Βασίλης Τερλέγκας: «Κάθε άνθρωπος κρύβει έναν αλυσοδεμένο δαίμονα κι έναν αλυσοδεμένο άγγελο»

Ομολογώ πως την ίδια περίοδο που οι συμμαθητές μου στο λύκειο άκουγαν τα τραγούδια του, εγώ προτιμούσα τους Led Zeppelin και τους Doors. Τσακωνόμασταν, μάλιστα, για το αν θα καταλήγαμε ως παρέα σε ροκάδικο ή σε σκυλάδικο. Μέση λύση δεν υπήρχε, όπως γίνεται σήμερα, που τα στεγανά στη μουσική έχουν καταρριφθεί. Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα πως το σκυλάδικο – το «ορίτζιναλ και όχι το δήθεν» που λέει κι ο Πουλικάκος – είναι μέρος μιας αδιαφιλονίκητης μαζικής λαϊκής έκφρασης. Την ήθελα μία συνέντευξη με τον Βασίλη Τερλέγκα, τον τελευταίο της «χρυσής εποχής» του σκυλάδικου των 90s, όπως είπα και του ιδίου. Κι όταν τελικά συναντηθήκαμε από κοντά, στο στούντιο του, στην Παιανία, είδα έναν άνθρωπο εξαιρετικά φοβισμένο με τον κορονοϊό. Είχε λόγους, βέβαια, σαν άνοιξε το πουκάμισο του και είδα την τομή στο στήθος του: Ένα χειρουργείο καρδιάς, που τον εντάσσει σήμερα στις ευπαθείς ομάδες για την πανδημία. «Να γράψεις το όνομα του γιατρού μου» μου ζήτησε και δεν θα μπορούσα να μην το κάνω, καθώς επρόκειτο για τον κορυφαίο καρδιοχειρουργό Ανδρέα Μπαϊρακτάρη, τον άνθρωπο που μέχρι σήμερα έχει παρατείνει επιτυχώς τη ζωή και της ίδιας μου της μάνας.

Παρατηρώ μέσα στο στούντιο σας διάφορα μηχανήματα αναλογικού ήχου και αναρωτιέμαι από πότε ξεκίνησε αυτή η στενή σχέση σας με τον ήχο και με την παραγωγή ήχου.

Όταν λες ότι ασχολείσαι με τη μουσική, το πρώτο πράγμα που φροντίζεις είναι η αρτιότητα του ήχου. Όποτε έκανα τραγούδι που ήταν πρόχειρο, δεν είχε καμία, μα καμία τύχη! Οι άνθρωποι μεταξύ τους συνεννοούνται δια του ήχου. Αυτή τη στιγμή μιλάμε οι δυο μας με τη μετάδοση του ήχου, ο καθένας όμως έχει τη δική του χροιά. Η μουσική είναι το ίδιο ακριβώς με τον τρόπο που μιλάμε: Αν σε κάποιον μιλήσεις με ένταση, θ’ αλλάξεις τρόπο. Αν πάλι του μιλήσεις με αγάπη, θα του δώσεις να καταλάβει, ακόμη κι αν του πεις μια κακή κουβέντα. 

Το ίδιο συμβαίνει με την παραγωγή της μουσικής; Αυτό μου εξηγείτε;

Η μουσική είναι γλώσσα ψυχής. Αν εμείς έχουμε τη γλώσσα συνεννόησης των ανθρώπων, υπάρχει και μία αόρατη γλώσσα που είναι η μουσική. Πες ότι θες να βγάλεις μια μουσική ή ένα τραγούδι που θα σε πιάσει συναισθηματικά και θα βγάλει τον καημό από μέσα σου. Μιλάμε για ντέρτια, άρα θα φροντίσεις ο ήχος σου να εκφράσει το συναίσθημα που θες να περάσεις. Είναι η μέθοδος της ψυχοακουστικής.

Ακούγοντας πάντως τη λέξη «ντέρτια», ο νους μου στο λαϊκό τραγούδι πήγε.

Αν ντέρτι είναι ο πρωταγωνιστής σ’ όσα έχω τραγουδήσει εγώ ή κάποιος άλλος συνάδελφος, ισχύει. Το ίδιο όμως συνέβη και με τα ροκ που τραγούδησα, επειδή το ήθελα μία συγκεκριμένη στιγμή. 

Μ’ αρέσει που με πήγατε στο ροκ, γιατί σ’ αυτό εδώ το στούντιο έχουν γράψει οι φίλοι μου οι Electric Litany.

Α ναι, βέβαια. Και απ’ τη Γερμανία έχουν έρθει για να γράψουν ειδικά σ’ αυτό το στούντιο. Κι εγώ τους το δίνω, γιατί είναι μερικοί άνθρωποι που σέβονται αυτό το χώρο. Η τεχνογνωσία που έχω να ξέρετε πως δεν είναι σπουδαγμένη, αλλά βιωμένη. Συνήθως κάνω μόνος μου τις μίξεις και την επεξεργασία για να βγάλω ακριβώς την ψυχοακουστική που θέλω ή τον λόγο για τον οποίο τραγουδάω κάθε φορά.

Λέτε πως δεν έχετε σπουδάσει ηχοληψία, αλλά μιλάμε για ένα πολύ συγκεκριμένο αντικείμενο.

Και απ’ τις πιο δύσκολες ηχοληψίες, γιατί τα μηχανήματα που χρησιμοποιούμε είναι τα καλύτερα, κορυφαία. 

Οι «Στροφές», το κομμάτι σας που έκανε πάταγο, έγινε κάτω απ’ αυτές τις τόσο ψαγμένες συνθήκες;

Και ακόμη κάνει πάταγο, να πούμε! Η επιτυχία αυτού του τραγουδιού οφείλεται στην καινοτομία της ψυχοακουστικής. Γράψαμε με έναν ενορχηστρωτή, τον Γιάννη Κουρκουμέλλη, που κι αυτός ήταν «άρρωστος» με το θέμα του ήχου και μοιάζαμε πολύ. Το ότι όλα τα τραγούδια απ’ αυτό το δίσκο έγιναν σουξέ, οφειλόταν στην ενορχήστρωση και στην έλλειψη ψηφιακού ήχου που χάνεις σε πρώτη και δεύτερη αρμονική, δηλαδή στον αναλογικό ήχο. Δεν είναι τυχαίο που ο δάσκαλος μου έλεγε πως τα πουλάκια κελαηδούν αναλογικά, γι’ αυτό και στο συγκεκριμένο άλμπουμ υπάρχουν στιγμές που δεν καταλαβαίνεις ποιος τραγουδιστής τραγουδάει. Καμιά φορά στα στούντιο που πάω, μου λέει ο ηχολήπτης: «Τραγούδα εσύ και θα το φτιάξω εγώ». Τι θα φτιάξεις εσύ; Το φάλτσο; OK, με μηχάνημα το φτιάχνεις! Είσαι εσύ, όμως; Δίνεις ψυχούλα; 

Συνήθως ότι τραγουδάτε, εδώ δεν το φτιάχνετε;

Εντάξει, μ’ έχουν καλέσει διάφοροι φίλοι, του στυλ «Έλα, Βασιλάκο, πες μας ένα τραγούδι».

Και δεν τους δημιουργείτε θέμα με την τελειομανία σας στον ήχο;

Εκεί βασίζομαι στο φιλότιμο του ηχολήπτη και του λέω: «Κοίτα κει να το ”φέρεις” όσο μπορείς, γιατί εγώ μια χάρη έκανα σ’ ένα φίλο». Υπάρχουν, έτσι, αρκετοί νέοι, που για λόγους ηθικής και αγάπης προς το πρόσωπο τους, έκανα ντουέτο μαζί τους για να μπορέσουν να κάνουν κάτι. Τώρα θα μου πεις, εσύ δηλαδή είσαι ο αυτόφωτος; Όχι, αυτόφωτος μπορεί να’ναι κι ο άλλος που απλά θέλει μία βοήθεια, όπως και μένα κάποιος με βοήθησε.

Ποιοι σας βοήθησαν στην καριέρα σας;

Καταρχάς το κερί της Παναγίας που έβαλα στην εκκλησία του χωριού μου απ’ όταν έφυγα, μικρό παιδί. Από κει και πέρα, έδωσα τις μάχες μόνος μου. Με βοήθησαν πολύ οι πειρατικοί σταθμοί της εποχής, αφού μας κυνηγούσαν τότε κι εγώ δεν ήξερα απ’ αυτά τα πράγματα. Ξέρετε, ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν αλυσοδεμένο δαίμονα κι έναν αλυσοδεμένο άγγελο. Εγώ κατάφερα σ’ αυτόν τον τομέα να βγάλω τον άγγελο μου έξω και ευχαριστώ το σύμπαν ή τον Θεό – πάρτε το όπως θέλετε – που κατάφερα να το κάνω. 

Ο άγγελος δηλαδή σας πήγε στην επιτυχία;

Η επιτυχία είναι το τελευταίο πράγμα που μ’ ενδιαφέρει κάθε φορά που κάνω κάτι. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν αρέσει ή δεν αρέσει στον κόσμο, που μια ζωή ήταν κατευθυνόμενος κι ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας. Η αλήθεια, όμως, δεν κρύβεται.

Η αλήθεια που λέει πως σας συμπαθούν όλοι στο χώρο σας και δεν ακούγονται κακά σχόλια για το άτομο σας.

Όχι, έχω πάρα πολλούς εχθρούς κι έτσι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στο χώρο έχει τελικά μεγαλύτερο κύρος από έναν άλλον που είναι στάνταρ, φλατ. 

Εμένα, πάντως, μου έχουν πει πως στα μαγαζιά που δουλεύατε, φερόσασταν με το σεις και με το σας μέχρι και στον τελευταίο υπάλληλο.

Μου είναι αδιανόητος ο σνομπισμός. Αν εξετάσουμε καλά το θέμα της ζωής, θα φτάσουμε σ’ ένα σημείο ενδοσκόπησης. Πήρα προχθές τον γιο μου να τον πάω μια βόλτα και τράκαρα, το έκανα μπάχαλο το αυτοκίνητο. Θα μπορούσα κάλλιστα αυτή τη στιγμή να μην ήμουν εδώ, άρα σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε. Μου λένε ότι έχω ωραία φωνή. OK, αν πάθω κάτι όμως, έναν κάλο – μην πας μακριά – ποιος καλός τραγουδιστής; 

Το έχετε φιλοσοφήσει, βλέπω.

Είναι απλά τα πράγματα. Δεν ξέρω αν αύριο θα ζω, γιατί να’μαι σνομπ; Κάποτε που γινόταν χαμός με την επιτυχία μου, λες και κάτι τρέχει στα γύφτικα, πήγα να πάρω δυο σουβλάκια τυλιχτά. Σταμάτησα σ’ ένα συνοικιακό σουβλατζίδικο. Παράγγειλα, μου τα έδωσε ο άνθρωπος, τον πλήρωσα, τον ευχαρίστησα και έκανα να φύγω. «Σας παρακαλώ» μου κάνει, «εσείς, ολόκληρος Τερλέγκας, κι ήρθατε να φάτε εδώ δυο σουβλάκια;» Του απάντησα: «Άνθρωπε μου, να’ σαι ευλογημένος, αλλά τι μου λες τώρα;» Στα μαγαζιά, που σας είπαν, δεν είμαι καθόλου καλό παιδί! Έχω κι εγώ τα στραβά μου, όμως δεν μπορώ να μη σεβαστώ τον κόπο του κάθε παιδιού που έρχεται για να βγάλει το μεροκαματάκι του. Γιατί να του μιλήσω άσχημα; Ποιος είμαι εγώ; Ο τραγουδιστής;

Ναι, ο τραγουδιστής και, μάλιστα, ο βιοπαλαιστής.

Όχι, δεν ισχύει! Και άκουσε να δεις, ισχύς μου ο άνθρωπος και πίστη μου ο Θεός. Όταν δεν αγαπάς τον άνθρωπο, δεν αγαπάς ούτε τον εαυτό σου! Ειδικά τον εργαζόμενο άνθρωπο, που κανείς δεν τον ρώτησε την εποχή που ζούμε αν έχει φαΐ στο σπίτι του ή να πληρώσει το νοίκι του. Βλέπω διάφορα τρελά, στα οποία μπορεί να τρέξω ή και όχι. Να πάω να τραγουδήσω που δεν μ’ ενδιαφέρει για μένα τον ίδιο. Θα τη βγάλω την άκρη και ξέρεις πως θα τη βγάλω; Όπως μ’ έμαθε ο πατέρας μου απ’ το χωριό να επιζώ, στις δυσκολότερες συνθήκες! Και σε βουνό να μ’ αφήσεις, θα επιζήσω, γιατί εκεί γεννήθηκα, στα Καλάβρυτα. Υπάρχουν άνθρωποι, όμως, που δεν ξέρουν πως να επιζήσουν.

Εκτιμάτε τη φτώχεια, κύριε Τερλέγκα;

Μα είμαι φτωχός! Είμαι τόσο φτωχός, όσο δεν μπορείς να φανταστείς, γιατί γεννήθηκα μες τη φτώχεια, μεγάλωσα χωρίς να μου λείπει τίποτα, αφού όλα στο χωριό τα φτιάχναμε εμείς κι ήταν δικά μας, αλλά αγαπώ τον φτωχό άνθρωπο. Μόνο αυτός ξέρει τις αξίες της ζωής. Πως να καταλάβει ένας πλούσιος τον συνάνθρωπό του; Το ξαναλέω, ισχύς μου ο άνθρωπος και πίστη μου ο Θεός.

Το κατέγραψα, αλλά βλέπω το χώρο σας και σκέφτομαι αυτό που είχατε πει, ότι ήσασταν δυστυχής ως πλούσιος.

Είναι αλήθεια. Είχα καβαλήσει ένα καλάμι ή υπέθετα ότι το’χα καβαλήσει και να μην το διέκρινα. Η επιτυχία μπορεί να σου φέρει τόσα πολλά προβλήματα, που μπορείς να χάσεις τον εαυτό σου. Ίσως το χειρότερο πράγμα είναι η επιτυχία, αφού θέλει σωστή διαχείριση. Μη φεύγεις απ’ τον άνθρωπο, αγάπα τον πλησίον σου, τον αξιοπαθούντα. Τι άλλο ν’ αγαπήσεις, τα σίδερα;

Απαντήστε μου τότε, ποιοι σας πίστεψαν στο ξεκίνημα σας;

Μη γελιόμαστε, με βοήθησαν άνθρωποι και μένα. Στην πρώτη μου εταιρεία, βρήκα μυστικό χαρτί που έγραφε για μένα: «Καταπληκτική φωνή, δεν πρόκειται για σκύλο». Στην πορεία μού φόρεσαν αυτή την ταμπέλα για να μ’ αποδομήσουν, εγώ όμως δεν αποδομήθηκα και ούτε θ’ αποδομηθώ εκτός κι αν το θελήσω!

Τι εννοείτε «μυστικό χαρτί»; Δεν ξέρατε ποιος το είχε γράψει;

Είχα πάει το δισκάκι μου και τους είπα: «Παιδιά, αν θέλετε, κυκλοφορήστε το». Το άκουσαν και το χαρτάκι αυτό το άφησε η κυρία Λιάνα Μαλανδρενιώτη, η πρώτη παραγωγός μου. 

Δεν το πιστεύω! Η Μαλανδρενιώτη γράφει ακόμη στην «Εποχή», την εφημερίδα, και υπήρξε το ίδιο βοηθητική και για μένα στη δημοσιογραφία. Εξαιρετικός άνθρωπος.

(χαμογελάει) Η Λιάνα μού είπε να μην αλλάξω τ’ όνομα μου, αν και κακόηχο. Μου έλεγε πως θα το μπερδεύουν, θα λένε Τρελέγκας ή Τερλέγκας και τελικά θα μαθευτώ. Είχε την εταιρεία Intersound, σπουδαία εταιρεία! Μ’ αγαπούσε σαν παιδάκι η Λιάνα και το έβλεπα. Όταν μπήκα στο γραφείο της και είδα το δισκάκι μου μ’ έναν φάκελλο, πονηρούλης εγώ, τον άνοιξα και διάβασα αυτό που σας είπα.

Ξέρετε τι γίνεται; Απ’ την Intersound τότε περνούσε ο συγγραφέας Γιώργος Σκούρτης, ο οποίος ήταν φίλος της Λιάνας και της έδινε στίχους μάλιστα για σκυλάδες. Πιθανώς να του είχε δώσει το δισκάκι σας και να ήταν δικό του το σχόλιο. Σημειωτέον, ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης, επίσης φίλος της Μαλανδρενιώτη, της είχε πει για την εταιρεία της: «Δεν θα λέτε ”Έχω μια εταιρεία κάτω απ’ την Ομόνοια, αλλά μια εταιρεία στον ίδιο δρόμο με το Εθνικό Θέατρο”». 

(γελάει) Πιθανώς έγινε όπως το λες, γιατί η Λιάνα είχε στείλει το δισκάκι μου να το ακούσουν πέντε – έξι άλλοι. Το’χε πάρει σοβαρά. Αν δεν πάθαινε ζημιές η γυναίκα, η εταιρεία της θα υπήρχε ακόμη, αν και δεν υπάρχουν πια εταιρείες μετά την επέλαση της ψηφιακούρας! Να γιατί είμαι ενάντιος στον ψηφιακό διάδρομο. Και το λέω εγώ, που έχω τρέλα με τα μηχανήματα και δεν είμαι καθόλου τεχνοφοβικός. Για ν’ ακούσω ένα τραγούδι σήμερα δεν θα βάλω CD, αλλά τα ακουστικά για να το ακούσω μέσω του τηλεφώνου μου, που μπορεί και να σκοτωθώ την ώρα που οδηγάω. Εγώ μπορεί να θέλω ν’ ακούσω ένα δίσκο του Νταλάρα, αλλά να τον ακούσω ολόκληρο κι άμα μ’ αρέσει ένα τραγούδι, να το ακούω συχνά, όπως μου αρέσει πολύ ο συγκεκριμένος συνάδελφος. 

