Στο θέατρο «Διθύραμβος» η ανεξάρτητη θεατρική δράση είναι ένα βήμα προς την ελευθερία

Μια θεατρική ομάδα, αποτελούμενη από ερασιτέχνες ηθοποιούς, ανεβάζει αυτή την περίοδο οχτώ μονόπρακτες κωμωδίες του Τσέχοφ υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της έμπειρης Έφης Νιχωρίτη

281825876 418948543567041 1989361051427948121 n

Την Έφη Νιχωρίτη τη γνωρίζω από το 2014, απ’ όταν δηλαδή συνσκηνοθέτησε μαζί με τη Δήμητρα Μαστορίδου, το θεατρικό έργο της αγαπημένης Στέλλας Βλαχογιάννη «Μην παίζεις με τα χώματα», στο θέατρο «Διθύραμβος» στο Μαρούσι. Στη συνέχεια, όπως μάλλον συνηθίζεται, χαθήκαμε και η επαφή μας περιορίστηκε στη διάδραση στα social media. Πριν από λίγο καιρό ενημερώθηκα πως η Νιχωρίτη ανεβάζει στο «Διθύραμβος» οχτώ μονόπρακτες κωμωδίες του Άντον Τσέχοφ. Τίτλος «Πρόβα Τσέχοφ», η απόλυτη αλήθεια δηλαδή, αφού ο θίασος όλος αποτελείται από ερασιτέχνες ηθοποιούς που στέκονται πάνω στη σκηνή σαν να κάνουν ακριβώς μία πρόβα τζενεράλε. Έτσι, δίνεται στο θεατή η δυνατότητα να εισπράξει την ικανοποίηση και την ψυχική ανάταση που προξενεί η θεατρική τέχνη σε μια ομάδα ενήλικων εργαζόμενων ανθρώπων, οι οποίοι μπήκαν μέσα σ’ όλο αυτό με πολύ «τρέλα» και κέφι.

«Η παράσταση γίνεται με παιδιά του εργαστηρίου» μου εξηγεί η σκηνοθέτιδα, που μαζί με τον Μιχάλη Ζωγραφίδη έστησαν στο Μαρούσι το δικό τους θέατρο. Πέρασαν 25 χρόνια από τότε, στη διάρκεια των οποίων δόθηκαν δεκάδες παραστάσεις με έργα απ’ όλο το φάσμα του ελληνικού και του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Γιατί όμως στο Μαρούσι και όχι στο λεγόμενο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, που βρίθει από μικρές σκηνές και θεατράκια; «Ήταν συνειδητή επιλογή μας η απόσταση από το ”μητροπολιτικό” κέντρο» απαντά η Νιχωρίτη, «όπως και συνειδητή επιλογή μας είναι να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως εργάτες τής Τέχνης που ο ρόλος τους είναι να ψάχνουν την αλήθεια αμφισβητώντας κάθε “συστημικό πρέπει” που στενεύει τους ορίζοντες και μικραίνει τις καρδιές». Μπορώ να την καταλάβω. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά φαντάζομαι και το κοινό, που αυτές τις μέρες γεμίζει το θέατρο «Διθύραμβος» και πρέπει να κάνεις κράτηση αν θες να δεις μία απ’ τις επόμενες παραστάσεις τους!

Τη μέρα της συνάντησης μας, όπου είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μία πρόβα της «Πρόβας Τσέχοφ», ζήτησα κι από τους ίδιους τους ηθοποιούς να περιγράψουν πως είναι να κάνουν θέατρο στο περιθώριο μιας άλλης διαφορετικής επαγγελματικής καθημερινότητας. «Δεν θυμήθηκα ποτέ ότι πριν την κυρία Μούρκιν (σ.σ. η ηρωίδα που υποδύεται) ήμουν ένα ντροπαλό κορίτσι που έτρεμε και λιποθυμούσε κάθε φορά που έπρεπε να εμφανιστεί σε κοινό» ακούω να μου λέει η Βασιλική Ηλιοπούλου, απόφοιτη Αρχιτεκτονικής.«Είμαστε όλοι μαζί, είτε πάνω στη σκηνή, είτε κάτω, είτε δίπλα στους τεχνικούς. Είμαστε απλοί άνθρωποι, με πορώδη σώματα που ζητούν αλληλεπίδραση, είμαστε τα παιδιά του Τσέχοφ». Σε παρασέρνει κανονικά με τη χαρά της η Ηλιοπούλου!

Για τον Σάββα Πετρίδη, τον 31χρονο graphic designer, εργαζόμενο σε εκτυπωτικό κέντρο, «Θέατρο είναι η προσευχή μου κάθε βράδυ για ένα κόσμο ελεύθερο! Ένα κόσμο που ανακουφίζεται με τους ξεχωριστούς ήχους του γέλιου της ψυχής των ανθρώπων και συγκινείται με το δάκρυ του μυαλού του». Ο Πετρίδης βρίσκεται σε ποιητικό mood, εκεί που η φιλόλογος Δήμητρα Φιλοπούλου αποδίδει στην ομάδα ένα χαρακτήρα «δραματοθεραπείας»: «Στην ομάδα αυτή ανακάλυψα άλλες πλευρές του θεάτρου: τη δύναμη της ομάδας, τον προβληματισμό για τα προβλήματα που βιώνουμε, τη διαφυγή από τα αδιέξοδα σε δύσκολους καιρούς, τη δυναμική της συνδημιουργίας, τη βελτίωση των τρόπων θεατρικής έκφρασης. Σπουδαία εμπειρία»!

Αισθάνομαι πως η Έφη Νιχωρίτη πρέπει να’ ναι ιδιαίτερα ευτυχής που ακούει κι αυτή μαζί με μένα τέτοια όμορφα λόγια απ’ τους συνεργάτες της. Την κοιτάω στα μάτια και την κάνω να μου μιλήσει και πάλι: «Με συγκινούν πάντα οι ερασιτέχνες ηθοποιοί. Η αθωότητα με την οποία προσεγγίζουν ένα κείμενο, πολλές φορές μού ανοίγει καινούργια “παράθυρα” στην τέχνη μου. Φρεσκάρει την ματιά μου αλλά και την ψυχή μου. Με κάνει πιο έτοιμη για το απρόβλεπτο. Ο τρόπος που αφήνονται σε μένα ως σκηνοθέτη τους, η εμπιστοσύνη που δείχνουν στο πρόσωπο μου, δημιουργεί μεγάλο αίσθημα ευθύνης αλλά και ισχυρούς δεσμούς. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, τη χαρά και την ελπίδα θα τη βρούμε κοιτάζοντας δίπλα μας. Ο διπλανός μας πάντα έχει κάτι να μας πει αν είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε. Έτσι και στο θέατρο. Ακούς, νιώθεις, κατανοείς και μετά μιλάς. Και λες την αλήθεια σου. Είτε από τη μεριά του σκηνοθέτη, είτε από τη μεριά του ηθοποιού». Γνωρίζω καλά από που πηγάζει όλη αυτή η καθ’ όλα ουμανιστική σκέψη της: Στον κοινό αγώνα για έναν τόσο δημιουργικό στόχο που στέκεται πάνω από το «εγώ» και εδράζεται στο «εμείς». Δεν το λες και μικρό πράγμα…

Το λόγο παίρνει ο δικηγόρος Γιάννης Δρίτσουλας και ομιλεί όχι τόσο σαν ερασιτέχνης ηθοποιός, μα σαν ένας άνθρωπος που έκανε κανονική καταβύθιση στα πιο βαθιά του εσώψυχα: «Ήμουν ένας συνεσταλμένος, σχεδόν αγοραφοβικός έφηβος, με φοβία έκθεσης στο κοινό, με μικρή αυτοπεποίθηση και το θέατρο είναι το υπερόπλο για να αντιμετωπίσω τους πιο μύχιους φόβους μου. Γιατί στο σανίδι μπορείς να είσαι όποιος θέλεις, χωρίς να σε στενεύει το σαρκίο σου και η ζωή σου. Γιατί όταν υποδύομαι κάποιο χαρακτήρα στο θέατρο, βάζω κάτι από εμένα σ’ αυτό, η ματιά μου για το ποιον υποδύομαι, για τον κόσμο και τα πράγματα μεταβιβάζεται σ’ όποιον με βλέπει. Γιατί στο θέατρο είμαι μαζί και το μαζί μου είναι πολύτιμο». Τα ίδια λέει με άλλο τρόπο η διοικητική υπάλληλος του Πανεπιστημίου Αθηνών Αγγελική Σκιαδοπούλου. Στην απλοϊκή ερώτηση μου «Εσείς γιατί κάνετε θέατρο;» απαντά ως εξής: «Γιατί κάνω θέατρο; Για την μαγεία, τα κείμενα,τις πρόβες, για την ομαδικότητα, τα γέλια ή τα κλάματα. Για τα φώτα, την παράσταση, τους θεατές. Γιατί κάνω θέατρο; Για φάρμακο ψυχής»!

Το προηγούμενο ποιητικό mood του Σάββα Πετρίδη ενστερνίζεται η συνάδελφός του, η μουσικός – συγγραφέας Λέττα Βασιλείου: «Έμαθα στη ζωή να στέκομαι γερά τοποθετημένη σε σημείο στο έδαφος. Κι όσο κι αν φαίνεται σταθερό αυτό στην πραγματικότητα έπρεπε να επιλέγω κάθε φορά αν θα είμαι εδώ η κόρη, εκεί η φίλη, εδώ η δασκάλα, εκεί η καλλιτέχνις. Στο θέατρο όμως ο χρόνος λιώνει και ο χώρος γύρω μου συστέλλεται και διαστέλλεται κάτω από φως και σκοτάδι. Κι αν και μπορώ κάθε φορά να επιλέγω το ρόλο μου μπορώ πάντα να απαντώ ότι αιωρούμαι παντού. Ότι κινώ το χρόνο σαν μικρή θεά και ότι μπορώ να είμαι τα πάντα χωρίς να πρέπει να σχεδιάσω τίποτα. Μόνο να θέλω να υφίσταμαι και να γνωρίζω ότι δεν ορίζομαι». Μα τι όμορφα που χειρίζονται τον δημόσιο λόγο τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μ’ έχουν περικυκλώσει και μου μεταδίδουν την ενέργεια τους!

Λίγα λόγια ακόμη από την Αγγελική Παπαβασιλείου, καθηγήτρια γαλλικών και μουσικής στο επάγγελμα: «Το θέατρο για μένα ισούται με την απόλυτη έκφραση…συναίσθημα, ξάνοιγμα, φωνητική, συνεργασία, αλληλοβοήθεια, φιλίες, εξάσκηση μυαλού, διασκέδαση, ανάγκη πια…Το θέατρο με βοηθά και στη δουλειά μου. Γιατί “παίζω” κάθε μέρα μπροστά σε κοινό». Και από την αισθητικό Μαρία Ηλιοπούλου: «Το θεατρο είναι αγωνία, άγχος, γέλια, νεύρα, αγάπη, ένταση, ένωση, απόσταση, ελευθερία! Με όλα αυτά το κάνεις δικό σου. Ζεις μια άλλη ζωή από την καθημερινή πραγματικότητα, με δικά σου σκηνικά, σε διάφορους ρόλους, με εναλλαγές στα συναισθήματα. Ένας άλλος κόσμος που χωράς κι εσύ μέσα του».

Ο επίλογος αυτής της συνάντησης από την Έφη Νιχωρίτη, την σκηνοθέτιδα και κινητήρια δύναμη της ομάδας: «Η χαρά του να “ανήκεις” κάπου, η χωρίς αντάλλαγμα προσφορά, η επαφή με υπέροχα κείμενα που σε “βαθαίνουν”, ο χώρος που δίνει η ψυχή σου για να υπερασπιστείς έναν άλλο άνθρωπο επί σκηνής, και εν τέλει η παρηγοριά πως δεν είσαι μόνος στο σιωπηλό σύμπαν, είναι κάποιοι από τους λόγους που το θέατρο θα έπρεπε να υπάρχει ως μάθημα σε όλες τις βαθμίδες τής εκπαίδευσης. Αλλά και κάποιοι από τους λόγους που τόσοι άνθρωποι, αγαπούν και χαίρονται να συμμετέχουν σε ερασιτεχνικές παραστάσεις».

Δυστυχώς δεν είχα το χρόνο να δω την παράσταση «Πρόβα Τσέχοφ». Σκοπεύω, όμως, να ξαναπεράσω από το θέατρο «Διθύραμβος» ως θεατής αυτή τη φορά. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να κάνετε το ίδιο!

* Η παράσταση «Πρόβα Τσέχοφ» σε σκηνοθεσία – φωτισμούς Έφης Νιχωρίτη, σε μουσική επιμέλεια – graphic design Σάββα Πετρίδη και σε σκηνικά – κοστούμια των Ανοικτίρμονων παίζεται κάθε Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή από τις 13 Μαΐου έως τις 29 Μαΐου στο θέατρο «Διθύραμβος» (Λητούς 6, Μαρούσι). Έναρξη: 21.00. Τηλέφωνο κρατήσεων: 6977/ 357799

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

6167422

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι βουλευτές των δύο κομμάτων επέστρεψαν στις…

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

InCollage 20240328 205245331

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

O Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως «παραίτησε» τους δύο στενούς του συνεργάτες προκειμένου να μην απολογηθεί…

«Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες» – Μαζικό συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ στο κέντρο της Αθήνας

6167427

«Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες» – Μαζικό συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ στο κέντρο της Αθήνας

Στο μαζικό συλλαλητήριο για την ΛΑΡΚΟ συμμετέχουν και άλλα σωματεία, φορείς, συνδικάτα αλλά και φοιτητικοί…