Στο Πανεπιστήμιο του μέλλοντος Μητσοτάκης και Κεραμέως έμειναν μεταξεταστέοι

“Η ημιμόρφωση δεν είναι  μισή μόρφωση ή απουσία μόρφωσης, αλλά η έχθρα απέναντι στη μόρφωση. Το μισό που ναυάγησε, η αποτυχημένη ταύτιση, δημιουργεί το μίσος, το φθόνο γι’ αυτό που δεν ευοδώθηκε, τη διαστροφή”.
Αντόρνο, Θεωρία της Ημιμόρφωσης, απόσπασμα

Οι χειρονομίες με τις οποίες προσπαθούν να πείσουν για τις αγνές τους προθέσεις, δεν επαρκούν. Άσε, που είναι προϊόντα αντιγραφής και μιμητισμού. Μιλάμε προφανώς αναφορικά με την καινοτομία της κ. Υπουργού η οποία γνωστό στόχο έχει την θέσπιση «Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων». 

Γνωρίζουμε ότι κατά την διάρκεια του κάθε Ψυχρού Πολέμου η ανώτατη εκπαίδευση συνδέεται, πολλές φορές οργανικά με τον μιλιταρισμό και τους κρατικούς σχεδιασμούς. Αυτό πχ. στα κρατικά πανεπιστήμια των ισχυρών χωρών ακόμα συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει, διότι από αυτό αντλούν χρηματοδότηση. Από την άλλη, επί αιώνες η εξουσία καταβάλλει προσπάθειες, ώστε τα πανεπιστήμια να είναι θερμοκήπια (αν όχι ζωντανά νεκροταφεία) αναπαραγωγής του συντηρητισμού και του συμμορφωτισμού.

Στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα υπήρχε το Σπουδαστικό της Ασφάλειας ως προληπτικός και κατασταλτικός μηχανισμός. Η διαφορά είναι ότι το Σπουδαστικό της Ασφάλειας ήταν ενταγμένο στη λειτουργία των ιδρυμάτων και του φοιτητικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι σε αυτό ήταν κατά πλειοψηφία κανονικοί φοιτητές. Ενώ, στο ροζ συννεφάκι της η Κεραμέως φιλοδοξεί να φέρει ετερογενή στοιχεία στα οποία θα τους ράψει και στολές.
–Μοντελάκια, καλέ θα τα έχει, κουκλιά ζωγραφιστά.  Μήπως τελικά πρόκειται για κάποιο αισθητικό της κώλυμα, μήπως πρόκειται για προσκόπους;

Κι όμως, αυτές οι ονειρώξεις καταπίεσης, σε αντίθεση με το τι γίνεται στα σοβαρά πανεπιστήμια, ΔΕΝ συνδέονται με τον ρόλο τον οποίο επιτελεί στο Πανεπιστήμιο στο συνολικό σύστημα κοινωνικής (ανα)παραγωγής, δηλαδή να είναι χώρος διαίρεσης της εργασίας και ανατίμησης της ποσότητας της εργατικής δύναμης η οποία αποσπάσθηκε από τις μαζικές γραμμές της τάξης.

Αντίθετα, τα σχέδια των Μητσοτάκη, Κεραμέως και σια μπλοκάρουν και πάνε πίσω την ικανότητα του Πανεπιστημίου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και στα ζητήματα της εποχής της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Η στόχευσή της πρόκειται για κλαυσίγελο. Μάλλον, θέλει το αφανές υπουργείο καταπίεσης, διότι στο της εκπαίδευσης και θρησκευμάτων έχει πάρει την κάτω βόλτα. Μπορούν, βέβαια, να κάνουν και τράμπα με τον υπουργό καταστολής: 

Να γίνει η Κεραμέως βασίλισσα της αστυνομίας, και ο Μιχάλης υπουργός παιδείας. 

Εδώ, λοιπόν, ξεγυμνώνεται ο ανορθολογισμός αυτού του εξουσιαστικού συστήματος. Εδώ, φανερώνεται η ανισορροπία της Κεραμέως. Είναι πολιτευτές τους οποίους ανέθρεψαν με την αυταπάτη ότι κάποια χώρα, την οποία αυτή ταύτισαν με την Ελλάδα, δήθεν τους ανήκει, ότι δήθεν αποτελεί τσιφλίκι τους. Και σαν καλοί τσιφλικάδες, θέλουν να περιφράξουν τους αμπελώνες-ιδρύματα και να τοποθετήσουν και τους επιστάτες ενδεδυμένους με στολές της Ελληνικής Αστυνομίας. Αλήθεια ποιος θα πάρει την εργολαβία; Ο κ. Λάκης Γαβαλάς;

Σε απλά ελληνικά: ο καθεστωτισμός της σαπίλας ή ο σάπιος καθεστωτισμός.
Βέβαια, στην ιστορία, όπως και στην φύση η σαπίλα είναι το εργαστήριο της ζωής. 
Και ναι, περνάει από το μυαλό μας η υποψία ότι η Κεραμέως φαντασιώθηκε κάποιο δυστοπικό σενάριο, και είπε να το κάνει πράξη βρε αδελφέ. Αφού της έδωσαν την εξουσία, γιατί να μην πειραματισθεί κι αυτή;

Η κριτική σε αυτό το χάλι είναι μια εύκολη υπόθεση, αλλά οι πολίτες, οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, και πάνω από όλα οι εργαζόμενοι/-ες θα πρέπει να ορθώσουν τοίχο αντίστασης, να αναγκασθεί η κάθε Κεραμέως να σκίσει το νομοσχέδιο και να πεταχθεί στον κάλαθο των αχρήστων.