Ποιους είχατε τραγουδιστικά πρότυπα όταν ήρθατε στην Αθήνα;

Βασικά μου άρεσε πάρα πολύ ο Μητσιάς, τον οποίο δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Μεγάλη φωνή, βυζαντινή. Ίσως από κει να κόλλησα μαζί του, ειδικά όταν είχε βγάλει το «Αχ, έρωτα» του Federico Garcia Lorca και του Λεοντή. Είχα πάθει πλάκα και να φανταστείτε ότι τότε στο χωριό μου η μόνη κουλτούρα ήταν τα κλαρίνα. Δε ντρέπομαι γι’ αυτό! Όταν άκουσα τον Μητσιά, περίμενα πότε θα μπει στο ραδιόφωνο το νέο διαφημιστικό της εταιρείας του για να ενημερωθώ. Το ίδιο και για τη Βιτάλη ή την Αλεξίου, τον Νταλάρα και τον Καζαντζίδη. Καλά, άσ’ τον τον Καζαντζίδη, ήταν τότε…

Παροπλισμένος;

Όχι, ίσα – ίσα, θεός ήτανε! Ο καθένας μας έχει τα δικά του, αλλά στον Καζαντζίδη σεβασμός! Εκεί σηκώνουμε τα χέρια ψηλά! 

Τον είχατε γνωρίσει ποτέ;

Του είχα φιλήσει το χέρι. Ήταν τσακωμένοι πάλι με τον Νικολόπουλο και εγώ είχα κλείσει το στούντιο του, ο Νικολόπουλος δηλαδή δεν το έδινε στον Καζαντζίδη. Είπε, λοιπόν, ο Καζαντζίδης: «Κοίτα να δεις που δεν μου δίνει στούντιο, γιατί το’χει δώσει σ’ ένα παλικάρι, τον Τερλέγκα». Το μαθαίνω εγώ απ’ τον ηχολήπτη και λέω: «Δεν μου το λέγατε, ρε παιδιά; Θα έπαιρνα άλλες ώρες, δεν χάλασε ο κόσμος». Αυτός το λέει με τη σειρά του στον Καζαντζίδη, ο οποίος με πιάνει μια μέρα: «Να σου πω, πιτσιρίκο, σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Είσαι σπουδαίος άνθρωπος». «Εγώ σπουδαίος;» του κάνω, «γιατί;» και του φιλάω το χέρι.

Συγκινητικό.

Συγκινητικό, έτσι! Το ίδιο έκανα και σε μιαν άλλη τεράστια δημοτική τραγουδίστρια, τη Φιλιώ Πυργάκη. Της φίλησα το χέρι, μ’ αγκάλιαζε και μου έλεγε «Αγόρι μου, τι κάνεις;» Προσφάτως έγινε αυτό κιόλας. Η δε φωνή της, καμπάνα! 

Τελικά, απ’ όσα μου λέτε, ήσασταν του ποιοτικού λαϊκού.

Δεν είναι ακριβώς ποιοτικό, όλα είναι ποιοτικά! Έχω πει από Μάνο Ελευθερίου εγώ μέχρι τον χειρότερο, που λέγεται Τερλέγκας! 

Γνωστό ότι είχατε μεγάλη φιλία με τον Μάνο Ελευθερίου.

Μα δεν μπορούσες να μην αγαπήσεις μια τέτοια μορφή. Λες το όνομα του, φαντάζεσαι έναν ογκόλιθο και βλέπεις έναν άνθρωπο που κάθεται να φάει μαζί σου, όπως κάναμε εμείς εδώ ακριβώς πριν γίνει στούντιο. Τον πήγαινα στο Μαρκόπουλο, σ’ ένα σταθμό εδώ πέρα, που έκανε εκπομπές. Είχαμε αναπτύξει μεγάλη φιλία, όπως και με την Ιφιγένεια Γιαννοπούλου. Είχα πει τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου τότε. Σπουδαίες συνεργασίες, δεν υποτιμώ όμως κανέναν άλλο συνάδελφο μουσικό, στιχουργό και συνθέτη.

Δεν πιστεύετε στον διαχωρισμό εμπορικού και ποιοτικού τραγουδιού.

Χθες βράδυ παρακολουθούσα τον Κραουνάκη στην τηλεόραση. Έμεινα παγωτό! Καλλιτεχνάρα! Άκουγα κάτι το διαφορετικό και ταυτόχρονα κάτι γεννιόταν μέσα μου, με συνέπαιρνε, που μου’ λεγε «Σε εκφράζει, βρε»! Να τον έχει ο Θεός καλά, αλλά αυτό που είδα, που έπαιζε, που μετέδιδε, με κάνει να τον κατατάσσω στους μεγαλύτερους μας καλλιτέχνες. Προσέξτε τι λέω, καλλιτέχνης είναι να δίνεσαι στο κοινό κι αυτουνού το χαιρόταν η ψυχή του. Το έβλεπα! Αν ήμουν κάπου αλλού, θα έπαιρνα ένα ποτήρι ουίσκι να πιω για να διασκεδάσω. Δεν είναι μόνο θέμα ποιότητας, λοιπόν, αλλά και διασκέδασης.  Δύο σε ένα, ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει κομμάτια την καρδιά του και να τη δίνει στους ανθρώπους. Δεν τραγούδαγε τίποτα παράξενο ο άνθρωπος, αλλά λαϊκά όμορφα τραγούδια. 

Αληθεύει ότι παίζετε πολλά μουσικά όργανα;

Γρατζουνάω, πιο πολύ για να φτιάχνω τα τραγούδια μου.

Αυτοδίδακτος και σαν μουσικός, επομένως.

Ναι, αν δείτε μέσα, είναι γεμάτο έγχορδα. Βιολί δεν παίζω μόνο, γιατί δεν μπορώ να πατήσω τα μόρια, και πιάνο. Τις βάσεις βάζω εγώ, την ψυχούλα μου, τρία – τέσσερα ακόρντα, όλα τα άλλα τα κάνει ο ενορχηστρωτής. Ακόμη κι αν τρολλάρει εις βάρος μου, θα τον ευχαριστήσω πάρα πολύ.

Τι ακριβώς εννοείτε;

Ξέρετε, υπήρχε μία ομάδα που με τρολλάριζε και το ήξερα. Μπήκα σφήνα και τους είπα: «Σας ευχαριστώ, παιδιά». Ήταν τόσο έξυπνοι και τόσο διανοούμενοι αυτοί που κανείς δεν καταλάβαινε ότι με τρολλάρανε, εκτός από μένα. Χάρηκα βέβαια για το επίπεδο τους, γιατί κράτησαν ζωντανή τη γλώσσα μας. Μιλάω για τον Σύλλογο Φίλων και Μελέτης Έργου Βασίλη Τερλέγκα. Ξεκίνησαν τρολλάροντας με, αλλά δεν το’ βλεπες φανερά. Τώρα πια οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να είναι μαζί μου.

