«Συγκρατημένη αισιοδοξία» για την υγεία του Μπερλουσκόνι

Συνεχίζει να δίνει την μάχη του από το νοσοκομείο ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ο οποίος νοσηλεύεται με πνευμονία και υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία εξαιτίας χρόνιας μορφής λευχαιμίας από την οποία διαπιστώθηκε ότι πάσχει.

Ο Καβαλιέρε συνεχίζει να νοσηλεύεται για τέταρτη ημέρα στο νοσοκομείο σαν Ραφαέλε του Μιλάνου.

Σύμφωνα με δήλωση του Ιταλού υπουργού εξωτερικών και συντονιστή του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια Αντόνιο Ταγιάνι, «πέρασε μια ήρεμη νύχτα, συνεχίζει να του χορηγείται αντιβιοτική θεραπεία και ό ίδιος είπε ότι νιώθει καλά».

Παράλληλα, τον Ιταλό πολιτικό και επιχειρηματία επισκέφθηκε ο Τζιάνι Λέτα, πρώην υπουργός παρά τον πρωθυπουργό στις κυβερνήσεις του «Καβαλιέρε».

Στενοί συνεργάτες του Μπερλουσκόνι αφήνουν να διαρρεύσει ότι υπάρχει συγκρατημένη αισιοδοξία σε ό,τι αφορά την συνολική πορεία της υγείας του.

Στο πλευρό του Ιταλού πολιτικού συνεχίζει να βρίσκεται η σύντροφός του Μάρτα Φασίνα. Προς το παρόν, σήμερα δεν αναμένεται να εκδοθεί ιατρικό ανακοινωθέν.

«Ο Καβαλιέρε δίνει την πιο μεγάλη μάχη…»

«Eίναι μια δύσκολη δοκιμασία, αλλά θα τα καταφέρω και αυτή τη φορά» ήταν το μήνυμα που έστειλε χθες από τη ΜΕΘ ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Είτε τον συμπαθεί κανείς είτε όχι, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πρόκειται για ένα σκληρό καρύδι που πολύ δύσκολα τα παρατάει. Τώρα, στα 87 του πια, δίνει τη μεγαλύτερη μάχη του. Και δεν σκοπεύει να χάσει, όπως λέει.

του Βασίλη Γαλούπη
Ο Ιταλός μεγιστάνας βρίσκεται στην Εντατική με πνευμονία και υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία εξαιτίας χρόνιας μορφής λευχαιμίας. «Πάντα μπορώ να ξαναστέκομαι στα πόδια μου ύστερα από κρίσιμες καταστάσεις» είπε μέσα από το νοσοκομείο.

Σύμφωνα με τον υπουργό Εξωτερικών Αντόνιο Ταγιάνι, έναν από όσους εκπροσωπούν το Φόρτσα Ιτάλια στον κυβερνητικό συνασπισμό της Μελόνι: «Ο Σίλβιο ανταποκρίνεται στις θεραπείες και εξακολουθεί να μας δίνει εντολές μέσα από το νοσοκομείο ακόμα και τώρα».

Οι άνθρωποι γύρω του εξακολουθούν να ανησυχούν ζητώντας του να μη λοξοδρομεί από τις οδηγίες των γιατρών: «Υπάρχει μεγάλη ανησυχία. Ελπίζω να ανησυχεί και ο ίδιος ο Σίλβιο, διότι πρέπει να αντισταθεί σε αυτή την τελευταία επίθεση που δέχεται, η οποία ονομάζεται λευχαιμία» δήλωσε προχθές ο Ιταλός υφυπουργός Πολιτισμού Βιτόριο Σγκάρμπι.

O Σίλβιο Μπερλουσκόνι, γόνος ευκατάστατης οικογένειας, έφτασε γρήγορα να «κατακτήσει» την Ιταλία. Να θεωρείται ο πιο ισχυρός άνθρωπος της χώρας. Ο πολυδαίδαλος δρόμος που διάλεξε ήταν σαρωτικός αλλά και πρωτότυπος για τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.

Η αχόρταγη δράση του άρχισε από το επιχειρείν, με κατασκευαστική εταιρία. Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 έχτισε 4.000 διαμερίσματα ανατολικά του Μιλάνου, αναλαμβάνοντας και τους δρόμους, όπως και τις γέφυρες του νέου οικιστικού κέντρου. Οταν κατέκτησε τους πρώτους ψηλούς λόφους κι έγινε ισχυρός οικονομικά, δεν έμεινε εκεί. Αποφάσισε να εισβάλει στα ΜΜΕ, αναγνωρίζοντας τον ρόλο που θα έπαιζαν τα μίντια τις επόμενες δεκαετίες. Είχε κάνει ήδη κάποια ήπια πρώτα βήματα με μικρές εξαγορές, αλλά από τη δεκαετία του ’80 εξαπέλυσε επίθεση. Μετέτρεψε την ιδιωτική τηλεόραση σε μια μεγάλη χώρα όπως η Ιταλία σε πρακτικά σχεδόν μονοπώλιο. Εφτασε να κατέχει μερίδιο 80% στο τηλεοπτικό τοπίο.

Και πάλι, όμως, για τον Μπερλουσκόνι δεν ήταν αυτό το ταβάνι του. Το 1986 αγόρασε μία από τις λαοπρόβλητες ομάδες της χώρας και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, τη Μίλαν. Στα χέρια του το brand name του συλλόγου εκτοξεύτηκε. Champions League, πρωταθλήματα, σπουδαίοι παίκτες. Οι οπαδοί της Μίλαν έπιναν νερό στο όνομά του για χρόνια και οι αντίπαλοι έτρεμαν. Αν και αποχώρησε οριστικά το 2017, το όνομά του έχει συνδεθεί με τις σπουδαιότερες στιγμές του συλλόγου.

Ούτε αυτό, πάντως, ήταν αρκετό για τον Ιταλό δισεκατομμυριούχο. Τον Δεκέμβριο του 1993 ίδρυσε το κόμμα Φόρτσα Ιτάλια, προκαλώντας πανικό στην πολιτική σκηνή της χώρας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ηταν η πρώτη φορά που ένας πανίσχυρος επιχειρηματίας ήθελε να πάρει στα χέρια του και την πολιτική εξουσία.

Αμέσως, στις εκλογές του 1994, ο ιταλικός λαός τον εμπιστεύεται και ο Μπερλουσκόνι γίνεται πρωθυπουργός, έστω και για λίγο, λόγω των εσωτερικών κλυδωνισμών της κυβερνώσας συμμαχίας, που θα τον αναγκάσουν σε παραίτηση. Ομως η ιταλική πολιτική ζωή έκτοτε θα ταυτιστεί για μεγάλες περιόδους με αυτόν.