«Στη δουλειά μας η τηλεργασία δεν έχει χώρο»

Ποιος το περίµενε; Η χρονιά που κατά γενική οµολογία θα ήταν η καλύτερη της δεκαετίας από άποψη και τζίρου αλλά και επισκεψιµότητας για τον κλάδο του τουρισµού και γενικότερα της εστίασης – διασκέδασης να εξελίσσεται σε φιάσκο για όλους τους επιχειρηµατίες του χώρου και όνειδος για τους εργαζόµενους του κλάδου, που παρακαλούν για επιδόµατα ώστε να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

Με τη συντριπτική πλειονότητα των καταστηµάτων υγειονοµικού ενδιαφέροντος κλειστά, ένα από τα µεγαλύτερα µερίδια της αγοράς της χώρας µας παραµένει αδρανές. Οι επαγγελµατίες του χώρου βρισκόµαστε σε απόγνωση µην ξέροντας τι µας ξηµερώνει. Οι µικρές επιχειρήσεις καλούνται να αντιµετωπίσουν ανυπέρβλητα εµπόδια και οι περισσότερες δεν θα βγουν αλώβητες από αυτή την ασφυκτική κατάσταση. Τα µέτρα έως τώρα δεν αντισταθµίζουν σε καµία περίπτωση τα τρέχοντα έξοδα και ακόµη περισσότερο τα χαµένα έσοδα των επιχειρήσεών µας. Η απώλεια των πρώτων υλών –µιλάµε για φρέσκα προϊόντα–, οι υποχρεώσεις σε ασφαλιστικά ταµεία, τα δάνεια, οι διακανονισµοί και οι λογαριασµοί των ∆ΕΚΟ είναι έξοδα που συνεχίζουν να υφίστανται, όση αναβολή και µετάθεση κι αν πάρουν για το µέλλον. Η µείωση του ενοικίου και η επιστρεπτέα προκαταβολή αποτελούν µικρό τσιρότο σε ένα τραύµα που συνεχώς µεγαλώνει. Τα κλειστά καταστήµατα θα οδηγήσουν µεγάλο µέρος των ανθρώπων που απασχολούνταν στον κλάδο σε αλλαγή επαγγελµατικής κατεύθυνσης, µε άγνωστο αποτέλεσµα, καθώς πολλά από αυτά δεν θα βγουν αλώβητα από την υγειονοµική κρίση. Οπως έχει δείξει η ιστορία, τη νύφη και πάλι θα την πληρώσει ο λαός – ο εργάτης, ο υπάλληλος και ο µικρός επιχειρηµατίας που καθηµερινά πασχίζουν για να καλύψουν τις οικονοµικές ανάγκες της οικογένειάς τους.

Σε όλους τους κλάδους εργασίας υπάρχει µια προσπάθεια προσαρµογής έτσι ώστε η καραντίνα –όσο αναγκαία κι αν είναι– να µην αποτελέσει ταφόπλακα στα επιχειρηµατικά και εργασιακά σχέδια του καθενός. Στον δικό µας όχι. Το ερώτηµα που απευθύνουµε λοιπόν είναι µε ποιον γνώµονα αποφασίζει η κυβέρνηση να καταστρέψει έναν κλάδο από τον οποίο συντηρούνται τόσες οικογένειες στη χώρα µας. Πώς γίνεται η κρατική µέριµνα να µη συµπεριλαµβάνει ουσιαστικά τόσο πολλούς πολίτες;

Στη δουλειά µας η τηλεργασία δεν έχει χώρο. Η δύναµή µας προέρχεται από την ευχαρίστηση που κερδίζουν οι πελάτες από αυτό που καταναλώνουν και από το πόσο διασκεδάζουν στα µαγαζιά που επισκέπτονται. Ο κόσµος σε όλα αυτά τα µαγαζιά ανέκαθεν κάλυπτε την ανάγκη του για το συναθροίζεσθαι. Είτε σε καθεστώς ελευθερίας είτε σε καθεστώς ανελευθερίας, τα εστιατόρια, τα καφενεία, τα µπαρ αποτελούν χώρους ανταλλαγής απόψεων – από τις πιο σοβαρές έως τις πιο ανυπόστατες. Το ίδιο ισχύει για τις πλατείες, όπου πρόσφατα απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις. Αντίθετα, δεν απαγορεύεται ο συνωστισµός στα µέσα µαζικής µεταφοράς µε τα οποία πηγαίνουν οι εργάτες και οι εργαζόµενοι –οι οποίοι φιµώνονται για να παράγουν πιο αποδοτικά– στη δουλειά τους.

Γιατί είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη να φιµωθεί ο λαός; Και ποιος πραγµατικά θα βγει κερδισµένος από όλο αυτό;