Η Μαρία Κίτσου αγαπάει τη συντροφικότητα και την αρσενική πλευρά της γυναίκας

Από παντού ακούς για την τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες». Δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο, αφενός γιατί έχω μια χαλασμένη τηλεόραση που όποτε θυμάται παίζει, αφετέρου γιατί δεν θέλω να «κολλήσω» με κάτι που δεν είναι αυτοτελές και απαιτεί συνέχειες, άρα και κάτι από τον πολύτιμο χρόνο σου. Ρωτούσα προχθές μια φίλη που το παρακολουθεί ανελλιπώς το εν λόγω σήριαλ αν έχει την ίδια επιτυχία με το παλαιότερο «Νησί»: «Πολύ μεγαλύτερη! Το ”Νησί” υπήρχαν πολλοί που δεν το έβλεπαν, τις ”Άγριες Μέλισσες” τις βλέπουν όλοι» μου απάντησε! Σκεφτόμουν μετά πως, πράγματι, η σειρά έχει πολλά καλά στοιχεία ώστε να δικαιολογούν όχι μόνο μια υψηλή τηλεθέαση, μα και την ανάδειξη της σε ένα αμιγώς καλλιτεχνικό τηλεοπτικό προϊόν. Στη σκηνοθεσία, λόγου χάριν, είναι ο Λευτέρης Χαρίτος, γνώριμος μου εδώ και μια εικοσαετία από το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας και γιος του κριτικού κινηματογράφου και ποιητή Δημήτρη Χαρίτου. Έχει σημασία, καθώς συνήθως όλοι εκθειάζουν την «κινηματογραφική οπτική» ενός σήριαλ, παρακάμπτοντας τους βασικούς δημιουργούς του, τον σεναριογράφο, τον σκηνοθέτη και τον διευθυντή φωτογραφίας και εμμένοντας στους ηθοποιούς του, τα πρόσωπα που μπαίνουν στα σπίτια, όπως θα λέγαμε με μεγάλη δόση κοινοτοπίας. 

Αυτή είναι η λογική της τηλεόρασης και κατ’ επέκτασιν της κοινωνίας του θεάματος. Ειδικά αν κάνεις μια διαδικτυακή τσάρκα στα sites, θα διαβάσεις κωμικούς τίτλους για τους ηθοποιούς που βαφτίζονται «σταρ» εν μία νυκτί, ενώ αν είσαι και αργόσχολος όλο και θα δες να δεις ποιος τά’χει με ποιον, πότε παντρεύονται, από που κατάγονται, τι άλλο έχουν κάνει στη ζωή τους, αν έχουν παιδιά, σκυλιά κ.ο.κ. Έχω την αίσθηση με όλα αυτά πως η ηθοποιός Μαρία Κίτσου θα γελάει με την καρδιά της! Στις «Άγριες Μέλισσες» το cast είναι ομολογουμένως καλό, δυνατό, όλοι όμως μιλάνε για τη Μαρία Κίτσου και το πόσο εξαιρετική ηθοποιός είναι! Μα, είναι εξαιρετική ηθοποιός! Κι αν εξ αιτίας της αυτομάτως ανέβηκε και το αισθητικό κριτήριο ενός ολόκληρου λαού, ώστε να είναι σε θέση να αναγνωρίζει την αξία της, ένας λόγος παραπάνω για να χαίρεται τόσο η ίδια, όσο και όλοι εμείς που παρακολουθούμε τη δουλειά της. Κι εδώ δεν αναφέρομαι στην τηλεόραση, αλλά στο θέατρο, το οποίο η συγκεκριμένη υπηρετεί με συνέπεια εδώ και χρόνια.

Η Μαρία Κίτσου μπήκε στο σπίτι μου ένα απόγευμα του Μαΐου του 2017. Βασικά είχαν έρθει μαζί με την τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια Ευσταθία, τότε που οι δυο τους συνεργάζονταν στην κοινή τους μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Σε θέλω» – ο τίτλος παρμένος από τη μπαλάντα «I want you» του Elvis Costello που η Ευσταθία είχε αποδώσει στα ελληνικά. Είχαμε περάσει πολύ ωραία εκείνη τη μέρα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μας. Βρισκόμουν με δύο κορίτσια όλο ζωντάνια και χιούμορ, που – όπως αποδείχτηκε – είχαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα να πουν. Τώρα που όλη η Ελλάδα μιλάει για τη Μαρία Κίτσου, κάτι που η ίδια δεν θα το φανταζόταν σε καμία περίπτωση δυόμισι χρόνια πίσω, πιστεύω ότι έχει σημασία να ανασύρω από το αρχείο μου τα δικά της λόγια. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν το κάνω τόσο για να προκύψει ένα «διαβαστερό» θέμα, όσο για να πάω λίγο κόντρα στην ασημαντολογία των gossip sites, που, όπως ήδη είπαμε, μένουν στην επιφάνεια και δεν επιθυμούν να εμβαθύνουν στα πρόσωπα:

…Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μ’ άρεσε τρομερά να τραγουδάω. Τους ζάλιζα στο σπίτι με το να το παίζω υψίφωνος (γέλια). ”Σκάσε, μας έχεις ζαλίσει” φώναζαν οι γονείς μου! Στα οκτώ μου είχα φτιάξει ένα συγκρότημα που το έλεγα The Lions.  Ήθελα πολύ να μάθω πιάνο και μας πήγαν με τον αδερφό μου οι δικοί μου στο Ωδείο. Δεν τό’χε καθόλου ο αδερφός μου. Κάθε Τρίτη είχαμε κηδεία στο σπίτι, έκλαιγε για να μην πάει στο Ωδείο. Με έπιαναν οι καθηγήτριες και μου έλεγαν ”Πήγαινε να βοηθήσεις τον αδερφό σου”…Ψυχολογικό τραύμα μου είχε γίνει. Την επόμενη χρονιά, έτσι, το πήραν απόφαση οι γονείς μας και δεν μας ξανάστειλαν. Εγώ είχα όμως τους Lions και σκάρωνα μουσικές και στιχάκια. Έκανα όνειρα να ανοίξουμε ένα μαγαζί σε μια αλάνα στο Χαϊδάρι, όπου πηγαίναμε κι εγώ έπαιρνα μέτρα, τους έλεγα ”Εδώ θα μπει η σκηνή, εκεί οι θέσεις” κ.λπ. Είχα σχέδια και έκτοτε δεν έκανα κάτι άλλο στο τραγούδι, πέραν τραγουδομαχιών που κάναμε με τις φίλες μου. Τρελό, λοιπόν, ήταν όταν μου πρότεινε η Ευσταθία να γράψουμε το ”Σε θέλω”, αλλά και να φτιάξουμε από κοινού μία μουσικοθεατρική παράσταση. Εμπιστεύθηκε τη φωνή μου; Δεν ξέρω… (σ.σ. Η φωνή της Μαρίας Κίτσου έχει, πράγματι, ένα ιδιαίτερο γρέζι)

Το καλό με μένα είναι ότι το πρόσωπο μου μεταμορφώνεται πολύ εύκολα. Άμα αλλάξω μαλλί ή μακιγιάζ γίνομαι αλλιώς κι αυτό είναι φοβερό εργαλείο για κάθε ηθοποιό. Ευτυχώς.

Το θέατρο σίγουρα δεν είναι μοναχικό. Το θέατρο είναι συλλογικό, συντροφικό, τελεία, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ακόμα και μονόλογο να κάνεις, έχεις συνεργάτες. Απ’ την εμπειρία μου με την Ευσταθία, ούτε το τραγούδι είναι μοναχικό. Βέβαια, αν και ο τραγουδιστής έχει τη μπάντα του ή τους μουσικούς του, στέκει μονάχος του στη σκηνή. Είναι αυτός που εκτίθεται. Πιστεύω στη συντροφικότητα σε όλες τις τέχνες, είμαι και συντροφικός άνθρωπος, οπότε δεν μ’ αρέσει να κάνω πράγματα μόνη μου. Νιώθω υπέροχα με το ν’ ακούω τις γνώμες των άλλων, ακόμα και παιδιών που έχουν μόλις βγει στο θέατρο και νιώθουν άνεση να μου πουν τις παρατηρήσεις τους. Θεωρώ εξυπνάδα ν’ ακούς τους πάντες σήμερα!

Εγώ τελείωσα τις σπουδές μου στην αρχή της κρίσης. Έπρεπε να δουλεύεις συνέχεια τότε, ειδικά αν δεν είχες από πουθενά αλλού έσοδα, απ’ την οικογένεια κ.λπ. Δε μπορούσες να πας διακοπές, να κάνεις ένα διάλειμμα για να ξελαμπικάρεις. Να μην κάνεις θέατρο, αλλά να βλέπεις θέατρο, να βγαίνεις κι εσύ για να ψυχαγωγηθείς. Σίγουρα όλοι παλεύουμε για την επιβίωση, ωστόσο έχω σταθεί τυχερή γιατί ποτέ δεν έκανα πράγματα, τα οποία να μην πίστεψα. Θα προτιμήσω να στερηθώ και να μείνω με τα λιγότερα παρά να κάνω κάτι που δεν θα το φχαριστηθώ. Το προτιμώ δηλαδή από το να πάθω κατάθλιψη μετά.

Κάναμε τον μονόλογο της Ελένης Παπαδάκη με τον Μάνο Καρατζογιάννη, βγήκαμε περιοδεία, έπαιξα επίσης στους ”Πόθους κάτω από τις λεύκες” στο Εθνικό σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα. Ήμουν σε μια πυρετώδη φάση και ιδιαίτερα δημιουργική, γι’ αυτό και τρελάθηκα με την πρόταση της Ευσταθίας που ήρθε και ”έδεσε”. Είναι και πολύ ωραία τα κείμενα της! Τη ρώτησα προχθές αν το κομμάτι της Καμίλ Κλοντέλ το βρήκε κάπου ή ήταν δικό της και μου απάντησε το δεύτερο. Το ότι βγήκα και τραγούδησα επίσης ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα. Ένα τραγούδι που μου άρεσε ανέκαθεν να λέω ήταν και το ”Dedication” από τα ”Reflections” του Χατζιδάκι.

Αισθάνθηκα απίστευτο άγχος στην πρώτη μας παράσταση στον Ιανό! ”Παιδιά, το σκατό στην κάλτσα” τους έλεγα, κανονικά όμως (γέλια). Με πιάνει μια φίλη και μου λέει: ”Μαρία, σύνελθε! Έχεις βγει στην Επίδαυρο εσύ”, η Πέγκυ Τρικαλιώτη μού το είπε! Με το που πάτησα όμως στη σκηνή ένιωσα τόση χαρά, τόση ανακούφιση, τόση επικοινωνία με τον κόσμο, ώστε είπα ”Παραιτούμαι από ηθοποιός και γίνομαι τραγουδίστρια”! 

Εγώ ήμουν μαθημένη τουλάχιστον σε πεντάωρα. Τόσο είναι οι κανονικές πρόβες ενός ηθοποιού κι από κει και πέρα χτυπάς εφτάωρο, οχτάωρο ή και δωδεκάωρο, όπως συνέβαινε καμιά φορά με τον Λευτέρη Βογιατζή. Ο ηθοποιός πρέπει να είναι πολυεργαλείο, μαθαίνει να παίζει, να τραγουδάει και να χορεύει. Από την Εντίθ Πιάφ μέχρι την Ούτε Λέμπερ, όλες είχαν μία θεατρικότητα στις ερμηνείες τους. Στην ερμηνεία οδηγείσαι πάντα από το ρεπερτόριο. Με εντυπωσίαζαν πάντα οι γυναίκες με ισχυρή προσωπικότητα, τη Βιρτζίνια Γουλφ, τη Φρίντα Κάλο, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ… Οι άντρες σήμερα δεν έχουν καλή επαφή με τη θηλυκή πλευρά τους σε αντίθεση με τις γυναίκες που έχουμε στο πρόγραμμα μας και που είναι με τονισμένη την αρσενική πλευρά τους. Αυτές θεωρώ εγώ δυναμικές γυναίκες, που έχουν την αρσενική πλευρά μέσα τους ισορροπημένη. Αυτές είναι οι αληθινές γυναίκες! Δεν μπορώ να διανοηθώ καν γυναίκες – γατούλες με νάζια και όλα αυτά. Κι εγώ έτσι είμαι. Δεν τό’χω καθόλου δηλαδή με τα τσαλιμάκια κ.λπ. Και βρίζω και είμαι χύμα και μου αρέσει κιόλας! 

Έναν σύντροφο, ακριβώς έτσι τον αντιλαμβάνομαι κιόλας. Σαν σύντροφο! Να τον θαυμάζω και να με θαυμάζει – είναι απαραίτητο και για τους δυο μας αυτό. Δεν θαυμάζω συχνά, αλλά άμα θαυμάζω, συμβαίνει με πάθος. Η ιδανική σχέση είναι να έχω και σύντροφο και φίλο κι εραστή, έναν σύντροφο σε όλα! Οι ηθοποιοί, ξέρετε, θεωρούμαστε και είμαστε περίεργα άτομα, τα πλέον ακατάλληλα για σοβαρή σχέση, εγώ όμως στη ζωή μου δεν μπορώ να υποκριθώ ή να πω ψέματα. Φαίνεται, με πιάνει ο άλλος!  Που να σας έχω στο Εθνικό που παίζαμε τους ”Πόθους”. Κάτι γριές από κάτω να μονολογούν και να ακούγονται: ”Βρε την τσούλα, α την αλήτισσα!” κι εμείς να τρώμε τα συκώτια μας πάνω στη σκηνή για να μην ξεκαρδιστούμε! Και κάτι άσχετο μα και σχετικό: Στην κεντρική σκηνή του Εθνικού υπήρχαν μέρες που είχαμε γονατίσει μ’ αυτούς που μιλούσαν αναίσχυντα στα κινητά τους την ώρα της παράστασης.