Πάντως, σήμερα γίνεται χαμός με τις σελίδες που εμφανίζονται στο όνομα ενός καλλιτέχνη, τα φαν κλαμπ κλπ.

Έχω κι εγώ μια σελίδα, αλλά παρατημένη. Τι να την κάνω;

Να λέτε τα νέα σας.

Δεν έχω βρει τον κατάλληλο άνθρωπο – διαχειριστή. Και δεν μπορώ να βρω έναν που να ξέρει να διαχειρίζεται σωστά την ιστοσελίδα μου, που την έχω και την πληρώνω εδώ και μία δεκαετία. 

Σχολιάστε μου μια παλιότερη σας δήλωση ότι δεν σας αρέσει η λογική των διανοούμενων.

Είναι μια αρρώστια η λογική των διανοούμενων. Πιστεύω στη λογική της καρδιάς.

Δεν οδηγεί σε λάθη αυτή, όμως;

Αυτή είναι η άποψη μου. Η λογική μπορεί να σε πάει εκεί που δεν περιμένεις, να σου δώσει την επιτυχία, τα πάντα. Άνθρωπο θα σε κάνει, όμως; Όχι. Η καρδιά θα σε κάνει. Όταν πονάς με την καρδιά σου για τον διπλανό σου κι όχι με το νου σου, δε μπαίνεις σε άσκοπους λογισμούς. Λες «Το τάδε σπίτι πεινάει», πας απ’ έξω, αφήνεις κάτι και φεύγεις. Η λογική το έκανε ή η καρδιά μου;

Περιγράψτε μου τα συναισθήματα σας όταν βλέπατε να βγαίνουν οι πρώτοι δίσκοι σας.

Ήμουν μικρό παιδί ακόμα, άβγαλτο απ’ το χωριό και παραμένω έτσι. Τα βινύλια δεν τα κρατούσα εγώ, γιατί τα έβγαζε η εταιρεία. Εγώ τους πήγαινα το πρωτότυπο, εντάξει, το’χα φάει στη μάπα στο στούντιο, τι να ακούσω μετά, τι και πως να αισθανθώ; Ξέρετε πότε ήρθε το μεγάλο συναίσθημα; Μπήκα μια μέρα σ’ ένα ταξί και μου πιάνει την κουβέντα ο ταξιτζής: «Ρε πιτσιρικά φιλαράκο, τι δουλειά κάνεις;» Του απάντησα ότι τραγουδάω σ’ ένα σκυλάδικο. «Καλά, ν’ ακούσεις έναν καινούργιο που έχει βγει» μου κάνει. «Λέει το ”Φεύγω γιατί είσαι θάνατος” και τραβάει πέντε – έξι μέτρα με την αναπνοή του»! «Σώπα, ρε» απαντάω ξανά, σοκαρισμένος όμως, γιατί εκείνη τη στιγμή εννοούσε εμένα. 

Του είπατε ότι εσείς το τραγουδάτε;

Όχι, δεν του είπα τίποτα. Απλά πήγα σπίτι και είπα «Βασίλη, πέτυχες», παρότι ακόμη ήμουν παιδί. 

Σε ποια ηλικία καταλάβατε τι τρέχει με το ταλέντο σας;

Ποτέ δεν ήμουν κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαι σήμερα. Πάντα ήμουν ο ατίθασος, ο εξτρίμ, που έκανε ζημιές και φασαρίες, αλλά όλο αυτό στην εφηβεία μου μετατράπηκε σε μία εσωστρέφεια, η οποία βρήκε μόνη διέξοδο στο τραγούδι. 

Εσωστρέφεια στα όρια της μελαγχολίας, της έλλειψης κοινωνικότητας;

Ήταν μια απλή φυσιολογική ροή του ανθρώπου που γεννήθηκε μ’ αυτό το χαρακτήρα. Δεν είχα προβλήματα ψυχολογικής φύσεως.

Δεν σας αρέσει να αναλύετε πολύ τα πράγματα, βλέπω.

Αντιθέτως, αυτό ήταν το κακό, ότι τα ανέλυα πάρα πολύ. Ίσως γι’ αυτό το στόμα μου έκλεισε και βγήκε η ψυχή μου προς τα έξω μ’ έναν τρόπο διαφορετικό.

Μιλάτε για την ευαισθησία του καλλιτέχνη τώρα, να όμως που προτάσσετε τη λογική.

Δεν μπορείς ν’ αποφύγεις ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η λογική δεν θα πάψει ποτέ για μένα να είναι ένα στερεότυπο.

Στερεότυπο;

Ναι, ένα στερεότυπο που δεν θα πάψει ποτέ για μένα να κυριαρχεί μες το σημερινό μπάχαλο. Κι εγώ άνθρωπος είμαι, θα τη βάλω τη λογική. Τη χρησιμοποιώ στο μέτρο που με βοηθάει, διότι αν ξεφύγω, θα γίνω παράλογος. 

Που αλλού θα σας έβγαζε η εσωστρέφεια σας, αν όχι στο τραγούδι;

Δεν ξέρω, πάντως από μικρό παιδί τέτοια βιώματα είχα. Ο παππούς μου μία έψελνε και μία τραγουδούσε. Συγκεκριμένα, επειδή πολέμησε στη Μικρά Ασία, τραγουδούσε μικρασιάτικα, τα οποία έφερε από κει και τα λάτρεψα. Ο πατέρας μου ήταν στο Γράμμο – Βίτσι, στην αντίσταση, τα είχανε δει όλα αυτοί οι άνθρωποι, καταλαβαίνετε.

Αριστερή οικογένεια, να υποθέσω;

Δημοκρατική, θα έλεγα, και σίγουρα αντιφασιστική, δεν το συζητώ! Απ’ τα Καλάβρυτα είμαστε. Δεν κατάλαβα, θα’μαι και Ναζί; Μαζί μπορεί να’μαι, Ναζί όχι. Κάθε φορά αντικρίζω 1.300 καντήλια και γεννήθηκα ανάμεσα Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας, όπου συνέβη η εκτέλεση. Ξέρετε τι τραγωδία συντελέστηκε στα Καλάβρυτα; Ασύλληπτη! Ποτάμι το αίμα! Τιμούμε το θάνατο κάθε Έλληνα που έπεσε για την πατρίδα, αλλά η σφαγή των Καλαβρύτων ήταν μεγαλύτερη κι απ’ αυτή του Διστόμου. Για μένα, φίλε Αντώνη, μόνο ο Καποδίστριας και ο Αθανάσιος Κλάρας από πολιτικούς, μπορώ να καταλάβω ότι ήταν Έλληνες. Μετά από τους Ήρωες του ’21, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, όλοι οι άλλοι διέπονται από κοτζαμπασισμό, εκεί έχουνε μείνει. Έτσι, ποτέ δεν τους κατάλαβα, άντε λίγο τον Πλαστήρα. 

Σας απασχολούσε ανέκαθεν η ιστορία;

Πάρα πολύ. Κι αν σήμερα δεν προλαβαίνω να διαβάσω, στην ιστορία έπαιρνα πάντα εικοσάρια. Όταν άρχισαν να μου λένε ιστορίες για γαλλικές επαναστάσεις και για δράκουλες, έφυγα, πήγα αλλού. Όπα! Όχι και ότι δεν έγινε τίποτα στη Σμύρνη, είχαμε συνωστισμό δηλαδή. Ο παππούς μου εκεί ήτανε, την έκανε με μια μοτοσικλέτα κλεμμένη από έναν Τούρκο. Δε θα μου πει τώρα ο οποιοσδήποτε, είτε δεξιός, είτε αριστερός, ότι δεν έγινε σφαγή. Δεν γίνεται, ρε παιδιά, ν’ αμφισβητήσουμε τη γενοκτονία των Ποντίων, επίσης, πως να το κάνουμε; Η μισή Αθήνα έχει ολόκληρες περιοχές με μικρασιατικά ονόματα.

Θα σας ταίριαζε, νομίζω, η πατριωτική Αριστερά της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη.

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω στην απόλυτη και καθαρή δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι δίκοπο μαχαίρι, μπορεί το ναι να γίνει όχι και το όχι, ναι. Μπορεί να βγάλουν νόμους παλαβούς και εξάλλου δεν με εκφράζει καθόλου αυτό το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα. Πες ότι τρελάθηκε ο κόσμος και αύριο βγει ένας ακραίος. Δηλαδή ότι πει ο Πρωθυπουργός; Δεν έχουμε αντιστάσεις ως λαός; Ο Κασιμάτης λέει σ’ ένα βιβλίο του ότι δεν μπορείς να έχεις πρωθυπουργό σε μια μικρή χώρα και να τον έχουν οι Γερμανοί για άλλη μία φορά με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν πιστεύω ότι κάποιος θέλει το κακό της Ελλάδας, σου λένε όμως «Είσαστε που είσαστε υπό κατοχή, ας φάμε τώρα και τα λεφτά σας». Ξέρεις τι χρωστάνε στα Καλάβρυτα; Τίποτα, νέκρα, Σημίτης, θάνατος! Η μόνη ιδεολογία είναι η Δημοκρατία. Εμείς τη φτιάξαμε, την πήραν και την κάνανε αστική δημοκρατία και μας την πασάρανε. 

Μιλάμε για πολιτική, δημοκρατία και δε μπορώ να μη ζητήσω την άποψη σας για τη φυλάκιση της Χρυσής Αυγής.

Θες την αλήθεια μου; Ευτυχώς που το κάνανε αυτό. Είμαι ένας άνθρωπος, ξέρετε, που έχω βγάλει την κακή φήμη του θρησκόληπτου, ενώ απλά πιστεύω στον Χριστό, στην Αλήθεια. Είμαι χριστιανός ορθόδοξος, άσχετα αν είμαι καλός ή κακός με τον Θεό μου. Οι Ναζί προέρχονται από ένα παγανιστικό μπακγκράουντ. Έχουνε φτάσει σε ακρότητες. Όλα γίνονται με μια ανοχή κάποιων, πίσω απ’ τις κλειστές κουρτίνες που εμείς βλέπουμε. Η Χρυσή Αυγή είχε ξεκινήσει σαν υποτιθέμενο κόμμα διαμαρτυρίας αμέσως μετά την είσοδο μας στο ΔΝΤ. Να το πρόβλημα που δημιουργούν οι πολιτικοί και δεν τους πιστεύει ο κόσμος. Που να ήξερε ο χωριάτης στο χωριό τι ήταν αυτοί και από που προέρχονταν; Πάντως, ούτε κομμουνιστής θα δήλωνα, είμαι άνθρωπος της άμεσης δημοκρατίας. 

Πόσα τραγούδια έχετε τραγουδήσει;

Διακόσια να’ναι; Κάπου εκεί, έχω χάσει κι εγώ το λογαριασμό. 

Τα περισσότερα θα τα χαρακτηρίζαμε καψουροτράγουδα.

Εγώ την καψούρα δεν την υπηρέτησα ποτέ. Εγώ αγάπη μοιράζω, ρε παιδιά. Όταν θέλουμε να διακωμωδήσουμε τον έρωτα ή, σωστότερα, το συναίσθημα της αγάπης, το βαφτίζουμε καψούρα, ντέρτι, καημό. Λέει ο άλλος «Έχω φάει φωτοβολίδα στο κεφάλι». Εντάξει, δεν είναι εκφράσεις αυτές τώρα. Πες ότι είσαι ερωτευμένος, ότι σε γουστάρω, σε θέλω. Φτάνει. Τι θα πει καψούρα; Το λέει κι η λέξη, προέρχεται απ’ το κάψιμο. 

Μοιραία, έτσι, ευτελίζεται το τραγούδι;

Εγώ ποτέ δεν έχω χαρακτηρίσει καψουροτράγουδο ένα τραγούδι συναδέλφου μου. Αγάπης, ναι, έρωτα, κοινωνικό, πολιτικό, δημοτικό που εξυμνεί τη φύση, τον έρωτα και το θάνατο, τα πάντα! Ακόμη και το κέρατο! Να σας πω ένα τέτοιο δημοτικό τραγούδι που έλεγε ο πατέρας μου: «Στον κάμπο εφυτρώσανε δυο όμορφα λουλούδια/ τό’να η αγάπη η παλιά και τ’ άλλο μου η καινούργια». Άκου τώρα, ερωτικό δημοτικό τραγούδι.

