Συγκάτοικοι με τη Ρούλα

Η εμμονή με έναν άνθρωπο ή ένα story μπορεί να είναι μερική ή ολική. Η ολική εμμονή καταντά ψύχωση και στην περίπτωση της οικογένειας Πισπιρίγκου-Δασκαλάκη το κοινό έχει όντως πάθει «μία ψύχωση». Ζει μαζί τους, ζει με τους γιατρούς των παιδιών τους, με τους συγγενείς τους, ζει στους τάφους των παιδιών τους, στο μυαλό του πατέρας τους, στο κελί των φυλακών της μάνας τους. Και το ερώτημα είναι: πώς φτάσαμε ως εδώ;

Την ευχαρίστηση της κλειδαρότρυπας, την απόλαυση στο κοινωνικό μπανιστήρι και την εδραίωση της δημόσιας εξομολόγησης ως συμπεριφορά, μας τα σύστησαν και μας τα καλλιέργησαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Όσο η κοινωνία γνώριζε, εμπέδωνε και γοητευόταν από την «κλειδαρότρυπα», τόσο η αρχή «τα εν οίκω μη εν δήμω» έχανε το νόημά της. Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να μετατρέπουμε σε δημόσιο θέαμα όχι μόνο τις ιδιωτικές μας στιγμές, αλλά και τις οδυνηρές ιδιωτικές μας ιστορίες. Όχι για να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας μέσα από τη δική μας εμπειρία αλλά επειδή ήταν πλέον κομμάτι της κοινωνικής κουλτούρας να κάνουμε βούκινο τα προσωπικά μας. Μεγάλες διδάξασες η Ανίτα Πάνια, η Βίκυ Μιχαλονάκου, η Βίκυ Χατζηβασιλείου, η Τατιάνα Στεφανίδου και λοιπές οικοδέσποινες του ελληνικού ψυχοδράματος. Κι ο αρχιερέας του χλευασμού Νίκος Ευαγγελάτος.

Παράλληλα η πληροφοριοποίηση, η ψηφιοποίηση κι η ηλεκτρονική δικτύωση αλλάζει βασικούς κανόνες της ζωής μας. Η ιδωτικότητα ως αξία ξεθωριάζει και τα εσώψυχά μας, αυτοβούλως, κρεμιούνται σε κοινή θέα. Όσοι δεν διαθέτουμε έρμα χάνουμε το μέτρο.

Μέχρι που ξημέρωσε το σήμερα και μία γυναίκα, ονόματι Ρούλα, που «βλέπει» τα τρία παιδιά της «να πεθαίνουν» το ένα μετά το άλλο, δεν απευθύνεται στις επίσημες αρχές για να συζητήσει το καυτό της θέμα, αλλά ανοίγει διάλογο με τα ΜΜΕ. Την ίδια στιγμή όμως ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της στο πλήθος. Μαζί με την οικογένειά της, σε πρώτη φάση, είναι αυτή που φροντίζει να διατηρεί υψηλό το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού. Έλα όμως που όταν λες «δεν έχω τίποτα να κρύψω» είναι σα να λες «δεν με νοιάζει το δικαίωμα της ιδωτικότητας».

Και κάπως έτσι άρχισε ο κατήφορος. Η ιδωτικότητα της οικογένειας Πισπιρίγκου-Δασκαλάκη λεηλατείται και παραδίδεται στον όχλο. Η ζωή και τα έργα τους όχι μόνο δεν τους ανήκουν πια αλλά ξαναγράφονται ανάλογα με το μακρύ και κοντό του καθενός. Κι ενώ κάποια συγγενικά πρόσωπα της οικογένειας αρνούνται να ρίξουν λάδι στον κατήφορο, εγκαλούνται -από πρώην στελέχη της αστυνομίας- γιατί δεν μιλούν! Γιατί δεν κάνουν σχόλια ή δηλώσεις. Κι από δίπλα τα ΜΜΕ που φροντίζουν να κρατούν ψηλά το θέμα. Διότι «με μια Ρούλα ξεχνιέσαι». Ξεχνάς Ουκρανία, φτώχεια, υψηλούς λογαριασμούς ηλεκτρική ενέργειας, ξεχνάς σκάνδαλο Novartis…

Στο βωμό της δημοσιότητας το ζευγάρι εκποιεί κάθε τεκμήριο αθωότητας, οι ισορροπίες θυσιάζονται και η κοινωνία πιπιλά την καραμέλα που της προσφέρουν οι δημοσιογράφοι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «το έγκλημα του αιώνα». Με βασικά κριτήρια την έκταση της δημοσιότητας που έλαβε και την ψύχωση του κοινού με αυτή την υπόθεση. Μία ψύχωση που φαίνεται να λειτουργεί και σαν μηχανισμός άμυνας. Κι εδώ οφείλουμε ως κοινωνία να αναρωτηθούμε: άμυνα εναντίον τίνος πράγματος;

Το δια ταύτα: Θα ζούμε για πολύ καιρό μαζί με τη Ρούλα. Το κοινό είναι δέσμιο πια της ιστορίας της και της μυθολογίας που τη συνοδεύει

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr