Δημήτρης Μητσοτάκης: «Καλλιτέχνη, πάρε θέση εκτός κι αν είσαι διασκεδαστής»

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής ροκ σκηνής, που φανέρωσε και άλλα ταλέντα του στην πορεία (συγγραφέας μυθιστορημάτων, διηγημάτων και θεατρικών έργων), αποτελεί μία δυνατή φωνή στα social media κόντρα στην περιρρέουσα ασχήμια. Έτσι, δύο χρόνια μετά το σκωπτικό τραγούδι που παρουσίασε για τον συνονόματο του, ο οποίος τυγχάνει να είναι και σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, αποφάσισε να συγκεντρώσει όλες τις συνθέσεις του από το 2017 έως το 2020 και να τις εκδώσει σε ένα συλλεκτικό CD από τον ανεξάρτητο «Μετρονόμο». Μια καλή αφορμή για την συνομιλία που ακολουθεί:

Το 2019 βγάλατε το τραγούδι «Κούλη, θ’ αλλάξω επίθετο» που είχε γίνει viral. Σήμερα κυκλοφορείτε μια συλλογή με όλα τα singles σας από το 2017 έως το 2020.

Η ιστορία με τα singles ξεκίνησε το 2017, όταν τελείωσα τις «Κατρακύλες» με τον Γρηγόρη Κλιούμη. Από τότε αποφάσισα να μην ξαναβγάλω τίποτα σε μορφή CD. Οι «Κατρακύλες» ήταν μια καταπληκτική δουλειά, που πέρασε εντελώς απαρατήρητη, σε μία περίοδο που είχε αρχίσει η εξαφάνιση της δισκογραφίας. Με στενοχώρησε πολύ αυτό, είπα ότι δεν αξίζει να φτιάχνεις ένα ολόκληρο concept album που να χάνεται μέσα στη δίνη του διαδικτύου. Ξεκίνησα να δημοσιοποιώ σινγκλάκια στο κανάλι μου στο YouTube και στο spotify, από ένα κάθε δυο – τρεις μήνες. Θεώρησα ότι αφού έχουμε γυρίσει ως κοινωνία στις δεκαετίες του 1950 και του ’60, το ίδιο γίνεται και στη μουσική.

Έχετε δίκιο. Όλα συνηγορούν σε μια επιστροφή στα σύγχρονα ψηφιακά juke – boxes.

Ακριβώς. Έτσι, από τον Γενάρη του ’17 μέχρι το καλοκαίρι του ’20 μάζεψα κάποια singles και το «Κούλη» το έβαλα bonus track για ευνόητους λόγους. Μου μπήκε η σκέψη πως ότι δεν εκδίδεται, δεν υπάρχει. Ενώ δηλαδή είχα αποφασίσει να μην ξαναβγάλω CD, κατάλαβα πως φτάσαμε σε μία εποχή που θα έχουμε λιγότερες φωτογραφίες από τους παππούδες μας.

Λέτε να συμβεί αυτό όταν ανεβάζει ο καθένας πενήντα selfy κάθε βδομάδα;

Ποιος θυμάται το myspace, που κάποτε μεσουρανούσε; Ποιος μου λέει εμένα ότι αύριο – μεθαύριο θα εξακολουθεί να υπάρχει το YouTube ή το spotify με τα κομμάτια μου ανεβασμένα; Τηλεφώνησα πανικόβλητος του Συλιβού και του είπα: «Θανάση, θέλω να τυπώσω ένα CD απλά για να υπάρχει χωρίς να με νοιάζει πόσο θα πουλήσει. Κάντο εσύ να το διαθέσεις όπως γουστάρεις και θα έχω κι εγώ μερικά να τα δίνω στα live».

Και γιατί όχι ένα βινύλιο που επανήλθε στη μόδα;

Μου μπήκε κι αυτή η ιδέα αλλά είναι κάτι που μπορεί να γίνει μελλοντικά. Προείχε βασικά να τυπωνόταν το υλικό σ’ ένα φορέα ήχου για να υπάρχει. Έχουμε χιλιάδες φωτογραφίες, ξαναλέω, και δεν έχουμε καμία! Δεν ξέρεις που να σώσεις τα αρχεία σου και μοιραία χάνονται. Έδωσα στο CD τον τίτλο «Δεν χωράμε όλοι» που ήταν κι ο τίτλος του πρώτου μου single.

Ο τίτλος αυτός επιδέχεται πολλές ερμηνείες.

Είναι λίγο επικίνδυνο το πράγμα. Μέσα στον ωκεανό του διαδικτύου, δεν ξέρεις τι να κρατήσεις…Εσείς, που είστε του χώρου κιόλας, ανακαλύψατε τον «Κούλη» το 2019, εγώ όμως έβγαζα σινγκλάκια από το ’17.

Μπήκατε στη διαδικασία μιας παραγωγής home made, διαφορετικής από τα 90s με τους Ενδελέχεια;

Home made όχι, γιατί όλα τα κομμάτια γράφτηκαν σε στούντιο. Εκτός αν αναφέρεστε στην αυτοδιαχείριση της μουσικής μου από τα δικά μου social media. Δεν είχε νόημα, άπαξ και το αποφάσισα, να κάνω σινγκλάκια και να τα δίνω στις εταιρείες.

Κι αν σας γινόταν μια πρόταση για δίσκο από την Panik ή τη MINOS, δεν θα το κάνατε;

Υποθετικά ναι, αν βάζανε λεφτά για την παραγωγή, μπορεί να το έκανα. Είναι, όμως, τόσο υποθετικό το ερώτημα…Δεν συμβαίνουν αυτά πια στο χώρο της δισκογραφίας.

Απ’ την άλλη, είστε ένας πολύ πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, σχεδόν στρατευμένος.

Την έντονη πολιτικοποίηση την είχα από πιτσιρικάς, από πριν ξεκινήσω να φτιάχνω τραγούδια. Ένας φίλος στο facebook μου θύμισε ότι τα ίδια έλεγα απ’ όταν είχαμε το δεκαπενταμελές στο σχολείο. Είναι παλιά αυτή η λόξα και πάντα είχα μια κριτική ματιά απέναντι στα πράγματα που μ’ ενοχλούσαν ώστε να μιλάω χωρίς κανένα φόβο.

Απλά τώρα το κακό παράγινε, έτσι;

Μας δίνεται η δυνατότητα με τα social media να εκφραζόμαστε πιο άνετα. Δε νομίζω να έχω αλλάξει εγώ, το σύστημα όλο, ο τρόπος έχει αλλάξει. Σηκώνομαι το πρωί, σκέφτομαι κάτι, θα το γράψω και θα τ’ ακούσουν 10.000 άνθρωποι, πράγμα που παλιά δεν συνέβαινε: Περίμενες πρώτα να βγει μια συνέντευξη σου κάθε δυο χρόνια που έκανες δίσκο ώστε ν’ απαντήσεις σε πέντε – δέκα ερωτήματα. Δεν ξέρω αν σήμερα είναι πιο καλό αυτό, γιατί εγώ είμαι και της παλιάς σχολής. Προτιμώ την εποχή των άλμπουμ, ακόμη και των εταιρειών που σαν επιχειρήσεις χρηματοδοτούσαν τους καλλιτέχνες, διότι τώρα αν δεν έχεις καβάντζες, τεχνογνωσία και στούντιο είσαι αποκλεισμένος από παντού. Για σκεφτείτε πόσο ταξικό είναι αυτό το πράγμα!

Βλέπω τελευταία να έχετε εξελίξει την ονομαστική σχέση σας με τον Πρωθυπουργό. Τον αποκαλείτε «ξάδερφε».

Το έδαφος είναι γόνιμο για να γίνεται μία πλάκα. Πλέον τρολλάρω με το να τον αποκαλώ ξάδερφό μου. Φαντάζομαι πως θα υπάρχουν κι άνθρωποι που το έχουν πάρει στα σοβαρά, αφού δέχομαι μερικές συμβουλές πολύ αστείες: «Πρόσεχε, είναι πολύ επικίνδυνο το επώνυμο που έχεις», αλλά εγώ απαντάω «Μη φοβάστε, έχω κάνει ευχέλαιο» (γέλια). Άλλοι μου ζητάνε ρουσφέτια απ’ τον «ξάδερφο», σε κωμικά πλαίσια νομίζω. Τρολλάρουν κι οι ίδιοι.

Αναρωτιέμαι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει για έναν συνονόματο του μουσικό που τον τρολλάρει ανελέητα.

Δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι πως θα έχει συμβούλους που θα τον έχουν ενημερώσει. Σίγουρα θα έχει ακούσει το «Κούλη» που μέχρι και στο open με είχανε βγάλει. Με είχαν κράξει, αν θυμάστε, ο Χασαπόπουλος με τον Σακελλαρόπουλο σε στυλ «Ο κάθε τρελός παίρνει μια κιθάρα και βγαίνει και λέει ότι θέλει αποζητώντας πέντε λεπτά δημοσιότητας». Είχε γίνει χαμός!

Άνθρωποι που ούτε ήξεραν ποιοι ήταν οι Ενδελέχεια προφανώς.

Μετά όμως μου ζήτησαν συγγνώμη και είχαν βγει στην εκπομπή δημόσια, αφού εγώ ανέβασα ένα post ότι επιφυλάσσομαι για κάθε νόμιμο δικαίωμα. Προφανώς κάποιος τους σφύριξε από το κανάλι πως «ο άνθρωπος είναι επαγγελματίας μουσικός και ζητήστε δημοσίως συγγνώμη, γιατί θα έχουμε θέμα». Το πιο αστείο είναι που δέχτηκα πρόσκληση για να πήγαινα απ’ την εκπομπή να τα λέγαμε από κοντά, αλλά φυσικά δεν πήγα γιατί θα γινότανε του Κουτρούλη ο γάμος.

Το facebook δεν είναι όπως ήταν πριν δύο χρόνια. Υπάρχει πια μια ξεκάθαρη αστυνόμευση. Ο Βαλλιανάτος, η Ακρίτα και η Λουπάκη φάγανε ban για ένα μήνα. Τίθεται θέμα ποιοι είναι πίσω από τη διαχείριση του στη χώρα μας.

Έχω διαβάσει επ’ αυτού, αλλά δεν γνωρίζω πολλά στοιχεία. Αυτό που βλέπω είναι ότι και ο υπόλοιπος κόσμος, τα κυβερνητικά κανάλια που παρουσιάζουν μόνο τη μία φωνή και έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι γι’ αυτό. Ξέρετε, φαντάζομαι, πως είμαστε στην τελευταία θέση αναφορικά με την ελευθερία των ΜΜΕ. Βάσει ευρωπαϊκών μελετών έχουμε γίνει λίγο Βόρεια Κορέα και Τουρκία του Εβρέν. Όλοι πια το βλέπουν αυτό και μάλιστα δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά διάβαζα ότι έχουν πέσει πολύ τα δελτία ειδήσεων. Έχει απηυδύσει ο κόσμος, δεν μπορείς να λες ότι όλα είναι ζάχαρη σ’ αυτή τη χώρα και ο άλλος να υποφέρει ή να πεθαίνει. Κάπου καταντά γελοίο, αν μη τι άλλο!

Ίσως γι’ αυτό να λογοκρίνονται άνθρωποι με μεγάλη επιρροή στο δημόσιο λόγο τους.

Δικό τους κακό είναι όταν δεν βλέπουν το πράγμα που βράζει από κάτω. Εγώ τους προέτρεψα να διαβάσουν τα «Ρούχα του Βασιλιά», αν δεν τα έχουν διαβάσει, που ο βασιλιάς είναι γυμνός, αλλά όλοι νομίζουν πως είναι ντυμένος. Όταν θα το καταλάβουν, θα’ ναι αργά.

Σας αγχώνει το ενδεχόμενο ενός δικού σας ban από τα social media, που είναι το όπλο σας αυτό τον καιρό;

Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω σκεφτεί. Αν φτάσουν όμως στο σημείο να μπλοκάρουν απροκάλυπτα έργα τέχνης, τότε εισερχόμαστε σε άλλα ζητήματα. Άλλο είναι να πεις σε μπλοκάρω γιατί προτρέπεις σε βία ή σε τρομοκρατία και άλλο γιατί έβγαλες τραγούδι που λέει «Δεν χωράμε όλοι». Εκεί σοβαρεύουν πολύ τα πράγματα.

Θεωρώ χειρότερο να μην τρέχει μία με δηλωμένους φασίστες και να μπλοκάρεσαι όταν αντιδράς εναντίον τους.

Απαράδεκτο είναι, αλλά πιστεύω πως το να απαγορεύεις έργα τέχνης είναι ένα άλλο στάδιο. Μιλάμε για Βόρεια Κορέα και κάτι παραπέρα…

Τι σημαίνει για σας το ότι συνεχίσατε να είστε παραγωγικός μες στην κρίση του κορονοϊού και να εκδώσετε δίσκο;

Είναι μία άμυνα. Δεν μπορώ να κάθομαι σπίτι να μαραζώνω χωρίς να κάνω κάτι. Το να κάτσω να γράψω ένα κομμάτι εμένα είναι η καθημερινότητα μου. Είναι ανάγκη και τώρα, μέσα σ’ όλη αυτή την επαγγελματική αδράνεια, είναι μπλοκαρισμένες δύο ταινίες, στις οποίες συμμετέχω σαν σεναριογράφος. Η μεγάλου μήκους βασίζεται στο βιβλίο μου, «Η μονοκατοικία», σε σκηνοθεσία του Ελληνοκύπριου Κίμωνα Μυλωνά. Ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε γυρίσματα, αλλά μας σταμάτησε ο κορονοϊός. Η άλλη είναι μια μικρού μήκους ταινία του Μαρίνου Σκλαβουνάκη, ενός καλού Κεφαλλονίτη σκηνοθέτη. Βασίζεται στο διήγημα μου, «Η Νανά», από τα «Σκισμένα ημερολόγια».  Επίσης θα αρχίσουμε γυρίσματα με το που μας το επιτρέψουν. Ειδικά στη μεγάλου μήκους δεν μπορεί κανείς να πάρει το ρίσκο να κατεβάσει κόσμο στην Κύπρο, αφού εκεί θα γυριστεί. Έχω ακόμη ένα θεατρικό έργο που το έγραψα το περασμένο καλοκαίρι κι είναι σε καλά χέρια αυτή την περίοδο, όπως κι ένα νέο βιβλίο που έχει πάει ήδη στους εκδότες. Να σας πω και ότι μετά από την κυκλοφορία του CD, έβγαλα ακόμη τρία singles. Αν υποτεθεί πως κυκλοφόρησαν τρία από τον Ιανουάριο, μπορεί ως το τέλος του χρόνου να έχω έτοιμο ένα CD με άλλα δώδεκα τραγούδια. Συνεργαστήκαμε με τον Σπύρο Γραμμένο και με την Αυγερινή Γάτση από τους Ρεμπετιέν, στους οποίους αρχικά είχα δώσει στίχους μου. 

Έχω να πω ότι στους κόλπους της ροκ μουσικής δεν είχαμε αναφορές σχετικές με το #metoo κίνημα.

Και μένα ποτέ δεν υπέπεσε κανένα τέτοιο περιστατικό στην αντίληψη μου. Εγώ, βέβαια, πάντα έγραφα, έπαιζα και μετά σπίτι, δεν τριβόμουν πολύ με το χώρο. Δεν είδα κάτι κακό, σας μιλάω ειλικρινά.

Και μια άμιλλα που δεν είναι ευγενής, αλλά περιέχει ατιμία, είναι στοιχείο κακοποιητικό.

Είναι, ναι, αλλά δεν έχει καμία σχέση με παιδοβιασμούς και τέτοια πράγματα. Λίγο – πολύ η ίντριγκα υπάρχει σ’ όλους τους χώρους. Άλλο η ζήλια κι ο ανταγωνισμός και άλλο να βιάζεις ανθρώπους, τάζοντας τους καριέρα. Εγώ χάρηκα μ’ αυτά που βγήκαν στη φόρα. Ξέρουμε τι γίνεται στον καλλιτεχνικό χώρο γενικά, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Υπήρχε ένας τεράστιος φόβος απ’ τη μεριά των θυμάτων για την κοινωνική κατακραυγή ή για το πως τους φέρονται στα δικαστήρια. Έχουμε δει πολλές ταινίες, ξέρετε, που πάει το θύμα στο δικαστήριο κι εκεί βιάζεται για δεύτερη φορά. Ένιωσα μια ανακούφιση που βγήκε όλη αυτή η αποφορά και πιστεύω πως μερικοί θα σκέφτονται λίγο καλύτερα. Δεν νομίζω ότι θα σταματήσουν, γιατί είναι σαν να λέμε πως θα σταματήσει η ανθρώπινη διαστροφή, απλά μια δεύτερη σκέψη θα την κάνουν. Άλλο είναι να πιστεύεις ότι είσαι πάντα στο απυρόβλητο και άλλο να ζεις με το φόβο ότι θα σε κάνουν ρόμπα στα κανάλια ή θα σε φυλακίσουν.

Πάμε πάλι στα τραγούδια: Το να ανεβάζει κανείς ένα κομμάτι στο διαδίκτυο, με μία κιθάρα, δεν του στερεί έναν αέρα επαγγελματισμού;

Αυτά είναι τα home made κομμάτια που είπατε πριν. Κι εγώ έχω κάνει τέτοια, που συνήθως σχετίζονται με την επικαιρότητα.

Ως και η Τζόαν Μπαέζ πρόπερσι έβγαλε με την κιθάρα της, στην κουζίνα της, ένα home made βίντεο που ξέσκιζε τον Ντόναλντ Τραμπ.

Αυτό έχει μία αμεσότητα που αρπάζει τον κόσμο, αλλά δυστυχώς δεν έχει διάρκεια, ακόμη κι αν είσαι ο θρύλος που λέγεται Τζόαν Μπαέζ. Κρατάει δυο – τρεις μέρες, το πολύ μία εβδομάδα, και μετά τέλος! Είναι σαν ρεπορτάζ, σαν τα βιντεάκια που ανεβαίνουν στο facebook, γίνονται viral, παίρνουν 100.000 views σε δύο 24ωρα και μετά εξαφανίζονται.

Ο «Κούλης» πόσα views είχε σημειώσει;

Περίπου 300.000, νούμερο αδιανόητο για τις παλιές εποχές. Έτσι μπήκα μετά στο στούντιο και το έφτιαξα για να το έβαζα στο CD. Πολλά τέτοια βιντεάκια είχα ανεβάσει στο κανάλι μου, αλλά τα σταμάτησα, επειδή θέλησα να δημοσιοποιώ μόνο τα πιο επαγγελματικά. Μόνο στο facebook εξακολουθώ να τα ανεβάζω, γιατί έχει αυτή τη λογική. Αν ένα κομμάτι τριβελίζει το μυαλό μου, υπάρχει λόγος δηλαδή, μόνο τότε πηγαίνω και το φτιάχνω στο στούντιο.

Ιδίοις εξόδοις;

Εντάξει, με βοηθάει πάρα πολύ μια παρέα που έχω. Βάζω κι εγώ κάποια χρήματα, αλλά υπάρχουν μερικοί φίλοι που με βοηθάνε όσο δεν φαντάζεστε και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω δημόσια: Τον Πετρογιάννη που έχει το στούντιο «Matrix», τον κιθαρίστα Κώστα Πλατανιά, τον μπασίστα Παντελή Πέτρου, τον ντράμερ Νίκο Χριστόπουλο, τον βιολιστή Κυριάκο Πέτρου – με όλους αυτούς συνεργάζομαι ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια.

Είστε πατέρας επίσης, έχετε οικογένεια. Δύσκολη η ζωή για έναν καλλιτέχνη που δεν είναι μόνος του.

Είμαι απ’ τους τυχερούς που μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς απ’ την τέχνη τους, δηλαδή απ’ τη μουσική. Είμαι δάσκαλος 25 χρόνια στο ΚΕΘΕΑ, ενώ διδάσκω και στο Μουσικό Εργαστήρι του Πανεπιστημίου. Κάνω και κάποια live, οπότε όλα αυτά ζουν αξιοπρεπώς εμένα και την οικογένεια μου. Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο έχουν σταματήσει όλες οι περιφερειακές δουλειές και μένα έχουν κοπεί τα 3/4 των δραστηριοτήτων μου χωρίς να αποζημιώνομαι. Και ενώ φορολογούμαι κανονικά, καταλάβατε; Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με την αγωνία του πότε θα λήξει αυτός ο εφιάλτης που μας εμποδίζει να κάνουμε τη δουλειά μας.

Κι απ’ την άλλη ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τουρίστες εν μέσω της πιο άγριας φάσης της πανδημίας.