Μπορώ να σας διαβάσω στίχους από ένα ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη και να μου τους σχολιάσετε; Λέγεται «Βιβλική σημειολογία» και υποτίθεται ότι κάποιοι έχουν «στριμώξει» ένα κορίτσι (διαβάζω: «αλλά εκείνη κάνοντας το σταυρό της, παρεδόθη ψιθυρίζοντας: «συγχώρεσε με, θεέ μου, επειδή αμαρτάνω οικειοθελώς με αυτούς, με αυτά τα κτήνη που ωστόσο μ’ ερεθίζουν τόσο, τι να πω – ντρέπομαι να τ’ ομολογήσω – είμαι πολύ αναστατωμένη, τους θέλω διακαώς, τους λαχταρώ κι ας είναι εκείνοι που είναι άγγελοι εξ ουρανού αποδιωγμένοι»).

(ακούει με προσοχή και στο τέλος δείχνει βουρκωμένος σχεδόν) Τώρα μου κάνεις ψυχανάλυση και το βλέπω. Έτσι όπως το άκουσα, καθορίζει απόλυτα την ανθρώπινη φύση. Με συγκίνησε ο Βαλαωρίτης, γιατί λέει μία αλήθεια, που εγώ την αντιλαμβάνομαι με τον δικό μου τρόπο. Η γυναίκα κόβεται στα δύο, και θέλει και δεν θέλει. Το ένα είναι η ηθική της και τ’ άλλο η ανθρώπινη υπόσταση της, άρα έχουμε μια φυσιολογία. Αποδίδει θεϊκή ιδιότητα στους διώκτες της, αλλά στην πραγματικότητα τους γουστάρει. Συγγνώμη, αλλά είναι σαν να λέει ο Βαλαωρίτης πως αν δε μπορείς ν’ αποφύγεις έναν βιασμό, απόλαυσε τον. Να γελάσουμε και λίγο, γιατί πολύ το σοβαρέψαμε.

Δεν φοβάστε μη σας πουν σεξιστή;

Ας με πουν και σεξιστή και τροτσκιστή κι ότι θέλουν. Ομοφοβικό μη με βγάλεις μόνο, όπως μ’ έχουν βγάλει. Συγγνώμη ζήτησα μόνο για μία απρεπή φράση, ότι δεν γουστάρω να τον παίρνει ο γιος μου. Ο ομοφυλόφιλος είναι παιδί του θεού κι αυτός, όλοι κάτω απ’ τη γη προερχόμαστε, απ’ τη δημιουργία. Δεν μπορώ ως χριστιανός να μη σέβομαι τη δημιουργία του καθενός. Εγώ είπα ότι δεν θα έφευγα και πολύ χαρούμενος απ’ αυτόν τον κόσμο αν ο γιος μου γινόταν ομοφυλόφιλος. Θα τον στήριζα; Βεβαίως και θα τον στήριζα και το είπα! Άσε το άλλο, ότι κατέβηκε ο Θεός και μου έφτιαξε το λάστιχο!

Μ’ αυτό είχα πεθάνει στο γέλιο, το ομολογώ.

Μοιάζω για τρελός; Είπα το εξής: Επειδή δεν το’ χω πολύ με το αυτοκίνητο, μια φορά δεν θεώρησα τυχαίο ότι βρέθηκε ένας μες το σκοτάδι και μου έφτιαξε το αυτοκίνητο. Κατέβηκε απ’ το αυτοκίνητο του, αυτό έφυγε με τον οδηγό του και τον άφησε εκεί, με αναγνώρισε, φόραγε μια κουκούλα, μου άλλαξε στο τσακ μπαμ τη ρεζέρβα και μου είπε: «Για καλό έγινε, παλικάρι μου, μη στενοχωριέσαι. Μπορεί παρακάτω να έπεφτες κάπου». Γυρνάω να του πω «Δίκιο έχεις» και χάθηκε μες το σκοτάδι, κάπου στον Κόκκινο Μύλο. Επαναλαμβάνω, δεν το θεωρώ τυχαίο, ποτέ δεν είπα όμως ότι κατέβηκε ο Θεός και μου έφτιαξε το λάστιχο. Είναι δυνατόν; Έλεος! Για ποια δημοκρατία και ισονομία πολιτών μιλάμε μετά; Πληρώνω φόρους στον τόπο μου και απαιτώ να μη με χλευάζει κανείς, όπως δεν χλευάζω κι εγώ κανέναν. 

Πέρα απ’ την αγανάκτηση σας, αυτό ήταν κομματάκι αστείο σε αντίθεση με τα άλλα περί ομοφυλοφιλίας.

Ξέρετε ότι το βράδυ, στο μαγαζί που τραγούδαγα, ήρθαν και μ’ έπιασαν καμιά τριανταριά φίλοι μου καλοί, όλοι ομοφυλόφιλοι; «Είναι τρελοί οι άνθρωποι, εσένα λένε ομοφοβικό;» με ρώταγαν. Για τα παιδιά μου, όμως, έχω το δικαίωμα να λέω την άποψη μου. Μέχρι να πάνε 18 ετών, βέβαια. 

Κι εκείνα, όμως, μάλλον δεν θα ζητήσουν την άδεια σας για το αν γίνουν στρέιτ ή γκέι.

Ναι, σίγουρα, αλλά όχι στα 15 – 16 τους, που είναι ακόμα στο ψάξιμο. Γι’ αυτό είπα ότι έχω γνώμη μέχρι να ενηλικιωθούν. Αν μετά γίνουν, ας γίνουν ότι θέλουν, πατέρας είμαι και θα τα στηρίξω. Και φυλακή να μπει το παιδί μου, και φονιάς να γίνει, ότι και να γίνει, δίπλα του θα είμαι. 

Το πρόβλημα ίσως ξεκινάει απ’ το ότι θεωρείτε την ομοφυλοφιλία σαν κάτι κακό, μεμπτό.

Ένας φίλος μου, γκέι, γνωστός ηθοποιός κιόλας, ήρθε στο καμαρίνι μου: «Γιατί μου είπες ότι είμαι μια χαρά; Εγώ είμαι δυστυχής, ξέρεις τι έχω περάσει;» Του απάντησα «Γιατί να’σαι δυστυχής μια χαρά παλικάρι;». Μου εξήγησε ότι βλέπει γυναίκα και στρίβουν τα μάτια του, πάνε αλλού. Ότι θέλει να κάνει παιδιά και δεν θα το καταφέρει ποτέ, άρα θα νιώθει δυστυχής. Επέμενα ότι είναι μια χαρά, ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος κι αυτό λέει η δημοκρατία. Γιατί εμένα δεν μ’ αφήνουν να καθορίσω τα θέλω μου – προσέξτε, τα θέλω μου – για τη ζωή των παιδιών μου; Δεν επιβάλλω τίποτα, είπα απλά τι θα ήθελα. Κι εκεί απάνω πέταξα τη φράση, για την οποία απολογήθηκα. 

Και την άλλη μέρα σας στόλισαν από ομοφοβικό έως φασίστα.

(με έκπληξη) Φασίστα; Γιατί;

Λόγω μη ανοχής στη διαφορετικότητα.

Ξέρουν όλοι αυτοί τι έχω κάνει εγώ υπέρ των διαφορετικών ανθρώπων; Κανείς δεν ξέρει! Αν εγώ τάισα πενήντα οικογένειες που δεν είχαν να φάνε, γιατί δεν μπορούσε να δουλέψει το παιδί τους, αυτή δεν ήταν διαφορετικότητα; Μην κρίνουμε για να μην κριθούμε. Ούτε εσύ ξέρεις για μένα, ούτε εγώ ξέρω για σένα. Μία απ’ τις μεγαλύτερες Ελληνίδες συγγραφείς, την Ιωάννα Καρυστιάνη, τη γνωρίζεις;

Φυσικά.

Έχεις διαβάσει τον «Άγιο της μοναξιάς» της, που αναφέρεται στον Τερλέγκα; Για μένα το έγραψε και για το λαϊκό τραγούδι μέσα από μια φανταστική μυθοπλασία. Best seller, πήγα και πήρα πέντε – έξι βιβλία και δεν μου έμεινε κανένα, τα έδωσα σε φίλους. Ποτέ δεν την έχω γνωρίσει, ξέρω όμως ότι ο «Άγιος της μοναξιάς» σε μένα αναφέρεται. Γιατί έγραψε για μένα η γυναίκα αυτή; Με τα τρολλ της, με τα στραβά μου, με τα κακά μου, με τους καπνούς, με τα μπουζούκια, με όλα αυτά! Όμως, έγραψε για μένα και για ν’ ασχοληθεί μαζί μου μία Καρυστιάνη, κάτι σημαίνει! 

Μόλις μου περιγράψατε έναν ολόκληρο κόσμο, του σκυλάδικου, σχολείο για κάποιους.

Εμένα σχολείο μου ήταν το πανηγύρι. Εκεί τραγουδάμε, δεν παίζουμε, όπως κι εδώ με τα αναλογικά. Είσαι στοναριστός, κρυωμένος, φαλτσάρεις λιγάκι; Καλύτερα να μη γράψεις. Διαφορετικά, κάνω τραγουδίστρια και τη θειά μου Νικολάκαινα απ’ το χωριό.

Αλήθεια είναι πως είστε ο τελευταίος της χρυσής εποχής του λεγόμενου «σκυλάδικου».

Εμένα τα δημοτικά είναι το φόρτε μου. Βάλε ν’ ακούσεις την «Ανθολογία Νο 1». Χρησιμοποίησα όργανα α λα παλαιά: Τουμπελέκι, κιθάρα, μπάσο για χαμηλές, λαούτο, βιολί, κλαρίνο, φωνή. Τέλος. Για οχτώ εβδομάδες ήμουν μέσα στα πέντε πρώτα κι έλεγε ο Ρουβάς, που ερχόταν δεύτερος: «Εντάξει, ρε παιδιά, ο Τερλέγκας είναι αυτός και με δημοτικά, δεν είναι κάνας τυχαίος». Μπράβο του! Κι άλλη μια φορά που είπα μια καλή κουβέντα γι’ αυτόν, βγήκε και είπε: «Εμένα με στηρίζουν οι λαϊκοί, όπως ο Τερλέγκας». Παιδί ήταν κι αυτός, είχε τις φιλοδοξίες του, όπως κι ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

Είστε ευχαριστημένος με τη μέχρι τώρα ζωή σας;

Όχι.

Γιατί όχι;

Γιατί μ’ έχει καταπονήσει η κακεντρέχεια των ανθρώπων, που εκβάλλει από μέσα τους ο δαίμονας και όχι ο άγγελος. Δέχομαι συνέχεια επιθέσεις.

Σε καλλιτεχνικό ή σε προσωπικό επίπεδο;

Σε καλλιτεχνικό, τι άλλο; Σε προσωπικό με λένε ομοφοβικό, φασίστα, σεξιστή και ότι άλλο είπαμε. Είναι, όμως, που ακόμη δεν έχω τελειώσει και με το όνειρο μου.

Τελειώνει ποτέ το όνειρο; 

Ναι, έρχεται η μέρα που ξυπνάς και διαλέγεις τον παράδεισο ή την κόλαση. 

Δεν υπάρχουν άμυνες;

Θα το δω, προς το παρόν δεν το’χω ζήσει. Είμαι σαν το παιδί που δεν θέλει να βγει απ’ την κοιλιά της μάνας του, αφού όλα του φαίνονται παράξενα και κλαίει. Μα, αν δεν κλάψει, δεν ζει. Έτσι θα’μαι κι εγώ, όταν θα τελειώσει το όνειρο μου. Για την ώρα, πάντως, έχω καμιά δεκαπενταριά τραγούδια έτοιμα που θα τα ρίξω στο αναλογικό για να βάλω τη φωνή μου από πάνω. Μιλάω για ένα πολυπρόσωπο άλμπουμ. Θα συνεργαστώ ξανά με τον Γιάννη Κουρκουμέλη και βασικά με τον εαυτό μου, καθώς, όπως σας είπα, δεν με νοιάζει πια η επιτυχία. Να μοιράσω την καρδιά μου θέλω στους ανθρώπους. 

Κύριε Τερλέγκα, σας ευχαριστώ.

Κι εγώ χάρηκα που σε γνώρισα και τα είπαμε.