι εντυπωσιακό μες το σπίτι, που να οδηγούσε εκεί τον πατέρα μου. Δεν ήταν αλκοολικός, δεν ήμασταν φτωχοί, δεν υπήρχαν χρέη, ούτε είχαν τρίτο πρόσωπο ανάμεσα τους οι γονείς μου. Τίποτα απ’ αυτά!

Και άρα που το αποδίδετε;

Αυτό σας λέω! Η απορία μου λύθηκε, γιατί τό’ψαχνα από τότε που «έφυγε» ο πατέρας μου. Γιατί το έκανε αυτό το πράγμα, που είχε δύο κορίτσια σαν τα κρύα νερά; Η αδερφή μου ήταν κιόλας πολύ πιο όμορφη από μένα. Ήμασταν καλές μαθήτριες, η μαμά μου ήταν η καλύτερη μοδίστρα στη Σητεία, μόλις είχαμε φτιάξει το σπίτι μας μονοκατοικία, γιατί έγινε αυτό; Ο μπαμπάς μου δούλευε, αλλά έκανε μια δουλειά που δεν του άρεσε και, νομίζω, αυτό τον επηρέασε.

Σαν τον Καρυωτάκη…

Όταν εκείνος ήταν νέος, οι νέοι σπούδαζαν με χρήματα. Οι φτωχοί δεν μπορούσαν να πάνε στο πανεπιστήμιο κι ο πατέρας μου είχε τέτοια όνειρα. Ήταν και αθλητής. Μου έτυχε στη Θεσσαλονίκη που σπούδαζα, καθηγητής να ξέρει τον πατέρα μου, γιατί ήταν κι αριστερός, είχε το όνομα «Καστάνης ο αθλητής»! Ακόμη έχω τα βραβεία του από επιδόσεις του στον αθλητισμό στο σπίτι στην Κρήτη.

Ενώ, λοιπόν, είχε μια καλοστρωμένη οικογενειακή ζωή, μια ωραία πρωΐα – τι ωραία δηλαδή…

Έφυγε απ’ το σπίτι και δεν ξαναγύρισε! Θα σας πω πολλά παραπάνω τώρα για πρώτη φορά: Δεν ήταν μόνο που έφυγε, αλλά το πιο σοκαριστικό που επηρέασε εμένα πιο πολύ απ’ όλους, ήταν το ότι εγώ είχα ξυπνήσει στις 3 τη νύχτα για να λύσω κάποιες ασκήσεις μαθηματικών. Τον είδα τελευταία εγώ, αφού η μαμά μου κι η αδερφή μου κοιμόντουσαν. Στην ουσία αποχαιρέτισα τον πατέρα μου…(κλαίει)

Το λέτε και έρχεστε σε μεγάλη ένταση τόσα χρόνια μετά.

Ναι…Μου’χει αφήσει βαθύ σημάδι αυτό. Άκουσα και τους επιστήμονες που έλεγαν πως η αυτοχειρία είναι προορισμός του ανθρώπου, αυτού που αν γλιτώσει τη μία φορά, θα το ξανακάνει την επόμενη…Την πρώτη φορά πήγε να φύγει απ’ το σπίτι κι εγώ πάλι είδα ότι ήταν νύχτα έξω. Άνοιξα την πόρτα και του φώναξα: «Μπαμπά, που πας; Είναι ακόμα νύχτα, τα φώτα είναι αναμμένα στους δρόμους»…Κάτι μάσησε στα λόγια του, ξαναμπήκε μέσα, πήγε στην κουζίνα και μετά μου έλυσε μια άσκηση. Όταν άρχισε να ξημερώνει, ξανάφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ (κλαίει πολύ) Να τι με έχει καθορίσει…

Δεν έχετε άδικο. Κάποτε μία ψυχίατρος που παρακολουθούσε ένα παιδί με αυτοκτονικές τάσεις, είπε στη μητέρα του: «Λυπάμαι, το παιδί σας δεν θέλει να ζήσει άλλο και φοβάμαι πως θα εκτελέσει την επιθυμία του».

Σκέφτομαι και σαν μία άλλη λογική εξήγηση, το ότι ο πατέρας μου υπόφερε από κάποιους πονοκεφάλους. Έλεγε στη μάνα μου: «Ερμιόνη, φοβάμαι μην τρελαθώ». Ερχόμασταν εδώ στους γιατρούς, δεν του έβρισκαν τίποτα, αλλά αυτός φοβόταν μην έχει κάτι κακό που δεν του το λένε.

Και η νοσοφοβία μπορεί να γίνει αιτία αυτοχειρίας.