Ισχύει, γι’ αυτό και έγραψα πως πάνε οι τουρίστες στα Χανιά, ενώ εγώ έχω να δω τη μάνα μου ένα χρόνο! Μου κάνανε και πλάκα να πάω μέσω Βερολίνου…Μπήκα και στη σελίδα της Ντόρας και της έγραψα «Ξαδέρφη, πάρε με μαζί σου στα Χανιά να δω τη μάνα μου» (γέλια) Ξέρετε ότι τα ίδια κάνουν και οι Ιταλοί; Ούτε αυτοί μπορούν να πάνε από νομό σε νομό, αλλά δέχονται τουρίστες. Παίζει να έχουμε την ίδια επιτροπή εμπειρογνωμόνων. Ζούμε τρομερές καταστάσεις. Θεωρώ ότι το έχουν χάσει το παιχνίδι, ο κόσμος δεν τους εμπιστεύεται καθόλου ειδικά στο θέμα της πανδημίας. Φταίει το ότι δεν βγήκαν ποτέ να πουν για ποιο λόγο παίρνουν τις αποφάσεις τους, που οι ίδιοι δεν τις τηρούν. Δεν μπορείς να ζητάς απ’ τον άλλο ατομική ευθύνη κι εσύ ο ίδιος να καταπατάς τα δικά σου μέτρα. Ο κόσμος αντιδρά και στρέφεται στη συνομωσιολογία, αλλά κανείς δεν βγήκε να πει «παίρνουμε αυτά τα μέτρα γι’ αυτό το λόγο». Εγώ είχα μια αρχή στη ζωή μου: Ζητώ από σένα ένα πράγμα, ειλικρίνεια. Μόνο τότε θα είμαι κι εγώ ειλικρινής απέναντι σου. Δεν υπήρξα ποτέ ανειλικρινής απέναντι στις κόρες μου, ώστε να απαιτώ να είναι κι αυτές ειλικρινείς μαζί μου. Ήταν ο μόνος κανόνας που ίσχυε στο σπίτι μου μέχρι να μεγαλώσουν. Ακόμα ισχύει κι έτσι έχουμε εξασφαλίσει τον αλληλοσεβασμό.

Θα ήθελα να μας μεταφέρετε μια αχτίδα αισιοδοξίας.

Επειδή ανέκαθεν ήμουν αισιόδοξος φύσει και θέσει, αν θέλουμε να είμαστε δημιουργικοί στη ζωή αυτή, οφείλουμε να βλέπουμε φωτεινά πράγματα. Να ονειρευόμαστε! Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας και στην ίδια μας τη χώρα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι θα ζω στην κοσμάρα μου, δεν θα βλέπω τι γίνεται γύρω μου, δεν θα στηλιτεύω όσα βλέπω ως επικίνδυνα και εγκληματικά και δεν θα κριτικάρω. Πιστεύω πολύ στους νέους ανθρώπους και ευτυχώς δικαιώνομαι μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία. Χάρηκα που είδα μερικές απ’ τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών σε Νέα Σμύρνη και κέντρο. Βλέπω να ανατροφοδοτούνται οι συλλογικότητες, εκεί που είχαν χαθεί σχεδόν και ο καθένας κοίταγε την πάρτη του. Ο κόσμος οφείλει να πάρει θέση και να μην είναι απλός θεατής. Και ο χώρος ο δικός μας, όμως, να πάρει θέση!

Μα δεν είδατε που η Ελένη Καραΐνδρου κατακεραύνωσε το event με τον Εθνικό Ύμνο και πέσανε να τη φάνε τη γυναίκα;

Δεν μπορούμε να καθόμαστε να λαμβάνουμε υπόψιν μας το κάθε σχόλιο. Σ’ αυτά εγώ δεν δίνω σημασία. Δεν μ’ ενδιαφέρει τι πρεσβεύει ο κάθε «καμένος». Εγώ έγραψα ένα post: «Καλλιτέχνη, πάρε θέση εκτός κι αν είσαι σκέτο διασκεδαστής». Η Καραΐνδρου ουδέποτε υπήρξε διασκεδάστρια με την τέχνη της. Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι παίρνουν θέση – οι περισσότεροι είναι φίλοι και τους εκτιμώ – όπως ξέρουμε και ποιοι είναι διασκεδαστές και το κάνουν για να μη χάσουν τα πελατάκια τους.

Ποια πελατάκια; Εν μέσω κρίσης;

Πελατάκια για πάντα, όχι μόνο για τώρα. Πολλοί μιλάνε και πολλοί δεν παίρνουν θέση για κανένα θέμα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μιλήσουν για το νέο καλλιτεχνικό τους έργο και μέχρι εκεί! Είναι οι λεγόμενοι global καλλιτέχνες, συνήθως οι τραγουδιστές. Εγώ εκτιμώ αυτούς που εκτίθενται με το έργο τους και με το δημόσιο λόγο τους, αλλά ξαναλέω ότι οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Με τους συναδέλφους που έχω μιαν άνεση μιλάμε γι’ αυτό. Δεν θα έλεγα κάτι σε κάποιον που δεν είμαστε φίλοι.

Δημήτρη Μητσοτάκη, τα είπαμε όλα. Ευχαριστώ και πάλι.

Εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ.

* Το CD του Δημήτρη Μητσοτάκη «Δεν χωράμε όλοι (Singles 2017 – 2020)» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος.

** Οι φωτογραφίες είναι της Ρίας Λειβαδιώτου