Συμμορίες στις γειτονιές

Tου Παναγιώτη Πασπαλιάρη

Στο γηπεδάκι του Πρωτέα στο Νέο Κόσμο Σάββατο και Κυριακή απόγευμα αναβάλουμε το γήρας που έρχεται, παίζοντας μπάσκετ. Τρεις είμαστε, σχεδόν σαραντάρηδες και παίζουμε με τα 17άρια και τα 18άρια της γειτονιάς. Τον Αντρέα, τον Μιχάλη, τον Ντίμα, τον Γκέρβιν, τον Άρλι, τον Ενέα, τον Βαντίμ, τον Άνι. Οκτώ στους δέκα είναι παιδιά μεταναστών. Μιλούν και συμπεριφέρονται σαν Ελληνάκια, μόνο που είναι πιο ευγενικά και ταπεινά από αυτό που εγώ τουλάχιστο έχω συνηθίσει σ’ αυτές τις ηλικίες.

Τα Ελληνάκια πια δεν παίζουν μπάσκετ. Είναι σπίτι, στο Ίντερνετ ή στο Xbox. Τελευταία μάλιστα και οι ίδιοι οι γονείς τους τα αποτρέπουν από το να βγουν έξω. Δίπλα στο γηπεδάκι μαζεύονται κι άλλα παιδιά μεταναστών, μόνο που αυτά δεν τα ενδιαφέρει το μπάσκετ. Καπνίζουν και πουλάνε χόρτο, κάνουν τσαμπουκάδες, κλέβουν μηχανάκια, τρομοκρατούν τους περαστικούς. Μόλις στέλνει κάποιος την αστυνομία σκορπάνε σε λίγα δευτερόλεπτα.

Υπάρχουν δυο μάζες δεύτερης γενιάς μεταναστών. Τα παιδιά που θα πάνε μπροστά αυτή την κοινωνία με την εργατικότητά τους, το μυαλό τους και βέβαια την ταπεινότητά τους, όπως οι μετανάστες πήγαν μπροστά τις Η.Π.Α., την Αυστραλία, τη Γερμανία. Υπάρχει όμως και η βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας, ικανή για περισσότερο κρότο και μεγαλύτερες ζημιές από ότι οι βόμβες που έσκασαν στη μέση ανατολή με την αραβική άνοιξη. Και κάθε μέρα που η αδυναμία αυτής της οικονομίας να γεννήσει δουλειές συνεχίζεται, ξεφουσκώνει η πρώτη μάζα και φουσκώνει η δεύτερη.

Η συμμορία λοιπόν ξαναμαζεύεται την επόμενη ημέρα της επίσκεψης των αστυνομικών. Και οι Έλληνες πιστεύουν ότι η αστυνομία είναι άχρηστη. Γι’ αυτό συνασπίζονται στη δικιά τους συμμορία, που απέκτησε εσχάτως πολιτική και τηλεοπτική λάμψη. Αυτή είναι η βρύση που γεμίζει την καρδάρα της Χρυσής Αυγής και όχι οι περισπούδαστες πολιτικές αναλύσεις και τα πολιτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Οι συμμορίες μεγεθύνονται όταν ο φόβος βασιλεύει στις γειτονιές. Και οι συμμορίες από ένα σημείο και μετά οδεύουν προς το ξεκαθάρισμα, δηλαδή τον αλληλοσκοτωμό.

Το αστείο είναι ότι οι Έλληνες δεν μπαίνουν τώρα σε συμμορία για πρώτη φορά. Ήταν συνδεδεμένοι ήδη, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, με τις δύο βασικές ληστοσυμμορίες του τόπου. Αυτές που τις είπαν πολιτικά κόμματα, και που τι άλλο θέλουμε να μάθουμε για να αποδεχτούμε ότι δεν ήταν δημοκρατικές δομές, αλλά απλώς συμμαχίες παλιανθρώπων με βασική επιδίωξη την καταλήστευση των φόρων και των δανεικών.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η Χρυσή Αυγή, τα κόμματα, η σύγκρουση που έρχεται αναπόφευκτη μάλλον, αλλά το τι συμβαίνει στην Ελλάδα του 2012 κι ο κόσμος έχει την ανάγκη να εντάσσεται σε συμμορίες για να επιβιώσει. Η αδυναμία μιας κοινωνίας να δημιουργεί δουλειές, η συγκέντρωση των παραγωγικών δομών και του κεφαλαίου στα χέρια λίγων, και η ανομία, είναι ιστορικά οι αιτίες της γέννησης των συμμοριών.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr