Στην άμμο παλάτια

Αχός σηκώθηκε και για το περίφημο spot και ποιο καλοκαίρι είναι… state of mind. Γιατί βέβαια το «καλοκαίρι» που πραγματικά κατασκευάζει και πουλάει το ΣΕΤΕ, απέχει πάρα πολύ από την όποια ερημική παραλία με δημόσια πρόσβαση. Αντίθετα είναι το τουριστάδικο καλοκαίρι των τερατουργημάτων που είναι κτισμένα πάνω στην παραλία, των ανθρώπων που κυκλοφορούν με το πλαστικό βραχιολάκι στο χέρι, το καλοκαίρι της πανάκριβης ξαπλώστρας και της θάλασσας με το αντηλιακό να δημιουργεί ρυπαρές αντανακλάσεις. 
Είναι το καλοκαίρι του φτηνού εργατικού δυναμικού που δουλεύει έξι μήνες για να μπει τους επομένους έξι, στο ταμείο ανεργίας, της καμαριέρας, του σερβιτόρου, του μπουφετζή που μικρή σημασία έχει αν πλέον τον λένε barista ή bartender. 

Είναι το καλοκαίρι της πολεοδομικής αυθαιρεσίας, της θηριώδους υπερεκμετάλλευσης της δημόσιας γης, του μπετόν και της πλαστικούρας. Είναι η «ανάπτυξη» της ευκολίας, της αρπαχτής, της πολιτισμικής φτήνιας.
Ακόμη και για το Ελληνικό, σημαία της Δεξιάς, αναλωνόμαστε χρόνια σε συζητήσεις για ξενοδοχεία και καζίνο γιατί βέβαια στην Ελλάδα η ανάπτυξη έχει ταυτιστεί με το μπετό, με «ντου γιού λάικ μαμαζέλ δη γκρης», τα τσολιάδικα στη Πλάκα και τη χωριάτικη που τώρα πλέον απέκτησε διάφορες γκουρμε «παραλλαγές» από τους λογιω λογιω μάγειρες που πλασάρονται στα media και στα ριάλιτι ως νέοι Κολόμβοι του νεροχύτη.  

Θα ηταν αδιανόητο για τη λογική και την οπτική τους το Ελληνικό να γίνει ένα τεράστιο hub τεχνολογικής καινοτομίας και επιστημονικής έρευνας που να λειτούργει ως  γέφυρα ανάμεσα σε τρεις ηπείρους. Όχι, στη Ψωροκώσταινα, φτιάξε ένα καζίνο… 

Ανάγουμε το brain drain σε μείζον πρόβλημα του τόπου, την ίδια στιγμή που υπερηφανευόμαστε γιατι έχουμε 30 εκατ. τουρίστες  και τα παιδιά μας προορίζονται να βγάζουν μεροκάματο ως ρεσεψιονιστ, μπαρμεν, γκαρσόνια και sous-chef (sic!).

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το κρατικό χρημα  που μοιράζεται αφειδώς σε ιδιώτες,  η υποκατάσταση ενός δημόσιου οργανισμού από ένα ιδιωτικό τουριστικό μονοπώλιο, οι παραλίες που υπάρχουν μόνο στη φωτογραφία και στη φαντασία του όποιου τουρίστα,  αν αυτός δεν γινει ταξιδιώτης, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το παγόβουνο είναι ο «τουρισμός» ως αναπτυξιακό μοντέλο. 

Το παγόβουνο δεν είναι αν θα κλείσει το μπιτσόμπαρο στη Μύκονο και αν θα «χαθούν» 280 θέλεις εργασίας όπως μας… αναλύει ο Άρης Πορτοσάλτε-πάντα στους εργαζόμενους εστιάζει το ενδιαφέρον των media, μόλις παρανομήσει ο επιχειρηματίας.  Το παγοβουνο είναι ότι 280 άνθρωποι εργάζονται στο Ελντοράντο μιας fake ανάπτυξης, καθαρίζοντας και σερβίροντας το καλοκαίρι και ζώντας από τα tips του χουβαρντά Άραβα το χειμώνα. Το παγόβουνο είναι ότι όσο το παραγωγικό μας μοντέλο είναι οι θέσεις εργασίας αυτού του επίπεδου, τόσο θα βυθιζόμαστε στο έλος της ανυπαρξίας.

Γιατί ο τουρισμός δεν είναι η λύση. Ο τουρισμός, ως παραγωγικό μοντέλο μιας αναπτυγμένης χώρας, είναι το πρόβλημα. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr