Του Κώστα Βαξεβάνη
«Οποιαδήποτε κακή συμφωνία είναι καλύτερη από τη μη συμφωνία». Με αυτό το ευφυολόγημα τοποθετήθηκε η αγωνιώσα αντιπολίτευση στην αποχώρηση της ελληνικής διπαραγματευτικής ομάδας από τις δαιπραγματεύσεις. Το κλειδί είναι στη λέξη «οποιαδήποτε» η οποία εκ των προτέρων ακυρώνει κάθε διαπραγμάτευση αφού προσβλέπει στο οποιαδήποτε και στο οτιδήποτε. Συμφωνία να ναι και ό,τι να ‘ναι.
Ούτε οι διαπραγματεύσεις γίνονται με την προκαταβολική ομολογία φόβου, ούτε η πολιτική μπορεί να ταυτίζεται με τον επικοινωνιακό κλεφτοπόλεμο. Η πραγματικότητα λοιπόν, η οποία γίνεται όλο και πιο απλή σε διλήμματα όσο πιο περίπλοκη γίνεται η διαπραγμάτευση, απαιτεί τα κόμματα να τοποθετηθούν τώρα σε όσα απαιτούνται να υπογραφούν από την ελληνική κυβέρνηση.
Πρέπει δηλαδή τα κόμματα, ο Σαμαράς, ο Θεοδωράκης, α…και η Φώφη να πουν ξεκάθαρα, αν απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση να υπογράψει την κακή ή καλή ή χρήσιμη ή όπως τη χαρακτηρίζουν συμφωνία. Το κείμενο συμφωνίας που απαιτεί να κοπούν 1,8 δις από συντάξεις και να εισπραχθούν άλλα τόσα από αύξηση του ΦΠΑ. Αν συμφωνούν, στο όνομα της επιβίωσης ή της καταστροφής, της πτώχευσης ή ανάπτυξης, οποιουδήποτε τέλως πάντων επιχειρήματος που επιβάλλει τη στάση τους, να προχωρήσει η κυβέρνηση σε συμφωνία με νέα βάρη. Αν θεωρούν πως ο κόσμος μπορεί να τα αντέξει και πως ευνοούν την αγορά και την οικονομία. Να βγουν όμως και να το πουν και αν θέλουν να διεκδικήσουν και την εξουσία ώστε να είναι αυτοί που θα υπογράψουν. Διαφορετικά όπως λένε και στις ταινίες ας σωπάσουν.
Η συμφωνιολαγνική τους στάση, χωρίς όρους και όρια, αποδεικνύει πως δεν υπήρξε ποτέ καμία διαπραγμάτευση, αλλά απλώς συμφωνία υποταγής στους δανειστές. Η προσήλωσή τους στην αγαπησιάρικη ομοφωνία είναι μια ακόμη έκκληση για ευρεία υποταγή. Δεν γνωρίζω αν θα οδηγηθούμε τελικώς σε κάποια συμφωνία, αλλά δύο πράγματα γίνονται κατανοητά. Πρώτο: έτσι γίνονται οι διαπραγματεύσεις και δεύτερο η πλειοψηφία του κόσμου απαιτεί να τελειώνει αυτή η γάγγραινα ανασφάλειας για τη χώρα που έχει γονατίσει την οικονομία, τους ανθρώπους και τις ψυχές. Γι αυτό καλά θα κάνει η άλλη πλευρά, αυτή που στηρίζει τη διαπραγμάτευση, να είναι πιο φειδωλή σε δηλώσεις που θέλουν την Ελλάδα να βλέπει ως εφιάλτη την έξοδο από το ευρώ. Όταν διαπραγματεύεσαι οι εφιάλτες ακόμη και τα καλά όνειρα είναι για σένα, όχι γι’ αυτούς που είναι στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Διαφορετικά μειώνεις την διαπραγματευτική σου ικανότητα.
ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ; ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, eurokinissi