Αυτό ακριβώς! Άφησε σημείωμα όμως ο πατέρας μου…Η αστυνομία υποψιάστηκε πως όταν ξαναμπήκε στο σπίτι, αφότου τον φώναξα, το έκανε για να έγραφε αυτό το σημείωμα. Απευθυνόταν στη μάνα μου, της έλεγε ότι…(κλαίει με λυγμούς)

Αφήστε το, μην το σκαλίζουμε άλλο.

Της έλεγε ότι τη θεωρεί άξια να μεγαλώσει τα παιδιά, «να τα προσέχεις και ξέρεις πόσο υποφέρω»…Αυτά της έγραφε…Τέλος πάντων…Να γιατί παίζω καλά τους δραματικούς ρόλους και όλοι αναρωτιούνται γι’ αυτό. Άμα έχεις βιώσει τον πόνο σε μικρή ηλικία, μπορείς και τον αναπαράγεις ανά πάσα στιγμή.

Κι όταν εκλείψουν τα «αποθέματα πόνου», που έλεγε ο συχωρεμένος ο Μπιθικώτσης, η τέχνη υποβαθμίζεται;

Κοιτάξτε, εγώ που παίζω κωμωδία, τη θεωρώ ένα στάδιο μετά το δράμα. Είναι σαν να τραβάς τη δραματική κατάσταση λίγο παραπέρα κι από σοβαρή να γίνεται αστεία. Αυτό ειν’ όλο. Μια λεπτή κλωστή μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας.

Ωραίο δεν είναι αυτό, όμως;

Υπέροχο είναι, εννοείται! Εγώ δεν έχω πάει ποτέ στον ψυχίατρο, γιατί η ψυχοθεραπεία μου είναι η δουλειά μου. Καταρχάς κατάλαβα και κάτι που μου είπε το παιδί μου όταν ήταν πολύ μικρό: «Μαμά, εσύ θέλεις να περνούν οι άλλοι καλά».

Μεγάλη ατάκα αυτή από ένα μικρό παιδί.

Στο δημοτικό ήταν κι εγώ του απάντησα: «Παιδί μου, το κατάλαβα αυτό και γι’ αυτό το έκανα επάγγελμα». Με έβλεπε να γίνομαι θυσία, γιατί αυτό το μαμαδίστικο το έχω ακόμα και στη δουλειά, στο θέατρο με τους νεότερους ηθοποιούς. Το’χω πολύ το προστατευτικό.

Ωστόσο, είστε κάπως παρεξηγημένη. Αυτά που λέτε έρχονται σε πλήρη κόντρα με συναδέλφισσές σας που σας κατηγόρησαν για ακριβώς αντίθετη συμπεριφορά.

Ίσα – ίσα που είμαι και πάρα πολύ λαρτζ άνθρωπος. Θα παραδεχτώ ότι μία συνάδελφός είναι καλύτερη από μένα, ακόμα και της ίδιας γενιάς, της ίδιας ηλικίας, όχι μόνο για άντρες, αλλά και για γυναίκες συναδέλφους, που θα μπορούσα να’μαι ανταγωνιστική. Η συγκεκριμένη κατηγορία που μου αποδόθηκε αφορούσε μία συγκεκριμένη παράσταση. Εγώ, όμως, ξαναδούλεψα με το ίδιο θέατρο, τον ίδιο σκηνοθέτη, τους ίδιους συμπρωταγωνιστές. Κανένας άλλος δεν βγήκε να υποστηρίξει κακό λόγο για μένα. Ίσως κάποιοι άνθρωποι τό’χουν πολύ εύκολο το ψέμα. Στενοχωρήθηκα πολύ τότε και δεν θέλω να ασχοληθώ καθόλου, ειλικρινά. Το είπα κιόλας, δεν θα γίνω εγώ το σκαλί για να βρουν πάτημα μερικοί άλλοι ή για να επωφεληθούν οι ίδιοι. Συγγνώμη, αλλά εγώ αυτό κατάλαβα.

Ήταν η πρώτη φορά που δεχτήκατε επίθεση από άτομο του εργασιακού σας χώρου;

Όχι, δέχομαι πάρα πολλές επιθέσεις. Από πίσω πάντα, καλυμμένες, που δεν μ’ ενδιαφέρουν…

Και που οφείλεται αυτό, σε ζηλοφθονία;

Είπατε την κατάλληλη λέξη. Μην πείτε τίποτα άλλο…Οφείλεται στη ζηλοφθονία. Κάποτε που έπαιξα με τον Άλκη Κούρκουλο στον «Μυστήριο Mister Love», παραγωγός ήταν η Μιμή Ντενίση μαζί με τον Τάσο Παπανδρέου. Υπέροχη παράσταση. Πάνε χρόνια. Μου εξομολογήθηκε η Μιμή: «Ξέρεις, Ελένη, όταν είπα ότι θα σε πάρω, πόσοι ηθοποιοί μου τηλεφώνησαν για να μην πάρω την Καστάνη;» Κι εκεί είπε η Μιμή η ίδια πως δεν έχει ξαναδουλέψει τόσο τέλεια με συνάδελφο της.

Είναι λίγο τρομακτικό να φτάνεις σε σημείο να σηκώνεις τα τηλέφωνα για να πεις «μην πάρεις στη δουλειά τον τάδε».

Σ’ όλους τους χώρους δεν γίνεται; Πρέπει να’σαι βαθιά άρρωστος. Ξέρετε, στα 37 χρόνια που μετράω στο χώρο, πόσοι μου έχουν πει γνώμη για άλλους; Εγώ μπορεί να έχω μια γνώμη για σας, θα την κρατήσω για μένα όμως, δεν θα πιάσω τον άλλον να σας κόψω τη δουλειά σας. Κι αν πάλι κάτι δεν μ’ άρεσε σε μία δουλειά, προφασιζόμουν ότι δεν μου άρεσε το σενάριο ή ότι κάτι άλλο έκανα παράλληλα. Καταλαβαίνετε;

Ναι, καταλαβαίνω. Αναρωτιέμαι πως αντιδράτε σε επιθέσεις, αν οδηγήστε σε εκρήξεις.

Όχι, απλά είμαι πολύ επαγγελματίας και φαίνεται πως αυτό δεν το αντέχουν. Δεν πεθαίνω ποτέ στη σκηνή! Έχω τον απέθαντο, δεν μπορείς να με σκοτώσεις ποτέ στη σκηνή κι αυτό τους τρελαίνει. Ποτέ δεν παίζω εναντίον του διπλανού μου, παίζω μόνο για τη δική μου χαρά. Είπαμε, ψυχοθεραπεία κάνω και τίποτα άλλο δεν μ’ ενδιαφέρει απ’ τη δουλειά αυτή. Ούτε να με κολακεύουν, ούτε να με αναγνωρίζουν στο δρόμο. Έγινα ηθοποιός για να παίζω.

Την πρώτη φορά που σας τηλεφώνησα για τη συνέντευξη και σας είπα ότι θα έχω φωτογράφο μαζί μου, μου είπατε «Τι να τις κάνω τις φωτογραφήσεις! Εγώ πια είμαι μεγάλη γυναίκα»…

Είμαι πολύ χορτάτος άνθρωπος απ’ τη ζωή, απ’ όλες τις πλευρές της. Είμαι μεγάλη, αλλά μικροδείχνω. Μου λέει ο Δελαπόρτας στο θέατρο: «Όταν μιλάς γι’ αυτά, εγώ θα φεύγω» (γέλια). Και ο Φασουλής παλιά μου έλεγε «Δε θα τη λες την ηλικία σου στο καμαρίνι μου, θα βγαίνεις έξω».

Γιατί οι πιο πολλοί ηθοποιοί έχουν θέμα με την ηλικία τους;

Μα κι εγώ τη λέω, γιατί όλοι με θεωρούν μικρότερη απ’ όσο είμαι. Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν την ηλικία τους, όχι μόνο οι ηθοποιοί. Κάποιοι είναι φανατικοί επ’ αυτού, εγώ τη λέω όμως ακόμη και στις τηλεοπτικές εκπομπές που με καλούν.

Μιλήσατε πριν για τη δραματική ερμηνεία σας και η αλήθεια είναι πως πολύς κόσμος, όπως κι εγώ, σας αγαπήσαμε μέσα από τη συμμετοχή σας σε μία κινηματογραφική ταινία, τον «Δεκαπενταύγουστο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη.

Του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη! Θα μπορούσε να ήταν στο Χόλιγουντ αυτός!

Δεν νομίζω να τον ενδιέφερε τον Γιάνναρη τον Χόλιγουντ.

Έχετε δίκιο. Το διαπίστωσα κι εγώ όταν ήμασταν στην πρεμιέρα της ταινίας στο φεστιβάλ Βερολίνου. Έβλεπα τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού και γύρισα και του είπα, επειδή είναι και σπουδαγμένος στην Αγγλία: «Κωνσταντίνε μου, το να’σαι σκηνοθέτης, είναι και μια τέχνη που μπορείς να την κάνεις και εκτός Ελλάδας. Φύγε, πήγαινε στο εξωτερικό, θα κάνεις σπουδαία πράγματα»!

Τι το ιδιαίτερο είχε ο «Δεκαπενταύγουστος», πιστεύετε; Ήταν η μοντέρνα όψη, ας πούμε, αριστουργημάτων σαν τον «Λόγο» του Καρλ Ντράγιερ;

Αυτό μαζί με μια μεταφυσική και ταυτόχρονα μια μεταφορά της πραγματικότητας. Είχε μια τρομερή αλήθεια η ταινία και οι ξένοι δεν το’χαν συνηθίσει αυτό, εξ ου και ξετρελάθηκαν. Δεν είναι τυχαίο που μέχρι τον «Δεκαπενταύγουστο», ο Κωνσταντίνος παιζόταν στα πληροφοριακά τμήματα, όχι στα επίσημα διαγωνιστικά. Άσε που νόμιζε πως θα έπαιρνα στο Βερολίνο το βραβείο. «Λες να πάρεις το βραβείο ερμηνείας, ρε Ελένη;» μου έλεγε…«Τι λες, βρε Κωνσταντίνε;» του απαντούσα…Θυμάμαι ότι στο πάρτι της απονομής του φεστιβάλ, πάρα πολλοί άσχετοι με αναγνώριζαν και μου έδιναν συγχαρητήρια.

Γνωριζόσασταν από πριν με τον Γιάνναρη ή απλά σας είχε φωνάξει για να παίξετε στην ταινία του;

Δεν γνωριζόμασταν. Ο Κωνσταντίνος είναι ένας πανέξυπνος ταλαντούχος άνθρωπος με δύναμη, που τολμούσε να πάρει και μένα στην ταινία του. Με είχε δει να παίζω στο «Safe Sex».

Η δύναμη του έγκειται δηλαδή στο ότι επέλεξε να δουλέψει με μία κωμική ή και με μία τηλεοπτική ηθοποιό;

Μία ηθοποιό που έπαιζε κατά βάση κωμωδία, αυτό λέω εγώ. Κάναμε και υπέροχο ζευγάρι με τον Ακύλλα Καραζήση. Ήθελε ο Κωνσταντίνος να έπαιρνε άλλους ηθοποιούς, πιο ευτραφείς από τον Ακύλλα, αλλά εγώ επέμενα: «Όχι, όχι, πάρε τον Ακύλλα, γιατί ο καλός ηθοποιός φαίνεται και πιο χοντρός»!

Επίκαιρο το θέμα: Υπάρχει θέμα bullying με τα κιλά του καθενός στο χώρο του θεάτρου;

Σε μένα όχι. Φαντάζομαι, βέβαια, ότι από πίσω θα με σχολιάζουν για τα κιλά μου. Κοιτάξτε, εγώ ανήκω στους ανθρώπους που κατηγορώ τον εαυτό μου για τα κιλά μου. Θεωρώ ότι το φαΐ είναι θέμα εξάρτησης. Άλλος μπορεί να καπνίζει, όπως βλέπω εσάς τώρα, άλλος να παίρνει ναρκωτικά, να πίνει ή να παίζει ζάρια. Δεν μπορώ λοιπόν να δικαιολογήσω τον εαυτό μου άμα δε μπορεί να σταματήσει το φαΐ. Εγώ έχω περάσει τέλεια στη ζωή μου. Και ο άντρας μου ήταν ένας κούκλος και εφτά χρόνια μικρότερος μου. Θέλω να πω ότι δεν στερήθηκα τίποτα, δεν μου έλειψε ο έρωτας. Τα τελευταία χρόνια μόνο δεν ασχολούμαι με το θέμα, αλλά νιώθω – επαναλαμβάνω – χορτάτη.

Γιατί αυτό, κλείσατε ως γυναίκα;

Είχα πει πως από μια ηλικία και μετά μόνο, θα ξανασχοληθώ με τον εαυτό μου. Προς το παρόν δεν τό’χω κάνει ακόμα. Έκανα, όμως, κάτι σημαντικό: «Στης καραντίνας τον καιρό», που λέει και το νούμερο που παίζω στην επιθεώρηση, ασχολήθηκα με την υγεία μου, που δεν ασχολιόμουν ποτέ. Την παραμελούσα, αφού πάντα είχα μια πρεμιέρα, ένα γύρισμα, ένα σήριαλ. Άφηνα πίσω τον εαυτό μου και πλέον άρχισα να περπατώ, να τρέφομαι λίγο πιο καλά, να ανησυχώ για τον εαυτό μου και για τα κιλά που προσθέτουν θέματα στην υγεία μου. Έχω συμπόνια, πάντως, για το bullying εναντίον των ευτραφών ανθρώπων.

Είστε επιθετικός άνθρωπος;

Καθόλου. Θέλω απλά αυτό το μικρό κομματάκι που μου αναλογεί στη σκηνή, να είναι μόνο δικό μου. Απορώ πως εγώ έκανα καριέρα έτσι που πάντα λέω την αλήθεια.

Η αλήθεια ενοχλεί μόνο όταν βλάπτει τους άλλους, εγώ αυτό έχω καταλάβει.

Το λέω με την έννοια ότι το θέατρο είναι ένας χώρος βουτηγμένος στο ψέμα! Στη ζήλια, στον ανταγωνισμό και το φθόνο, γι’ αυτό δεν ήθελα επ’ ουδενί λόγω το παιδί μου ν’ ακολουθήσει αυτή τη δουλειά. Μια δουλειά τόσο όμορφη και γοητευτική και, παράλληλα, τόσο αφόρητα σκληρή.

Θα επιμείνω: Ποιες αλήθειες σας κάνουν ενδεχομένως αντιπαθητική στο χώρο σας;

Στηρίζομαι πάντα στα πόδια μου. Δεν θα πάρω ποτέ τηλέφωνο έναν παραγωγό ή σκηνοθέτη, ακόμη και μ’ αυτούς που δούλευα συνέχεια. Βασίζομαι μόνο στις δυνάμεις μου και πουθενά αλλού, ε κι αυτό ενοχλεί. Δεν συμμετέχω σε παρεΐτσες, από τότε που γέννησα το παιδί μου, που’ναι σήμερα 22 χρόνων, κάνω τη δουλειά μου και φεύγω τρέχοντας για το σπίτι μου, γιατί θέλω να μη με χάνει το παιδί μου, να’μαι δίπλα του. Ήταν κι ο λόγος που αγνοούσα και όλα αυτά τα πράγματα που βγήκαν στην επιφάνεια. «Μα δεν ήξερες;» με ρωτούσαν! «Δεν ήξερα» και λέω την αλήθεια.

Λέτε για το κίνημα του #metoo.

Εγώ δεν είχα δουλέψει ποτέ στο θέατρο με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Με τον Λιγνάδη ήταν να συνεργαστούμε στον «Μυστήριο Mr. Love», αλλά έκανε τον «Όσκαρ» αυτός τότε κι έτσι έπαιξα με τον Άλκη Κούρκουλο. Είχα εξαιρετική γνώμη και για τους δύο! Βέβαια, μπορούσα να διακρίνω ότι κάποιοι άνθρωποι είναι υπέρ το δέον εγωιστές, ήθελαν όλα να αρχίζουν απ’ αυτούς και όλα να τελειώνουν σ’ αυτούς. Εγώ, ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης, δεν ανήκω σ’ αυτούς.

Ο εγωκεντρισμός είναι ίδιον πολλών καλλιτεχνών, ένα ελάττωμα μάλλον…λάιτ συγκριτικά με όσα βγήκαν στο φως.

Άλλο ο εγωκεντρισμός και άλλο αυτά τα πράγματα, που δεν θα μπορούσα να τα φανταστώ. Και, για να μην είμαστε υποκριτές, παντού δεν συνέβαιναν αυτά; Μα στα νοσοκομεία, μα στις τράπεζες, παντού! Δεν μιλάω για βιασμούς, αλλά για παρενοχλήσεις. Είχα φίλη, που ήταν ελεύθερο πνεύμα, κι έφυγε απ’ την τράπεζα, γιατί δεν άντεξε το κλίμα εκφοβισμού. Μην στοχοποιούμε μόνο το θέατρο, θέλω να πω. Όλο αυτό έχει να κάνει με κατάχρηση εξουσίας κι εγώ ποτέ δεν μπήκα σ’ αυτό το trip, εκεί που θα μπορούσα να γίνω θιασάρχης, αλλά δεν έγινα συνειδητά. Και δεν έχω παράπονα, με λάτρεψαν πολλοί σημαντικοί άνθρωποι στην καριέρα μου, σκηνοθέτες, παραγωγοί. Η επιλογή μου ήταν να μη μπορώ να ασκήσω αυτό το κομμάτι της αυστηρότητας – αν θέλετε – που δεν είναι της ψυχολογίας μου.

Μπορεί, ψυχολογικά αφού το θέτετε, να είστε πάντα απ’ τη μεριά του εκμεταλλευόμενου και όχι του εκμεταλλευτή.

Είμαι! Σας απαντώ ευθέως: Είμαι απ’ τη μεριά του εκμεταλλευόμενου!

Μήπως είστε μαζοχίστρια;

Ίσως είμαι κι απ’ αυτό. Πολλοί σκηνοθέτες μου λένε συχνά: «Ελένη, ενώ είσαι τόσο καλή ηθοποιός, γιατί βασανίζεσαι;» Μ’ αρέσει το βάσανο, ίσως γιατί αυτόν το δρόμο τον έμαθα ως βασανισμένο παιδί.

Δουλεύετε συνέχεια;

Στην έξαρση της τηλεόρασης που παίρναμε καλά λεφτά, παράλληλα με τα μεγάλα θέατρα, που πάντα ήταν γεμάτα, έκανα τρομερές επιλογές. Θα έκανα μόνο μία δουλειά, ή στο θέατρο ή στην τηλεόραση, σπάνια θα έκανα και τα δύο μαζί. Ξέρανε οι παραγωγοί των σήριαλ πως δεν έλεγα εύκολα τα «ναι» μου. Καριέρα έκανα βασικά με τα «όχι» μου. Ξέρετε τι δεν μου συγχωρούν τελικά; Ότι τα κατάφερα και τα καταφέρνω όλα μόνη μου. Έχω μία απίστευτη δύναμη στη σκηνή, μπορώ να σηκώσω στις πλάτες μου μία ολόκληρη παράσταση και την ίδια στιγμή να καταρρεύσω. Εκεί που’μαι πάρα πολύ δυνατή, είμαι και πολύ ευαίσθητη. Σχιζοφρένεια, έτσι;

Δεν είναι σχιζοφρένεια οι ψυχικές μεταπτώσεις.

Αστειεύομαι. Δεν είμαι γενικά των ψυχικών μεταπτώσεων. Μόνο στη δουλειά μου συμβαίνει. Όταν με ρωτάνε ποιο είναι το όνειρο μου, αναφέρω κάτι απλοϊκό, που ποτέ δεν το έχω καταφέρει: Μια ξαπλώστρα μπροστά στη θάλασσα, αλλά η ζωή μ’ έχει ρίξει συνέχεια στη δουλειά.

Κι εγώ σας λέω ότι βρίσκεται η ξαπλώστρα, σας λένε «ορίστε, αράξτε τη και να πληρώνεστε κιόλας γι’ αυτό», θα αντέχατε όμως την απουσία επικοινωνίας με το κοινό;

Θα σας εκπλήξω, αλλά θα έτρεχα στην ξαπλώστρα!

Για πόσο καιρό;

Η απάντηση μου έχει να κάνει με όσα έζησα στο χώρο. Κουβαλάω πολλά άσχημα βιώματα απ’ τη δουλειά μου.

Σας αρέσει η πλούσια ζωή;

Μ’ αρέσει πολύ κι είμαι και πολύ λαρτζ άτομο. Λατρεύω τους λαρτζ, δεν θέλω τους τσιγκούνηδες. Ήμασταν στο θέατρο «Αλίκη» και παίζαμε τα «Κορίτσια με τα μαύρα». Στην περιοδεία, έμαθα ότι τα κορίτσια, οι μικρές, που παίζανε τις καλόγριες, έπαιρναν ελάχιστα χρήματα. Εγώ έβγαζα πάρα πολλά λεφτά απ’ τα ποσοστά. Δεν άφησα ποτέ τα κορίτσια να πληρώσουν τίποτα. Δηλαδή, περνούσα και τα έβλεπα κάπου να τρώνε ή να πίνουν καφέ, έμπαινα μέσα και πλήρωνα πάντα εγώ. Είχα τύψεις που εγώ έβγαζα λεφτά κι αυτές έπαιρναν ένα κομμάτι ψωμί. Την επιτυχία μίας παράστασης, ξέρετε, τη χρεώνονται όλοι.

Θα κάνατε σήριαλ πάλι;

Βεβαίως, αλλά θα ήθελα να είναι μία καλή δουλειά. Ωραία σήριαλ είναι αυτά που γίνονται σήμερα, όπως οι «Άγριες μέλισσες», αν και λόγω ωραρίων μου, έχω δει μεμονωμένα επεισόδια, δεν τα παρακολουθώ δηλαδή.

Να που σήμερα, όμως, κάνετε επιθεώρηση. Δεν πρέπει να’ναι καινούργια η εμπειρία στο εν λόγω είδος.

Είχαμε κάνει πριν χρόνια με τον Φασουλή το «Τρέντι θα σφυρίξει τρεις φορές», πολύ μεγάλη επιτυχία. Ήταν η μετεπιθεώρηση του Σταμάτη, που βασιζόταν πολύ στο λόγο και στα κείμενα. Ο Δελαπόρτας τώρα κάνει την επιθεώρηση – φόρο τιμής στο θέαμα, στις ωραίες γυναίκες, στην παλιά καλή επιθεώρηση. Μου είχε κάνει και παλιά πρόταση ο Μάκης, αλλά εγώ έκανα το «Μαμά» και δεν μπορέσαμε να συνεργαστούμε.

Τον εκτιμώ τον Δελαπόρτα. Χρόνια τώρα κοιτάει τη δουλειά του, κάνει τα δικά του, χωρίς να ενοχλεί κανέναν.

Και με πολύ μεγάλο σεβασμό στους παλιούς ηθοποιούς. Έχει κάνει σημαντική δουλειά στο κομμάτι αυτό! Στην τωρινή επιθεώρηση, βγαίνω με το πιο σύγχρονο νούμερο στην εποχή της μετακαραντίνας. Μαζί, επίσης, με τον Γιαννάκη τον Ζουγανέλη, που ήμασταν μαζί και στο «Τρέντι» του Φασουλή, κάνουμε δύο θεατρομανάδες. Υποτίθεται ότι έχουμε δύο κόρες που τις σπρώχνουμε στη δουλειά. Σ’ ένα άλλο νούμερο βγαίνω μαζί με τον τραγουδιστή Κώστα Μακεδόνα, που τον πρωτογνώρισα στο τηλεοπτικό «Δις εξαμαρτείν» και είναι και καλός σαν ηθοποιός. Α, κάνω και τη Γκόλφω σε ένα ομαδικό νούμερο, που δεν μπορώ να κρατηθώ από τα γέλια.

Περνάτε καλά.

Το διασκεδάζει πολύ ο κόσμος κι ένας λόγος που είπα το «ναι» σ’ αυτή τη δουλειά είναι ότι εμπεριέχει μεγάλο κέφι και χαρά. Ήταν ότι έπρεπε μετά το βάρος της καραντίνας! Ο κόσμος γελάει, βέβαια, αλλά δεν κουράζομαι, δεν «πέφτω» μετά στο σπίτι, όπως λέγαμε πριν, γιατί η παράσταση αποτελείται από μικρά σκετς. Θα μπορούσα να έπαιζα κι άλλο! Να ξέρετε, πάντως, πως για να δεχτώ μια δουλειά, εν αρχή ην ο λόγος. Δεν μ’ ενδιαφέρει σε πρώτη φάση ο σκηνοθέτης ή οι συμπρωταγωνιστές. Μετά θα σκεφτώ αν ταιριάζω εγώ με τους άλλους, υποκριτικά πάντα.

Να σας φανταστώ με ένα κείμενο στο χέρι να το προβάρετε μόνη σας, πέρα – δώθε μες το σπίτι;

Το λέω και το ξαναλέω, κάνοντας δουλειές. Παλιότερα μπορεί να’λεγα το κείμενο μες το μετρό για να τσεκάρω τη συγκέντρωση μου. Πάντως, τώρα που τα συζητάμε, καταλήγω τελικά στο ότι όλη η ζωή μου, πέρα απ’ το παιδί μου, είναι η δουλειά μου.

Κι άμα περάσουν τα χρόνια και η δουλειά σταματήσει, πως θα το αντιμετωπίσετε;

Κοιτάξτε, το γήρας είναι φυσιολογικό πράγμα στον άνθρωπο. Το αποδέχομαι, είναι ωραίο να γερνάς. Θα ήθελα να μπορώ να περπατάω, να πηγαίνω ταξίδια.

Θα είστε μια σοφή γιαγιά;

Εννοείται! (γέλια) Η ζωή μου έχει διδάξει ότι εκτός απ’ τους σπουδαίους και διανοούμενους ανθρώπους, που γνώρισα, υπάρχει κι ένα άλλο είδος μόρφωσης, που’ναι η σοφία της ζωής. Την έχουν οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, γιατί έχουν ζήσει πολλά. Μια τέτοια μαμά έχω εγώ.

Είναι εν ζωή η μητέρα σας;

Είναι 91 και πάει στα 92. Εκτός απ’ τον μπαμπά μου, έθαψα και την αδερφή μου, γι’ αυτό της είπα: «Μαμά, εσύ δεν θα πεθάνεις»…

Πως την παλεύει γριά γυναίκα με τέτοια απώλεια, τη μεγαλύτερη;

Είχε πει κάποτε μια μεγάλη κουβέντα: «Απορώ πως ζουν οι μάνες τόσα χρόνια με τέτοιο πόνο μέσα τους». Όταν πέθανε η αδερφή μου, η μάνα μας ήταν στα 86, άρα για να πει αυτή την κουβέντα, εννοούσε πως η ίδια πια έχει μπει στην τελική ευθεία. Νομίζω όμως πως σεβάστηκε όταν της είπα πως δεν θέλω να πεθάνει. Μια γυναίκα που γινόταν θυσία για τα παιδιά της, σίγουρα δεν θα άντεχε το χαμό του κοριτσιού της και θα πέθαινε.

Δεν έχετε περάσει και λίγα, κυρία Καστάνη.

Έκανα δυο χρόνια να συνέλθω μετά το χαμό της αδερφής μου. Πολλές απώλειες και λέω «γιατί»; Κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι τυχεροί, βιώνουν τις απώλειες φυσιολογικά, όχι με άσχημο ανώμαλο τρόπο…

Λάθη έχετε κάνει στη ζωή σας;

Ποιος δεν έχει κάνει; Εγώ μάλλον τα καταλαβαίνω αργότερα τα δικά μου. Είναι μάλλον που ανήκω στη γενιά της Μεταπολίτευσης με όλα τα λάθη της. Έχω ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, ας πούμε, που, όπως μου έλεγε ένας φίλος δημοσιογράφος, «Το ΠΑΣΟΚ είναι σαν τη γρίπη, όλοι το έχουμε περάσει». Δεξιά δεν έχω ψηφίσει ποτέ μου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, μου είχε προτείνει να είμαι υποψήφια, αλλά αρνήθηκα. Ένας ηθοποιός δεν μπορεί να είναι και πολιτικός, να τα κάνει όλα. Μόνο μία φορά κατέβηκα σε νομαρχιακές, στο Λασίθι, για να βοηθήσω κάποιους εξαιρετικούς αριστερούς νέους υποψήφιους. Με έχουν απογοητεύσει πολύ τα χαμένα ιδανικά της γενιάς μου, τότε που νομίζαμε ότι οι γυναίκες θα συμβαδίζαμε ίσα κι όμοια δίπλα στους άντρες. Ξέρετε τι φταίει; Μπήκαμε με τα μπούνια στον δυτικό καταναλωτικό τρόπο ζωής. Μας πήρε όλους η μπάλα.

Μισό λεπτό: Εσείς, εκτός απ’ τη γενιά της Μεταπολίτευσης, ανήκετε και στη γενιά της ιδιωτικής τηλεόρασης. Είναι οξύμωρο να κατηγορείτε τον δυτικό τρόπο ζωής, εκεί που η ιδιωτική τηλεόραση επέβαλε τον καταναλωτισμό.

Μιλάτε, όμως, με ένα άτομο που όσο μπορούσε, κρατούσε αντιστάσεις. Άργησα πολύ να πάρω κινητό, ακόμη δεν έχω facebook και instagram. Ο δυτικός τρόπος ζωής έφερε την έκπτωση σε όλους τους τομείς. Μας έφαγε η κατανάλωση, η επίδειξη, το life style.

Με προκαλείτε τώρα: Life style κατά κόρον δεν είναι οι τηλεοπτικές εκπομπές που πηγαίνετε;

Τι να κάνουμε κι εμείς, ακολουθούμε την εποχή, θα μου επιτρέψετε όμως να κάνω, εδώ, σε σας, την αυτοκριτική μου. Παραμένω αριστερή, γιατί από μικρή είχε πάρει άλλη τροπή το μυαλό μου, όχι την ανώδυνη. Εύχομαι, προσεύχομαι οι νέοι να μην κάνουν τα δικά μας λάθη. Και να αγαπούν το θέατρο. Δεν σημαίνει, σύμφωνα μ’ αυτά που ακούν, ότι όλοι περάσαμε από κρεβάτια για να κάνουμε καριέρα.

Μάλιστα. Τελειώσαμε, κυρία Καστάνη. Ποια είναι η εντύπωση σας για τη συνέντευξη που μόλις μου δώσατε;

Είπα αλήθειες και πολλά βαθιά πράγματα για την υπόθεση του μπαμπά μου, ποτέ άλλοτε με τόσες λεπτομέρειες.

* Η Ελένη Καστάνη πρωταγωνιστεί στις παραστάσεις του έργου «Η Κυρία Επιθεώρηση» σε σκηνοθεσία Μάκη Δελαπόρτα και σε κείμενα Στέλιου Παπαδόπουλου – Μάκη Δελαπόρτα στο θέατρο «Βέμπο» (Καρόλου 18, Αθήνα) κάθε Τετάρτη (19.00), Πέμπτη (20.00), Παρασκευή (21.00), Σάββατο (17.00 και 21.00) και Κυριακή (18.30).

** Ευχαριστούμε το «Mingus Cava Bar» (Σκουφά 52, Κολωνάκι) για τη φιλοξενία.