Δημήτρης Κανέλλος: «Ο Θάνος Μικρούτσικος μού φέρθηκε σαν πατέρας»

Σε ένα μήνα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου, που βύθισε στο πένθος ολόκληρη τη χώρα. Έχει ήδη ανακοινωθεί η επικείμενη έκδοση ενός ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου του με τους δύο «Κύκλους Καββαδία» (τον «Σταυρό του Νότου» και τις «Γραμμές των Οριζόντων»), ωστόσο δεν πάει πολύς καιρός, μέσα στην τρέχουσα χρονιά, που άρχισε ν’ ακούγεται το όνομα του Δημήτρη Κανέλλου ως τελευταίου ορίτζιναλ ερμηνευτή του μεγάλου συνθέτη. 

Ήταν και η αιτία που αναζητήσαμε τον Κανέλλο για την ακόλουθη συνέντευξη, στην οποία μοιράζεται μνήμες από τη συνεργασία του με τον Μικρούτσικο, ενώ αφηγείται πως η τύχη, η μοίρα ή και η ζωή η ίδια τα έφεραν έτσι και μας παρέδωσε ένα ολόκληρο άλμπουμ σε ποίηση του Άλκη Αλκαίου (σε ένα τραγούδι στίχους έγραψε ο Γρηγόρης Λιάρος, αδερφός του Αλκαίου). 

Παρουσιάζει ενδιαφέρον η ιστορία ενός φτωχόπαιδου από τη Νίκαια, που δούλευε οικοδόμος, για να ξεκινήσει από τα κουτούκια του Πειραιά, να περάσει από τα σκυλάδικα Ελλάδας και Αμερικής (Αστόρια) και να καταλήξει στο πλάι της Γλυκερίας και του Μητροπάνου σε συναυλίες που διήρκεσαν ολόκληρες σαιζόν. Το «Όσα ονειρευτήκαμε», που για την ώρα βρίσκεται μόνο σε ψηφιακή μορφή, μοιάζει πραγματικά σαν το επιστέγασμα μιας πορείας στο χώρο του τραγουδιού με τις καλύτερες προδιαγραφές. 

Κυκλοφορήσατε έναν ψηφιακό δίσκο κι εσείς. Σημεία των καιρών.

Ακριβώς, είναι ένα digital album, καθώς μας πρόφτασε η πανδημία του κορονοϊού. Μία δουλειά βασισμένη στην ποίηση του Άλκη Αλκαίου: Δέκα τραγούδια, τα εννιά σε στίχους του Άλκη και ένα σε στίχους του αδερφού του, Γρηγόρη Λιάρου. Και τον Αλκαίο, όπως θα ξέρετε, Βαγγέλη Λιάρο τον έλεγαν με το πραγματικό του όνομα. 

Δεδομένης της συνεργασίας σας με τον Θάνο Μικρούτσικο προς το τέλος της ζωής του, μέσω εκείνου προέκυψε το πρότζεκτ;

Το 2018 κάναμε κάποιες συναυλίες – αφιερώματα στον Γιάννη Ρίτσο σε εκδηλώσεις της ΚΝΕ. Ο Θάνος ήταν ήδη άρρωστος και αρκετά καταπονημένος. Τα αποτελέσματα των χημειοθεραπειών ήταν πια αισθητά πάνω του. Ήταν ταλαιπωρημένος ψυχικά και σωματικά, πηγαινοερχόταν στο εξωτερικό, εν πάση περιπτώσει ήταν μια κατάσταση πολύ δύσκολη. Πράγματι, αυτή η δισκογραφική δουλειά προέκυψε μέσα απ’ την επαφή μου με τον Θάνο. 

Το θέμα είναι πως πριν την γνωριμία σας με τον Μικρούτσικο, είχατε βγάλει άλλους δύο δίσκους. 

Η προηγούμενη δουλειά ήταν ένα CD με τραγούδια – επανεκτελέσεις σε στίχους του Φώντα Λάδη. Αγαπημένος φίλος ο Φώντας! Ο ίδιος μου πρότεινε να πω τέσσερα τραγούδια του, σε μουσικές του Μάνου Λοΐζου, και άλλα τέσσερα σε μουσικές του Δημήτρη Λάγιου. Ήδη πέρασαν τρία χρόνια απ’ το CD αυτό, που είχε κυκλοφορήσει απ’ τη Heaven. 

Τι λέτε; Κυκλοφόρησε η mainstream Heaven, Λάδη, Λοΐζο και Λάγιο;

Και μένα με παραξένεψε που θέλησαν να βγουν προς τα έξω μ’ ένα τέτοιο είδος τραγουδιών. Να πω εδώ ότι η πρώτη μου δουλειά, όμως, ήταν κάτι άλλο, διαφορετικό: Επειδή συνεργαζόμουν και ακόμη συνεργάζομαι με τη Γλυκερία, παραγωγός μου ήταν ο Στέλιος Φωτιάδης, μέχρι που αποφάσισα να κάνω κάποια δικά μου πράγματα. Το 2010 λοιπόν – πάμε τόσο πίσω – είχαμε κάνει με τον Φωτιάδη ένα CD επανεκτελέσεων τραγουδιών του Αντώνη Βαρδή κ.α. Ήταν ένας πιο λαϊκός δίσκος. 

Πόσων ετών είστε;

Είμαι 39 και, ευτυχώς, μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι, αν υποτεθεί πως ο τωρινός δίσκος λέγεται «Όσα ονειρευτήκαμε». Ένας τίτλος παρμένος από ένα καινούργιο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου.

Ας μείνουμε λίγο στον εκλιπόντα. Του οφείλετε πολλά, δεδομένης της γνωστής γενναιοδωρίας του.

Το ’18 περνούσα μια δύσκολη φάση με τα προσωπικά μου και αποφάσισα να αποτραβηχτώ κατά Εύβοια μεριά. Μου τηλεφώνησε ο Μάνος Τρανταλίδης, ο υπεύθυνος των συναυλιών  του Μικρούτσικου, που τον γνώριζα για πολλά χρόνια λόγω Γλυκερίας και Φωτιάδη, ο οποίος με ζήτησε να συμμετάσχω στις συναυλίες του Θάνου για τον Ρίτσο. Μου είπε πρώτα πως θα μου έστελνε κάποια τραγούδια που ο Θάνος θα ήθελε να ακουστούν κι εγώ θα έπρεπε να δω αν θα μπορούσα να τα υπηρετήσω. 

Μιλάμε για καινούργια τραγούδια;

Όχι, για παλιά τραγούδια σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Πολύ δύσκολα κομμάτια, όμως. Κάποια του Χρήστου Λεοντή απ’ το «Καπνισμένο τσουκάλι» και ένα του Νίκου Μαμαγκάκη, το «Άιντε και ντε», που το’χε τραγουδήσει ο Γιάννης Πουλόπουλος. Ο Θάνος ήθελε διακαώς να το πω και μου έλεγε πως ποτέ δεν είχε παρουσιαστεί live, ούτε καν απ’ τον ίδιο τον Πουλόπουλο, που ήταν δικό του τραγούδι. «Να το πούμε» απάντησα του Θάνου! Τον πρωτογνώρισα σ’ ένα στούντιο στην Αγία Παρασκευή, όπου πήγαμε για πρόβα. Τον θυμάμαι να λέει: «Θα ξεκινήσουμε με το ”Άιντε και ντε”». Στα βαριά κατευθείαν (γέλια). Να προσθέσω ότι, σύμφωνα με τον Θάνο, ο ίδιος ο Ρίτσος του είχε εκμυστηρευθεί πως το κομμάτι αυτό του Μαμαγκάκη τ’ αγαπούσε πολύ, γιατί τον ταξίδευε – έτσι έλεγε. 

Ωραίες πληροφορίες μας δίνετε.

Σ’ ένα βίντεο στο κανάλι μου στο Youtube, ο Θάνος με προλογίζει μ’ αυτά τα λόγια στο τραγούδι. Ξαναπάω σε εκείνη τη μέρα στο στούντιο, όπου λέμε μια κι έξω το κομμάτι με την ορχήστρα και ο Θάνος μένει έκπληκτος. Ακολούθησαν το «Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος», το «Τούτες τις μέρες» και, φυσικά, του Θεοδωράκη από τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας». Βγαίνοντας απ’ το στούντιο, πιάνουμε κουβέντα με τον Θάνο, μου είπε πολύ ωραία πράγματα και μου πρότεινε να πάω απ’ το σπίτι του για να δοκιμάσει κάποια τραγούδια του με τη φωνή μου. 

Υπήρχε τραγούδι του που το αγαπούσατε ιδιαίτερα και το ζητήσατε;

Ακριβώς αυτό θά’λεγα! Του ζήτησα το «Όσο κρατάει ένας καφές» που είχε πει ο Διονύσης Θεοδόσης και το «Μια παλιά φωτογραφία», που είχε πει πάλι ο Θεοδόσης σε α’ εκτέλεση πριν απ’ τον Μητροπάνο. Αρχίσαμε να δουλεύουμε με τον Θύμιο Παπαδόπουλο, συνεργάτη επί σειρά ετών του Θάνου και δικός μου πλέον. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, το μεγαλείο του μουσικού, το ταλέντο και ο χαρακτήρας του! Λίγο μετά έτυχε να’μαι συνομιλητής του Γρηγόρη Λιάρου, αλλά και του Γεράκη, στον οποίο ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα του Αλκαίου. Στην αρχή ο Γρηγόρης ήταν επιφυλακτικός στο να έλεγα και κάποια άλλα τραγούδια του Άλκη.

Πάντως, η αλήθεια είναι πως Άλκη Αλκαίο έχουν μελοποιήσει και πολλοί άλλοι, πέραν του Μικρούτσικου.

Εγώ, βέβαια, ήθελα και καινούργια. Ανέκδοτα ποιήματα του Άλκη, όχι ξανατραγουδισμένα. Ο Πασχαλίδης, ας πούμε, έχει επίσης μελοποιήσει Αλκαίο, αλλά είχε σχέση μαζί του, ολόκληρο βιβλίο έγραψε. Για μένα, όμως, που είχα διακαή πόθο να τραγουδήσω Αλκαίο και ακόμα έχω, ήταν λίγο πιο δύσκολο. Τέλος πάντων, ένα απόγευμα μου τηλεφώνησε ο Γρηγόρης Λιάρος, μου είπε «Ρώτησα κι έμαθα για σένα και τσέκαρε ένα στίχο που σου έστειλα». Τον τσέκαρα τον στίχο, αλλά δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα. Και μόνο που διάβαζες, καταλάβαινες ότι ήταν Αλκαίος! Προώθησα το ποίημα στον Θύμιο Παπαδόπουλο, ο οποίος και το μελοποίησε.

Μάλιστα. Λίγο οικογενειακή υπόθεση: Μικρούτσικος, Παπαδόπουλος, Αλκαίος κλπ.

Εγώ τιμώ πολύ τις συνεργασίες. Αν βρεθώ μ’ έναν άνθρωπο, που ταιριάζουν τα χνώτα μας κι έχουμε μια χημεία ανθρώπινη, σ’ αυτόν θα ζητήσω συνεργασία κι ας μην έχει κάνει τίποτα άλλο προηγουμένως. Πόσο μάλλον όταν ήξερα και ποιος είναι ο Θύμιος Παπαδόπουλος, που μπορεί να μην έχει το όνομα συνθέτη, έχει γράψει όμως πάρα πολλά τραγούδια στο περιθώριο των ιδιοτήτων του ως μουσικός και δισκογραφικός παραγωγός. Μετά απ’ αυτό το ένα τραγούδι μας, ο Λιάρος μού έστειλε ακόμη ένα ποίημα του Αλκαίου, που αυτή τη φορά μελοποίησε ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης. Ο Ανδρουλιδάκης ήταν επίσης φίλος και συνεργάτης, αφού είχαμε κάνει αφιερώματα στον Άλκη Αλκαίο στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» και στα φεστιβάλ της ΚΝΕ. Ένα άλλο βράδυ πέρασα από τον «Σταυρό του Νότου», που τραγουδούσε ο Πασχαλίδης. Με πιάνει, «Τι κάνεις εσύ, μωρέ μαλάκα;» με ρωτάει με τον γνωστό του τρόπο και μου προτείνει να πω και τρία δικά του τραγούδια σε στίχους Αλκαίου – μεταξύ αυτών, το «Ηπειρώτικο» και το «Σταυρόλεξο». Τέλος, ακόμη ένα στιχούργημα μου στέλνει ο Λιάρος, δικό του όμως, που το μελοποίησε αμέσως κι αυτό ο Θύμιος Παπαδόπουλος. Σύνολο μέχρι στιγμής: Οχτώ τραγούδια, τα εφτά του Αλκαίου και το ένα του Λιάρου.

Ο δίσκος όμως έχει δέκα τραγούδια μέσα.

Εδώ παρενέβη ο Θάνος με δύο δικά του τραγούδια, τα οποία ολοκλήρωσαν ουσιαστικά το project. 

Εν ολίγοις, είχατε την τύχη να τραγουδήσετε τα δύο τελευταία τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου.

Εντάξει, κάπως έτσι…Εγώ αυτό, βέβαια, δεν το πολυλέω…

Μα πως; Στα δελτία Τύπου μοσχοπωλείται το γεγονός, πράγμα αναμενόμενο. 

Μιλάω για μένα σαν άνθρωπο…Έχουν βγει αυτά τα δύο κομμάτια του Θάνου, το ένα λέγεται «Αλητάκι», είναι αντιφασιστικό και αναφέρεται στις θηριωδίες των Ναζί στο Λίντιτσε. 

Και πότε κάθισε ο αείμνηστος κι έγραψε τα κομμάτια αυτά;

Να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω. Πριν ολοκληρωθεί η δουλειά, όταν είχα μόνο τα οχτώ κομμάτια – μιλάμε για το καλοκαίρι του 2019 – του τηλεφώνησα. Τον άκουσα χάλια, τι να λέμε…Τον είχα δει και στις συναυλίες της ΚΝΕ, που ήταν πολύ καταπονημένος πια. Μετά από λίγο καιρό, μπήκε στο νοσοκομείο και δεν ξαναβγήκε. Του είπα στο τηλέφωνο: «Θάνο, ξέρω πως έχεις τον πόνο σου και την αγωνία σου, αλλά να, τελειώνω το δίσκο μου και αν θα ήθελες, αν θα μπορούσες…» Μου κάνει: «Τι θες, ρε; Λέγε»…Διατηρούσε χιούμορ και διαύγεια. «Δύο τραγούδια σου θα ήθελα» απαντάω, «σε στίχους Αλκαίου». «Α, θες και σε Αλκαίο» μου λέει. Και μετά: «Καλά, πες του Θύμιου ότι θα του τηλεφωνήσω αύριο».

Απ’ ότι καταλαβαίνω, μάλλον αδύνατο θα’ταν να καθόταν ο άνθρωπος να έγραφε νέα τραγούδια στην κατάσταση που βρισκόταν. Άρα, σας έδωσε δύο τραγούδια απ’ την καβάντζα του που δεν αναιρεί φυσικά την α’ εκτέλεση τους με τη φωνή σας.

Μπορεί, ναι, θα τα’χε έτοιμα οπωσδήποτε, δεν αντιλέγω. Στο δίσκο δώσαμε τον τίτλο «Όσα ονειρευτήκαμε», παρμένος από’να απ’ τα καινούργια κομμάτια. Μεγάλη υπόθεση για μένα, που ξεκίνησα σαν ένα παιδάκι που έπαιζε μπουζουκάκι και κιθαρούλα. 

Το είχατε από μικρός το μικρόβιο.

Όχι με την έννοια του τρελού ψώνιου που θέλει να γίνει τραγουδιστής. Εδώ και μια εικοσαετία δουλεύω τα πρωινά σε οικοδομικές δουλειές. Είκοσι χρόνια ένσημα έχω από την οικοδομή.

Σας τιμάει αυτό.

Το βιώνω πολύ δύσκολα σήμερα, γιατί δεν έχει και δουλειά πια. Παλιά, που υπήρχε δουλειά, ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Δεν έκανα πίσω, όμως, γιατί με βοήθησε στο να μην κάνω εκπτώσεις. 

Ως επαγγελματίας τραγουδιστής πότε βγήκατε;

Στα 16 – 17 μου μού είπαν ότι είχα καλή φωνή. Τραγουδούσα σε κουτούκια, σε ταβερνάκια, σε μουσικά μεζεδοπωλεία κι άρχισα να παίρνω λεφτά. Μιλάω πάντα για εδώ, Αθήνα και Πειραιά, αφού εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νίκαια. 

Μένετε εκεί ακόμα;

Ναι, εκεί συνεχίζω και μένω, Νίκαια – Κοκκινιά. 

Τελείως λαϊκό παιδί δηλαδή: Οικοδόμος, Νίκαια και μπουζουκάκι.

Ναι, ακριβώς, γι’ αυτό με δουλεύανε και με λέγανε «Δημήτρη Παπαμιχαήλ». Μετά, όμως, πήγα στο Εθνικό Ωδείο και τελείωσα φωνητική με την Άννα Διαμαντοπούλου. Επειδή το «είχα», όπως μου λέγανε, ήθελα να το αξιοποιήσω όσο καλύτερα γινόταν. Κάποια στιγμή δούλεψα με την Πόλυ Πάνου.

Μεγάλο σχολείο.

Σίγουρα, αλλά έχω δουλέψει με πάρα πολλούς. Η Πόλυ Πάνου ήταν το πρώτο τρανταχτό όνομα που συνεργάστηκα, αλλά για χρόνια δούλεψα σε μπουζουκάδικα – σκυλάδικα, μην έχοντας το ψώνιο του τραγουδιστή. Να σας πω ότι τα πρώτα χρόνια δεν είχαμε παπούτσια να φορέσουμε στο σπίτι μου; Αυτό θυμάμαι στην αρχή απ’ τον εαυτό μου μαζί με το ότι ο πατέρας μου δούλευε στην οικοδομή, ενώ η μάνα μου ασχολιόταν με τα οικιακά και με τους τρεις γιους της – τρία αγόρια είμαστε. Το ζούσαμε λίγο άσχημα, αλλά οι άνθρωποι μας φρόντιζαν, μας αγαπούσαν και μας πρόσεχαν παρά τη φτώχεια μας. Έτσι, από κει που έπαιρνα 3.000 δραχμές τα πρωινά στην οικοδομή, τα βράδια στα μαγαζιά μού έδωσαν 10.000! Τι να σκεφτόμουν, λοιπόν; Καριέρα; Καμιά σχέση! Τα πράγματα προχωρούσαν ώσπου το 2006 περίπου γνώρισα τον Στέλιο Φωτιάδη, οποίος με έβαλε στον πιο ποιοτικό λαϊκό χώρο.  

Μετά τα σκυλάδικα της Β’ Εθνικής, ας πούμε;

Και της Β’ Εθνικής, αλλά και με γνωστούς είχα δουλέψει. Μέχρι τη «Σπηλιά της Αμερικής» είχα φτάσει, στην Αστόρια των ΗΠΑ. Δύο φορές είχα πάει στην Αμερική.

Εκεί βγαίνει χοντρό χαρτί, απ’ ότι λένε.

Τα λεφτά ήταν καλά, ισχύει. Εκεί πήγα μόνος μου και το κονέ μου το έκανε ο τότε μάνατζερ της Πόλυς Πάνου. «Θες να πας στην Αστόρια;» με ρώτησε μια μέρα. Εγώ, εν τω μεταξύ, ήμουν 21 ετών. Τ’ αποφάσισα και πήγα μόνος μου λίγους μήνες αφότου είχαν πέσει οι δίδυμοι πύργοι. Μεγάλη λαχτάρα πέρασαν η μάνα μου κι ο πατέρας μου. Έκατσα τελικά για κάνα μήνα, όχι περισσότερο, γιατί οι συνθήκες ήταν μεγάλη μαυρίλα.

Δηλαδή;

(δυσκολεύεται) Ε, άσχημες καταστάσεις, ναρκωτικά και τέτοια…Έβλεπα τους μουσικούς να’ναι χάλια κι εγώ δεν είχα καμιά σχέση μ’ αυτά τα πράγματα. Ήθελα να τραγουδάω, να παίρνω το μεροκάματο μου και να στέλνω στους γονείς μου στην Ελλάδα. Περαστικός ένιωθα…Το 2006, λοιπόν, που γνωρίζω τον Φωτιάδη με έβαλε κατευθείαν να τραγουδήσω δίπλα στη Γλυκερία. Τον επόμενο χειμώνα με τοποθέτησε στην «Ακτή Πειραιώς», μαζί με Γλυκερία, Μητροπάνο, Στέλιο Διονυσίου και Μελίνα Ασλανίδου. 

Δυνατό σχήμα

Σίγουρα! Ένα καλό ξεκίνημα, αφού μετά δούλεψα με Μητροπάνο, Βοσκόπουλο, Μαργαρίτη, Βιτάλη κ.α., πάντα με τη Γλυκερία κοντά τους. 

Πολύ καλά σας πήγαν τα πράγματα, παρόλες τις προσωπικές σας δυσκολίες, που αναφέρατε στην αρχή.

Δεν έχω παράπονο…Είμαι χωρισμένος, με μια κορούλα πέντε ετών. Η δυσκολία ήταν να ξεπεραστεί το γεγονός του χωρισμού μου. Σκεφτείτε ότι ο γάμος μου διήρκεσε μόλις τρεις μήνες.

Σαν να’γινε βιαστικά.

Δεν είναι ότι βιάστηκα να παντρευτώ. Ας πούμε ότι δεν έκρινα σωστά. Ή, μάλλον, δεν κρίναμε σωστά.

Ας ξαναπάμε στο δίσκο σας. Τι καλό έχετε να περιμένετε;

Για μένα είναι σαν μια παρακαταθήκη, σαν την προίκα μου. Ποιος δεν θα’θελε, βέβαια, να γίνει γνωστή η δουλειά του; Αλίμονο, όποιος το πει αυτό θα’ναι ψεύτης. Από κει και πέρα είναι μεγάλη μου τιμή να κάνω έναν δίσκο με τόσους αξιόλογους συντελεστές. Επέλεξα να πω εγώ όλα τα τραγούδια χωρίς καμία φιλική συμμετοχή. 

Καλύτερα να μη ρωτήσω αν θα στηρίξετε συναυλιακά το δίσκο μέσα στο γενικό μπάχαλο.

Όπως το λέτε, τελείως μπάχαλο! 

Την πολιτική σας ταυτότητα δεν την κρύβετε, κάθε άλλο θα έλεγα.

Δηλώνω σίγουρα αριστερός, αλλά έχω νιώσει άσχημα μ’ όλο αυτό που γίνεται. Η λέξη «αριστερός» έχει γίνει λίγο λάστιχο, όχι όπως το «φασίστας» που’ναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά όπως το «αντιφασίστας». Ξαφνικά το «αντιφασίστας» έγινε ρούχο που το φοράνε όλοι.

Και που είναι το κακό σ’ αυτό;

Επειδή έγινε και ότι έγινε με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, θεωρώ ότι η έννοια κάπου παραφορέθηκε και όλοι έγιναν αντιφασίστες. Καλά κάνανε και μακάρι να έγιναν πραγματικά. Εγώ, για να το ξεκαθαρίσω, είμαι κουκουές χωρίς να’χω περάσει ποτέ απ’ την ΚΝΕ. Μακάρι να’χα περάσει! Θα είχα βοηθηθεί σε πολλούς τομείς.

Αυτό πάλι πως το εννοείτε;

Η ΚΝΕ είναι ένα τεράστιο σχολείο. Το να είσαι άνθρωπος δηλώνει και μία συγκεκριμένη επιστημονική ιδιότητα, αν θέλετε. Άνθρωποι θεωρητικά είναι και οι φασίστες, αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα. 

Κατάλαβα. Ζείτε μόνος σας;

Ναι, ζω μόνος αυτόν τον καιρό, αλλά έχω τους γονείς μου που πλέον χαίρονται με την πορεία μου. Από παλιά χαίρονταν, όταν μ’ έβλεπαν δίπλα στη Γλυκερία και τον Μητροπάνο.

Και ας κλείσουμε με ό,τι πιο τετριμμένο, αλλά μέσα στην κρίση που περνάμε, δεν έχω κάτι άλλο να ρωτήσω: Τα μελλοντικά σας σχέδια;

Έχω μια στενή σχέση με τον Μίμη Πλέσσα κι ετοιμάζουμε ένα σχετικά άγνωστο τραγούδι του, τα «Φιλιά» σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου. Μου το πρότεινε ο ίδιος μαζί με τη Λουκίλα, τη γυναίκα του. Το κομμάτι το ενορχηστρώνει ο ίδιος και παίζει πιάνο κιόλας. Θα κυκλοφορήσει κι αυτό ως digital single.

Digital album να ξαναπούμε ότι είναι και το «Όσα ονειρευτήκαμε».

Είναι, παρόλο που θα το’θελα να βγει και σε φυσικό προϊόν, μόνο και μόνο για τον Θάνο που με τίμησε δεόντως. Θα ξεχάσω που ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο, τηλεφωνούσε για να με στηρίξει; Ανατριχιάζω τώρα και μόνο που το λέω, αλλά μάθαινα απ’ άλλους με πόση γενναιοδωρία μιλούσε για μένα. Αυτός ο άνθρωπος μού φέρθηκε σαν πατέρας μου και το λιγότερο που θα’χα να κάνω ήταν να παλέψω για να βγει η δουλειά μας και σε φυσικό προϊόν. Μας πρόλαβε ο κορονοϊός, όμως…Ευτυχώς είμαι σε συνεχείς επαφές με την εταιρεία και λέμε μετά το πέρασμα της πανδημίας και των λοκντάουν, να βγούμε και σε μορφή CD. 

* Το digital album του Δημήτρη Κανέλλου, «Όσα ονειρευτήκαμε», σε ποίηση Άλκη Αλκαίου και σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου, Μίλτου Πασχαλίδη, Θύμιου Παπαδόπουλου και Μανώλη Ανδρουλιδάκη, κυκλοφορεί από την MINOS και υπάρχει αναρτημένο στο κανάλι του ερμηνευτή στο YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCyDK9QS-dgF2CHYlbTPbI5Q

** Μία ακόμη συνεργασία του Δημήτρη Κανέλλου είναι αυτή με τον συνθέτη Κώστα Γιαννάκη. Το ένα από τα δύο κομμάτια που έχουν ηχογραφήσει μέχρι σήμερα λέγεται «Δέθηκα – ερωτεύτηκα» σε στίχους του Μάκη Κυριαζή: